Καθημερινά, αντιμετωπίζω τους ανθρώπους που περνάνε από μπροστά μου,
μ' ένα χαμόγελο συγκαταβατικό, κουνώντας δυο τρεις φορές το κεφάλι,
ή σε άλλες περιπτώσεις το χέρι μου.
ή σε άλλες περιπτώσεις το χέρι μου.
Αποφεύγω πλέον τις διαχυτικές εκδηλώσεις.
Να! ένας άνθρωπος, λέω. Να, κι άλλος ένας. Κι άλλος. Κι αυτός εκεί ο ζωηρούλης κι ο άλλος με τα μελαγχολικά ποιητικά μάτια.
Άνθρωποι είναι όλοι.
Βέβαια, αυτή η έλλειψη διαχυτικότητας από μεριάς μου, μπορεί να ερμηνευτεί ως μια τάχα υπεροψία μου.
Βέβαια, αυτή η έλλειψη διαχυτικότητας από μεριάς μου, μπορεί να ερμηνευτεί ως μια τάχα υπεροψία μου.
Οι ερμηνείες που έδιναν οι άνθρωποι ήταν πάντα το πιο δυνατό χαρακτηριστικό τους.
Ναι, έτσι θα είναι! Θα με λένε υπεροπτικό τύπο, ακατάδεκτο και θα με κουτσομπολεύουν.
Ναι, έτσι θα είναι! Θα με λένε υπεροπτικό τύπο, ακατάδεκτο και θα με κουτσομπολεύουν.
Εγώ όμως απλώς τους χαιρετώ κι έτσι περνάνε πιο εύκολα οι άνθρωποι από μπροστά μου.
Και τον καιρό, κάθε μέρα που περνά, έτσι τον αντιμετωπίζω πλέον, μ' ένα νεύμα πικρό και ξεροκαταπίνω.
Ναι, έτσι θα είναι! Υπεροψία θα πεις; Μπορεί!
Το σίγουρο είναι ότι έτσι περνάει πιο εύκολα ο καιρός από τους δρόμους που διαβαίνω, όπως ακριβώς κι άνθρωποι που συναντώ τυχαία.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου