[ παράκοσμος_ ]

Η Κατίνα, κόρη ανύπανδρη, ετών 46. Το χωριό λέει  όταν πέθανε ο πατέρας της και λύθηκαν τα χέρια του δημοτικού συμβούλου της περιοχής , μπόρεσαν οι υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας να μπουν στο σπίτι. Με την συγκατάθεση κάποιων συγγενών πήραν τη μάνα και την μεγαλύτερη αδελφή και τις έκλεισαν σε ίδρυμα. Η μάνα και οι κόρες. Ελένη, Αφροδίτη, Κατίνα. Μ' αυτή τη σειρά. Το χωριό λέει τα δύο κορίτσια ήταν καλές μαθήτριες, πήγαιναν στο κοντινό γυμνάσιο. Όταν ήταν να πάνε στο λύκειο, ο πατέρας τους το απαγόρευσε. Τις έκλεισε στο σπίτι. Το χωριό λέει κανείς δεν είχε μπει στο σπίτι τους. Αυτός μόνο πήγαινε στο καφενείο. Πολύ δουλευταράς, έως τα τελευταία του δούλευε σαν το σκύλο. Το χωριό λέει στο κάτω ισόγειο είχε τα πιθάρια με το λάδι, το κρασί και τα άλλα γεννήματα κρατούσε εκείνος τα κλειδιά το λάδι για το μαγείρεμα τους το έδινε αυτός κι έτσι είχε τον έλεγχο. Στο τέλος έπαψαν να μαγειρεύουν. Το χωριό λέει έτρωγαν κονσέρβες. Πέταγαν τα άδεια κονσερβοκούτια στο διπλανό ...

Θα προσπαθήσω να σκεφτώ πώς πρέπει να σταθώ απέναντί σας πάνω κάτω ξέρω κάτι σοβαρό θα πρέπει να πω κάτι τις σύγχρονες προκλήσεις, για την κατάσταση όπως αυτή διαμορφώνεται για τα σύγχρονα ερωτήματα κάπως να αναπτύξω έναν προβληματισμό και για την έρευνα κάτι θα πρέπει να πω, επίσης α! ναι, και για τους προσωπικούς μου στόχους. Δεν ξέρω εάν θα τα καταφέρω να σας πείσω να με πάρετε μαζί σας θυμάμαι την Σονάτα του Σεληνόφωτος εκείνη τη μεσόκοπη κυρία που παρακαλούσε πάρε με μαζί σου πάει καιρός... Μα καθώς θα προσπαθώ πραγματικά ενώπιόν σας ίσως να μπορέσω να σας δώσω τουλάχιστον το σχήμα μου καθώς συντρίβεται ανάμεσα σε δύο λιθάρια. 

της Φωτεινής Καψή Ο ρόλος μου ήταν αυτός : να λειτουργώ σαν κάτοπτρο... όλα τα άλλα ήταν δικαιολογίες. Τι θα μπορούσε όμως να αντικατοπτρίσει πάνω μου; Αυτό που ο Νάρκισσος άνθρωπος θέλει να αντικατοπτρίζει παντού... σε ανθρώπους, σε αντικείμενα, στον κόσμο: τον αγαπημένο του Εαυτό.... Εγώ, της ήμουν αδιάφορη.... αν και ένιωθε πανικό στην σκέψη ότι μπορώ, ότι σε αντίθεση με την ίδια, εγώ είχα την δυνατότητα να την εγκαταλείψω. Εγώ όμως της ήμουν αδιάφορη. Θέλω να πω με αυτό, ότι ποτέ δεν τέθηκε στο μυαλό της το ερώτημα, το οποίο θεωρώ κεντρικής σημασίας : ποιός είναι αυτός ο άνθρωπος ; τι κάνει; τι επιθυμεί; πώς βλέπει τα πράγματα; με τι ευχαριστιέται; με τι δυσαρεστείται; τι αγαπάει; τι φοβάται; Όχι, για ένα Νάρκισσο αυτό το ερώτημα δεν υφίσταται καν. Οπότε κάθε προσπάθεια για συνεννόηση και επαφή, ήταν από χέρι καταδικασμένη. Ήμουν το αντικείμενο πειραματικής συνθήκης, ενός επαναλαμβανόμενου για χρόνια πειράματος με σίγουρα και εγγυημένα κάθε φορά αποτελέσματα... Αυτό ...

