_η ασχήμια που ενεδρεύει να με καταβροχθίσει*

Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν σαν ενημέρωση, σαν τεκμήρια ή σαν «για να ξέρουμε τι γίνεται» τα βίντεο από συμπλοκές των φασιστικών ομάδων της Χρυσής Αυγής με αντίπαλες ομάδες, υπό τα βλέμματα των ΜΑΤ.  Το τοπίο είναι το νυχτερινό της Αθήνας, ένα άρρωστο πορτοκαλί φως στους δρόμους που άδειασαν, η διαγραμμισμένη  άσφαλτος που στρώνει απ’ άκρη σ’ άκρη την πόλη, υψωμένες οι  πολυκατοικίες του κέντρου, κάδοι ανάποδα, σκουπίδια τριγύρω, μικρές φωτιές εδώ κι εκεί. Τι πόλη! Τι εικόνα! Τι άνθρωποι!  

Τι ενημέρωση ! Πόσο εύγλωττη είναι μέσα στις φωνές  που δεν καταλαβαίνεις τι λένε.  Ναι έτσι, σαν  ενημέρωση έρχεται όλη η ασχήμια και με συναντάει, εμφανίζεται όλη η κακοποίηση των ζωών μας μπροστά στα μάτια μου, τρυπάνε τ’ αυτιά μου  τα αιχμηρά λόγια τους που ακούω. Βλέπω την ένταση στα σώματά τους, πώς προχωρούν, πώς σκύβουν για να πετάξουν μια πέτρα, πώς τρέχουν, πώς κουνούν απειλητικά τα χέρια τους, πώς χειρονομούν χυδαία,  πώς σφίγγουν τις γροθιές τους. Το μίσος και η ασχήμια αχνίζουν, καθώς εξατμίζονται από όλους τους πόρους των σωμάτων τους. 

Σκέφτομαι ότι για να υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν όπως αυτοί οι φασίστες με τόσο ανατριχιαστικά απάνθρωπο λεξιλόγιο πρέπει η ασχήμια που περιγράφουν τα λόγια τους, η ασχήμια που βγαίνει από μέσα τους και περνάει στη γλώσσα τους να είναι κάπου υπαρκτή, να την έχουν σκεφτεί σαν μια πραγματικότητα της ζωής τους, να την έχουν νιώσει. Αλλιώς πώς να πεις με λόγια ή να εκφράσεις με το σώμα σου κάτι που δεν έχεις ποτέ σκεφτεί ή ποτέ ζήσει; κάτι που δεν ξέρεις αν υπάρχει ή όχι; 

Πρέπει οι άνθρωποι αυτοί να έχουν βιαστεί πολλές φορές για να μιλάνε με τόση βία, πρέπει να έχουν σφραγίσει πολλές φορές τις πόρτες του νου τους για να υπάρχει τόσο σκοτάδι μέσα τους, πρέπει  να έχουν νιώσει πολύ πόνο για να τον μεταδίδουν έτσι απλόχερα γύρω τους.  Όλα αυτά τα πολύ υπαρκτά περιγράφουν, γύρω από αυτά χοροπηδάνε, πετάνε πέτρες, βρίζουν. Κακοποιούν ως κακοποιημένοι. Εκτελούν ως ήδη εκτελεσμένοι, ως ήδη νεκροί, ως απανθρωποιημένοι. 

Από την άλλη, συγκρίνω τις εικόνες αυτές με τις άλλες της κοσμιότητας των δελτίων ειδήσεων που έχουν προλειανθεί, που έχουν περάσει από το μακιγιάζ των στούντιο πριν βγουν στον αέρα, στον ίδιο βρωμερό αέρα που υπάρχει παντού στην πόλη, γιατί ο αέρας που αναπνέουμε δεν γνωρίζει σύνορα.  Σε τούτο τον αέρα λοιπόν που είναι ο ίδιος, κάποιοι μιλούν με ένα λόγο ψύχραιμο, τυπικό, νηφάλιο κι όμως περιγράφουν το ίδιο ζοφερό κόσμο. Με τρομάζει ο τρόπος τους. 

Μιλάω για την συνομοταξία αυτών που κάνουν «πολιτισμένο» διάλογο. Δηλαδή τραπέζια συζητήσεων, στρογγυλά, μακρόστενα, οβάλ,  ό,τι θέλετε, και με την συμμετοχή του κοινού από πάνω, αν η όρεξή σας τραβάει μαϊντανούς τηλεοπτικής δημοκρατίας. 

Μιλάω για κάτι κυβερνητικά  στελέχη, υπουργούς και εξαφανισμένους από τις εκλογικές τους περιφέρειες βουλευτές,  που αναλαμβάνουν να εξηγήσουν μ’ έναν τρόπο ορθολογικό γιατί πρέπει να καταστραφούν οι ζωές χιλιάδων ανθρώπων.

Μιλάω για τις δηλώσεις που κάνουν στα όρθια καθώς βγαίνουν από τα υπουργεία στα οποία είχαν πάει για τον καθιερωμένο και θεσμικό(!!) τους πλέον έλεγχο, κάτι τύποι με γκρι κοστούμια και ξενικά ονόματα (δεν θυμάμαι κανένα τους για να το αναφέρω) και καθώς μιλούν κοφτά, τηλεγραφικά, κοιτούν τα ρόλεξ ρολόγια τους σα να μας λένε «έχουμε κι άλλες δουλειές να κάνουμε».
Μιλάω επίσης για κάποιους αριστερούς που θέλουν μέσα σ’ όλα αυτά να είναι «δύναμη ευθύνης». Αυτό που  κάποιοι μπορεί να λένε κοσμιότητα, άλλοι ευθύνη, ψυχραιμία, διαχείριση κι άλλοι πραγματισμός, είναι το ανάπτυγμα μιας υπολογιστικής θεωρίας απωλειών, παρόμοια με αυτή που συνεκτιμούν τα στρατιωτικά επιτελεία πριν επιχειρήσουν έναν πόλεμο. Πριν πατήσουν ένα απλό κουμπί (χρηματιστηριακό, νομοθετικό, συνταξιοδοτικό κλπ) για να εξαπολυθεί η δική τους ασχήμια : των απωλειών ανθρωπιάς, ζωής, συμπάθειας, ταπεινότητας.... .
Κι είμαστε εμείς απέναντι.
Υπολογίζουν ως υπολογιστικές μηχανές. Εκτελούν ως ήδη παγωμένοι  νεκροί κι αυτοί, μόνο που αυτοί είναι στολισμένοι κατά πως πρέπει και μακιγιαρισμένοι κατά πώς συνηθίζεται….

Aυτής της ψυχρής και απάνθρωπης στάσης απέναντι σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα, που λαμβάνει πλέον την μονοδιάσταση, καταστροφική και βαθιά διεφθαρμένη έκφρασή της στην πολιτική, συνέχεια είναι ο φασισμός. Αρκεί να παρακολουθήσετε μερικά αποσπάσματα από διαμειφθέντες διαλόγους στη Βουλή (λίγα αρκούν) για να δείτε την σύνδεση και την συνέχεια...
Υπάρχει μόνο διαφορά διαλέκτου. Είναι φρικτές και οι δύο.
Είναι το ίδιο. 
Περιγράφουν την φρίκη του αιώνα μας, «Τον πληγωμένο χρόνο που σπαρταράει μ’ αφύσικα τινάγματα».

*Από το ποίημα της Ρένας Χατζηδάκη «Κατάσταση Πολιορκίας».