_ο Δήμος και η πόλη

Μετά από μήνες, στην πόλη από το πρωί για δουλειές....από αυτές τις δουλειές που όλοι απεχθάνονται: πληρωμές, υπηρεσίες,  υπάλληλοι σε γκισέδες που θα προτιμούσαν να τους ανέβει δυο βαθμούς η πρεσβυωπία απ' το να γυρίσουν να σε κοιτάξουν,  και να βγάλει φουσκάλες η γλώσσα τους απ' το να σου πουν καλημέρα.
Τα ίδια όπως τ'άφησα....
Ίδιες γυναίκες,  ίδιοι γεροι, ίδιες παρέες στα καφέ,  ίδια κίνηση στα πεζοδρόμια και στους δρόμους. Ακόμα και οι βιτρίνες που άλλαξαν λόγω εποχής,  εμένα ίδιες μου φάνηκαν.

Και είναι απίθανο περπατώντας στην πόλη αυτή να μην συναντήσεις κάποιον γνωστό.
Εγώ σήμερα συνάντησα τον Δήμο.  Είχα καιρό να τον δω, πάνω απο τρία χρόνια.
Δεν άλλαξες καθόλου,  του είπα.
Ήξερα ότι τα τελευταία χρόνια ζούσε στην Αθήνα.
Παλιά, αρχές του 80, όταν ήρθα να μείνω στην Κρήτη,  είμασταν σύντροφοι... εκδηλωτικός, ευφυής, πολυπράγμων, γνώριζε κόσμο και κοσμάκη εδώ, γύριζε στα στέκια... απ' τα  χαμετυπεία του παλιού λιμανιού έως τη νομαρχία... ένδοξα χρόνια.
Κι ήταν σα να κορόιδευε...
Ήταν απολαυστικό το να συζητάς μαζί του, ήταν η ψυχή της παρέας, κάτι ανάλαφρο και φευγαλέο, που δεν κούραζε.... ήταν σ' αυτόν  μια έμφυτη επιπολαιότητα που γοήτευε.
 Ένιωθα πάντα  μια περίεργη ανεκτικότητα για τον Δήμο.... κι αυτός πάλι με έβλεπε σαν κάτι απρόσιτο,  σαν μια σταθερά του τότε μικρόκοσμού μας... με δυο λόγια, αγαπιόμασταν....με κείνη την παράξενη και ατελή αγάπη που συνδέει δυο φίλους, έναν άντρα και μια γυναίκα....
Ηταν και τα χρόνια τότε ερωτικά.
Ας είναι...

 Παντρεύτηκε και έκανε οικογένεια,  δεν μπόρεσε να στεριώσει σε καμία δουλειά, ήταν πάντα στις τάξεις της αριστεράς, καθώς αυτή μετακυλιόταν από κόμματα σε φραξιες, κι από κει σε πτέρυγες και σε ομάδες,  και μετά σε ομίλους και συνιστώσες, σε κινήματα και σε πρωτοβουλίες....
Μεσαίο στέλεχος, επένδυε τα φαντασιακά του, όπως και κάθε επιχείρηση επενδύει στα στελέχη της. Η σχέση είναι αμφίδρομη και  αμφοτέρως επωφελής.

Ώσπου κάποια στιγμή ο Δήμος έφυγε για Αθήνα,  για τα κεντρικά.... θα έπαιρνε και μισθό πλέον.

Αυτός δεν μου κανε καμία παρατήρηση, αν άλλαξα ή μήπως κι εγώ τα είχα καταφέρει και δεν είχα αλλάξει καθόλου. Ίσως για να μην φανεί αγενής....
Αλλά, ως άνθρωπος της δράσης, όπως ήταν πάντα, με ρώτησε, έχεις λίγη ώρα, να πιούμε ένα καφέ; 
- Ναι, βέβαια... αν κεράσεις....
- Εννοείται.... 
Στον Δήμο πάντα άρεσαν τα ευφυολογήματα και οι ατάκες της εποχής, τα σλόγκαν, τα συνθήματα, ήταν και φίλαθλος για τον χαβαλέ και το παιδιάρισμα.

Εκεί λοιπόν,  στον καφέ, έμαθα τα νέα του.
Αφού πήραμε την εξουσία,  τα κωλόπαιδα... μείναμε εμείς με κάτι μηχανισμούς και επιτροπές για το χρέος, δώσαμε μάχες.... μας άδειασε ο τσόγλανος.... έφυγα,  είμαι στο γραφείο της προέδρου, τώρα.  Γραφείο τύπου.... ξέρεις, ανακοινώσεις, ραδιόφωνο, κανάλια....
Έμαθα και τα νέα άλλων, παλιών γνωστών: πρόεδροι σε νοσοκομεια, επόπτες υπηρεσιων, κλητήρες σε υπουργεία....ενός τού ανοίξανε βενζινάδικο.
Του Δήμου  του άρεσε πάντα να λέει για τους άλλους μικρές αναμεταδόσεις, όπως εκείνες οι παιδικές μπουλντόζες που με την μικρή πλαστική χούφτα τους πετάνε τριγύρω τα χώματα, τα παιδιά καθώς παίζουν....
Στην εξουσία αρέσει να εκδικείται αυτούς που κάποτε την πολέμησαν, με το να τους παραδίδεται... πήγα και γω να του πω, αλλά άλλαξε η κουβέντα.

-Εσύ; Τι κάνεις;.... τίποτα καινούργιο;  με ρώτησε.
-Τίποτα, Δήμο, όπως τα ξέρες....

Μείναμε για λίγο ακόμα στο καφέ, με ρώτησε αν θέλω να συμμετέχω σε μια ομάδα προβληματισμού και μελέτης που στήνεται αυτόν τον  καιρό, και να έρθω σε επαφή.... θα μου στείλει ηλεκτρονικά κάτι υλικά και συνδέσμους... κι αν μ'ενδιαφέρει.

Ο Δήμος και η πόλη...Τα ίδια όπως τ'άφησα.

Γύρισα στο μικρό χωριό και στις φροντίδες και στις μελέτες θανάτου....