Ένα λεξιλόγιο το πολύ τριάντα λέξεων... Μια απόσταση τριάντα βημάτων.... Οι κινήσεις καμιά τριανταριά κι αυτές.... και κάθε τριάντα μέρες πληρώνεται τον μισθό του... Θα μπορούσε να ήταν ποινή φυλάκισης που κάποιος ανελέητος δικαστής είχε αποφασίσει κι όμως ήταν η ζωή του. 

Οι περισσότεροι άνθρωποι περνούν τα χρόνια της ζωής τους προσπαθώντας να κατασκευάσουν μια Ιδέα του εαυτού τους . Μέσα στην ιδέα αυτή θα στρογγυλοκαθίσουν και θα βολευτούν. Η ιδέα αυτή είναι ο θρόνος τους. Μέσα στην ιδέα αυτή θα αναπαυτούν και θα σταυρώσουν τα χέρια τους. Η ιδέα αυτή είναι ο τάφος τους. Για την κατασκευή αυτή χρησιμοποιούν πάντοτε τα καλύτερα υλικά, τα πιο αξιόπιστα και ανθεκτικά στο χρόνο. Έτσι που ο θρόνος - τάφος τους να είναι ένα κανονικό μνημείο. Δύο από τα δομικά υλικά που αρέσκονται να χρησιμοποιούν είναι  η μητρότητα και η πατρότητα, ταυτοχρόνως... γιατί και εγγυημένα είναι και δένουν πολύ καλά μεταξύ τους. Αν και δεν αποκλείονται και όλα τα άλλα, π.χ. η εργατικότητα, η θυσιαστική προσφορά, η εντιμότητα, διάφοροι τίτλοι κλπ, κλπ.... όλα είναι χρήσιμα. Έτσι, ένθρονοι και ενταφιασμένοι πετυχαίνουν να  είναι και ζωντανοί και νεκροί... και βασιλιάδες και πτώματα. Αυτό που δεν καταφέρνουν κι ούτε επιθυμούν, είναι να γίνουν απλοί, ζωντανοί άνθρωποι......

του  λαμπε ρατ στον Τ. ούτε δικέφαλα τέρατα ούτε αυτοκρατορικά μόνοι Έχουμε ταυτίσει τον έρωτα με το ρομαντισμό. Όσοι διατηρούν ακόμα μια ευαισθησία δεν μπορούν να δουν, να σκεφτούν και να αισθανθούν πέρα απ’ το ρομαντικό έρωτα. Ακόμα και οι πλέον πραγματιστές, ακόμα και οι πλέον κυνικοί, όταν κάποτε ερωτεύονται, σπανίως ομολογουμένως, ερωτεύονται ρομαντικά: παιχνίδι της σαγήνης, ακόρεστη ικανοποίηση των αισθήσεων, μεγάλα, πρόωρα, υπερβολικά λόγια, απώλεια του εαυτού και ταυτόχρονη αποθέωση του εαυτού, εσωτερική ζωή με μεγάλο βάρος, συναισθηματικό και πνευματικό. Ο μεγάλος ρομαντικός έρωτας βιώνεται ιλιγγιωδώς και βασανιστικά, ακόμα και αυτοκαταστροφικά. Βιώνεται μεν ως άνοιγμα του Εγώ προς το Εσύ αλλά δεν παύει να πρόκειται για ένα άνοιγμα εγωιστικό, για μια αξίωση του Εγώ από το Εσύ, για μια αναζήτηση του Εγώ μέσα στο Εσύ, για μια στην ουσία εσωτερικά βιωμένη κατάσταση που όμως πασχίζει να κατισχύσει επί του πραγματικού, εν τέλει για έναν έρωτα με τον ίδιο τον...

ΦΕΔΕΡΙΚΟ ΓΚΑΡΘΙΑ ΛΟΡΚΑ (5 Ιουνίου 1898 - 19 ; 20 Αυγούστου 1936) Ο Λόρκα συλλαμβάνεται τον Αύγουστο του 1936  από τους φαλαγγίτες στη Γρανάδα στο σπίτι του φίλου του Λουίς Ροσάλες όπου κρύβονταν και στις 19 ή 20 του ίδιου μήνα εκτελείται στο Βιθνάρ, στα περίχωρα της Γρανάδας. Ο ποιητής  Πάμπλο Νερούντα  αναφέρει το εξής συνταρακτικό θέαμα που αντίκρισε ο Λόρκα και του το αφηγήθηκε με τρεμάμενη φωνή λίγο πριν δολοφονηθεί και εκ που εκ των υστέρων αποδείχτηκε προμήνυμα εφιαλτικό.   "Ήταν μια αυγή στην Εστρεμαδούρα. Ο ποιητής, επειδή δεν μπορούσε να κοιμηθεί σηκώθηκε και κάθισε να δει τον ήλιο που ανέτειλε. Υπήρχαν μπροστά στα μάτια του δύο παλιά κατεστραμμένα αγάλματα στην πρόσοψη ενός παλιού, εγκαταλελειμμένου πύργου. Ήταν απορροφημένος από το τοπίο, όταν ένα αρνάκι πέρασε από κοντά του, χαμένο φαίνεται απ” το κοπάδι του, και ξάφνου, μέσα απ” τα ερείπια του πύργου, φάνηκαν έξι έως επτά κατάμαυρα γουρούνια που όρμησαν πάνω στο αρνάκι,...

Yπάρχει κάτι στους Ολυμπιακούς Αγώνες για το οποίο όλοι -μα όλοι- είναι πρόθυμοι να παραβλέψουν την φαυλότητα που τους συνοδεύει. Και όταν λέω φαυλότητα, εννοώ όλα  εκείνα τα φαινόμενα τα οποία είναι γνωστά τοις πάσι : μεγάλα συμφέροντα, πολιτικά παιχνίδια, καταστροφή οικονομιών χωρών, καταστροφή πόλεων και περιβάλλοντος, άθλιες συναλλαγές, βιομηχανία εθνικισμών, φενακισμών, κατανάλωση πόρων, ανθρώπων, προϊόντων, σκάνδαλα και ντοπαρίσματα κλπ. , εννοώ την ερήμωση που τους συνοδεύει. Υπάρχει λοιπόν κάτι, σαν το τελευταίο οχυρό , να πούμε, χάριν του οποίου όλοι είναι πρόθυμοι να δώσουν άφεση αμαρτιών στους Ολυμπιακούς και να παραδοθούν στην χαύνα γοητεία τους. Τι είναι αυτό; Δεν είναι δύσκολο να το διαπιστώσουμε, διότι υπάρχει παντού στις αναμεταδόσεις, στις περιγραφές των σπίκερς ,στα δελτία ειδήσεων, στα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα της "πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας", στα ιντερνετικά σχόλια των απλών ανθρώπων και φιλάθλων (απλών, που λέει ο λόγος... τίποτα δεν είναι απ...

Ας τους πει κάποιος να μην εκτίθενται τόσο πολύ. Ή μάλλον ας εκτίθενται.... Σκασίλα μου και μένα... Από αισθητική πλευρά το λέω μόνο.... Γίνονται αποκρουστικοί. Γίνονται τουριστικοί. Η αηδία του Αυγούστου. Γαλανόλευκες μπούρδες αναμεμειγμένες με στρατιωτικο-εθνικιστικά κοστούμια, πλας οι θεομητορικές κορώνες, copy paste από θεολογικά εγχειρίδια του 60 άδεια όλα από κάθε περιεχόμενο, ηχούν σαν αδειανά επετειακά κονσερβοκούτια. Τσίρκο του Αυγούστου... Δεν το λέω εγώ.... το λέτε μόνοι σας, ιεράρχες και ποιμένες, όταν μέσα στους ναούς εκτός όλων των άλλων κηρυγματικών,  δεν παραλείπετε να ευχαριστείτε τα ιδιωτικά και δημόσια κανάλια που μεταδίδουν τις λειτουργίες και τις λιτανείες σας και  λοιπά βουλευτικά, τοπαρχικά και θεατρικά δρώμενα.... εν χορώ. Σας εκθέτει... Καμία επίγνωση... κανένα κριτήριο. Βουλιάζετε μαζί με όλα, η βαρύτητα της εποχής σας τραβάει στον πάτο και δεν το παίρνετε καν χαμπάρι....ή και μπορεί - ακόμα χειρότερα- να μην σας ενδιαφέρει καν. Όχι μόνο ...

Είχε μια φωνή  ανάλαφρη και δροσερή, σα κάτι να φυσούσε μέσα της όλες οι λέξεις της κατέληγαν σε φωνήεντα παράθυρα που άφηναν ανοικτές όλες τις δυνατότητες με κείνη τη φωνή με χαιρετούσε το πρωί κι έπειτα χανότανε έως αργά το απόγευμα κοιμότανε απέναντι την έλεγαν Μαρία.

