Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Άγιος : ο ανθρωπολογικός τύπος του σύγχρονου κόσμου


 
Έργο, Φώτης Κόντογλου



 
Αγιότητα είναι μια βαθιά ευαισθησία. 
Μια βαθιά ποιητική ματιά που μπορεί να μεταμορφώνει τα πάντα σε άγγιγμα ψυχής. 
Ο άγιος είναι ποιητής και ευαίσθητος. 
«Για να γίνει κανείς Χριστιανός, πρέπει να έχει ποιητική ψυχή, πρέπει να γίνει ποιητής.  
«Χοντρές ψυχές κοντά Του ο Χριστός δεν θέλει.» αγ. Πορφύριος. 
Αγαπάει ακόμη και τα μη αξιαγάπητα. 
Εκείνο που όλοι θα περιφρονούσαν με μεγάλη χαρά, η αγιότητα το μαζεύει, το αγκαλιάζει, το φιλά με πάθος μέχρι να το θεραπεύσει.
Η αγιότητα μεταμορφώνει τα έρημα. 
Κυκλώνει τα διεσπαρμένα. 
Ενώνει τα διαιρεμένα. 
Μπορεί και αντέχει πάνω και περά από τις πληγές και τις καταστροφές. Κοιτάει εκεί που δεν κοιτάει κανείς άλλος. 
Δεν χωρίζει τα πράγματα σε καλά και κακά. Δεν τους βάζει ταμπέλες. 
Δεν κατηγοριοποιεί την ζωή σε ανώτερη και κατώτερη. 
Δεν διχάζει, δεν μοιράζει, δεν αποσπά, ενώνει, συνενώνει, και δυναμώνει το αδύνατο να συμβεί και το όνειρο να πραγματωθεί. 
Η αγιότητα είναι μια βαθιά ποίηση που συντονίζει το σύμπαν στους στίχους του δημιουργού Του. 
Είναι ο ίδιος ο Χριστός που μέσα από τον άγιο μιλάει ξανά για την αγάπη. 
Που μέσα από την ματιά του αγίου στέλνει το τρυφερό βλέμμα του σε όλους τους κουρασμένους. 
Στους αποτυχημένους και τους κουρελιασμένους στις μάχες της ζωής. Μια τεράστια αγκαλιά να ξαποστάσουν πάντες. 
Η αγιότητα είναι μεταξένια αίσθηση της ζωής. 
Ευαισθησία που αναγεννά την προπτωτική ματιά. 
Τότε που τα πάντα ήταν έκπληξη και θαυμασμός. 
Τότε που τίποτε δεν ήταν βαρετά, το ίδιο ή επαναλήψιμο. 
Η αγιότητα αναδεικνύει ξανά την ξεχασμένη μας παιδικότητα. 
Εκείνο το ξάφνιασμα μπροστά στο μυστήριο της ζωής. 
Η αγιότητα δεν είναι τελειότητα μα αποδοχή της ασημαντότητας. 
Δεν είναι επιτυχία μα δώρο. 
Δεν είναι κατόρθωμα αλλά χάρισμα. Δεν είναι δύναμη μα κένωση και άδειασμα. 
Ταπείνωση και εκούσια απόσυρση από τα φώτα του ψεύτικου, πρόσκαιρου και μάταιου.
Δεν αγιάζουν οι αναμάρτητοι μα εκείνοι που άντεξαν να δουν τις αμαρτίες τους. Να τις ακουμπήσουν δίχως να φοβούνται μην λερωθούν και χαλάσει το προφίλ τους. 
Είναι ανώτερος, λέει ο Άγιος Ισαάκ ο Σύρος, εκείνος που είδε τις αμαρτίες του, από εκείνο που ανέστησε νεκρούς. 
Ο άγιος δεν ξέρει ότι είναι άγιος. Εάν το ήξερε απλά δεν θα ήταν.
Όπως ο αθώος δεν γνωρίζει την αθωότητα του. Πολλώ δε μάλλον δεν την προασπίζει. 
Αθωότητα που προασπίζεται είναι "ευγενής "ναρκισσισμός. 
Ο άγιος το μόνο που γνωρίζει είναι η έντονη παρουσία του Χριστού εντός του. 
Ο άγιος βιώνει μια εσωτερική αποδοχή του Θεού. 
Μια αγκαλιά που δεν τον κρίνει, παρά μονάχα τον καλύπτει από το ψύχος του κόσμου τούτου. 
Ο άγιος μονάχα αγαπά. 
Γιατί ο ίδιος έχει βιώσει την αγάπη του Θεού. Ξέρει από πάθη και οδύνη.
Γνωρίζει τι σημαίνει αστοχία υπαρξιακή, λάθος, σφάλμα και πτώση, γιατί δεν γεννήθηκε άγιος, ούτε τέλειος, μα ούτε προνομιούχος.
Πόνεσε, έπεσε, έπαθε, έμαθε. 
Έτσι μας καταλαβαίνει, μας κατανοεί και ποτέ δεν μας κρίνει. Μονάχα μας αγαπά.
Παντού και πάντοτε. Ο άγιος δεν απορρίπτει. 
Αποδέχεται απόλυτα, διακρίνοντας την πράξη από το πρόσωπο. 
Την πράξη την επικρίνει, το ανθρώπινο πρόσωπο, ποτέ. 
Το καταλαβαίνει και το συμπαθεί. Όχι ηθικά. Μα οντολογικά. 
Γνωρίζει ότι αυτός είναι ο άνθρωπος. Φοβισμένος, τραυματισμένος, χαμένος και πτωτικός. 
Εκφράζοντας το πνεύμα του Χριστού, συγχωρεί όχι μια πράξη, αλλά τον όλο άνθρωπο. 
Όπως το έκανε ο Χριστός. Δεν σώζει τον άνθρωπο από τις αμαρτίες του απλώς, αλλά από την ίδια του την φύση. 
Η αγιότητα είναι ένα παράθυρο για να μπορούν εκεί που θέλουν και επιθυμούν, να κοιτάζουν την βασιλεία του Θεού.

