Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_ο Ενικός και ο Πληθυντικός αριθμός

H επαφή μας ήταν αρχικά ηλεκτρονική και μετά τηλεφωνική...
κατά πως συνηθίζεται πλέον να λέμε, ήταν μια κανονική ανέπαφη συναλλαγή.
Είχε στην οθόνη του τα έγγραφά μου.
Είχα στο ακουστικό μου την φωνή του.
Διασταύρωση στοιχείων... όνομα, επώνυμο, έτος γέννησης... μάλιστα, εντάξει. 
Εκδούσα Αρχή... σωστά... Προϋπηρεσία... καμία... Σχολή αποφοίτησης... μάλιστα
Βαθμός πτυχίου...
Έσκισες, μου είπε ο δημόσιος υπάλληλος.
Έσκισα;... έσκισα; αναρωτήθηκα μέσα μου...
Δεν με πείραξε το καθημερινό του ρήματος.
Με πείραξε ο Ενικός Αριθμός
τον οποίο είχε αυθαίρετα επιλέξει,
μου φάνηκε ότι δήλωνε μια οικειότητα που είχε κάτι αρπακτικό...
Μετά απ' αυτό ετοιμάστηκα για να με υποτιμήσει ακόμα περισσότερο.
Είχα στο ακουστικό μου έναν άνθρωπο που ήταν έτοιμος
να με υποτιμήσει προκειμένου να του είναι δυνατόν να με εξυπηρετήσει...
από την θέση του γραφείου τού δημοσίου υπαλλήλου
που κάθεται μπροστά σε μια οθόνη.
Μια φιλικότητα όμοια με νάρκη σε ναρκοπέδιο, που δεν μπορούσε να με δει...
Πώς αλλιώς;

Έσκισες; Έσκισα; μας ξέσκισαν ;
Who's know?

Συνέχισα από τον πάτο των πινάκων που βρίσκομαι να του μιλάω στον Πληθυντικό.
Έκλεισα
Σας ευχαριστώ κύριε....


Σχόλια

  1. Ανώνυμος28/4/18, 7:19 μ.μ.

    "Και την ίδια αυτή ψυχολογική αλήθεια επαναλαμβάνει και ο Γέρων Σιλουανός με τα λόγια του γέροντος Σωφρονίου. «Έκαστος των ανθρώπων βλέπει εις τους άλλους εκείνο μόνον, το οποίον εις την πνευματικήν του πείραν εγνώρισε περί εαυτού του ιδίου. Διά τούτο η στάσις του ανθρώπου έναντι του πλησίον είναι ασφαλές σημείον του βαθμού αυτογνωσίας εις τον οποίον έφθασεν»1. Όταν δηλαδή στέκεται κανείς μπροστά στον πλησίον για να τον κατανοήση ή να τον «κρίνη», στέκεται «ασυνείδητα» (χωρίς να το καταλαβαίνη) μπροστά στον εαυτό του. Βλέπει στον άλλο αυτό μόνον που ο ίδιος «εγνώρισε» στον εαυτό του.
    Η όψη αυτή της θεωρήσεως του πλησίον καταντά λοιπόν μια ασυνείδητη (ανεπίγνωστη) αυτοθεώρηση. Και είναι αλήθεια ότι πρόσφατες ψυχολογικές έρευνες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι αυτός που κρίνει τον άλλον προσπαθεί κατά βάθος να κατανοήση τον εαυτό του. Πρόκειται βέβαια εδώ για μια παρά πολύ γνωστή αλλά και παρά πολύ ευαίσθητη ψυχολογική λειτουργία της εσωτερικότητος, την προβολή. Όσο ολιγώτερη είναι η αυτογνωσία τόσο δεσποτικώτερη γίνεται η λειτουργία της προβολής".

    ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΟΡΝΑΡΑΚΗΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ευχαριστώ για την παράθεση του εκτενούς αποσπάσματος από το έργο του καθηγητή Ιωάννη Κορναράκη (1926-2013)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καταλαβαίνω τι γράφεις(...μάλλον)αλλά αυτός ο πληθυντικός ευγενείας στο λαιμό μου κάθεται...(βάζω κι εγώ αποσιωπητικά)...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Γειά σου π. Κώστα!
    Εσύ όταν μπαίνεις σε ένα ταξί, ας πούμε, πώς απευθύνεσαι στον ταξιτζή;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν παίρνω ταξί,δεν μου φτάνουν τα μισθά!
      Χρησιμοποιώ πληθυντικό όταν απευθύνομαι σε άλλους.Δεν αφήνω άλλους να απευθύνονται σε μένα στον πληθυντικό.

      Διαγραφή
  6. Εντάξει το ταξί ήταν ενδεικτικό. Ας πούμε στην κοπέλα που στο καφέ παραγγέλνεις ένα καφέ στα όρθια και στο δίνει σε ένα χάρτινο κυπελλάκι...
    Εγώ πάλι περιμένω να πάρει ο καθένας τον χρόνο του, τον χρόνο της οικειότητας. Τόσο εγώ όσο και αυτός ο άλλος, να περάσουμε στον Ενικό που θα σημαίνει κάτι, όπως και ο Πληθυντικός σημαίνει κάτι. Για μένα δεν είναι τίποτα καλό ή κακό από μόνο του.
    Είναι ένα θέμα οικειότητας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ανώνυμος6/5/18, 12:59 μ.μ.

    Ο μεγάλος Άγιος Νεκτάριος ο πολλαπλώς συκοφαντημένος και αδικημένος από παπάδες και δεσποτάδες, όσο ζούσε, όταν προσευχόταν μιλούσε στην Παναγία, με απόλυτο σεβασμό, χρησιμοποιώντας πληθυντικό αριθμό, σαν να απευθυνόταν σε Ουράνια και επίγεια Βασίλισσα μαζί. Όλα (ενώπιον του Θεού) τα καθορίζει η ΠΡΟΘΕΣΗ του ομιλούντος ωστόσο, ενώ τις ΠΑΡΕΡΜΗΝΕΙΕΣ στις σχέσεις τις ανθρώπινες, τις καθορίζει η ΠΡΟΘΕΣΗ του ακούοντος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,