_ένα μάθημα κοινωνικού δαρβινισμού

Το  ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει, από την θέση του στην οικιακή πολυθρόνα, μια σύγχρονη σύγκρουση, σύγχρονων επιχειρηματιών σαν αυτές που γίνονται σε όλα τα σύγχρονα και πολιτισμένα κράτη στα οποία θέλουμε και μεις κάποτε να μοιάξουμε.

Ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος στριμωγμένος σε μια γωνιά (της αναμονής για την δημιουργία των πολυπόθητων νέων θέσεων εργασίας), κρατώντας την ανάσα του (μέχρι να ξεβρομίσει το πνιγηρό τοπίο της διαπλοκής), προσπαθώντας να μην κροταλίζουν τα δόντια του (και προδοθεί η καθημερινή του αγωνία  λίγο πριν φτάσει η ανάπτυξη) παρακολούθησε (όσο του ήταν δυνατό) την αδιάβλητη διαδικασία της δημοπρασίας για τις τηλεοπτικές άδειες.
 Ήταν τέτοια η δύναμη των συγκρουομένων, τόσος ο όγκος τους, η σκόνη που σήκωσαν και οι ιαχές των κυβερνητικών Παπάδων στην δημοπρασία των τηλεοπτικών, που μου θύμισαν το γνωστό σίκουελ ταινιών με δεινόσαυρους "Τζουράσικ Πάρκ" : Να, κάπως έτσι συγκρούονταν οι δεινόσαυροι εκείνη τη μακρινή προϊστορική εποχή, είπα μέσα μου. ... Κυριαρχούν πάντα οι ικανότεροι, οι παχυλέστεροι, οι ανθεκτικότεροι, οι εξυπνότεροι....

Πλέον της κινηματογραφικής περιπετειώδους εκδοχής λοιπόν, σκέφτηκα ότι δόθηκε κρυφίως κι ένα μάθημα κοινωνικού δαρβινισμού,  κεκλεισμένων των θυρών ασφαλώς.
Γιατί για να έχουμε  κοινωνικό δαρβινισμό πρέπει απαραιτήτως να έχουμε θέσει ένα αντικειμενικό κριτήριο ωσάν αυτά τα αδιάβλητα και απρόσωπα που ισχύουν στην φυσική επιλογή, ... το οποίο κριτήριο έχουν αποδεχθεί οι άνθρωποι ως αναπόδραστο και με βάση αυτό ιεραρχούνται, δομούνται και εξελίσσονται οι κοινωνίες τους.
Ποιό είναι αυτό στην προκειμένη περίπτωση;

Το οικονομικό όφελος.
Το οικονομικό όφελος είναι η μόνη πανθομολογούμενη αξία η οποία στέκει ακόμα στα πόδια της (εκλιπόντων όλων των άλλων αξιών) την οποία αποδέχονται αναντίρρητα και υπηρετούν όλα τα μέλη του κοινωνικού συνόλου ασχέτως σε ποια θέση της κοινωνικής ιεραρχίας βρίσκονται, ακόμα κι αν δεν τους αρέσει, είναι εν ολίγοις το αντικειμενικό κριτήριο,
Το οικονομικό όφελος ανταποκρίνεται πλήρως στις ανάγκες μιας πλήρως εμπορευματοποιημένης κοινωνίας, όπου οι άνθρωποι προσπαθούν να μετατρέψουν σε εμπορεύσιμες αξίες όχι μόνο τα άψυχα ή έμψυχα υλικά, τα οποία κατέχουν και εξουσιάζουν, αλλά πάνω απ' όλα τους ίδιους τους εαυτούς τους. Μια σύγχρονη θετική εκδοχή αυτού που λέω είναι τα περίφημα "βιογραφικά σημειώματα" και μια αρνητική είναι η εμφάνιση διαφόρων ομάδων εθελοντών (π.χ. φιλόζωοι εθελοντές) ... αλλά ας μην επεκταθώ σ' αυτό (ίσως σε άλλη ευκαιρία).

Δίχως το κριτήριο του οικονομικού οφέλους, η κοινωνία και η πολιτική αλλά και η καθημερινή ζωή των ανθρώπων, θα κυριαρχούνταν από μια ωραία αμηχανία: κανείς δεν θα ήξερε να πει γιατί κάνει αυτό που κάνει.

Η κυριαρχία του κριτηρίου του οικονομικού οφέλους, λοιπόν, έχει έναν τόσο ευρύ ορίζοντα ώστε κάθε τι άλλο μέσα σ' αυτόν φαίνεται να ξεθωριάζει και να εξαφανίζεται.
Παράδειγμα: Aυτό το οποίο έλεγαν σε όλους τους τόνους  οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και μάλιστα περιέχαιραν, μιλώντας για "το τηλεοπτικό προϊόν",  ήταν ότι "επιτεύχθηκε το μέγιστο οικονομικό όφελος για το δημόσιο συμφέρον".
Η δήλωση αυτή είναι ο ορίζοντας, τον οποίο προανέφερα, καθώς με την δήλωση αυτή έχουμε την ταύτιση του "δημοσίου συμφέροντος" με το οικονομικό όφελος.
 Δίπλα σ' αυτήν την αφοπλιστική και καθησυχαστική δήλωση προστέθηκε ότι από τα διακόσια εξήντα κάτι εκατομμύρια που θα εισπράξει το δημόσιο, ένα μέρος θα πάει για την ενίσχυση των οικονομικά ασθενέστερων, επίσης ότι θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, επίσης ότι θα υπάρξει εξυγίανση και διαφάνεια στο "τηλεοπτικό τοπίο"....
Μπορούν να προκύψουν όλα αυτά τα αγαθά πράγματα από μια διαδικασία "κοινωνικού δαρβινισμού";
Στο ερώτημα αυτό, όλο το πολιτικό φάσμα απαντάει θετικά. Και δεν με ξαφνιάζει : Η σύνολη θετική απάντηση προκύπτει από την προ-αποδοχή του αντικειμενικού κριτηρίου στο οποίο αναφέρθηκα.

Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με την θετική απάντηση, εάν μου απαντούσε κάποιος : ποιός είναι ο μαγικός, ταχυδακτυλουργικός θα έλεγα, τρόπος, που αν τον ακολουθήσουμε, μπορούμε να βάλουμε στο καπέλο ένα μαντήλι και να βγάλουμε ένα κουνέλι;...

Θέλω να πω ότι, εάν η θεμελιώδης συνθήκη την οποία αποδέχονται όλοι, τουτέστιν του μέγιστου οικονομικού οφέλους, είναι ο ρυθμιστικός εκείνος παράγοντας, πώς γίνεται αυτός ο παράγοντας να μην υπάρχει, να μην τον βρίσκουμε στα αποτελέσματα που παράγει η λειτουργία του;
Απλώς : Δεν γίνεται. Σ' έναν πεπερασμένο κόσμο  ορίων και αιτιοκρατίας, σ'έναν κόσμο πλήρους εμπορευματοποίησης, δεν γίνεται....

Έτσι, ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος, μαθαίνοντας - ίσως και θαυμάζοντας- το μάθημα κοινωνικού δαρβινισμού που του παραδόθηκε,  αποκτά τον ορίζοντά του... εντός αυτού θα τοποθετήσει κι αυτός την ζωή του, θα επωφελείται από τις προσφορές των πολυκαταστημάτων, θα προγραμματίζει τις διακοπές του, θα κατανοεί τον κόσμο, θα ενημερώνεται, θα διασκεδάζει... θα πράττει κι αυτός κατ' ανάλογο, των δεινοσαύρων του τηλεοπτικού τοπίου, τρόπο.

Έτσι λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι το μάθημα κοινωνικού δαρβινισμού που αυτές τις μέρες έδωσε η "πρώτη φορά αριστερή" κυβέρνηση είναι μια αξιοζήλευτη συνεισφορά στην εξελικτική πορεία του είδους, το οποίο βρίσκεται ακόμα σε προϊστορική εποχή και κατάσταση.