_Απόλογος Ανάστασης

έργο : Γ. Κόρδη

                                                                 στο Νίκο 

Αγάπη μου, 
να'χα τη δύναμη, να' χα το μεγαλείο
να ήμουν τόσο δυνατή, τόσο ψηλή,  
αν ήμουν ένας αητός,
αν ήμουν άγγελος και αρχάγγελος,
θα σ’ έβαζα ολόκληρο μέσα στην αγκαλιά μου
να σε σκεπάσω από κορφής,
να σε καταπραΰνω,
θα κράταγα τα χεράκια σου, τα δακτυλάκια σου,
να μην τρέμουνε στη παγωνιά του κόσμου,
θα φύσαγα τα μαλλάκια σου από το μέτωπό σου
να μην σε τρώει ο πυρετός
θα έπαυα όλους τους σπασμούς της έρημης ψυχής σου,
θα γιάτρευα όλες τις πληγές της πίκρας σου, παιδί μου,
θα στέγνωνα Αγάπη μου τα δάκρυα των ματιών σου.
Αν είχα γλώσσα να σου πω,
θα σου’δινα τη φωνή μου, για να φωνάξεις δυνατά
για να φωνάξεις καθαρά, τα δίκια της ζωής σου.
Αν μπόραγα θα σου’δινα ξανά το γάλα του κορμιού μου,
να φτιάξω το κορμάκι σου, άχραντο
να φτιάξω πάλι από ξαρχής του ύπνου σου γελάκια,
Αν έφτανα θα μάζευα κάθε λυγμό, κάθε παράπονό σου,
την ερημιά στο κουρασμένο σου κορμί
να ήμουν σκιά, αύρα γλυκιά στα πονεμένα μέλη.
Θα 'διωχνα Αγάπη μου, όλους τους κακούς,
να μην σε βρίσκουν, γιέ μου,
θα σου έλεγα δεν υπάρχουνε,
μόνο πουλάκια, μόνο χαρές,
μόνο καλές ελπίδες,
για σένανε, να ήμουν θάλασσα
και του ορίζοντα πανί,

Μα δεν μπορώ, Αγάπη μου,
δεν φτάνω
μόνο μπορώ να ζω για σε,
για να σου δώσω το κλειδί,
ν’ ανοίξεις τη θύρα την πλατιά,
να μπεις Αγάπη μου, να μπεις
στον κήπο σου, να μοσχοβολιστείς,
να πλύνεις το πρόσωπό σου,
να βγεις ολοκάθαρος, ολοστόλιστος,
κι ως θα σταθείς, κι ως θα σε δει ο ήλιος
απ’ την κορφή της κεφαλής ως τα ακροδάκτυλά σου,
θα λάμψουν άπειρες σταλαγματιές
τα δάκρυα της ζωής μου,
τα δάκρυα που σου χάρισα -δεν έχω τίποτ’ άλλο-

κι ως θα σε δει, κι ως θα σταθείς ορθός,
- αφουγκράσου μου -
θα γαληνέψει
κι όμορφος θα φωτιστεί ο κόσμος.                                           
                   Κυριακή του Πάσχα, ξημέρωμα