Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_για το μάθημα των θρησκευτικών

Δεν θα μπορούσε να ειπωθεί πιο αίολο επιχείρημα στην δημόσια συζήτηση για την διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία,  από αυτό που ειπώθηκε και μάλιστα από τον πρώτο τη τάξει υπουργό της Παιδείας.

Οι ιεράρχες, με τα οξυμένα τους αντανακλαστικά αμέσως το έπιασαν και το αξιοποίησαν αναλόγως για τους σκοπούς της δικής τους πολεμικής, ο δε κ. Φίλης το μάζεψε όταν το αντιλήφθηκε ή του το σφύριξαν...
Πρόκειται για την "υπενθύμιση" του κ. Φίλη για την στάση της Εκκλησίας στους λαϊκούς αγώνες σε διάφορες ιστορικές περιόδους. Μια "υπενθύμιση" που είχε μια εσάνς αντεκδίκησης ή "έχουμε ράμματα και για την γούνα σας"....
Κατά την κρίση του η Εκκλησία δεν κράτησε την οφειλόμενη στάση, και αυτό προσμετράται στην απόφαση του Υπουργείου για την αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών ή και την κατάργησή του, από μια "αριστερή" κυβέρνηση η οποία ομιλεί και πράττει στο όνομα καποιας αγωνιστικής κληρονομιάς (!!)

Πριν προχωρήσω θα πω ότι είμαι υπέρ της κατάργησης του μαθηματος των θρησκευτικών, ακόμα κι αν αυτό μεταλλαχθεί σε ένα μάθημα συγκριτισμού θρησκευτικών συστημάτων, πράγμα που δεν θα είναι τίποτα παραπάνω απο μια ασύνδετη πληροφοριακή περατζάδα, δημοσιογραφικού τύπου, με την επίφαση του πολυπολιτισμού , και προτείνω την εισαγωγή ενός μαθήματος Φιλοσοφικής παιδείας,  που σαν απώτερο σκοπό του θα είχε την εξοικείωση των μαθητών με την γένεση του ερωτάν στον ανθρώπινο καθημερινό βίο και στον πολιτισμό εν γένει,  και την διατύπωση των ερωτημάτων.
Το μάθημα αυτό, για τις νεαρές ψυχές και διάνοιες, εκτός από ένα μάθημα ανοίγματος των οριζόντων στον κόσμο, επιπλέον θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση για την οικοδόμηση μιας γνώσης ουσιαστικής σε κάθε επιστημονικό τομέα και υποτομέα, ακόμα και σε αυτούς που αφορούν στην γένεση των διαφόρων θρησκευτικών πεποιθήσεων. Πολλά ακόμα θα μπορούσαμε να πούμε για ένα τέτοιο εγχείρημα στο σχολικό περιβάλλον, που θα δοκίμαζαν τις αντοχές πολλών....

Επανέρχομαι στο επιχείρημα του κ. Φίλη, το οποίο προδίδει την επι της ουσίας "εμπορική" συμπληρωματική αντίληψη για τις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας, της οποίας, απ' ότι φαίνεται δεσμιοι είναι και οι "προοδευτικοί" ανανεωτές/εκσυγχρονιστές . Η αντίληψη αυτή απηχεί την μακρά διαδικασία εκκοσμίκευσης του χριστιανικού δόγματος σε δύση και ανατολή.

Έστω, λοιπόν,  ότι σύσσωμη η Εκκλησία δια διατάγματος (;) επέβαλε την αντίσταση....
Τα ερωτήματα που εγείρονται είναι:
- ο οργανισμός αυτός θα εξακολουθούσε να είναι Εκκλησία ή ένα κομματικό μόρφωμα κατά τα πρότυπα του κόμματος "νέου τύπου";
- τι θα καταλαβαίναμε ως "αντίσταση" και  ποιά εξωτερικά προς την εκκλησιαστική ζωή, κριτήρια θα υιοθετούσαμε;
-θα δικαιολογείτο τότε η ύπαρξη και η διατήρηση του μαθήματος στο αναλυτικό πρόγραμμα και ως τι; ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες των κληρικών στην πατρίδα; μήπως δικαιούμαστε να σκεφτούμε ότι η μέχρι τώρα διδασκαλία του ήταν αντίστοιχα το αντάλλαγμα της παράταξης των εθνο-πατριωτών νικητών του Εμφυλίου;

Ήδη μέσα απο την διατύπωση των ερωτημάτων γίνεται φανερό γιατί ένα τέτοιο μάθημα μόνο εκφυλιζόμενο σε στείρα κατήχηση ή σε ώρα βαρεμάρας και κοπάνας θα μπορούσε να υπάρξει, όπως και υπήρξε για δεκαετίες στο πολύπαθο ελληνικό σχολείο.

Κατα την γνώμη μου , η αλήθεια της χριστιανικής διδαχής δεν μπορεί να προσφέρεται, τουλάχιστον στο επίπεδο  των εφήβων, ως ένα ακόμη γνωστικό αντικείμενο, όπως τα μαθηματικά ή η χημεία. Ούτε βεβαίως και ως ηθικοπλαστικός οδηγός στο σύγχρονο σχολείο, την εποχή της μετα-ηθικής.

Το απελευθερωτικό μήνυμα της Εκκλησίας,  εάν αυτό υπάρχει και αν όντως είναι τέτοιο,   θα πρέπει να βρει τους τρόπους και την "γλώσσα" για να φτάσει σε αυτόν στον οποίο απευθύνεται και η επιβιβαση στα κρατικά οχήματα, μπορεί να προσδίδει κύρος και μια κάποια σιγουριά, αλλά για αυτούς ακριβώς τους λόγους δεν πετυχαίνει τον σκοπό της.




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,