Κάθε φορά που μιλάμε ή γράφουμε -κυρίως όταν γράφουμε- δεν λέμε μόνο τις απόψεις μας για κάποιο θέμα, με τον ίδιο τρόπο της ξηρότητας και της αδιαφορίας που θα μπορούσε να τις αραδιάζει μια αυτόματη μηχανή.
Αλλιώς : Κάθε φορά που γράφουμε κάτι, ενδυόμαστε τις απόψεις μας, όπως ακριβώς τα ρούχα που φοράμε για να βγούμε έξω. Αυτό που βλέπει κάποιος δεν είναι ένα πουκάμισο να προχωράει ή ένα παντελόνι να κάθεται... είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Στην περίπτωση της γραφής, αυτό που επιπλέον των απόψεών μας (όποιες κι αν είναι αυτές και για οποιοδήποτε θέμα) δηλώνεται, είναι ένα πνευματικό στοιχείο ως το ύψος από το οποίο κοιτάμε τον κόσμο ή η θέση από την οποία κατά προτεραιότητα επιλέγουμε να σταθούμε απέναντί του.
Το στοιχείο αυτό, που είναι αναπόφευκτο, ενυπάρχει πάντα και είναι αυτό που στην ουσία χαρακτηρίζει τις απόψεις μας και όχι τόσο η ενδεχόμενη ορθότητα ή το σφάλμα που ίσως περιέχουν.
Έτσι, μπορεί κάποιος να γράφει για π.χ. θεολογικά θέματα αλλά από την θέση ενός κοινωνικού αναμορφωτή ή το αντίθετο... ή μπορεί να γράφει για κοινωνικά θέματα αλλά από το ύψος ενός ποιητή κ.ο.κ.
Έτσι, πάντα πίσω από το τι λέει κάποιος, υπάρχει ένα ποιός λέει κάτι.
Αυτό το ποιός λέει κάτι είναι κάτι πολύ περισσότερο από την συμβατική του ταυτότητα (φύλο, επάγγελμα κλπ. ) είναι στην ουσία ένα γράφημα πλέον της γραφής που δηλώνει μια προσωπική περιπέτεια και μ' αυτή την έννοια μπορεί ν' αντιστοιχεί σε ένα πρόσωπο ή σε ένα προσωπείο.
Συνήθως ισχύει το δεύτερο... όχι εσκεμμένα και για να παραπλανήσουμε, αλλά επειδή όταν συμβαίνει είτε γίνεται ασυνείδητα, είτε εκφράζει τις ανάγκες κοινωνικής συμμόρφωσης, αναπαραγωγής προτύπων δεδομένων μορφών σκέψης και συμπεριφοράς και επειδή όλοι - άλλοι λίγο άλλοι περισσότερο - είμαστε ταλαίπωροι μέσα σε διχασμούς και μέσα σε περιπέτειες.
Έτσι, πάντα η συμφωνία μας ή η διαφωνία μας δεν γίνεται επί των απόψεων -ως εάν αυτές να ήταν ανεξάρτητες- αλλά επί του πνευματικού στοιχείου που τις υποβαστάζει κι αυτό είναι το ύψος και η θέση του προσώπου, που μπορεί να μας φαίνεται σύστοιχο ή αναντίστοιχο με το δικό μας.
Πάντως, σε κάθε περίπτωση, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με όσα κάποιος έγραψε και εμείς διαβάζουμε, έχουμε και την επιπλέον ευκαιρία να "δούμε" κάτι από την θέση και από το ύψος που αυτός κοιτάζει. Κι αυτό κάνουμε, με την ίδια ασυνειδησία που συνήθως και γράφουμε.
Όσον αφορά την ίδια την γραφή, το στοιχείο αυτό την κάνει μια συναρπαστική και ανθρώπινη δραστηριότητα.
Αλλιώς : Κάθε φορά που γράφουμε κάτι, ενδυόμαστε τις απόψεις μας, όπως ακριβώς τα ρούχα που φοράμε για να βγούμε έξω. Αυτό που βλέπει κάποιος δεν είναι ένα πουκάμισο να προχωράει ή ένα παντελόνι να κάθεται... είναι κάτι πολύ περισσότερο.
Στην περίπτωση της γραφής, αυτό που επιπλέον των απόψεών μας (όποιες κι αν είναι αυτές και για οποιοδήποτε θέμα) δηλώνεται, είναι ένα πνευματικό στοιχείο ως το ύψος από το οποίο κοιτάμε τον κόσμο ή η θέση από την οποία κατά προτεραιότητα επιλέγουμε να σταθούμε απέναντί του.
