Δεν θα μπορούσε να ειπωθεί πιο αίολο επιχείρημα στην δημόσια συζήτηση για την διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία, από αυτό που ειπώθηκε και μάλιστα από τον πρώτο τη τάξει υπουργό της Παιδείας.
Οι ιεράρχες, με τα οξυμένα τους αντανακλαστικά αμέσως το έπιασαν και το αξιοποίησαν αναλόγως για τους σκοπούς της δικής τους πολεμικής, ο δε κ. Φίλης το μάζεψε όταν το αντιλήφθηκε ή του το σφύριξαν...
Πρόκειται για την "υπενθύμιση" του κ. Φίλη για την στάση της Εκκλησίας στους λαϊκούς αγώνες σε διάφορες ιστορικές περιόδους. Μια "υπενθύμιση" που είχε μια εσάνς αντεκδίκησης ή "έχουμε ράμματα και για την γούνα σας"....
Κατά την κρίση του η Εκκλησία δεν κράτησε την οφειλόμενη στάση, και αυτό προσμετράται στην απόφαση του Υπουργείου για την αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών ή και την κατάργησή του, από μια "αριστερή" κυβέρνηση η οποία ομιλεί και πράττει στο όνομα καποιας αγωνιστικής κληρονομιάς (!!)
Πριν προχωρήσω θα πω ότι είμαι υπέρ της κατάργησης του μαθηματος των θρησκευτικών, ακόμα κι αν αυτό μεταλλαχθεί σε ένα μάθημα συγκριτισμού θρησκευτικών συστημάτων, πράγμα που δεν θα είναι τίποτα παραπάνω απο μια ασύνδετη πληροφοριακή περατζάδα, δημοσιογραφικού τύπου, με την επίφαση του πολυπολιτισμού , και προτείνω την εισαγωγή ενός μαθήματος Φιλοσοφικής παιδείας, που σαν απώτερο σκοπό του θα είχε την εξοικείωση των μαθητών με την γένεση του ερωτάν στον ανθρώπινο καθημερινό βίο και στον πολιτισμό εν γένει, και την διατύπωση των ερωτημάτων.
Το μάθημα αυτό, για τις νεαρές ψυχές και διάνοιες, εκτός από ένα μάθημα ανοίγματος των οριζόντων στον κόσμο, επιπλέον θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση για την οικοδόμηση μιας γνώσης ουσιαστικής σε κάθε επιστημονικό τομέα και υποτομέα, ακόμα και σε αυτούς που αφορούν στην γένεση των διαφόρων θρησκευτικών πεποιθήσεων. Πολλά ακόμα θα μπορούσαμε να πούμε για ένα τέτοιο εγχείρημα στο σχολικό περιβάλλον, που θα δοκίμαζαν τις αντοχές πολλών....
Επανέρχομαι στο επιχείρημα του κ. Φίλη, το οποίο προδίδει την επι της ουσίας "εμπορική" συμπληρωματική αντίληψη για τις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας, της οποίας, απ' ότι φαίνεται δεσμιοι είναι και οι "προοδευτικοί" ανανεωτές/εκσυγχρονιστές . Η αντίληψη αυτή απηχεί την μακρά διαδικασία εκκοσμίκευσης του χριστιανικού δόγματος σε δύση και ανατολή.
Έστω, λοιπόν, ότι σύσσωμη η Εκκλησία δια διατάγματος (;) επέβαλε την αντίσταση....
Τα ερωτήματα που εγείρονται είναι:
- ο οργανισμός αυτός θα εξακολουθούσε να είναι Εκκλησία ή ένα κομματικό μόρφωμα κατά τα πρότυπα του κόμματος "νέου τύπου";
- τι θα καταλαβαίναμε ως "αντίσταση" και ποιά εξωτερικά προς την εκκλησιαστική ζωή, κριτήρια θα υιοθετούσαμε;
-θα δικαιολογείτο τότε η ύπαρξη και η διατήρηση του μαθήματος στο αναλυτικό πρόγραμμα και ως τι; ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες των κληρικών στην πατρίδα; μήπως δικαιούμαστε να σκεφτούμε ότι η μέχρι τώρα διδασκαλία του ήταν αντίστοιχα το αντάλλαγμα της παράταξης των εθνο-πατριωτών νικητών του Εμφυλίου;
Ήδη μέσα απο την διατύπωση των ερωτημάτων γίνεται φανερό γιατί ένα τέτοιο μάθημα μόνο εκφυλιζόμενο σε στείρα κατήχηση ή σε ώρα βαρεμάρας και κοπάνας θα μπορούσε να υπάρξει, όπως και υπήρξε για δεκαετίες στο πολύπαθο ελληνικό σχολείο.
Κατα την γνώμη μου , η αλήθεια της χριστιανικής διδαχής δεν μπορεί να προσφέρεται, τουλάχιστον στο επίπεδο των εφήβων, ως ένα ακόμη γνωστικό αντικείμενο, όπως τα μαθηματικά ή η χημεία. Ούτε βεβαίως και ως ηθικοπλαστικός οδηγός στο σύγχρονο σχολείο, την εποχή της μετα-ηθικής.
Το απελευθερωτικό μήνυμα της Εκκλησίας, εάν αυτό υπάρχει και αν όντως είναι τέτοιο, θα πρέπει να βρει τους τρόπους και την "γλώσσα" για να φτάσει σε αυτόν στον οποίο απευθύνεται και η επιβιβαση στα κρατικά οχήματα, μπορεί να προσδίδει κύρος και μια κάποια σιγουριά, αλλά για αυτούς ακριβώς τους λόγους δεν πετυχαίνει τον σκοπό της.
