[ παράκοσμος_ ]

Εχθές είδα για κάμποση ώρα -για όση ώρα χρειάζεται ένα σπίτι να φάει,  να μαζευτεί και να το βάλω για ύπνο- την συζήτηση στην Βουλή. Δεν θυμάμαι ακριβώς το θέμα που απασχολούσε τους ηγήτορες του έθνους , αλλά ήταν κάτι σοβαρό.... θαρρώ η Δικαιοσύνη plus κάτι ακόμα! Ενόσω τους άκουγα, σκεφτηκα ότι εάν ήταν διαγωνιζόμενοι στις Πανελλήνιες, θα είχαν συγκεντρώσει τόση βαθμολογία όση χρειάζεται για να περάσει κανείς σε κάποια Σχολή Ονυχοπλαστικής, Βλεφαροπλαστικής και Χορού Οριενταλ : δηλαδή, Τίποτα! Έπλενα τα πιάτα όταν ήρθε στο μυαλό μου το ποίημα του Σεφέρη,  Αφήγηση..... Ή μάλλον, όχι...  ήρθε στον μελωδικο-αισθητικό εαυτό μου το τραγούδι του Πασχαλίδη: Τον συνηθίσαμε, είναι καλοβαλμένος κι ήσυχος ......................... Τον συνηθίσαμε, δεν αντιπροσωπεύει τίποτα   σαν όλα τα πράγματα που έχετε συνηθίσει και σας μιλώ γι' αυτόν γιατί δεν βρίσκω τίποτα που να μην το συνηθίσατε. Μάζευα τα ψίχουλα απ' το τραπέζι και σιγοτραγουδούσα τα λόγ...

Δίπλα στο επίσημο κράτος,  τις διάφορες ΜΚΟ, την Εκκλησία  και τους διεθνείς οργανισμούς που αυτή την περίοδο κινητοποιούνται προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν πρακτικά προβλήματα των μεταναστών και παράλληλα με τους διάφορους αετονύχηδες που κερδίζουν από την ανάγκη και την δυστυχία του αναγκασμένου και δυστυχισμένου πλήθους, εμφανίστηκαν διάφοροι τύποι και τύπισσες -που συνήθως ανήκουν στην άμορφη, αποκαλούμενη "μεσαία τάξη" -οι οποίοι κάνουν ανέλπιδα, απρογραμμάτιστα και μάλλον αδιέξοδα  πράγματα: Όπως το να φέρουν μια κουβέρτα από το σπίτι τους, να δώσουν μια τσάντα τρόφιμα, φάρμακα ή ένα παιχνίδι....και άλλα ευφάνταστα. Κάποια τηλεοπτικά συνεργεία, κάποιες φορές τους εντοπίζουν και τους προβάλλουν, ανάγοντας  έτσι,  μέσω της προβολής στο φως της τηλεοπτικής τους δημοσιότητας,   τις πράξεις  στην κοινωνική ευαισθησία. Οι πράξεις αυτών των ανθρώπων τότε αποκτούν ένα χαρακτήρα ενδεχομενικό... μπορεί κάποιος να είναι ή να μην είναι κοινωνικά ευαίσθη...

Μητέρα, μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, κι αν στο κρυφό μυστήριο ζούν πάντα τα παιδιά σου με λογισμό και μ' όνειρο, τι χάρ' έχουν τα μάτια, τα μάτια τούτα, να σ' ιδούν μες στο πανέρμο δάσος, που ξάφνου σου τριγύρισε τ' αθάνατα ποδάρια (κοίτα) με φύλλα της Λαμπρής, με φύλλα τού Βαϊώνε! Το θεϊκό σου πάτημα δεν άκουσα, δεν είδα· ατάραχη σαν ουρανός μ' όλα τα κάλλη πόχει, που μέρη τόσα φαίνονται καί μέρη 'ναι κρυμμένα! Αλλά, Θεά, δεν ημπορώ ν' ακούσω τη φωνή σου, κι ευθύς εγώ τ' ελληνικού κόσμου να τη χαρίσω; Δόξα 'χ' η μαύρη πέτρα του καί το ξερό χορτάρι. ( Ελεύθεροι Πολιορκημένοι, Γ' Σχεδίασμα- απόσπασμα) Μελοποίηση : Γιάννης Μαρκόπουλος Επίκαιρο Σχόλιο: Μέρες σαν την σημερινή νιώθεις ότι τις έχουνε ρουφήξει ως το μεδούλι. Εθνική επέτειος, μια μέρα που ενδείκνυται για πολλά. Στο τέλος της παρέλασης πάντα, κάνουν δηλώσεις οι  Αρχές. Τι παράξενο! Οι Αρχές στο τέλος... πετάνε στην μέρα ένα κουρέλι λ...