Σχόλιο paracosmos
Το παραπάνω κείμενο είχα βρει... δεν θυμάμαι πριν πόσο καιρό, στο Αντίφωνο, κακώς - κάκιστα- δεν κράτησα το όνομα του συγγραφέα. Ψάχνοντας ξανά δεν μπόρεσα να το βρω... 
Ας είναι. 
Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι ότι ο "άγιος" της ορθοδοξίας είναι εκείνος ο ανθρωπολογικός  τύπος που έχει ανάγκη η Ανθρωπότητα και η "αγιότητα" είναι η πρόταση που έχουμε να καταθέσουμε ως πρόταση ζωής στον σύγχρονο κόσμο.
Όλα τα άλλα είναι καθυστερήσεις, αναβολές και μισάνθρωπα ψέματα που δεν αντέχουμε πιά...


Σημ. :Οι υπογραμμίσεις και ο τίτλος είναι του paracosmos

Σχόλια

  1. Ανώνυμος9/4/15, 12:32 π.μ.

    Ελένη, καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση. Επίσης τις ευχές μου για για αγάπη, φωτισμό και υγεία, τόσο σε εσένα, αλλά και σε όλους όσους αγαπάς. Για το κείμενο δεν έχω να πω κάτι. Συμφωνώ με όλα. Φωνή αύρας λεπτής ο Κύριος.

    Ήλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ήλε φίλε..... Είναι φοβερό, συμφωνούμε όλοι στο πιο δύσκολο και διαφωνούμε στο εύκολο...
    Και δεν εννοώ εμάς τους δύο... γενικά μιλάω.
    Η φωνή του Κυρίου... δεν ξέρω αν είναι αύρα λεπτή... μπορεί και να είναι. Δεν ξέρω.
    Kαλή Ανάσταση Ήλε!
    Ευχές πολλές σε σένα και την οικογένειά σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος9/4/15, 12:28 μ.μ.

    Κυρία Ραβάνη, συγχαρητήρια και για τα τωρινά και για όλα τα περασμένα κείμενα σας.
    Συνεχίστε. Είστε φωνή αύρας λεπτής μέσα στο χάος του διαδίκτυου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σας ευχαριστώ!!
      Είναι ενθάρρυνση τα λόγια σας...
      Δεν θέλω όμως να λέω ψέματα....
      Με παραξενεύει.... Μήπως δεν είναι παράδοξο που η λεπτή αύρα, για την οποία μιλάτε, δεν υπάρχει... αλίμονο! δεν υπάρχει στη ζωή μου;
      Και για πόσο μπορεί να συνεχίσει κανείς;
      Καλή Ανάσταση να έχετε....

      Διαγραφή
    2. Ανώνυμος10/4/15, 9:39 π.μ.

      Υπάρχει Ελένη ένα γνωμικό της Γροιλανδίας που λέει πως "όταν έχεις προχωρήσει τόσο μακριά που δεν μπορείς πια να κάνεις ούτε βήμα, τότε έχεις διανύσει μόνο τη μισή απόσταση από αυτή που είσαι ικανός να διανύσεις". Δεν ξέρω αν αυτό σε παρηγορεί, πάντως έτσι λέει...

      Έχεις αλήθεια διαβάσει το ψαλτήρι; Λέει ο 4ος ψαλμός:

      Εἰς τὸ τέλος, ἐν ψαλμοῖς· ᾠδὴ τῷ Δαυΐδ.

      2 ΕΝ τῷ ἐπικαλεῖσθαί με εἰσήκουσάς μου, ὁ Θεὸς τῆς δικαιοσύνης μου· ἐν θλίψει ἐπλάτυνάς με. οἰκτείρησόν με καὶ εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου. 3 υἱοὶ ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καὶ ζητεῖτε ψεῦδος; (διάψαλμα). 4 καὶ γνῶτε ὅτι ἐθαυμάστωσε Κύριος τὸν ὅσιον αὐτοῦ· Κύριος εἰσακούσεταί μου ἐν τῷ κεκραγέναι με πρὸς αὐτόν. 5 ὀργίζεσθε, καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· ἃ λέγετε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, ἐπὶ ταῖς κοίταις ὑμῶν κατανύγητε. (διάψαλμα). 6 θύσατε θυσίαν δικαιοσύνης καὶ ἐλπίσατε ἐπὶ Κύριον. 7 πολλοὶ λέγουσι· τίς δείξει ἡμῖν τὰ ἀγαθά; ᾿Εσημειώθη ἐφ᾿ ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, Κύριε. 8 ἔδωκας εὐφροσύνην εἰς τὴν καρδίαν μου· ἀπὸ καρποῦ σίτου, οἴνου καὶ ἐλαίου αὐτῶν ἐπληθύνθησαν. 9 ἐν εἰρήνῃ ἐπὶ τὸ αὐτὸ κοιμηθήσομαι καὶ ὑπνώσω, ὅτι σύ, Κύριε, κατὰ μόνας ἐπ᾿ ἐλπίδι κατῴκισάς με.

      Ήλος

      Διαγραφή
  4. Ανώνυμος9/4/15, 5:12 μ.μ.

    Καθένας φτάνει στην πνευματική τελείωση, στο μέτρο που του χαρίζει ο Κύριος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,