[ παράκοσμος_ ]

Ο μαθητής επιλέγει τον δάσκαλο...  αντίθετα με ότι συμβαίνει με τους γονείς μας. Η αποδοχή αυτής της πρωταρχικής και εν πολλοίς ασυνείδητης επιλογής, είναι μια πράξη ταπείνωσης του δασκάλου, απαραίτητη για τον μετριασμό της αυθεντίας του και για την λειτουργία της σχέσης δασκάλου-μαθητή με όρους αληθούς φανέρωσης, δηλαδή με τρόπο απόλυτο..και γι'αυτό πολλές φορές οδυνηρό και για τους δυο.

Δεν θα μπορούσε να ειπωθεί πιο αίολο επιχείρημα στην δημόσια συζήτηση για την διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία,  από αυτό που ειπώθηκε και μάλιστα από τον πρώτο τη τάξει υπουργό της Παιδείας. Οι ιεράρχες, με τα οξυμένα τους αντανακλαστικά αμέσως το έπιασαν και το αξιοποίησαν αναλόγως για τους σκοπούς της δικής τους πολεμικής, ο δε κ. Φίλης το μάζεψε όταν το αντιλήφθηκε ή του το σφύριξαν... Πρόκειται για την "υπενθύμιση" του κ. Φίλη για την στάση της Εκκλησίας στους λαϊκούς αγώνες σε διάφορες ιστορικές περιόδους. Μια "υπενθύμιση" που είχε μια εσάνς αντεκδίκησης ή "έχουμε ράμματα και για την γούνα σας".... Κατά την κρίση του η Εκκλησία δεν κράτησε την οφειλόμενη στάση, και αυτό προσμετράται στην απόφαση του Υπουργείου για την αλλαγή του χαρακτήρα του μαθήματος των θρησκευτικών ή και την κατάργησή του, από μια "αριστερή" κυβέρνηση η οποία ομιλεί και πράττει στο όνομα καποιας αγωνιστικής κληρονομιάς (!!) Πριν προχωρήσω θα ...

Παλιότερα μιλούσανε συχνά γι'αυτόν, με τον τραχύ και περιπαικτικό τρόπο που έχουν οι κουβέντες του καφενείου στο χωριό. Στιγμιότυπα της ζωής του που όλοι γνώριζαν,  χαρακτηρισμοί και ηθικές κρίσεις που όλοι ήταν σε θέση να εκφέρουν... έδινε κι αυτός αφορμές. Ίδιες αφορμές ίδια λόγια. Ίδια λόγια ίδιες αφορμές. Στα μικρά χωριά η δεσμευτική  κυκλικότητα εντοπίζεται στα λόγια των ανθρώπων, εν αντιθέσει με τις πόλεις,  που κρύβεται στα ρολόγια τους. Δεν βρίσκω καμία άλλη ουσιαστική διαφορά... Με τον καιρό όμως έπαψαν να μιλάνε, σιγά σιγά αποσύρθηκε κι αυτός και μόνο αραιά, καμιά φορά κάποιος ρωτούσε, μωρέ ζει ο Παντελής; Κάποιος τότε απαντούσε, ...και σα να μην ζει, και γυρνούσαν στη πρέφα και στο τάβλι. Τα σαράντα ήταν εφάμιλλα της κηδείας του. Ήρθε ακόμα περισσότερος κόσμος. Γέμισε η πλατεία του χωριού και τα στενάκια. Αγροτικά και αμάξια, το ένα πίσω απ'το άλλο,  έτσι που κανείς δεν μπορούσε να βγει και να φύγει,  ακόμα κι αν το ήθελε.... έπρεπε να γ...

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμέ...

Μέχρι να φτάσεις να πεις: Ααα! Έτσι είναι  λοιπόν ο κόσμος... μπορεί να σου πάρει πολύ καιρό,  τριάντα και βάλε χρόνια.  Θα χρειαστείς όμως και μια επιπλέον μέρα  για να μπορέσεις να πεις :  ... μα εμένα δεν με νοιάζει...

30 χρόνια και μια μέρα.... Είναι να ΜΗΝ σε θέλει.... Το πιο δύσκολο πράγμα, το ακατόρθωτο, στον κόσμο είναι να είσαι στους χαμένους....

Ο πλάγιος γυναικείος τρόπος  , πήρε τ' όνομά του από τις γυναίκες,  δικαιωματικά,  διότι ήταν αυτές που τον εφηύραν, τον εφάρμοσαν, τον εξέλιξαν και τον μεταχειρίστηκαν για αιώνες... Σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει φτάσει να είναι κάτι σαν "ονομασία προέλευσης" (π.ο.π)... όπως η "φέτα". Είναι ένας τρόπος, που αναπτύχθηκε ως αμυντικός μηχανισμός στις σχέσεις βίας και εξουσίας σε βάρος των γυναικών,  βρίσκεται εγκλωβισμένος και υπηρετεί τις σχέσεις που τον παρήγαγαν, διέπεται απ'αυτές και πλέον μπορεί να αφορά εξίσου άντρες και γυναίκες,  φίλους και γενικά κάθε ανθρώπινο συσχετισμό. Αυτό που επιτυγχάνεται μέσω του τρόπου αυτού είναι μια ψιλή κυριότητα  και ποδηγέτηση  (τίνος ειν'το πάνω χέρι...).  Με δυο λόγια, κατορθώνεται  ο εξουσιασμός του εξουσιαστή, ενόσω αυτός απολαμβάνει το ψευδεπίγραφο αυτεξούσιό του! Στην βάση του τρόπου αυτού βρίσκεται, η επιθυμία για διατήρηση της ανισότητας, των σχέσεων εξουσίας και κυρίως της ανωριμότητ...

Μετά από μήνες, στην πόλη από το πρωί για δουλειές....από αυτές τις δουλειές που όλοι απεχθάνονται: πληρωμές, υπηρεσίες,  υπάλληλοι σε γκισέδες που θα προτιμούσαν να τους ανέβει δυο βαθμούς η πρεσβυωπία απ' το να γυρίσουν να σε κοιτάξουν,  και να βγάλει φουσκάλες η γλώσσα τους απ' το να σου πουν καλημέρα. Τα ίδια όπως τ'άφησα.... Ίδιες γυναίκες,  ίδιοι γεροι, ίδιες παρέες στα καφέ,  ίδια κίνηση στα πεζοδρόμια και στους δρόμους. Ακόμα και οι βιτρίνες που άλλαξαν λόγω εποχής,  εμένα ίδιες μου φάνηκαν. Και είναι απίθανο περπατώντας στην πόλη αυτή να μην συναντήσεις κάποιον γνωστό. Εγώ σήμερα συνάντησα τον Δήμο.  Είχα καιρό να τον δω, πάνω απο τρία χρόνια. Δεν άλλαξες καθόλου ,  του είπα. Ήξερα ότι τα τελευταία χρόνια ζούσε στην Αθήνα. Παλιά, αρχές του 80, όταν ήρθα να μείνω στην Κρήτη,  είμασταν σύντροφοι... εκδηλωτικός, ευφυής, πολυπράγμων, γνώριζε κόσμο και κοσμάκη εδώ, γύριζε στα στέκια... απ' τα  χαμετυπεία του παλιού λιμανιού έως τ...

Πολλά ειπώθηκαν για τον θάνατο του Αλέξανδρου Βέλλιου, ως ήταν φυσικό κι αναμενόμενο,  αφού ο ίδιος, με την δημοσιοποίηση του γνωστού βίντεο, φρόντισε να  γίνει θέμα συζήτησης. Επειδή τα τελευταία λόγια ενός μελλοθανάτου έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους επιζώντες και  επειδή πάντα κάθε συζήτηση που κάνουμε οι άνθρωποι και στην οποία εμπεριέχεται το γεγονός του θανάτου, είναι αφ'εαυτής σημαντική, θα ήθελα να πω δυο λόγια. Ασφαλώς ο κάθε άνθρωπος έχει την δυνατότητα να θέσει τέρμα στην ζωή του,  για κάποιο λόγο που του φαίνεται σπουδαίος. Η δυνατότητά του αυτή όμως δεν ανήκει στα "δικαιώματα" όπως λέγεται , δεν απορρέει δηλαδή από κάποιο θετό δίκαιο, με τον τρόπο που απορρέουν π.χ. τα ιδιοκτησιακά, εργασιακά, κοινωνικά ή άλλα δικαιώματα. Μπορούμε να σκεφτούμε έναν άνθρωπο χωρίς πολιτικά δικαιώματα (π.χ. δικαίωμα ψήφου κλπ στις γυναίκες, ακτημοσύνη στους μοναχούς κλπ.) χωρίς αυτή η στέρηση να μειώνει - αλλάζει σε κάτι την ανθρωπινότητά του. Δεν μπορώ όμως, προσ...

Άνθρωπος κροκόδειλος είναι αυτός που όταν του δινεις ένα χέρι,  σου αρπάζει ένα μπράτσο... Γι' αυτό, το ασφαλές αίσθημα που συνοδεύει αυτές τις καταστάσεις είναι ότι έχεις βαλτώσει...

Λειτουργικά ηλίθιος είναι αυτός που ενώ τον έχεις ενημερώσει αρκετά και στην γλώσσα του για το τι είναι αυτό που σε ενοχλεί στην συμπεριφορά του, εξακολουθεί στερεοτυπικά να την επαναλαμβάνει επακριβώς, την ίδια στιγμή που γνωρίζει και σε κάθε τόνο διακηρύσσει ότι του είσαι εντελώς απαραίτητος. 

Πολλοί άνθρωποι μπαίνουν σε συζητήσεις... ξέρετε, απ΄αυτές τις σούπα-μούπες και τανάπαλιν, έχοντας την εντύπωση ότι ασκούν με τον τρόπο αυτό κάποιο ανθρώπινο δικαίωμά τους ή καθήκον. Εκτρέφουν έτσι μια παιδαριώδη αντίληψη περί "διαλόγου". Στην πραγματικότητα  εκτρέφουν το τέρας του εγωισμού τους. Τα τέρατα όμως δεν συνομιλούν ποτέ, μόνο σπαράσσονται. Αλλά επειδή είναι πολύ βαρύ να παραδεχθούν κάτι τέτοιο, προτιμούν να χρησιμοποιούν διάφορες φενάκες. Πώς καταλαβαίνουμε πότε το κάνουν αυτό οι άνθρωποι; Πριν απ' αυτό, πρέπει να επισημάνω ότι η τάση αυτή των ανθρώπων είναι εντελώς συνήθης και κοινή. Είναι η αγαπημένη τάση. Την συναντάμε παντού, όπου επιχειρούνται  συζητήσεις, σε ιδιωτικούς και δημόσιους χώρους και προσφάτως το διαδίκτυο είναι, γι'αυτήν, ένα νέο πεδίον δόξης λαμπρόν... Έτσι, ως κάτι πολύ οικείο, γίνεται σχεδόν αυτονόητο και η διολίσθηση σ' αυτήν (την τάση) γίνεται απαλά...με την καρδιά ενός μαρουλιού. Ως εκ τούτων, μπορεί να αφορά όλους... Η τ...

Το  ελληνικό κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει, από την θέση του στην οικιακή πολυθρόνα, μια σύγχρονη σύγκρουση, σύγχρονων επιχειρηματιών σαν αυτές που γίνονται σε όλα τα σύγχρονα και πολιτισμένα κράτη στα οποία θέλουμε και μεις κάποτε να μοιάξουμε. Ο παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος στριμωγμένος σε μια γωνιά (της αναμονής για την δημιουργία των πολυπόθητων νέων θέσεων εργασίας), κρατώντας την ανάσα του (μέχρι να ξεβρομίσει το πνιγηρό τοπίο της διαπλοκής), προσπαθώντας να μην κροταλίζουν τα δόντια του (και προδοθεί η καθημερινή του αγωνία  λίγο πριν φτάσει η ανάπτυξη) παρακολούθησε (όσο του ήταν δυνατό) την αδιάβλητη διαδικασία της δημοπρασίας για τις τηλεοπτικές άδειες.  Ήταν τέτοια η δύναμη των συγκρουομένων, τόσος ο όγκος τους, η σκόνη που σήκωσαν και οι ιαχές των κυβερνητικών Παπάδων στην δημοπρασία των τηλεοπτικών, που μου θύμισαν το γνωστό σίκουελ ταινιών με δεινόσαυρους "Τζουράσικ Πάρκ" : Να, κάπως έτσι συγκρούονταν οι δεινόσαυροι εκείνη τη μακρινή προϊστο...

Δεν μας φτάναν οι εμπόροι πλάκωσαν και οι συμβουλατόροι... κοινό αντικείμενο: η ευτυχία τι άλλο;

Το σφάλμα μου ήταν ότι αρνήθηκα να τροφοδοτήσω το ναρκισσισμό της. Αν και θα μπορούσα. Μου φαινόταν όμως απεχθές για την ηλικία της. Επιπλέον δεν έβρισκα κανένα σημαντικό λόγο να το κάνω. Τα ντεκορασιόν για πάρτυ, γαμήλιες δεξιώσεις  και οικογενειακές συγκεντρώσεις  δεν είναι αρκετά ισχυροί λόγοι.