Υπάρχει στην Φιλοσοφία η λεγόμενη " αρχή της χάριτος ". Και επειδή η Φιλοσοφία είναι ένας ατελείωτος διάλογος [για πολλούς απλώς ένα χα(ζ)σομέρι]  που βάλθηκαν να κάνουν οπωσδήποτε οι άνθρωποι μη κωλυόμενοι ακόμα και από τον θάνατό τους, η εν λόγω "αρχή" έχει μια κάποια αξία. Τι λέει αυτή η αρχή; Σε ελεύθερη περιφραστική απόδοση: δώσε στον φιλοσοφικό σου αντίπαλο το καλύτερο επιχείρημά του, μετά ανάπτυξε το δικό σου. Θα μπορούσε αυτή η αρχή να ήταν μια καλή αρχή όχι μόνο για τους πάσης φύσεως διαλόγους, αλλά και για τον κατ'εξοχήν διάλογο, της σκέψης που σκέφτεται το αντικείμενό της, αλλά ας μην πάμε στα βαθιά. Για να εξηγήσω λίγο την "αρχή της χάριτος", θα πω ότι είναι το αντίθετο της "αρχής του ξεσχίσματος", βάσει της οποίας συνομιλούμε σε όλη την κλίμακα, από το κοινοβούλιο έως τα πάνελς και από το φειςμπουκ έως τον πάγκο της λαϊκής αγοράς. Στον πυρήνα της "αρχής του ξεσχίματος", βρίσκεται η απεγνωσμένη πεποίθηση ότι...

Δεν θα επιχειρήσω άλλον έναν ορισμό του Τι είναι Ποίηση κι ούτε θα απαντήσω σε ερωτήσεις πώς γράφεται ένα Ποίημα κι ούτε θα ξέρω να σας πω πώς διαβάζονται τα Ποιήματα  Δηλώνω μόνο ότι, παραμένουν δυό πράγματα ασύνδετα μια καλή κυρία απ' το  Καλαί και ένα αδειανό σωσίβιο που επιπλέει  στα ανοιχτά της Χίου. Ζωγραφικά έργα: Νίκη Στρατάκη

Ενσάρκωνε το δέον Δεν είχε άλλη σάρκα ήταν μια σάρκα που σάπιζε.. Η απανθρωπία που καταβάλει κάποιους ανθρώπους έχει ως προϋπόθεση την κατάπνιξη του θέλω τους.... Για κάποιους λόγους που έχουν να κάνουν με την "στερεότητα" του κόσμου  δεν εκτέθηκαν ποτέ στην αβάσταχτη και γλυκιά  ανθρωπιά του θέλω τους.... Ο κόσμος έπρεπε πάση θυσία να μείνει στέρεος. Δεν χώραγε αμφισβήτηση, φαινότανε αλάνθαστος.... ήταν και βαρύς ο βηματισμός του, σα να φορούσε χοντρά στιβάνια... ποιό θέλω  να του αντισταθεί! Έτσι οι άνθρωποι αυτοί  στερήθηκαν τις  δοκιμασίες και τα μαρτύρια του θέλω τους ... την ευπάθεια και την άστατη μεταβλητότητά του, που όμως παρ'όλα  τα μειονεκτήματά του, είναι ικανό να γκρεμίσει ένα σπίτι, μια πόλη, τον κόσμο όλο... Δεν αφέθηκαν ποτέ στις ταραχές που συνοδεύουν τον άνθρωπο που θέλει κάτι.... κι έτσι ταραγμένος καθώς είναι και συνεπαρμένος από την δύναμη του θέλω του, βγαίνει έξω από τον εαυτό του, ζητώντας και κραυγάζοντας : Σε θέλω...

Τα χρυσόψαρα δεν έχουν μνήμη.  Γι' αυτό και δεν έχουν να μας πουν καμία ιστορία! Κάθε φορά που διασχίζουν κολυμπώντας την γυάλα τους, είναι η πρώτη φορά. Κουτουλάνε στα τοιχώματα και ξαφνιάζονται:  α! μια γυάλα.... λένε, και στρίβουν... κάνουν μια γυροβολιά.... Κολυμπάνε ανοιγοκλείνοντας το στρογγυλό χωρίς δόντια στόμα τους  και ξανακουτουλάνε και ξαναξαφνιάζονται : α! μια γυάλα, λένε και ξαναστρίβουν... στο ίδιο δευτερόλεπτο, κολύμπι, γυάλα και γυροβολιά ενώνονται και βυθίζονται στο τίποτα.  Κάθε φορά που διασχίζουν τον λιγοστό χώρο τους είναι για πρώτη φορά. Αντικρίζουν κάθε φορά, για πρωτη φορά τον κόσμο με τα ψαρίσια γουρλωμένα μάτια τους. Η έκπληξή τους διαρκεί όσο η πρόσκρουση στα τοιχώματα, για να ξαναδημιουργηθεί εκ του μηδενός... έτσι ο κόσμος τους χάνεται και φτιάχνεται αδιάκοπα, όσο υπάρχει νερό... μες την σιωπή, χωρίς μελοδραματισμούς και υστερίες... Δεν ξέρω πόσες γυροβολιές κάνει στην διάρκεια της ζωής του ένα χρυσόψαρο. Όσες κι αν κάνει είναι...

Xρειάζεστε έναν λαιμό, κομμένο φυσικά και αυτοβούλως μια αυτονόητη παραδεκτή αλήθεια τραβηγμένη από τα μαλλιά της μια γλώσσα ψιλοκομμένη μερικούς μαϊντανούς θεωρίας για τη γέμιση φυλάξτε και μερικούς για το γαρνίρισμα, μπόλικη αγάπη πρωτοχριστιανική που δίνει μια γεύση, ας πούμε πικάντικη και εξωτική, βράσιμο σε σιγανή φωτιά κάμποση ώρα, μέχρι να τρυπιέται ο λαιμός με το πιρούνι μια δόση σάλτσας (ότι σάλτσα θέλετε, δεν έχει σημασία, αν και προτιμάμε την κόκκινη) ότι όλο αυτό γίνεται για το καλό της ανθρωπότητας την πρόοδο και την ευημερία και στο σερβίρισμα μη παραλείψετε να προσθέσετε έναν αέρα φρεσκάδας αυτεξούσιου (που του πάει πολύ) ότι αυτή είναι η ελευθερία του ατόμου η αυτοδιάθεση, η προσωπική του εμπλοκή η τέλος πάντων αιτία που κόβονται οι λαιμοί, βελάζουν οι αμνοί εξαφανίστηκαν οι παραποτάμιοι πληθυσμοί, ακυρώθηκαν οι μεγαλόπνοοι σχεδιασμοί, Ναι, Θερμοί Χαιρετισμοί είναι το πιάτο της πεμπτουσίας των ισμών που θα τρώγεται όλο τον 21ο, τον...

Διαμα6ρτυρία για την αναστολή των «Αρχείων Γκιόργκι Λούκατς» στην Βουδαπέστη. Ως γνωστό η Ουγγαρία γοργά βαδίζει προς μια επισημοποίηση της ακροδεξιάς της στροφής. Ο καπιταλισμός στην χώρα είναι χρεοκοπημένος εδώ και κοντά δυο δεκαετίες και ο κυρίαρχος εθνικιστικός λόγος σε συνδυασμό με τον ακραίο αντικομμουνισμό είναι μια ζοφερή καθημερινότητα. Τα πογκρόμ, η καταστολή, ο αντιτσιγγανισμός και η πολιτική για τους πρόσφυγες είναι επίσης κομμάτι αυτής της ακροδεξιάς εθνικής αφήγησης στην Ουγγαρία. Η άνοδος του φασιστικού jobbik σε συνδυασμό με την απουσία ενός σοβαρού κινήματος από την άλλη πλευρά βάζει τις βάσεις για μια παραπέρα αυταρχικοποίηση της κοινωνίας.Μέσα σε μια τέτοια κατάσταση, η κυβέρνηση της χώρας και η ακαδημία επιστημών αποφάσισε να βάλει λουκέτο στα «Αρχεία Γκιόργκι Λούκατς» στη Βουδαπέστη. Η απόφαση αυτή δεν είναι τυχαία. Πάει πακέτο με τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είτε κάνει στα στραβά μάτια για τις «ακροδεξιές αποκλίσεις» κυρίως των χωρών το...