Το στοιχείο αυτό, που είναι αναπόφευκτο, ενυπάρχει πάντα και είναι αυτό που στην ουσία χαρακτηρίζει τις απόψεις μας και όχι τόσο η ενδεχόμενη ορθότητα ή το σφάλμα που ίσως περιέχουν.
Έτσι, μπορεί κάποιος να γράφει για π.χ. θεολογικά θέματα αλλά από την θέση ενός κοινωνικού αναμορφωτή ή το αντίθετο... ή μπορεί να γράφει για κοινωνικά θέματα αλλά από το ύψος ενός ποιητή κ.ο.κ.
Έτσι, πάντα πίσω από το τι λέει κάποιος, υπάρχει ένα ποιός λέει κάτι.
Αυτό το ποιός λέει κάτι είναι κάτι πολύ περισσότερο από την συμβατική του ταυτότητα (φύλο, επάγγελμα κλπ. ) είναι στην ουσία ένα γράφημα πλέον της γραφής που δηλώνει μια προσωπική περιπέτεια και μ' αυτή την έννοια μπορεί ν' αντιστοιχεί σε ένα πρόσωπο ή σε ένα προσωπείο.
Συνήθως ισχύει το δεύτερο... όχι εσκεμμένα και για να παραπλανήσουμε, αλλά επειδή όταν συμβαίνει είτε γίνεται ασυνείδητα, είτε εκφράζει τις ανάγκες κοινωνικής συμμόρφωσης, αναπαραγωγής προτύπων δεδομένων μορφών σκέψης και συμπεριφοράς και επειδή όλοι - άλλοι λίγο άλλοι περισσότερο - είμαστε ταλαίπωροι μέσα σε διχασμούς και μέσα σε περιπέτειες.
Έτσι, πάντα η συμφωνία μας ή η διαφωνία μας δεν γίνεται επί των απόψεων -ως εάν αυτές να ήταν ανεξάρτητες- αλλά επί του πνευματικού στοιχείου που τις υποβαστάζει κι αυτό είναι το ύψος και η θέση του προσώπου, που μπορεί να μας φαίνεται σύστοιχο ή αναντίστοιχο με το δικό μας.
Πάντως, σε κάθε περίπτωση, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με όσα κάποιος έγραψε και εμείς διαβάζουμε, έχουμε και την επιπλέον ευκαιρία να "δούμε" κάτι από την θέση και από το ύψος που αυτός κοιτάζει. Κι αυτό κάνουμε, με την ίδια ασυνειδησία που συνήθως και γράφουμε.
Όσον αφορά την ίδια την γραφή, το στοιχείο αυτό την κάνει μια συναρπαστική και ανθρώπινη δραστηριότητα.
Μας εκφράζουν αυτά που τονίζετε εν προκειμένω, κ. Ραβάνη. Βέβαια κάτι που λησμονούμε όλοι όσοι γράφουμε ή εκφράζουμε προφορικά με λέξεις το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ,είναι πως οι ΛΕΞΕΙΣ μας (γραπτές και προφορικές)καλύπτουν ΜΟΝΟ το 10 τοις εκατό (ναι...μόνο αυτό...) της όλης προσπάθειας ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ. Μένει ΠΑΝΤΟΤΕ ένα 90 τοις εκατό, ΑΠΡΟΣΠΕΛΑΣΤΟ. Γι αυτό θεωρώ ότι γινόμαστε ΟΛΟΙ ανεξαιρέτως καταγέλαστοι στα μάτια του Θεού - του ΜΟΝΟ ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΥ ΚΡΙΤΟΥ- όταν βάζουμε τους άλλους (αλλά και τον εαυτόν μας) σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ κουτάκια χαρακτηρισμών κάθε είδους (θετικών και αρνητικών, χαρακτηρισμών ), εννοώ, όμως αυτές οι παγίδες της σκέψης, αυτοί οι υπνωτισμοί του νού μας και οι τριφασικές μας ΓΚΑΦΕΣ σε σχέση με τους όποιους ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΟΥΣ διπλανούς μας, ή έστω εχθρικούς απέναντι, μοιάζουν αναπόσπαστο στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, μοιάζουν ΜΟΙΡΑΙΑ αναπόφευκτες...Ας είμαστε τουλάχιστον μακρόθυμοι και ελεήμονες πνευματικά, προς πάσαν κατεύθυνση. Ίσως έτσι και εμείς οι ίδιοι, κάποτε, από το Θεό να ελεηθούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓι' αυτό το ποσοτικά μετρούμενο (!) μόλις 10%, γι' αυτό που μπορώ/μπορούμε ως άνθρωποι μιλούμε. Εξάλλου με αυτό κλείνει το μικρό μου κειμενάκι... ("συναρπαστική ανθρώπινη δραστηριότητα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΟσον αφορά στα άλλα, όπως λένε στις συναυλίες : "δικό σας"!