[ παράκοσμος_ ]

γράφει η Εύα Μπολιουδάκη* Περιεχόμενα Πρόλογος                                                                                             Α’ Μέρος 1.       Στοιχεία ιδεολογίας στον Εθνικισμό                                         2.       Ιστορικότητα του φαινομένου                                      Β΄ Μέρος 1.       Εθνικισμός, η μεταφορά στην εγκοσμιότητα                            ...

αναδημοσίευση : Αντίφωνο

ΣΕ ΝΥΧΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕΡΕΣ ΟΠΩΣ ΑΥΤΕΣ Σε νύχτες και σε μέρες όπως αυτές, σε ώρες τέτοιου καιρού στους δρόμους κυκλοφορούν ίσως μονάχα οι ποιητές και οι κλέφτες. Β.Μαγιακόφσκι Άνοιγαν δρόμους. Επιπέδωναν τη γη με νέα κενοτάφια. Γλεντούσαν ξετσίπωτα τα παγωμένα βράδια στις συχνότητες των καναλιών. Μιλούσαν για τα αναπτυξιακά τους έργα. Όλους θα σας θάψουμε κουφάλες, ... τραγουδούσαν. Και τα ανδρείκελα ονειρευόταν κι αυτά τη θέση τους στη νεκροπομπή. Πάρε με, κύριε νεκροθάφτη, στη δούλεψη σου, ... εκλιπαρούσαν. Γιατί έχει χρήμα το πράγμα, λαδώνει τ' άντερο σου. Ενώ αν ζεις για την Ανάσταση, χαιρέτα μου το πλάτανο... Γιατί: ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό,τι αρπάξει ο κώλος μας. ..αυτή είναι η αλήθεια. Έτσι μιλούσαν, σε νύχτες και μέρες όπως αυτές, οι ταγοί της Κλίκας. Κι εσύ τι έκανες; Ό,τι μπορούσα, Κύριε, μα ήταν ΤΙΠΟΤΑ. Χανιά, 21/2/2018 Ο Νίκος Χουρδάκης είναι ψυχολόγος, υποψήφιος διδάκτορας της Σχολής Ανθρωπιστικών Σπουδών του ΕΑΠ, με αντικ...

αναδημοσίευση :  ποιητικά παλαίσματα

Εχθές έτυχε να δω μια εκπομπή στην τηλεόραση, που ανάμεσα σε άλλα της επικαιρότητας, σχολίαζε μια δικαστική απόφαση που καταδίκαζε κάποιους καρναβαλιστές οι οποίοι πέρσι, τέτοιες μέρες, κάπου στον Τύρναβο, μέσα σε μια  κανιβαλιστική εξαλλοσύνη, χόρευαν κρατώντας ζωντανές κότες (!!) τις οποίες στη συνέχεια πετούσαν στον αέρα και τα πουλερικά ζαλισμένα πέφτανε κάτω ενώ αυτοί συνέχισαν να χορεύουν τσαλαπατώντας τα....  [μάλιστα ένας από το "πάνελ" δεν μπορούσε καν να καταλάβει πού βρίσκεται το πρόβλημα και θεωρούσε υπερβολικές τις αντιδράσεις και την δικαστική απόφαση... αφού τις κότες τις σφάζουμε με τις τρώμε.... ] Και σήμερα διάβασα την παρακάτω ενδιαφέρουσα ιστορία...  Αναδημοσιεύω, λοιπόν, το παρακάτω άρθρο από το shades magazine   κυρίως για να υπενθυμίσω πως, ό,τι προέρχεται από την "παράδοση" δεν είναι οπωσδήποτε ιερό και πως ό,τι μας κάνει ανίκανους να συμπάσχουμε με τον πόνο του άλλου, δίνει το μέτρο και της βαρβαρότητάς μας και της νεκρωμένης μας συνε...