Όλοι είδαμε την φωτογραφία του νεογέννητου στις λάσπες της Ειδομένης. Από χθες έχω δει και ακούσει τόσα πολλά σε ειδήσεις και εκπομπές. Για μένα είναι η αποτύπωση της απόλυτης και απροϋπόθετης  υπόσχεσης. Είναι η πρωταρχική (αλλού το είπα πρωτεϊκή) είσοδος της δυνατότητας μιας νέας αρχής στον κόσμο μας. Το γεγονός της γέννησης ενός βρέφους  και το φωτογραφικό του αποτύπωμα, μπορεί επάξια να συμβολίσει την πραγματικότητα που κομίζουν τα μετακινούμενα πλήθη των ανθρώπων που ονομάστηκαν στις παρούσες συνθήκες, μετανάστες ή πρόσφυγες ή ο, τιδήποτε άλλο. Η Ευρώπη - και εννοώ  με αυτό  όλον τον  κόσμο , στο ανατολικό ή στο δυτικό ημισφαίριο, που στοιχίζεται πίσω από αυτό το κυρίαρχο πρότυπο και εννοώ τόσο τα εκατομμύρια των πολιτών της όσο και τους κυβερνώντες- κλείνει τα σύνορά της και υψώνει φράχτες,  ξεκάθαρα πλέον, όχι γιατί δεν μπορεί να απορροφήσει αυτούς τους ανθρώπους ούτε γιατί μια ενδεχόμενη εισδοχή θα σήμαινε κάποια πολιτισμική αλλοίωση ούτε για...

επι τη αναγορεύσει Έλληνος πολιτικού εις θέσιν επιτίμου διδάκτορος Ιδιωτικού Ιδρύματος (College) της αλλοδαπής, τα Οικονομικά και άλλας Επιστήμας θεραπεύοντος Φαρδιές πλατιές οι τζίφρες τους μέγα το εκτόπισμά τους. Οι υπογράφοντες κούφιοι κουφοί της Ιστορίας τα  ξόανα κουρέλια τα ντοκτορά τους. Στα ανθρωποχώραφα κράζουν, φωτογραφίζονται, φοβίζουν, φοβερίζονται, κάνουν κομμάτια τ'άχυρα στα πέρατα  ηχούν οι τενεκέδες τους και μένουνε πάντοτε σταθεροί μες την αστάθειά τους Να διώχνουν τα πετεινά του ουρανού .

Λοιπόν εμένα θα μ' άρεσε να είμαι το κλισέ των ημερών, δεν θα με πείραζε καθόλου, να' μαι, λέει "μια αποθήκη ψυχών".... Να έρχονται διάφοροι άνθρωποι με την ψυχή στα χέρια ή στα δόντια και να ρώταγαν: -Εδώ είναι η "αποθήκη ψυχών";  ήρθα στο σωστό μέρος; Τότε κι εγώ θα τους απαντούσα κάπως έτσι: -Δεν ξέρω αν είναι το σωστό μέρος για σας και την ψυχή σας.... πάντως, ναι,...να εδώ μπορείτε να ακουμπήσετε την ψυχή σας.... Ίσως τότε, να ξαφνιάζονταν γιατί ούτε ράφια θα έβλεπαν ούτε ράμπες ούτε κλάρκ ούτε τίποτα απ' αυτά που έχουν οι αποθήκες, δεν θα έβλεπαν ούτε μια επιγραφή που να τους βεβαιώνει ότι ήρθανε στο σωστό μέρος...και γω δεν θα τους έμοιαζα και πολύ με αποθηκάριο.... Θα στριφογύριζαν και θα κοιτούσαν μ' ένα αίσθημα ανάμικτο, αμηχανίας και ενόχλησης που νιώθουμε όταν κάποιος μάς καθυστερεί ενώ  βιαζόμαστε... - Μα, έχετε χώρο διαθέσιμο;... πού φυλάτε τις ψυχές;... θέλω να πω, έχετε τις κατάλληλες υποδομές;... - Ασφαλώς θα αστειεύεστε, ...

