Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Paula Meehan: ταφή παιδιού

Το φέρετρό σου έμοιαζε ψεύτικο,
φανταχτερό σαντούρια γάμου.
Διάλεξα με φροντίδα τα ρούχα της ταφής σου,
το αγαπημένο σου ριγέ πουκάμισο,
το μπλε βαμβακερό σου παντελόνι.
Ευωδίαζαν ξύλο καπνιστό, Οκτώβρη,
και η δική σου μυρωδιά εκεί.
Διάλεξα πουλόβερ από μαλλί κλωσμένο στο χέρι,
ζεστό και μαλακό για σένα. Κάνει
τόσο κρύο κάτω στο σκοτάδι.
Φως δε σε φτάνει για να σου μάθει
τις πορείες των άγριων πουλιών,
τα ονόματα των λουλουδιών,
των ψαριών, των πλασμάτων
Άμαθο πρέπει να μείνεις
για τον ήλιο και τη δουλειά του,
προβατάκι μου, μοσχαράκι μου, αετόπουλό μου,
κουτάβι μου, κατσικάκι μου, φωλίτσα μου,
βυζανιάρικό μου, πουλαράκι μου. Θα έγνεθα
το χρόνο πίσω, να σε πάρω ξανά
μέσα σιη μήτρα μου, στο αμνιακό σου υγρό,
και ακόμη πιο πίσω θα έγνεθα
μέσα από εννιά γεμάτους μήνες
στη στιγμή της εμφύτευσης
που αποφάσισες να γίνεις σάρκα,
λέξη μέσα μου.
Θα ματαίωνα τη γιορτή της αγάπης
την καυτή βραδιά της σύλληψής σου.
Θα ταξίδευα μόνη σε ήρεμο,
γεμάτο βρύα τόπο,
Θα έσταζες από εμένα στη γη
σταγόνα, τη λαμπερή κόκκινη σταγόνα.


*Η Paula Meehan είναι Ιρλανδή ποιήτρια και θεατρική συγγραφέας. Γεννήθηκε στο Δουβλίνο το 1955. Σπούδασε στο Trinity College του Δουβλίνου και στο Eastern Washington University. Μετάφραση: Τούλα Παπαπάντου. Το ποίημα δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Ένεκεν", τεύχος 45, Ιούλιος- Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2017.

Αναδημοσίευση από το κόσκινο

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,