ποίηση : Ρένα Χατζηδάκη

To κοριτσάκι αυτό θα γεννηθεί σε λίγους μήνες και θα είναι ένα από τα χιλιάδες παιδιά που πρόκειται να γεννηθούν σε λίγους μήνες... Εμείς όμως ας το ξεχωρίσουμε κι ας το ονομάσουμε Άννα... Γιατί, καθώς το κοριτσάκι θα λερώνει τις πρώτες βρεφικές  πάνες του μεταβολίζοντας τον κόσμο.... θα θεμελιώνεται το νέο πάρκο του Ελληνικού.... Από κει και πέρα η ζωή της Αννούλας θα συνυφαίνεται με το νέο πάρκο: καθώς θα κάνει τα πρώτα της βήματα, θα διαμορφώνονται οι δρόμοι του, καθώς θα μαθαίνει να ισορροπεί πάνω στο ποδηλατάκι της θα ορθώνονται τα κτίσματά  του....έως να γίνει πέντε χρονών το πάρκο θα είναι έτοιμο... Έκτοτε όλη η ζωή της Αννούλας, τα παιχνίδια και τα σχολικά της χρόνια, οι κοριτσίστικες παρέες της και  τα πρώτα ραντεβού, οι πανεπιστημιακές της σπουδές και τα ψώνια της, η διασκέδασή της, όλες οι ώρες της ημέρας της κι όλα τα χρόνια της ακόμα και τα χρόνια των παιδιών που η Αννούλα θα γεννήσει, θα βρίσκονται σε μια αναπόδραστη σχέση - εξάρτηση με το πάρκο του Ελλ...

O ανταγωνισμός γινόταν ανάμεσα στα "πάντα" και στο "τίποτα". Ώς ήταν φυσικό επικράτησε το "τίποτα". Γι' αυτό άλλωστε με προσέλαβαν. Η απλότητα στις ανθρώπινες υποθέσεις είναι μια πολύ λεπτά και ευφυώς συγκαλυμμένη βία... Το "απλούν" δεν υπάρχει σ' έναν κόσμο ανθρώπινο.

Οι μηχανές της φρίκης είναι στημένες παντού μέσα σε κάθε κουζίνα, σε κάθε κούνια βρεφική σε κάθε πλατεία, σε πολιτείες και χωριά παμπάλαιες και πάντοτε ολοκαίνουργιες εξελιγμένες και πρωτόγονες οι άνθρωποι κι αυτά που φτιάχνουνε ως δικαιολογίες. Τους πέταξαν βρέφη ακόμα κι αυτοί πιστοί στα καθήκοντά τους ως γονείς πετάνε μέσα τους τα παιδιά τους... και βγαίνουν αράδες, ορδές, στρατιές ολόκληρες,  πανομοιότυποι, διεστραμμένοι ψυχικά, εγκεφαλικά κατεστραμμένοι, αλεσμένοι, λιώμα ανάπηροι εαυτοί παρ' όλα αυτά λειτουργικοί, πιστοί στα καθήκοντά τους συνεπείς στις ιδέες τους, έτοιμοι πάντα να δικαιολογήσουνε  τις ζωές τους -γιατί αυτή είναι η μηχανική της λειτουργίας- αφού έζησαν πάντοτε σύμφωνα με το νόμο, αφού έκαναν ό,τι κάνουν όλοι αφού δεν εμφανίστηκαν ποτέ γυμνοί όπως μπροστά στον θάνατο, κι όμως τι φοβερό και πόση μοναξιά! όταν πολύ αργά πια υποψιάζονται  ότι η μηχανή  δεν ήταν ικανή για να τους προφυλάξει αν και έζησαν τόσους άλλους θάνατους...

Θεέ μου τι βομβαρδισμός!  . Ναι, παρακολουθώντας στην tv το καινούργιο διαφημιστικό σποτάκι που επιγράφεται " η καρδιά των Ολυμπιακών αγώνων χτυπάει στην ΕΡΤ " , ένιωσα να με βομβαρδίζουν.... Ένιωσα να θέλω να φύγω, να αποστρέψω το βλέμμα μου, κάπως να προφυλάξω τον εαυτό μου. Θα μπορούσα να το πω " το σποτάκι της ψύχωσης ".... αφού μέσα σε δευτερόλεπτα, δίχως κανένα ειρμό, με ταχύτητα πολυβολείου, επιταχυνόμενα στην οθόνη πέφτανε εκατοντάδες σκηνές από αγώνες, πισίνες, εξέδρες, ανθρώπους κάθε ηλικίας και χρώματος, πανηγυρισμοί, ενάρξεις, λήξεις, τερματισμοί, βουτιές και μακροβούτια, στροβλισμοί, ιδρώτες, δόντια που σφίγγονται,  χρώματα, σώματα, σημαίες ... τα πάντα όλα ανάκατα σωριασμένα μπροστά στα μάτια μου, μια στοίβα πάνω στο μυαλό μου... Ένιωθα να με υπερβαίνει σαν διοργάνωση.... να μη με υπολογίζει σαν θέαμα... Κανένας λόγος... ούτε μισή κουβέντα... όλα να δείχνονται... να εδώ.. να εκεί... να παραπέρα.. να ξανά... και ξανά... μια ανακύκλωση  και η ταυτ...

