Μετά από κάθε εκλογική αναμέτρηση ακολουθεί η ανάλυση του μηνύματος του αποτελέσματός της. Η ανάλυση αυτή είναι μάλλον το πιο ενδιαφέρον μέρος της θρυλικής διαδικασίας που στην δύση ονομάστηκε ελεύθερη έκφραση της λαϊκής βούλησης.
Η έκφραση της λαϊκής βούλησης, παρότι είναι κάτι που κατασκευάζεται, μια στιγμή του αρθρωτού που ονομάστηκε κοινή γνώμη, ωστόσο δεν διαθέτει την διαύγεια μιας κατασκευής, πχ. ενός κιβωτίου ταχυτήτων που αν το ανοίξουμε εύκολα θα διακρίνουμε τα γρανάζια, τις βαλβίδες και τα τα άλλα εξαρτήματά του και θα καταλάβουμε τι κινεί και τι κινείται, δηλαδή τη νομοτέλειά του.
Η κοινή γνώμη στο σύνολό της, παραμένει ένας σκοτεινός ύφαλος, πράγμα που τώρα φαίνεται να αντιλαμβάνονται οι δημοσκόποι και πάνω στις αιχμηρές άκρες του χτυπάνε τα κεφάλια τους οι αναλυτές και οι διεθνολόγοι και κάποιοι επαγγελματίες της επανάστασης.
Έτσι, μπροστά στην σκοπιμότητα δημοσκοπήσεων και αναλύσεων, και καθώς αισθάνεται κανείς πως "ότι πει θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του", είναι προτιμότερο να σωπαίνει.
....Και κάπως έτσι φτάσαμε μέσα από μια ακατάσχετη και επιδειξιομανή φλυαρία στην ενοχοποίηση του λόγου και της σκέψης.
Το καίριο ζήτημα είναι ότι η σκοτεινή κοινή γνώμη έχει πλέον, και δικαιολογημένα, ασπαστεί την έκλειψη του λόγου και την μισολογία.
Δικαιολογημένα, διότι η κοινή γνώμη αφορά πρωτίστως σε κοινωνίες της πρακτικότητας και του καταναλωτικού ευδαιμονισμού, οπότε η γνώμη δεν έχει κανέναν άλλον ορίζοντα αναφοράς, στο φόντο του οποίου θα αποκτούσε κάποιο βάθος και αξία, παρά μόνο αυτόν της χειριστικής αποτελεσματικότητας.
Αφορά σε κοινωνίες άριστα πληροφορημένες, σε βαθμό που και η πιο μεγάλη συμφορά ή δυστυχία, η πιο τραγική φωτογραφία πολέμου ή πνιγμένου παιδιού, εύκολα να κατρακυλά στην άβυσσο της συνήθειας και της αφασίας τους.
Σε κοινωνίες του εγκλωβισμού μέσα σε "λύσεις" που παράγουν άλλα προβλήματα που κι αυτά αναζητούν άλλες λύσεις. Κι όπως όλες οι λύσεις φαίνεται να έχουν πλέον στομώσει, ένας οποιοσδήποτε θρασύς ντήλερ μπορεί -γιατί όχι;- να αποτελεί "λύση".
Σε κοινωνίες της απώλειας κάθε δυνατότητας αυθεντικής ύπαρξης, βραδύτητας και αναστοχασμού, και κάθε αυτοδιαχείρισης των πόρων, των ωρών και των όρων της ανθρώπινης ζωής.... έτσι που η τελική παράδοση όλων αυτών σε μιντιακές, οικονομικές και πολιτικές ολιγαρχίες, να είναι αυτονόητη ή /και ήδη συντελεσμένη.
Η εκλογή του Τραμπ ή και της Κλίντον (δεν έχει καμία σημασία) είναι μια περιπτωσιολογική έκφραση αυτής της σκοτεινής κοινής γνώμης κι αυτό τυγχάνει να είναι μόνο ένα μήνυμά της σε επίπεδο εθνικών εκλογών στην υπ' αριθμόν ένα, ιδεολογική υπερδύναμη του πλανήτη.
Το θέμα είναι αν υπάρχει, σε κάποιες κοινωνικές παρυφές και παράλληλα με την σκοτεινή κοινή γνώμη , κάποια άλλη που διατηρώντας ακόμα ακμαία την δύναμη του στοχάζεσθαι και του λόγου, είναι ικανή να φωτίζει τις ζωές των ανθρώπων και αν μπορούμε να λάβουμε απ'αυτήν κάποιο μήνυμα.
Η έκφραση της λαϊκής βούλησης, παρότι είναι κάτι που κατασκευάζεται, μια στιγμή του αρθρωτού που ονομάστηκε κοινή γνώμη, ωστόσο δεν διαθέτει την διαύγεια μιας κατασκευής, πχ. ενός κιβωτίου ταχυτήτων που αν το ανοίξουμε εύκολα θα διακρίνουμε τα γρανάζια, τις βαλβίδες και τα τα άλλα εξαρτήματά του και θα καταλάβουμε τι κινεί και τι κινείται, δηλαδή τη νομοτέλειά του.
Η κοινή γνώμη στο σύνολό της, παραμένει ένας σκοτεινός ύφαλος, πράγμα που τώρα φαίνεται να αντιλαμβάνονται οι δημοσκόποι και πάνω στις αιχμηρές άκρες του χτυπάνε τα κεφάλια τους οι αναλυτές και οι διεθνολόγοι και κάποιοι επαγγελματίες της επανάστασης.
Έτσι, μπροστά στην σκοπιμότητα δημοσκοπήσεων και αναλύσεων, και καθώς αισθάνεται κανείς πως "ότι πει θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του", είναι προτιμότερο να σωπαίνει.
....Και κάπως έτσι φτάσαμε μέσα από μια ακατάσχετη και επιδειξιομανή φλυαρία στην ενοχοποίηση του λόγου και της σκέψης.
Το καίριο ζήτημα είναι ότι η σκοτεινή κοινή γνώμη έχει πλέον, και δικαιολογημένα, ασπαστεί την έκλειψη του λόγου και την μισολογία.
Δικαιολογημένα, διότι η κοινή γνώμη αφορά πρωτίστως σε κοινωνίες της πρακτικότητας και του καταναλωτικού ευδαιμονισμού, οπότε η γνώμη δεν έχει κανέναν άλλον ορίζοντα αναφοράς, στο φόντο του οποίου θα αποκτούσε κάποιο βάθος και αξία, παρά μόνο αυτόν της χειριστικής αποτελεσματικότητας.
Αφορά σε κοινωνίες άριστα πληροφορημένες, σε βαθμό που και η πιο μεγάλη συμφορά ή δυστυχία, η πιο τραγική φωτογραφία πολέμου ή πνιγμένου παιδιού, εύκολα να κατρακυλά στην άβυσσο της συνήθειας και της αφασίας τους.
Σε κοινωνίες του εγκλωβισμού μέσα σε "λύσεις" που παράγουν άλλα προβλήματα που κι αυτά αναζητούν άλλες λύσεις. Κι όπως όλες οι λύσεις φαίνεται να έχουν πλέον στομώσει, ένας οποιοσδήποτε θρασύς ντήλερ μπορεί -γιατί όχι;- να αποτελεί "λύση".
Σε κοινωνίες της απώλειας κάθε δυνατότητας αυθεντικής ύπαρξης, βραδύτητας και αναστοχασμού, και κάθε αυτοδιαχείρισης των πόρων, των ωρών και των όρων της ανθρώπινης ζωής.... έτσι που η τελική παράδοση όλων αυτών σε μιντιακές, οικονομικές και πολιτικές ολιγαρχίες, να είναι αυτονόητη ή /και ήδη συντελεσμένη.
Η εκλογή του Τραμπ ή και της Κλίντον (δεν έχει καμία σημασία) είναι μια περιπτωσιολογική έκφραση αυτής της σκοτεινής κοινής γνώμης κι αυτό τυγχάνει να είναι μόνο ένα μήνυμά της σε επίπεδο εθνικών εκλογών στην υπ' αριθμόν ένα, ιδεολογική υπερδύναμη του πλανήτη.
Το θέμα είναι αν υπάρχει, σε κάποιες κοινωνικές παρυφές και παράλληλα με την σκοτεινή κοινή γνώμη , κάποια άλλη που διατηρώντας ακόμα ακμαία την δύναμη του στοχάζεσθαι και του λόγου, είναι ικανή να φωτίζει τις ζωές των ανθρώπων και αν μπορούμε να λάβουμε απ'αυτήν κάποιο μήνυμα.
Συμφωνώ, πολύ εύστοχο σχόλιο, από τα πιό "απλά" και εύστοχα σχόλια που έχω διαβάσει μέσα σε ένα σωρό "θεωηρητικολόγίες". Παίρνω την αυτο-άδεια να το αναδημοσιεύσω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ!
ΑπάντησηΔιαγραφή