Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_το ξάφνιασμα



Όλο και πιο συχνά οι άνθρωποι θα ξαφνιάζονται...
Ίσως το "επαναλαμβανόμενο ξάφνιασμα" να είναι ο μιθριδατισμός του μέλλοντος.
Το "ξάφνιασμα" τούτο, θυμίζει κάποιον που κοιμάται ύπνο βαθύ και ξάφνου ένας κρότος τον κάνει και πετάγεται από το κρεβάτι του αλαφιασμένος....
Αμέσως κάποιοι που επιβλέπουν τον ύπνο του, τρέχουν κι αναλαμβάνουν να τον πληροφορήσουν ότι δεν ήταν τίποτα το σπουδαίο και να ησυχάσει...

-Κάποιος αξιωματούχος δήλωσε   i'm shocked.... 
-Η καλή δημοσιογράφος επανέλαβε ότι οι άνθρωποι - πειραματόζωα ήταν ενήλικες, που συμμετείχαν εθελοντικά και μάλιστα έναντι αδράς αμοιβής στο πείραμα των καυσαερίων (κι όχι τίποτα τρόφιμοι φυλακών ή ασθενείς με μειωμένη αντίληψη ή στο τελευταίο στάδιο του AIDS).... α! ήταν και κάτι πίθηκοι...
-Ο ανταποκριτής μετέδωσε ότι η δικαιοσύνη κινήθηκε εναντίον των υπευθύνων.... 
-Η Εταιρία κάλεσε σε απολογία τον επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.... 
-Και στο Χόλιγουντ όλοι οι αστέρες ευαισθητοποιήθηκαν εναντίον των σεξομανών, των βιαστών και δήλωσαν έκπληκτοι και εμφανίστηκαν με μαύρες τουαλέτες...
-Η στάθμη του Σηκουάνα ανεβαίνει εδώ και μέρες, πληροφορούμαστε καθημερινά το ύψος των υδάτων 5 μέτρα και 87 εκατοστά, 6 μέτρα και 5 εκατοστά....

Όλα αυτά όμως συμβαίνουν κάπου μακριά...
Δεν έχουν καμία σχέση με εμάς. 

Απόδειξη το Ξάφνιασμα.... οφείλουμε να ξαφνιαζόμαστε..., όπως υποδεικνύει το τηλεοπτικό λεξιλόγιο "σοκαρισμένη η κοινή γνώμη", "αποτροπιασμό προκαλούν..." κλπ...
Ως εάν όλα αυτά αποτελούν κάποιες αστοχίες του συστήματος, κάποιες αβλεψίες, κάποιες μεμονωμένες περιπτώσεις... κάποια ηθικά παραπτώματα για τα οποία θα κινηθούν οι προσήκουσες νομικές διαδικασίες, όπως συμβαίνουν τα φυσικά φαινόμενα για τα οποία θα λαμβάνονται τα ενδεδειγμένα μέτρα, ή ως κάποια σφάλματα που κατ' ανάγκη συμβαίνουν στον κατά τ' άλλα ορθολογικά δομημένο, καλύτερο δυνατό και μόνο ικανό να υπάρξει κόσμο μας....
Ως εάν όλα αυτά δεν πηγάζουν από τον ξέφρενο ανταγωνισμό και τον παραλογισμό της κυριαρχίας του ισχυρότερου...
Ως εάν όλα αυτά μόνο συναισθηματικά και ψυχολογικά μπορούμε να  τα επεξεργαστούμε, όπως έναν μακρινό κρότο που μας ανησυχεί μέσα στη νύχτα (ύπνος - ξάφνιασμα - ύπνος)....

Εξάλλου τι σχέση έχουμε εμείς με τους ερευνητές της Volkwagen;
Τι σχέση έχουμε με τους παραγωγούς και τους σταρ του Hollywood ;
Επιτέλους... Τι σχέση έχουμε με τον Σηκουάνα;
Καμία...

Όσο όλα αυτά έχουν την δύναμη να μας ξαφνιάζουν τόσο θα δικαιούμαστε να νιώθουμε αθώοι.... 
Αθώοι, λοιπόν....

Α! Ας ξανακοιμηθούμε.... Ήταν ένας κρότος.... κάτι που έγινε μακριά....
Ας μην το κάνουμε θέμα!
Ας μην κάνουμε θέμα ότι ο κόσμος που συγκροτείται από τα άπειρα, αδίστακτα, μονομερή, φρικώδη, ωφελιμιστικά, ανθρωποφάγα συμφέροντα....περιέχει και μας μέσα ως φυσικά πρόσωπα, ως φυσικές υπάρξεις που παρότι γνωρίζουν εξακολουθούν να καμώνονται τον "αθώο"...ότι μέσα σ' αυτό το πλέγμα περιέχονται και τα δικά μας αγιασμένα ατομικά συμφέροντα.... 
Αυτό όμως ας λανθάνει....για να μπορούμε να είμαστε ακόμα αθώοι.... για να μπορούμε να κοιμόμαστε και να ξαφνιαζόμαστε....

Μόνο που αυτό το συνεχές "ξάφνιασμα" θα γίνεται όλο και πιο αποτρόπαιο και χυδαίο... μέχρι που θα φτάσει κάποια στιγμή που κανείς δεν θα μπορεί ξαφνιαστεί γιατί κανείς δεν θα μπορεί να κοιμηθεί τον ύπνο ενός ανθρώπου που είναι πραγματικά αθώος....


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός