Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_με καθυστέρηση

Εγώ δεν πήγα...
Την θυμόμουν σαν μια μεσόκοπη γερασμένη γειτόνισσα. Με βαμμένα καφέ μαλλιά, πρόσωπο άνυδρο, αυλακωμένο με ρυτίδες του σκληρού αγέλαστου στο στόμα... καθηγήτρια Οικοκυρικών, μορφωμένη, πάει να πει, και κυρία, για τα δεδομένα του μικρού χωριού. Για μένα ήταν απλώς θαμπή...
Τρεις μέρες έμεινε σε ψυγείο λόγω της απεργίας των καραβιών.
Το Σάββατο οι απεργοί έλυσαν την απεργία τους, δεν ξέρω τι πέτυχαν και τι όχι...
Τι νόημα να είχε, άραγε, και αυτή η καθυστέρηση;...
Και κείνη ήρθε επιτέλους, μετά από δεκαπέντε χρόνια στο χωριό.... δεν μπήκε στο σπίτι της.
Το σπίτι της και το άψογο νοικοκυριό της, για το οποίο τουλάχιστον όλοι είχανε να λένε,  παρέμεινε κλειστό.
Την φέρανε από την Αθήνα, όπου ζούσε εδώ και κάμποσα χρόνια, μετά την συνταξιοδότησή της.... Είχε όμως το νου της αυτή,... στο χωριό, στην περιουσία της και τα σύνορά της και κάθε τόσο εξαπέλυε εξώδικα, μηνύσεις, τηλεφωνικές προειδοποιήσεις και απειλές σε γείτονες και συνοράτορες, γιατί ο κόσμος είναι κακός και όλοι θέλουν αν το μπορούν να βλάψουν τον άλλο και ο καθένας εχθρευόταν την "καθηγήτρια" που ήταν μορφωμένη και δεν μπορούσε εύκολα  να την γελάσει κανείς κουτοπόνηρος ...
Ήξερε αυτή και είχε το νου της και έσφιγγε τα λουριά  και έβαζε τον καθένα στη θέση του....όπως έκανε πάντα, γέννημα θρέμμα, βλέπετε, τους είχε "σπουδάσει" όλους αυτούς τους επίβουλους...
Οι χωριανοί πήγανε στην εκκλησία και μετά με τα πόδια στο μικρό κοιμητήριο με τους λιγοστούς σταυρούς. Δεν ξέρω αν έκλαψε κανείς, μετά από τόσα χρόνια και με μεγάλη καθυστέρηση.... μπορεί κάποιος να έκλαψε, αλλά εγώ δεν πήγα για να το δω.
Και μετά δεν κουβεντιάστηκε τίποτα στο χωριό.
Τα παιδιά της έφυγαν το ίδιο απόγευμα με το ίδιο καράβι. Ούτε το σπίτι δεν άνοιξαν, ούτε μπήκανε στην έρημη αυλή της να ρίξουν λίγο νερό στη κληματαριά, να μαζέψουν τα κομμάτια από τις πήλινες γλάστρες που, ξερές καθώς ήτανε, τις έριξε ο αέρας και έγιναν θρύψαλα.... δεν ήθελαν να καθυστερήσουν άλλο. Το γραφείο κηδειών ανέλαβε τα υπόλοιπα της κηδείας της.
Η καμπάνα έπαιξε πέντε έξι φορές πένθιμα... "Χριστός Ανέστη εκ νεκρών"... ακούστηκε.
Την άφησαν και έφυγαν....
    

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,