Κάθε φορά που μιλάμε ή γράφουμε -κυρίως όταν γράφουμε- δεν λέμε μόνο τις απόψεις μας για κάποιο θέμα, με τον ίδιο τρόπο της ξηρότητας και της αδιαφορίας που θα μπορούσε να τις αραδιάζει μια αυτόματη μηχανή. Αλλιώς : Κάθε φορά που γράφουμε κάτι, ενδυόμαστε τις απόψεις μας, όπως ακριβώς τα ρούχα που φοράμε για να βγούμε έξω. Αυτό που βλέπει κάποιος δεν είναι ένα πουκάμισο να προχωράει ή ένα παντελόνι να κάθεται... είναι κάτι πολύ περισσότερο. Στην περίπτωση της γραφής, αυτό που επιπλέον των απόψεών μας (όποιες κι αν είναι αυτές και για οποιοδήποτε θέμα) δηλώνεται,  είναι ένα πνευματικό στοιχείο    ως  το ύψος από το οποίο κοιτάμε τον κόσμο ή η θέση από την οποία κατά προτεραιότητα επιλέγουμε να σταθούμε απέναντί του.  Το στοιχείο αυτό, που είναι αναπόφευκτο, ενυπάρχει πάντα και  είναι αυτό που στην ουσία χαρακτηρίζει τις απόψεις μας και όχι τόσο η ενδεχόμενη ορθότητα ή το σφάλμα που ίσως περιέχουν. Έτσι, μπορεί κάποιος να γράφει για π.χ. θεολογικά θέματα...

H δυστυχία είναι το πλέον κοινό και διαδεδομένο γνώρισμα των ανθρώπων, γιατί πηγή της δυστυχίας είναι πάντα η σύγκρουση... Μπορούμε να καταλάβουμε την  δυστυχία ως ένα  απαραίτητο εσωτερικό γέμισμα, όπως αυτό που είχαν οι παλιές πάνινες κούκλες. Εάν δεν είστε αρκετά αμοραλιστής και κυνικός ώστε να προσφέρετε  ένα έτοιμο, καινούργιο "γέμισμα" στην θέση της δυστυχίας  ή  εάν ο δυστυχής δυστυχισμένος άνθρωπος που γνωρίζετε δεν είναι αρκετά ικανός, δεν είναι σε θέση να επινοήσει ένα δικό του, προς Θεού, μην επιχειρήσετε να αδειάσετε το γέμισμα της δυστυχίας από την ανθρώπινη κούκλα.  Είναι το πιο σοφό για εσάς και το πιο φιλάνθρωπο για εκείνον. 

Έβλεπα προχθές τον Τσίπρα από την Πάρο. Το όλο δρώμενο μου θύμισε -δεν ξέρω γιατί- κάτι από ταινία farwest... Ίσως να ήταν το νεαρό της ηλικίας του πρωθυπουργού που έχει κάτι το καουμπόικο  . .. ίσως το φόντο μπροστά από οποίο μιλούσε,  που 'δειχνε  ένα βαθύ πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα πίσω από έναν αχανή αεροδιάδρομο... ίσως ήταν το αεράκι που φυσούσε και  έπαιρνε τα κατάμαυρα μεξικάνικα μαλλιά του... ίσως να ήταν οι πολλοί κομπάρσοι, εκεί ένα γύρω... και η σκηνοθεσία γενικώς. Αύγουστος σήμερα... και τα τηλεοπτικά και λοιπά φώτα είναι στραμμένα στα νησιά... εκεί που χτυπά η καρδιά της βαριάς βιομηχανίας της Ελλάδας. Υποθέτω ότι οι κάτοικοι της Πάρου θα πρέπει να αισθάνονται πανευτυχείς που διαθέτουν πλέον το δικό τους αεροδρόμιο. Όπως πριν απ'αυτούς οι κάτοικοι της Σαντορίνης. Και δικαιολογημένα, αν θέλετε την γνώμη μου... δεν είναι μικρό πράγμα ο δωρεάν τηλεοπτικός χρόνος και μάλιστα στο αποκορύφωμα της  τουριστικής σεζόν.... Και βρίσκω εντελώς κυριολεκτι...