Δευτέρα πρωί στο πίσω μέρος των πολυκατοικιών του κέντρου. Φυγή στον ακάλυπτο για τσιγάρο. Υπηρεσίες δημόσιες μονώσεις, εξαερισμοί, σωληνώσεις επιφάνειες συμπαγείς κάθετες σαν γυρισμένες πλάτες  γκρίζες. Η πλάκα του απέναντι κτηρίου ράγισε. Ίσως να μην το γνωρίζουν οι ένοικοι, κάποτε θα σχιστεί. Παρατηρώ μια σκάλα κινδύνου εξωτερική,  στριφογυριστή, σκουριασμένη. Η αρχή της δεν φαίνεται, πρέπει να βρίσκεται στο τελευταίο υπόγειο πολύ κοντά στη θεμελίωση. Ούτε το τέλος της μπορώ να δω από δω, πρέπει να φτάνει κάπου ψηλά, στο τελευταίο πλυσταριό. -μπορεί να φτάνει στα σύννεφα... -πρέπει να τρίζει... θα τρέμει καθώς ανεβαίνεις... Τραβάω την τελική ρουφηξιά πετάω τ'αποτσίγαρο στο κενό, το βλέπω, καθώς αθόρυβα πέφτει. Ήθελα μόνο να κάνω ένα τσιγάρο. 

Χρόνια τώρα το εγχώριο και ευρωπαϊκό "πολιτικό προσωπικό" ψάχνει να βρει λύσεις στο "ελληνικό πρόβλημα".... Ονομαστήκανε Χρόνια της κρίσης.... Γινήκανε, το λοιπόν, εκλογές και συνέδρια, γιουρογουόρκινγκ γκρουπ και συμβούλια υπό τον κύριο Πρόεδρο της Δημοκρατίας (καλή ώρα, όπως σήμερα 4 Μαρτίου)   διασκέψεις κορυφής,  διασπάστηκαν κόμματα και άλλα πήραν την θέση τους, γινήκανε δηλώσεις και διαγγέλματα, δημοψήφισμα (πού το πας αυτό;), έχιτ πολ και έρευνες κοινής γνώμης,  άπειρες φορές γνωστές τηλεοπτικές περσόνες και παράγοντες της Αγοράς πήραν το δημόσιο μικρόφωνο (λατρεμένο φετίχ) και μας εξηγήσανε την κατάσταση που ζούμε και πόσο πιο χάλια θα είναι έξω απ' το ευρωπαϊκό μαντρί,  τι κίνδυνοι μας περιμένουνε αν δεν έρθει η ανάπτυξη , γραφτήκανε κι άρθρα κι αναλύσεις και επιφυλλίδες ων ουκ έστιν αριθμός.... Γινήκανε και παραδοσιακά πράγματα, πορείες, μπλόκα, ρίψις δακρυγόνων, συνθήματα, μνημόνια, αποκαλύψεις, λίστες,  εποικοδομητικές συνομιλίες και...

Σκέφτομαι ότι οι ιντερνετικές σελίδες μας, είναι κάτι σαν τα μνημεία των Αγνώστων Στρατιωτών των πόλεων.... με την διαφορά ότι τούτα εδώ δεν είναι στερεωμένα σε στέρεο έδαφος αλλά κολυμπάνε στους ωκεανούς της πληροφορίας... Χρωστάμε χάρη στους αγνώστους... στον Άγνωστο Ταξιτζή,  Σάββατο βράδυ στην Πατησίων που σταμάτησε... στον Άγνωστο Συνεπιβάτη λεωφορείου, γραμμή Χανιά- Ρέθυμνο, μιάμιση ώρα που του είπες την ιστορία της ζωής σου.... στην Άγνωστη Πουτάνα, πιάτσα στο δρόμο με το ένδοξο όνομα του Εθνικού ευεργέτη ... στον Άγνωστο Περιπτερά, τσιγάρα για την άστεγη νύχτα που σου ξέμεινε και την κράτησες σπίτι σου... στον Άγνωστο Ποιητή,  στιχάκια εφήμερα στα φύλλα των ημερολογίων, 4 Μαρτίου... Κι αφού υπάρχουν οι Θεοί... τότε ,  τω Αγνώστω Θεώ Κι αφού σκοτώνονται οι άνθρωποι στους πολέμους... τότε,  τω Αγνώστω Στρατιώτη... Κι αφού πλέον του να σκοτώνονται,  διαβάζουν ... τότε τω Αγνώστω Αναγνώστη...