Μια από τις μεγαλύτερες αρετές -ίσως αυτή που συνοψίζει πολλές άλλες- είναι να κατορθώσει κανείς, όταν μιλάει, όταν κινείται, όταν μπαίνει και όταν βγαίνει από ένα χώρο, όταν υπάρχει και όταν δεν υπάρχει, να οικοδομεί τον άλλον άνθρωπο.  Με τούτο εννοώ να τον κάνει να νιώθει όχι μόνο ευπρόσδεκτος, αλλά ότι διαρκώς δημιουργείται ένας εύπλαστος και μεταβαλλόμενος χώρος... ότι υπάρχει χώρος και για αυτόν, τον άλλον... να στήσει κι αυτός την οικοδομή του, το σπίτι της ψυχής και του σώματός του, να βρει πατρίδα... να βρει παράθυρο να μπαίνει ο αέρας που χρειάζεται και πόρτα με δικό της κλειδί...., να βρει τα λόγια και τον τρόπο του... Η απειλή, η ειρωνεία, η παρακολούθηση, η έντονη παρουσία και η έντονη απουσία, η τραχιά γλώσσα και η ακατάπαυστη δραστηριότητα, οι απαιτήσεις και η αδιαφορία... όλα αυτά που μεταχειριζόμαστε, με μεγάλη λογικοφάνεια,  χτίζουν μια οχληρή και άγονη κατάσταση, γεμίζουν τους χώρους και όλοι γινόμαστε απάτριδες και εξόριστοι.... κανείς δεν γνωρίζει κανέ...

Και μόνο η μαζικότητα που επιδιώκεται και μάλλον θα επιτευχθεί, μόνο αυτή η "λαοθάλασσα" που αναμένεται στους δρόμους της Αθήνας, που αφυπνίζεται κάθε εικοσαετία περίπου και ανασύρεται μέσα από τους ήσυχους και συμβατικούς μικρόκοσμους για να ξαναγυρίσει με ησυχασμένη συνείδηση σ' αυτούς σε μια κίνηση αέναης επανάληψης , και σείεται και βροντοφωνάζει και πλημμυρίζει τις πλατείες και δείχνει τα δόντια της και τις γροθιές της και κάνει το κάθε τι για να υπενθυμίσει την σύνδεση της μάζας με την δύναμη, και που μέσα της σαν τεράστια ρουφήχτρα κάθε ιδιαιτερότητα εξαφανίζεται και κάθε λογικότητα παύει, μόνο η μαζικότητα, λοιπόν, θα έπρεπε να είναι ικανή να μας κάνει να τοποθετηθούμε στον αντίποδα της παράφορης ιδεολογικοποίησης του "εθνικού" ζητήματος. Η ελληνική κοινωνία μέχρι τώρα είχε λόγους να υπερηφανεύεται ότι η φασίζουσα νοοτροπία της τιμής, του αμόλυντου αίματος και κάποιας υπέρτερης φύσης,  παρά τις πιέσεις (οικονομική κατρακύλα των μεσαίων στρωμάτων, μετα...

Η λέξη κοπαριά δεν βρίσκεται καταχωρημένη στα λεξικά. Μου παραδόθηκε, με συγκίνηση, μαζί με το νόημά της από μια σπάνια γυναίκα και φίλη μου την Γεωργία Ξυλούρη. Είναι μια λέξη του τόπου της, της Ανωγειανής Μαδάρας. Η Κοπαριά λοιπόν, περιγράφει μια πράξη.... μια πράξη θαρραλέα, υπεύθυνη, επικίνδυνη και αναγκαία.... μιλάει για την διάνοιξη ενός μονοπατιού πάνω στις χιονισμένες πλαγιές των Ορέων. Είναι η κοπιαστική (ίσως η ετυμολογία της λέξης να προέρχεται από την λέξη  κόπος) και επικίνδυνη πορεία που κάνει ένας μπροστάρης, συνήθως ένας άνθρωπος μεγάλης πείρας, πάνω στο παχύ και απάτητο χιόνι, βήμα το βήμα, έτσι που με ασφάλεια να οδηγηθούν πατώντας στα χνάρια  του, όσοι τον ακολουθούν...  οι σύντροφοί του ορεσίβιοι ποιμένες και τα ζωντανά τους.... αν τον ακολουθεί κανείς και δεν πορεύεται ολομόναχος... Είναι μια λέξη εικονοποιητική... που περικλείει μέσα της τον τόπο και τον άνθρωπο...  Έναν συγκεκριμένο, αφιλόξενο, δίχως σήματα και προειδοποιήσεις τοπίο,...