[ παράκοσμος_ ]

Όταν μιλάμε για την παρουσία του "κακού" στον κόσμο, θα μπορούμε να επικαλούμαστε την γνωστή πρόσφατη βιντεοσκόπηση με την "πόρσε"... ως ένα μικρο άμεσο και καταφανές παράδειγμα Το μάτι της κάμερας ας είναι το δικό μας μάτι. Η σκηνή είναι αδιάφορη, τίποτα το ανησυχητικό. Ένα σταματημένο αυτοκίνητο, μπροστά σε ένα κτίριο. Αυτό που γίνεται μετά και ωθεί στα όρια την δυνατότητά μας να κατανοούμε τον κόσμο και την υφή του κακού,  είναι κάτι πλέον της υπέρβασης των ορίων της ταχύτητας, πλέον   του είδους του αυτοκινήτου, πλέον των στοιχείων του οδηγού και των δεδομένων της οδηγικής συμπεριφοράς κλπ., αυτό που γίνεται και ξεφεύγει από κάθε καταλογισμό ποινικών, ηθικών ή άλλων ευθυνών, είναι το κακό που βρίσκει σε κατάσταση απόλυτης αθωότητας την μητέρα και το νήπιο τέκνο της.  Αν δεν υπήρχαν αυτοί οι αθώοι άνθρωποι, θα είχαμε ένα ακόμη θανατηφόρο,  προφανώς, τροχαίο,  αλλά δεν θα είχαμε ενώπιόν μας αυτή την τραγικότητα του αναίτιου χαμού που ωθεί στα άκρα ...

Έχετε παρατηρήσει ότι οδεύουμε (!), αν δεν είμαστε ήδη εκεί, προς μια εξειδίκευση των πόλεων; Να, πάρτε για παράδειγμα το Καρναβάλι' η Πάτρα,  η Ξάνθη, το Ρέθυμνο, η Νάουσα και δυο τρεις ακόμα, εξειδικεύονται στις αποκριάτικες εκδηλώσεις. Άλλες πόλεις, όπως η Καστοριά εξειδικεύονται στις εκδηλώσεις για τα Φώτα, άλλες για το Πάσχα, άλλες για την Πρωτομαγιά κοκ, ή σε εκδηλώσεις γύρω από ένα έθιμο. Όλες αυτές οι πόλεις ονομάζονται "δημοφιλείς" προορισμοί του εορταστικού διημέρου ή του τριημέρου, αναλόγως. Υιοθετούν,  τρόπον τινά, την ορολογία της τουριστικής βιομηχανίας  για να περιγράψουν ένα χρονικό διάστημα της ζωής της πόλης το οποίο ξεκόβεται από το σύνολο της ζωής της -όποιο κι αν είναι αυτό και όποια έκταση, πολυπλοκότητα, καθημερινότητα, ιστορικότητα και άλλα χαρακτηριστικά κι αν έχει-  εξαίρεται, υπερτονίζεται και προβάλλεται με διάθεση διαφημιστική, όπως μας διδάσκει το τουριστικό μάνατζμεντ, στην μέθοδο και ορολογία του οποίου διακρίνουμε τον ιατρικό, το...

Γυναικείες μορφές, ζωγραφική σε κομμάτι παλαιάς δερμάτινης ζώνης (λουρίδα)

Στα σχολεία σκοτώνουν τα παιδιά μας μην μιλάς με το διπλανό σου σήκω στον πίνακα βγάλε μια κόλλα χαρτί γράφε καλύτερα στοιχηθείτε  - σκοτώνουν τα παιδιά μας Της πατρίδος μου η σημαία εκδρομή στο εκπτωτικό χωριό στα Σπάτα ορθογραφικά λάθη νοηματικά λάθη ασυγχώρητα λάθη ποινή Αδικαιολόγητα παρών προβιβάζεσαι επαναληπτικά διαγωνίσματα επαναληπτικές καραμπίνες επαναληπτικές αντωνυμίες σκοτώνουν τα παιδιά μας χρήσιμοι νεκροί στην Κοινωνία *** Ο πίνακας είναι του Oscar Pearson Aπο το μπλοκ : ο βιβλιοθηκάριος Σχόλιο: Αναδημοσιεύω σήμερα το ποίημα του Γ. Κατσαμάκη, Κάπου Α., κατόπιν αδείας του, για τρεις λόγους.  Ο πρώτος, που με παρακίνησε,  είναι ότι το ποίημα μου άρεσε' θα αναφερθώ όμως σ'αυτό στο τέλος. Ο δεύτερος είναι ότι επισκέπτομαι συχνά το μπλοκ του,   ο βιβλιοθηκάριος και το έχω βρει ταιριαστό.   Ταιριαστό με τι; Μα, με το πνεύμα των βιβλιοθηκών... Το πνεύμα των βιβλιοθηκών είναι χαμηλόφωνο, α...

Επανέρχομαι σήμερα στα δύο ερωτήματα με τα οποία έκλεισα το προηγούμενο σημείωμα (_ένα μάθημα / 13.2.17) Γιατί να το κάνω; Στις παρόμοιες περιπτώσεις υπάρχει πλέον μια διαδεδομένη,  τηλεοπτική θα την έλεγα, απάντηση την οποία εύκολα μπορεί κανείς να υιοθετήσει και συντασσόμενος με αυτήν να δείξει την ανάλογη συμπεριφορά και να κάνει το εν λόγω μάθημα' η απάντηση αυτή είναι ότι, σε καιρούς κρίσης πρέπει να δείχνουμε αλληλεγγύη.  Για κάθε μια λέξη αυτής της κοινότυπης φράσης θα άξιζε να διαθέσουμε λίγο χρόνο. Αφήνω κατά μέρος το "σε καιρούς κρίσης" και πάω στο υπόλοιπο της φράσης, για το οποίο θα πω σύντομα μερικές σκέψεις. Ποιός ή τι καθορίζει το πρέπει; Το "πρέπει"ή το δέον γενέσθαι, είναι μια υπερδομή και σαν τέτοια ιεραρχείται υψηλότερα από το επίπεδο της πράξης του πράττοντος και έχει, για τον λόγο αυτό, την δυνατότητα να την κατευθύνει, να την καθορίζει μέσα σε ένα χάος ενδεχόμενων αποφάσεων, πράγμα που θα ακύρωνε, θα διέλυε την ίδια την πράξη. Ως ...

Η Φιλοσοφία ως σπουδή και τεχνική της ανθρώπινης διανόησης έχει αξία ανάλογη του βαθμού που καταφέρνει να διαυγάζει, μέσα στον χρονικό ορίζοντα της ανθρώπινης περιπέτειας, τα πλέγματα της ανθρώπινης εμπειρίας και του βαθμού που έχει συνείδηση ότι πρόκειται για τούτο μόνο και όχι για κάτι άλλο. Ως εκ τούτου η Φιλοσοφία δεν βαρύνεται με τις απαντήσεις που οι άνθρωποι, ασκώντας την ελευθερία τους, σε κάθε εποχή καταφέρνουν να δώσουν στα προβλήματα που συναντούν καθώς ζουν την περιπέτεια (κάτι που κάνουν οι επιστήμες) ούτε υπόσχεται την σωτηρία στην εσχατιά του ιστορικού χρόνου (κάτι που κάνει η θεολογία), αλλά συμβάλλει ώστε οι όροι : ανθρώπινη, ελευθερία και περιπέτεια να γίνονται, κάθε φορά και όποτε ρωτιέται, εμφανείς.

Από κάτοπτρο σε άλλο κάτοπτρο Κι από θίασο σε άλλο θίασο Απο λόγια σε άλλα λόγια Δεν αφήσαμε καμία θεατρική παράσταση που να μην έχουμε παίξει Ή τουλάχιστον να μην επισκεφθήκαμε Κι ότι σας λέω Κι ότι μου λέτε Ένα πιθανό σενάριο είναι μόνο Κι άλλοτε, καθώς επιβάλλει η πλοκή, Παίζουμε τους ερωτευμένους, άλλοτε τους καταραμένους Κι άλλοτε τους ταπεινούς και πράους χαρακτήρες, Ενώ οι πόλεις καίγονταν, ενώ οι ήλιοι έλαμπαν Πάνω σε αποκαίδια, μέσα σε γκρίζους καπνούς και αναθυμιάσεις Πνίγομαι... πνίγομαι... Πρόλαβες να φωνάξεις και μετά σώπασες για πάντα... Κι έπαιζαν τα σενάρια με τις πιθανότητες της επιβίωσής μας Ανάλυτικότατα Σκηνή πρώτη, σκηνή δεύτερη, Εξοδος χορού, φινάλε.... Απευθύνομαι λοιπόν σε αυτούς Που κάποτε μες τον Μονόλογό τους Είπανε : Την αλήθεια, την αλήθεια θέλω μόνο.... Συνοψίζοντας, αγαπητοί συμπρωταγωνιστές, κομπάρσοι, σκηνοθέτες και σεις μακιγιέρ της θλίψης μας και κασκαντέρ της αγωνίας μας, Όλα ήταν στα ψέματα Κι αυτό είναι ενα σεναριο που ...

Ζωγραφική σε φλούδα Το ποτάμι της ζωης Μικροκατασκευή, πετραδάκι και φλούδες

Μου δόθηκε πρόσφατα η ευκαιρία να κάνω μαθήματα ελληνικής γλώσσας σε μια κυρία της ίδιας με μένα ηλικίας που επέλεξε να έρθει από την μακρινή Αυστρία και να εγκατασταθεί σε ένα σπίτι που της παραχώρησαν, σε ένα διπλανό χωριό. Ασφαλώς δεν παίζουν δίδακτρα για τα μαθήματα που της κάνω, γιατί η γυναίκα αυτή, εκτός της ίδιας ηλικίας, είναι το ίδιο φτωχή με εμένα (i have lost everything, έχω χάσει τα πάντα, μου είπε σε μια συνάντησή μας).... μπορεί να μου δώσει λίγο καφέ ή λίγο τσάι ή μερικά πορτοκάλια ή τίποτα.... αυτά όμως δεν τα λες "δίδακτρα"... ε; Δεν με ενδιαφέρει να γενικεύσω, λέγοντας ότι οδηγούμαστε σε μια ανταλλακτική οικονομία της ανάγκης (μπορεί ναι, μπορεί όχι). Αυτό που με ενδιαφέρει πρωτίστως είναι να μείνω στο ίδιο το μάθημα, που γίνεται κάθε Κυριακή απόγευμα,  επί δίωρο, εναλλάξ σε δύο πολύ μικρά ορεινά χωριά της Κρήτης και εμπλέκει δύο μεσήλικες γυναίκες, που έχουν χάσει τα πάντα, και την ελληνική γλώσσα. Είναι τόσο σημαντικό αυτό; Κατά την γνώμη μου είναι ...

Ένας άνθρωπος-που-δεν-θέλει-να - καταλάβει, ακόμα κι αν συγκρουστεί με το λεωφορείο της γραμμής που εκτελεί κανονικά το δρομολόγιό του, Ακόμα κι αν διαμελιστεί από την σύγκρουση και γίνει κομμάτια, κάθε διασκορπισμένο κομματάκι του θα παραμένει Ένας άνθρωπος -που-δεν -θέλει -να -καταλάβει. Στη φύση δεν υπάρχει πιο σκληρό , πιο συμπαγές και αδιαπέραστο υλικό Απο τον άνθρωπο-που-δεν -θέλει -να- καταλάβει.

Μια γυναίκα που γνώρισα μόλις χθες, Συνόψισε με τρόπο εκπληκτικά απλό το πρόβλημα του καιρού και των συστημάτων μας Μια γυναίκα που βρίσκεται σε κατεύθυνση προς τα 60 της χρόνια, αν όλα πάνε καλά. Το πρόβλημα είναι, ασφάλεια ή ελευθερία , μου είπε.... συνήθως κινούμαστε στο διάμεσο και στις τρομακτικές μας στιγμές επιλέγουμε... Το βλέμμα μου περιπλανήθηκε στο στρογγυλό της πρόσωπο, στα άσπρα κοντά μαλλιά της, στα κουρασμένα μάτια της και στα χέρια της.... και την άφησα να μιλάει....

Κύριε,  Δέξου την κοπέλα αυτή, γνωστή σε όλη τη γη, με το όνομα Μαίριλυν Μονρόε. Αν και δεν είναι αυτό το αληθινό της όνομα  (αλλά Εσύ ξέρεις το αληθινό της, αυτό της μικρής ορφανής που βιάστηκε στα εννιά της χρόνια  και της μικρής εργάτριας που στα δεκάξι της ήθελε να αυτοκτονήσει), που παρουσιάζεται τώρα μπροστά Σου χωρίς κανένα μακιγιάζ, χωρίς τον ατζέντη της, χωρίς φωτογράφους και χωρίς να υπογράφει αυτόγραφα, μόνη σαν ένας αστροναύτης στη διαστημική νύχτα. Όταν ήταν παιδί ονειρεύτηκε, ότι στεκόταν γυμνή σε μια εκκλησιά (σύμφωνα με τη διήγηση του ΤΙΜΕ) μπροστά σ΄ ένα πλήθος που γονάτιζε με τα πρόσωπα στο έδαφος κι έπρεπε να περπατήσει στις μύτες των ποδιών της, για να μην πατήσει τα κεφάλια. Εσύ ξέρεις τα όνειρά μας καλύτερα παρά οι ψυχίατροι. Εκκλησία, σπίτι, υπόγειο, είναι η σιγουριά της μητρικής αγκαλιάς Αλλά και κάτι περισσότερο από αυτό επίσης…  Τα κεφάλια είναι φανερό ότι είναι οι θαυμαστές  (η μάζα των κεφαλιών στο σκοτάδι κάτω α...

Έξω ο ήχος της βροχής Μέσα ο ήχος της φωτιάς Τι ωραία ημέρα! Προς αυτούς που αποστρέφονται τους αυτοκτονικούς και καταδικάζουν τους αυτόχειρες, Έχετε σκεφτεί,  αγαπητοί, ότι οι άνθρωποι αυτοί το μόνο που δεν μπόρεσαν κι αρνήθηκαν πεισματικά ήταν να γίνουν τοίχοι;

Σημείο του καιρού της παρακμής είναι η εμφάνιση ενός πλήθους ετερόκλητων ανθρώπων που αναλαμβάνουν να  καθοδηγήσουν τους άλλους όσους νιώθουν να συντρίβονται από τα αδιέξοδά της. Ο καιρός της παρακμής χαρακτηρίζεται από την  κατάρρευση κοινών βεβαιοτήτων των κοινωνικών ανθρώπων, βεβαιότητες  που μεχρι χθες  εξασφάλιζαν την λειτουργική ισορροπία τους. Οι κοινές βεβαιότητες είναι μια δέσμη απαντήσεων με μεγάλη αποδοχή από μεγαλύτερες ή μικρότερες πλειοψηφίες που εγγυώνται το καλώς έχειν των πραγμάτων και σε τελική ανάλυση καθοδηγούν το καθημερινό, αλλ' οχι για τούτο λιγότερο σημαντικό, ανθρώπινο πράττειν. Νομίζω ότι μπορούμε να φανταστούμε την δέσμη απαντήσεων σαν μια μεγάλη προστατευτική ομπρέλα κάτω από την οποία μπορεί να υπάρχουν και μικρότερες υπο-ομπρέλες, που όμως επιτυγχάνουν ένα ασφαλές μικροκλίμα, ικανό να συντηρεί την ανθρώπινη πραγμοσύνη. Με άλλα λόγια, οι "ομπρέλες"αυτές είναι κάποια καθολικά που μόνο κατ'επίφαση εμφανίζονται επιμερισμένα σαν "ατ...

Μας ένωναν πολλά. Υπήρχε μια εποχή που μας ένωναν τα πάντα. Το ίδιο σπίτι, το ίδιο κρεβάτι για μας τα κορίτσια, η ίδια γειτονιά, το ίδιο δημοτικό σχολείο, το ίδιο Μαύρο Γεράκι που περνούσε καμιά φορά απ' το δρομάκι μας και μας φοβέριζε η μάνα μας, τα ίδια Αγγλικά που πηγαίναμε, τα ίδια μεγάλα καλοκαίρια εκεί στη στενή θάλασσα της Σαλαμίνας,  όπου ο Ξέρξης συνάντησε τον όλεθρο... κυρίως μας ένωνε εκείνο του Νικόλαου, που μας ξεχώριζε από τα ξαδέλφια μας που ήταν του Κυριάκου.... Σιγά σιγά - νομίζαμε ότι το επιδιώκαμε και το κατευθύναμε εμείς,  αλλά αυτό είναι ψέμα- άρχισαν να πληθαίνουν αυτά που θα μας χώριζαν για πάντα.... Αλλάξαμε σπίτια και γειτονιές, αλλάξαμε πόλεις, το Μαύρο Γεράκι αραίωσε μέχρι που έπαψε να περνάει, τα καλοκαίρια μας μίκρυναν, πλατσουρίζαμε πια στα στενά της ζωής του ο καθένας, και ο Ξέρξης -σε μένα, τουλάχιστον- άρχισε να φαίνεται συμπαθής μέσα στην ήττα του... Πέθανε και ο πατέρας. Τώρα, κάθε φορά που θα βρεθούμε με τα αδέλφια μου -μια φορά το ...

Είχε φάει το μήλο. Καθαρισμένο και κομμένο σε μικρά κομμάτια σε μέγεθος μπουκιάς. Καθόταν στο τραπέζι, με το άδειο πιάτο μπροστά της και μένα απέναντι. Θέλω να με προστατέψεις, είπε ξαφνικά. Ξαφνιάστηκα.   Να σε προστατέψω; Να σε προστατέψω, από τι; Από τους ανθρώπους; Από την αρρώστια; Από τον πόνο; Από τον χρόνο; Από το παρελθόν; Από τις σκέψεις; Από τις πράξεις; Από το μέλλον; Από τον θάνατο; Από τι; Από εμένα; Δεν απάντησε. Από τι να σε προστατέψω; Σηκώθηκε αργά και κατευθύνθηκε προς το κρεβάτι. Σιωπή. Οι ερωτήσεις μας. Οι μέριμνες, οι μεγάλοι αγώνες, οι ατσάλινες θελήσεις του ανθρώπου, λυγισμένα όλα... πριν το τέλος. Εκεί που καταρρέουν όλες οι άμυνες, εμφανίζεται γυμνό το ζητούμενο. Που ήταν πάντα το ίδιο και η ζωή όλη τυφλώνεται από την κάτασπρη, δίχως περιστροφές γύμνια. Όμως είναι πια πολύ αργά. Η επιστροφή που συναντάει την Μεγάλη Σιωπή.