Οι ιεράρχες, με τα οξυμένα τους αντανακλαστικά αμέσως το έπιασαν και το αξιοποίησαν αναλόγως για τους σκοπούς της δικής τους πολεμικής, ο δε κ. Φίλης το μάζεψε όταν το αντιλήφθηκε ή του το σφύριξαν...
Πρόκειται για την "υπενθύμιση" του κ. Φίλη για την στάση της Εκκλησίας στους λαϊκούς αγώνες σε διάφορες ιστορικές περιόδους. Μια "υπενθύμιση" που είχε μια εσάνς αντεκδίκησης ή "έχουμε ράμματα και για την γούνα σας"....
Κατά την κρίση του η Εκκλησία δεν κράτησε την οφειλόμενη στάση, και αυτό προσμετράται στην απόφαση του Υπουργείου για την αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών ή και την κατάργησή του, από μια "αριστερή" κυβέρνηση η οποία ομιλεί και πράττει στο όνομα καποιας αγωνιστικής κληρονομιάς (!!)
Πριν προχωρήσω θα πω ότι είμαι υπέρ της κατάργησης του μαθηματος των θρησκευτικών, ακόμα κι αν αυτό μεταλλαχθεί σε ένα μάθημα συγκριτισμού θρησκευτικών συστημάτων, πράγμα που δεν θα είναι τίποτα παραπάνω απο μια ασύνδετη πληροφοριακή περατζάδα, δημοσιογραφικού τύπου, με την επίφαση του πολυπολιτισμού , και προτείνω την εισαγωγή ενός μαθήματος Φιλοσοφικής παιδείας, που σαν απώτερο σκοπό του θα είχε την εξοικείωση των μαθητών με την γένεση του ερωτάν στον ανθρώπινο καθημερινό βίο και στον πολιτισμό εν γένει, και την διατύπωση των ερωτημάτων.
Το μάθημα αυτό, για τις νεαρές ψυχές και διάνοιες, εκτός από ένα μάθημα ανοίγματος των οριζόντων στον κόσμο, επιπλέον θα μπορούσε να αποτελέσει την βάση για την οικοδόμηση μιας γνώσης ουσιαστικής σε κάθε επιστημονικό τομέα και υποτομέα, ακόμα και σε αυτούς που αφορούν στην γένεση των διαφόρων θρησκευτικών πεποιθήσεων. Πολλά ακόμα θα μπορούσαμε να πούμε για ένα τέτοιο εγχείρημα στο σχολικό περιβάλλον, που θα δοκίμαζαν τις αντοχές πολλών....
Επανέρχομαι στο επιχείρημα του κ. Φίλη, το οποίο προδίδει την επι της ουσίας "εμπορική" συμπληρωματική αντίληψη για τις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας, της οποίας, απ' ότι φαίνεται δεσμιοι είναι και οι "προοδευτικοί" ανανεωτές/εκσυγχρονιστές . Η αντίληψη αυτή απηχεί την μακρά διαδικασία εκκοσμίκευσης του χριστιανικού δόγματος σε δύση και ανατολή.
Έστω, λοιπόν, ότι σύσσωμη η Εκκλησία δια διατάγματος (;) επέβαλε την αντίσταση....
Τα ερωτήματα που εγείρονται είναι:
- ο οργανισμός αυτός θα εξακολουθούσε να είναι Εκκλησία ή ένα κομματικό μόρφωμα κατά τα πρότυπα του κόμματος "νέου τύπου";
- τι θα καταλαβαίναμε ως "αντίσταση" και ποιά εξωτερικά προς την εκκλησιαστική ζωή, κριτήρια θα υιοθετούσαμε;
-θα δικαιολογείτο τότε η ύπαρξη και η διατήρηση του μαθήματος στο αναλυτικό πρόγραμμα και ως τι; ως αντάλλαγμα για τις υπηρεσίες των κληρικών στην πατρίδα; μήπως δικαιούμαστε να σκεφτούμε ότι η μέχρι τώρα διδασκαλία του ήταν αντίστοιχα το αντάλλαγμα της παράταξης των εθνο-πατριωτών νικητών του Εμφυλίου;
Ήδη μέσα απο την διατύπωση των ερωτημάτων γίνεται φανερό γιατί ένα τέτοιο μάθημα μόνο εκφυλιζόμενο σε στείρα κατήχηση ή σε ώρα βαρεμάρας και κοπάνας θα μπορούσε να υπάρξει, όπως και υπήρξε για δεκαετίες στο πολύπαθο ελληνικό σχολείο.
Κατα την γνώμη μου , η αλήθεια της χριστιανικής διδαχής δεν μπορεί να προσφέρεται, τουλάχιστον στο επίπεδο των εφήβων, ως ένα ακόμη γνωστικό αντικείμενο, όπως τα μαθηματικά ή η χημεία. Ούτε βεβαίως και ως ηθικοπλαστικός οδηγός στο σύγχρονο σχολείο, την εποχή της μετα-ηθικής.
Το απελευθερωτικό μήνυμα της Εκκλησίας, εάν αυτό υπάρχει και αν όντως είναι τέτοιο, θα πρέπει να βρει τους τρόπους και την "γλώσσα" για να φτάσει σε αυτόν στον οποίο απευθύνεται και η επιβιβαση στα κρατικά οχήματα, μπορεί να προσδίδει κύρος και μια κάποια σιγουριά, αλλά για αυτούς ακριβώς τους λόγους δεν πετυχαίνει τον σκοπό της.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου