[ παράκοσμος_ ]

Όλο και πιο συχνά οι άνθρωποι θα ξαφνιάζονται... Ίσως το "επαναλαμβανόμενο ξάφνιασμα" να είναι ο μιθριδατισμός του μέλλοντος. Το "ξάφνιασμα" τούτο, θυμίζει κάποιον που κοιμάται ύπνο βαθύ και ξάφνου ένας κρότος τον κάνει και πετάγεται από το κρεβάτι του αλαφιασμένος.... Αμέσως κάποιοι που επιβλέπουν τον ύπνο του, τρέχουν κι αναλαμβάνουν να τον πληροφορήσουν ότι δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο και να ησυχάσει... -Κάποιος αξιωματούχος δήλωσε   i'm shocked. ...  -Η καλή δημοσιογράφος επανέλαβε ότι οι άνθρωποι - πειραματόζωα ήταν ενήλικες, που συμμετείχαν εθελοντικά και μάλιστα έναντι αδράς αμοιβής στο πείραμα των καυσαερίων (κι όχι τίποτα τρόφιμοι φυλακών ή ασθενείς με μειωμένη αντίληψη ή στο τελευταίο στάδιο του AIDS).... α! ήταν και κάτι πίθηκοι... -Ο ανταποκριτής μετέδωσε ότι η δικαιοσύνη κινήθηκε εναντίον των υπευθύνων....  -Η Εταιρία κάλεσε σε απολογία τον επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας....  -Και στο Χόλιγουντ όλοι οι αστέρες ευαισθητοποιήθη...

                                                          στη Γεωργία Ξυλούρη Στο τέλος με ρώτησες, τι ανοίγει τον δρόμο ο νους ή η καρδιά; Ήταν η τελική σου ερώτηση και δεν βιάστηκα να απαντήσω. Την άφησα να αιωρείται στον προθάλαμο όπως κάποιος που περιμένει να τον φωνάξουν ξεχασμένος Τι ανοίγει τον δρόμο τελικά; Επέμενες νομίζοντας πως δεν άκουσα τι με ρωτούσες... Την κοπαριά, τον δρόμο πάνω στο απάτητο το άγριο το χιόνι, το χιόνι των βουνών το χιόνι που σωρεύτηκε και πλάκωσε τους ήχους και γέμισε τα βάραθρα το χιόνι που έπεφτε όλη τη νύχτα κι έκρυψε τα γκρεμνά που πέφτει η ζωή καμιά φορά και χάνεται και σπάζει... Το άσπρο το βαθύ το άγριο το χιόνι... Ποιός περπατάει μπροστά κι ανοίγει δρόμο βουλιάζοντας βαθιά έως το γόνατο Ποιός οδηγεί τα αβέβαια βήματα των άγρυπνων ποιμένων ο νους ή καρδιά; Και γω τραυματισμ...

I.... I'm real tired of these blues. Oh my lord i know, I'm tired of these blues... Oh my lord i know, i know, Said I'm really tired, of these low down blues. And if i don't find my way real soon, i dont know, just what i might do. Oh lord i'm tired.... I.. I'm really tired of these low down dirty blues. I've been out here so dog gone long.. lord. and ive been hurt, too many times to count. Surrounded by people who say they love me, but in my heart, i know i'm all alone.. Oh lord i'm tired.... Lord, i'm real tired of these low down dirty blues. They say winners never quit, and quitters never win. i keep picking myself up, and starting all over again... (Guitar solo) They say winners never quit, Oh lord quitters never win. i keep picking myself up, and starting all over again... Oh my lord i know... Said I'm real tired of these blues. Oh my lord i know... i know, I...

Η αρχαία ελληνική σκέψη είναι στραμμένη σταθερά σε όλη την διάρκεια της αρχαιότητας (πρώιμη-κλασική-ύστερη) στο δίπολο «κόσμος – άνθρωπος»,  την δυναμική και τις σχέσεις του οποίου προσπαθεί να αποτυπώσει, μέσω του μυθολογικού ή και του φιλοσοφικού λόγου.  Σε κάθε περίπτωση,  ο αρχαίος άνθρωπος βρισκόταν απέναντι σε μια αντικειμενική πραγματικότητα την οποία προσπαθούσε να ξεδιαλύνει και για μεν τους Έλληνες αυτή η αντικειμενική πραγματικότητα εκφράζονταν ως η τάξη του Σύμπαντος και εν τέλει Κόσμος, ο οποίος υπήρχε, είχε μέτρο και όρια, αξία αφ’ εαυτού και νόημα να υπάρχει,  ενώ σε άλλες παραδόσεις, όπως π.χ. στην εβραϊκή  ως η θεϊκή αποκάλυψη και θεϊκό σχέδιο για την πορεία της Ιστορίας και την τάξη του κόσμου [1] .  Στην κατεύθυνση  της υπεράσπισης της αντικειμενικότητας του κόσμου, όπως την έβλεπε η αρχαία ελληνική παράδοση, ως Κόσμου, και της απορρέουσας απ’ αυτήν αξιολογικής και ηθικής τάξης η οποία πρέπει να αποτυπώνεται στην ιδιωτικ...

