[ παράκοσμος_ ]

Παλιό πανωφόρι κρεμασμένο στο τοίχο σκουρόχρωμο τριμμένος γιακάς ξηλωμένη μια τσέπη, η αριστερή μανίκια λιανά  γυαλίζει η φθορά τους. Με κοιτούσε το άδειο του, σαν το βλέμμα αυτού που έχει ένα μόνο εισιτήριο στη τσέπη και κανέναν εαυτό να το χαρίσει.

Ενόψει της ανακοίνωσης των περιβόητων "βάσεων" για τις Ανώτατες και Ανώτερες σχολές, εν τω μέσω του καταιγισμού των διαφημιστικών μηνυμάτων για σπουδές σε υπέρλαμπρα  κολέγια που τόσο  χυδαία και μεταπρατικά, μεσολαβούν ανάμεσα στις απαιτήσεις της πιο στρατικοποιημένης ιδιωτικής αγοράς εργασίας και στα προκατασκευασμένα όνειρα των νέων, δημοσιεύω, σήμερα, ένα μικρό απόσπασμα από το έργο ενός μεγάλου φιλολόγου, στοχαστή, και κυρίως δασκάλου, που δεν αλληθώρισε ποτέ κατά τη μεριά όπου μαντρώνονται οι πολλοί και οι εξουσίες δημιουργούν τους αυριανούς υποτελείς τους. Γράφοντας, ο Ρένος Αποστολίδης   για το κρίσιμο θέμα της Παιδείας στο έργο του Κριτική του Μεταπολέμου (1) ,  επισημαίνει: "γιατί δεν είναι μόνο η Ορθογραφία, που δεν μπορεί , κι ας αφήνωμε τ' αστεία, παρά να είναι "ιστορική ", αφού η ορθή γραφή κάθε λέξης ακριβώς δηλοί την πολυτιμότατη ετυμολογία της , κ' εκκαλεί όλο το παρελθόν εμπειρίας που αιώνες ποικιλοχρησίας συσσώρευσαν μέσα τ...

Έζησα μες την απάτη. Όπως ζουν όλοι Στην ίδια απάτη Στα ίδια μπερδεμένα νήματα Στα ίδια μπερδεμένα λόγια Στην ίδια νύχτα. Όμως το φεγγάρι του Αυγούστου Σε δύο μέρες θα γεμίσει λυσσασμένο ανελέητο φως και τίποτα δεν θα μπορεί να με εξαπατήσει πια.

Θεωρώ το Ζωοφιλικό Κίνημα ως ένα από τα πιο δυναμικά και ελπιδοφόρα κινήματα του καιρού μας. Ίσως είναι το μόνο που μπορεί να :  - αποκαλύψει όψεις του εαυτού μας που δεν θέλουμε να δούμε, - ανακεφαλαιώνει κριτικά τον πολιτισμό της ορθολογικότητας και της αντίληψης υπεροχής που έχουμε για το είδος μας στον κόσμο, -  στέκεται ανάμεσα στην προσωπική στάση - πρόκληση για αλλαγή και στο δημόσιο γίγνεσθαι. Ίσως, γι' αυτό στην χώρα μας συκοφαντείται και λοιδορείται τόσο πολύ, φανερώνοντας τον αξεπέραστο επαρχιωτισμό και τα συμπλέγματα μιας ολόκληρης κοινωνίας, την ίδια στιγμή που  στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο εκφυλίζεται και κινδυνεύει να ταυτιστεί με την ιδιοτροπία της πολυτέλειας και τον ατομικισμό. Δυστυχώς, η ισχυρή πλειοψηφία της Εκκλησίας της Ελλάδας, ενώ έχει όλες τις προϋποθέσεις να αρθρώσει επαρκή και απελευθερωτικό θεολογικό λόγο, λόγο συνοδοιπορίας με το κίνημα αυτό, αποδεικνύεται ανεπαρκής και ταυτίζεται με τα πιο φοβικά και καθυστερημένα τμήματα του λαού τ...

Σου είπα να πας και συ πήγες. Υπάκουσες όπως πάντα... Έλα, σου έλεγα και συ ερχόσουν Κάτσε....και συ καθόσουν... Ερχόσουν, καθόσουν μπροστά μου σε στάση αναμονής, με όλη την προσοχή σου στραμμένη πάνω μου  και με κοίταζες με κείνα τα μεγάλα ολοστρόγυλλα μάτια σου Με το βαθύ καφέ της όμορφης γης, Μια εμένα μια την φρυγανιά που κρατούσα Σου άρεσαν οι φρυγανιές Έκοβα τη μισή και την πέταγα και συ μ' ένα χαπ!, την έπιανες στον αέρα. Όλο το καιρό που περάσαμε μαζί, ολόκληρο  χειμώνα  και την άνοιξη και μέχρι σήμερα που σου είπα, πήγαινε, πήγαινε καλό σκυλάκι, ξεκουράσου.... και συ πήγες πάντα υπάκουες Κοιμόσουν στα πόδια του κρεβατιού μου, ήσυχη, κουλουριασμένη με τα αυτιά σου πάντα σε ετοιμότητα όχι δεν κοιμόσουν - τι χαζή που ήμουν να νομίζω ότι κοιμόσουν!- παραφύλαγες κάθε μου κίνηση, όταν σηκωνόμουν να φέρω ξύλα για τη σόμπα, όταν άναβα το φωτάκι το βράδυ, όταν άνοιγα το ντουλάπι του ψωμιού, άκουγες Θέε μου πόσο με άκουγες! μια εμένα, μια τη βροχή, μια...

Aύγουστος αργά το βράδυ μπορεί στις δύο μπορεί κι αργότερα γυρνάω τον ανεμιστήρα στο ένα ενώ όλη μέρα λειτουργούσε στο τρία τον γυρίζω προς το κρεβάτι μου και ξαπλώνω γυρνάω στο άλλο πλευρό να μην βλέπω κλείνω τα μάτια και κείνος αργά περιστρέφεται πάνω στο ένα άσπρο του πόδι, σταθερά διαγράφοντας το ημικύκλιό του το αεράκι του νυχτερινό ελαφρύ με χαϊδεύει στα μαλλιά και στο σώμα γυρνάω ξαπλώνω στην άμμο κι ακούω τον  φλοίσβο της θάλασσας τον έναστρο ουρανό που μας σκέπαζε αργά πολύ πια αργά και θλιβερά τον Αύγουστο αποκοιμιέμαι.

Μπορεί κάποια στιγμή να συμφωνήσουμε στις αιτίες...λογικοί άνθρωπο είμαστε! Λίγο από δω, λίγο από εκεί, πάνω κάτω, με μικρές ή μεγαλύτερες αποκλίσεις... μπορεί και να συμφωνήσουμε. Το πρόβλημα, τότε, μετατίθεται αλλού, δηλ. στο δια ταύτα. .. Εκεί στο δια ταύτα αρχίζουν τα εμπόδια και γίνονται ανυπέρβλητα. Διότι ο καθένας στη θέση του δια ταύτα , βάζει κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό του. Κάποιοι βάζουν π.χ. μια κρίσιμη ποσότητα ανθρώπων που αποκτούν την ίδια αντίληψη για τα πράγματα και πορεύονται με βάση αυτή, ας πούμε, μια ταξική αντίληψη ή μια ελευθεριακή ... κάποιοι άλλοι βάζουν την κυβερνητική αποτελεσματικότητα, κάποιοι άλλοι μια παραδεδομένη ισχύουσα κατάσταση, ας πούμε τον φυσικό ανταγωνισμό κ.ο.κ. Το δια ταύτα , τότε, γίνεται το λαγούμι που μέσα του κρυβόμαστε τρεχάτοι. Ακριβώς στο τέλος κάθε συμφωνίας και στην αρχή κάθε  δια ταύτα ανοίγεται ένα λαγούμι, γεμάτος είναι ο κόσμος από τέτοια.... Στα θεμέλια της Ιστορίας ανοίγονται τα λαγούμια... Εκεί κρυβόμαστε από τη...

Τελικά πήγα εκεί που υποτίθεται ότι έπρεπε να πάω το δείχναν οι ενδείξεις και τα ωραία λόγια των άλλων συγκινητικά πολλές φορές και μπράβο Πλην όμως δεν με βρήκα εκεί Γιατί δεν έχει σημασία να πας πρέπει να καταφέρεις να πας στον σωστό χρόνο. Ήταν λοιπόν ένα απλό θέμα χρόνου όσο απλό μπορεί να'ναι ένα τέτοιο θέμα. Γιατί ο χρόνος δεν είναι αυτός που δείχνουν τα ημερολόγια αλλά αυτός που γράφουν οι σταυροί στα μνήματα και ένα ένα τα ονόματά τους.