_στοιχεία επικαιρότητας (3)

Συνεχίζοντας σήμερα την αποδελτίωση της επικαιρότητας, θα αναφερθώ στο τρίτο στοιχείο.

Στοιχείο τρίτο,  ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΊΑ ΕΥΝΟΥΧΩΝ.
Ο ευνουχισμός ήταν (σε κάποια μέρη του κόσμου είναι ακόμα) μια συνήθης πρακτική ελέγχου της γενετήσιας ορμής. Το ευνουχισμένο άτομο ή και ζώο έχοντας στερηθεί την ικανότητά και κυρίως την επιθυμία να ζευγαρώσει και να αναπαραχθεί βιολογικά, όχι μόνο γινόταν κατάλληλο για συγκεκριμένους ρόλους  οι οποίοι -ειρήσθω εν παρόδω-ήταν εξέχοντες πολύ συχνά π.χ. φύλακες χαρεμιών και ναών, εξ απορρήτων υπουργοί και αξιωματούχοι, ακριβοπληρωμένοι καστράτοι της όπερας κλπ, αλλά κυρίως υφίστατο μια τεχνητή ακύρωση της θεωρητικά άπειρης βιολογικής διαιώνισής του.  Ας πούμε ότι, για τα ατομα αυτά με την βίαιη αυτή επέμβαση στη σωματική αρτιμέλειά τους , στένευε ο ορίζοντας  της πολλαπλότητας των επιλογών τους. Κάποια πράγματα που είναι κοινά και εγγενή στο ανθρώπινο είδος, για αυτούς αποκλείονταν  καθώς είχε αλλοιωθεί η ανθρώπινη φύση τους, αποβλέποντας   σε  κάποια  σκοπιμότητα. Γίνονταν έτσι κατάλληλοι για πολύ συγκεκριμένα πράγματα,  θηλυπρεπείς, μαλθακοί και ιντριγκαδοροι.

Αν όμως ισχύει αυτό που λέει ο Αριστοτέλης  στα Πολιτικά του ( 1252b3-1253a4) ότι ο άνθρωπος είναι φύσει  ζώον πολιτικόν (=πολιτικό ον) και η απόδειξη για αυτό είναι ότι έχει λόγο, δηλαδή την δυνατότητα έναρθρης ομιλίας, τότε η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο άνθρωπος στις μετανεωτερικές κοινωνίες,, όπου ο δημόσιος πολιτικός λόγος εκφέρεται από καναλάρχες, πουλημένους πολιτικούς, βλακώδεις συγγραφείς, ρηχότατους δημοσιολόγους -δημοσιογράφους και παρανοϊκούς της παγκόσμιας οικονομίας, θα πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε ότι η ανθρωπινότητά μας έχει ακρωτηριασθεί, ότι έχει στενέψει δραματικά η δυνατότητά μας να είμαστε φορείς μιας κύριας ιδιότητας, του λόγου και δη του πολιτικού, , που εκφέρεται δημόσια, λόγου.

Οι σύγχρονες μεγαθηριακές κοινωνίες έχοντας διοχετεύσει και τις πιο πνευματικές πτυχές του βίου (βλ. Παιδεία, θρησκευτικότητα κλπ.) στον ωφελιμισμό και στην κατανάλωση,  δηλαδή στην κατ εξοχήν ιδιωτεία , αδυνατούν να υπάρξουν φύσει πολιτικά.

 Γι αυτό -και όχι λόγω της αγανάκτησης που φέρει η οικονομική κρίση και οι λογής ανισότητες- στην πολιτισμένη δύση, που μας είπαν ότι ανήκουμε, κανείς δεν θα καταλαβαίνει ούτε και θα ακούει κανένα, δεν θα έχει καμία αξία  ή σημασία τι λεει κανείς και η βία θα είναι η μόνη δυνατότητα έκφρασης που θα κατακλύσει τον δημόσιο χώρο,  ήτοι τον χώρο ανάμεσά μας, τον χώρο που μας ενώνει και μας χωρίζει ταυτόχρονα. 

Γι αυτό η αστυνόμευση και η κρατική βία θα αυξάνονται. 

Ο  πολιτικός Κουμουτσάκος, ξυλοκοπήθηκε από ανεγκέφαλους , όχι για την ιδιότητά του ή για την κομματική του τοποθέτηση, αλλά γιατί συμμετέχει στην οιονεί δημόσια σφαίρα,   και  αυτή είναι πλέον κατεστραμμένη.

Η  συμπεριφορά αυτή, που έγινε αντικείμενο πολυήμερης και  εμβριθούς ανάλυσης από τα κανάλια, όπως και κάθε παρόμοια, είναι δηλωτική του χαρακτήρα των μετανεωτερικών κοινωνιών : Οι κοινωνίες της βίας είναι κοινωνίες πολιτικά ευνουχισμένων ατόμων, που αδυνατούν να λειτουργήσουν στο φυσιολογικό επίπεδο του λόγου , έχουν υποστεί μια βίαιη μεταστροφή, προς όφελος του ατομικισμού και της επιδίωξης του κέρδους και δύνανται να υπάρχουν  ως όχλος μόνο στο βιολογικό της δύναμης και της γροθιάς. 

Τα αναθέματα   στους υστερικους ναζιστές της Χρυσής Αυγής δεν αρκούν να να καθησυχάσουν τον στερημένο πολιτικό "ανδρισμό" μας..,