Αγαπάω τ’ ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο Τα θολά ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους, τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα, τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους. Τους σκυφτούς οδοιπόρους που μ’ ένα δισάκι για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε, τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων, τους φτωχούς, τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε. Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν τον ιππότην που είδαν μια βραδιά στ’ όνειρό τους, να φανεί απ’ τα βάθη του απέραντου δρόμου. Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ’ ασπροφτερό τους Τα καράβια που φεύγουν για καινούρια ταξίδια και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα ‘ρθουν πίσω αγαπάω, και θάθελα μαζί τους να πάω κι ούτε πια να γυρίσω Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα… αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό,τι κλαίει γιατί μοιάζει μ’ εμένα. Αναδημοσίευση από :  πένθος χαρωπόν

Τώρα μπορώ να σταθώ στο πλάι σου και να σε υπερασπιστώ  να αποκρούσω όλες τις κατηγορίες Όλα τα λάθη και τις ανοησίες που σου καταλογίζουν Να δείξω τις πέτρες  το στρογγυλό τραπέζι  την λάμπα με το λιγοστό φως τα πόδια σου το δίχως φαί ύπνο τα λόγια που σου έλεγαν παιδί ακόμα να φύγεις πέρα μακριά με τόσα λίγα  τόσα λίγα να ξέρεις για τον κόσμο. Και πώς να αντέξεις τον κόσμο;  αν δεν χαθείς μέσα του....  Και πώς ν' αντέξεις την απανθρωπιά όλων των εποχών; αν δεν παρασυρθείς από την ροή του πλήθους.... Καημένε μου! Τώρα μπορώ να σταθώ δίπλα σου Να πω παρόν στο όνομά σου.  Να είμαι και γω ένα κομμάτι σου Δίπλα στα κομμάτια αυτού του κόσμου με τη μικρή του λογική τις μικροαπάτες του, τα ψέματά του,  τα λάθη τα πολλά,  την ξοδεμένη αντοχή  και την ομορφιά που σπαταλήθηκε  Κουρασμένε μου,  Εξαπατημένε μου,  αν μπορούσα μόνο να σου χαϊδέψω τα μαλλιά με λίγη αγάπη βολε...

Με δύο διαφημίσεις θα ασχοληθούμε σήμερα, αγαπητοί Αναγνώστες.  Άφησα να περάσουν μερικές μέρες από τον εορταστικό διαφημιστικό παροξυσμό, ώστε να μπορούμε πιο νηφάλια να κάνουμε την κίνηση της αναδρομής σε μερικά απ' όσα είδαμε και ακούσαμε  το προηγούμενο διάστημα από την τωρινή θέση  της καθημερινότητας, που διαφέρει μόνο σε τούτο από την άλλη την εορταστική : αν και  περιέχει την ίδια βαρβαρότητα είναι ωστόσο πιο γυμνή, πιο ωμή και για τούτο πιο πρόσφορη  για να σκεφτεί κανείς.   Όπως το συνηθίζουμε σ' αυτά τα σημειώματα θα αρχίσουμε από κάτι γενικό.  Το γενικό για σήμερα είναι  ότι οι διαφημιστές αν και φαίνεται να είναι άνθρωποι με μεγάλη φαντασία - αφού τα ευφάνταστα διαφημιστικά σενάρια που κάθε τόσο εξαπολύουν, σε κάνουν να λες "μα πώς το σκέφτηκαν;"- δεν διαθέτουν ίχνος φαντασίας. Η "τέχνη" τους και η "τεχνική" τους είναι απολύτως ελεγχόμενα και προβλέψιμα στάδια μιας μακράς και αυστηρώς ελεγχόμενης αλυσίδας παραγωγ...

Γραμμένο το 1961/62 , με αφορμή  τη δίκη του Άιχμαν  που διεξαγόταν εκείνο τον καιρό στην Ιερουσαλήμ, το δοκίμιο αυτό του μεγάλου Γερμανοεβραίου κοινωνιολόγου ανατέμνει και ασκεί κριτική στη ναζιστική εκδοχή του γερμανικού εθνικισμού. O Eλίας υπήρξε θύμα των ναζιστικών διώξεων, υπέστη ταλαιπωρίες και κακουχίες, υπήρξε άπατρις για 20 χρόνια, ενώ έχασε τους πιο πολλούς φίλους και συγγενείς του στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η μητέρα του εξοντώθηκε σε θάλαμο αερίων στο Άουσβιτς. Το έργο μπορεί να εγγραφεί στη γενεαλογία κριτικής την οποία εγκαινίασε η  «Διαλεκτική του Διαφωτισμού»  των Αντόρνο-Χορκχάιμερ, καθώς αντιλαμβάνεται τη ναζιστική εμπειρία ως προϊόν κοινωνικοϊστορικών διαδικασιών οι οποίες δύνανται να σηματοδοτήσουν τη συνολική κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού. Συγχρόνως το έργο αποτελεί θεωρητική συμβολή στην κριτική της εν γένει μορφής έθνος-κράτος. Κυκλοφορεί από τις  Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης ΝΟΡΜΠΕΡΤ ΕΛΙΑΣ ΝΑΖΙΣΜΟΣ...