_σκέψεις για μια ανάρμοστη ημέρα

Η πρώτη μέρα στο σχολείο.

Μια ωραία ημέρα.  Υπάρχει μια πρωινή φρεσκάδα εκεί. Υπάρχει φως Σεπτέμβρη, κάτι το νιογέννητο.

Μια άκαμπτη υπόσχεση. Την βλέπεις μπροστά σου να μισοκρύβεται στα μαλλιά των ωραίων της τάξης, να παίζει μπουνιές  φιλίας, να στέκεται δίπλα στα γράφιτι σε μια απόλυτη αρμονία με τα χρώματα και τα συνθήματα.
Την ακούς στο κουδούνι, στο χάχανο, στο "σώσον Κύριε τον λαό Σου και ευλόγησον την κληρονομία  Σου".

Τη νιώθεις φιλότιμα να προσπαθεί να κάνει "ησυχία επιτέλους" και να μην τα καταφέρνει...

Είναι ωραίο να πηγαίνεις πρώτη μέρα στο σχολείο! Μόνο και μόνο για τούτη την άκαμπτη υπόσχεση. 

Τι ανάρμοστα λόγια, λέω πάλι!...

Η κανονικότητα του ελληνικού σχολείου επιβάλλει να υπάρχουν μόνο προβλήματα.

Όλοι νιώθουν υποχρεωμένοι να μιλήσουν μόνο γι' αυτά. Ο διευθυντής, η κυρία πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, ένας εκπρόσωπος ενός κάτι που δεν κατάλαβα, ακόμα κι ο παπάς της ενορίας.  Προβλήματα κάλυψης κενών θέσεων, έλλειψης βιβλίων, αιθουσών, καθαριστριών, κονδυλίων, περικοπής δαπανών....
Ένας λόγος περί τα προβλήματα, που στριφογυρίζει γύρω τους, σαν μια μαλακιά καραμέλα στα στόματα, αφήνοντας άθικτη την ουσία και την αιτία τους.

Κανείς δεν μιλάει για την ανάρμοστη, άκαμπτη υπόσχεση της ημέρας.

Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα  είναι τόσο βαθιά ανήθικη, τόσο επίμονα μίζερη, που τέτοιες μέρες γίνονται ανάρμοστα ηθικές όπως  κάθε τι νεογέννητο που εμφανίζεται μπροστά  σ' έναν κόσμο γερασμένο, που αναμασά τα ίδια και τα ίδια σε κάθε έναρξη σχολικού έτους και δεν λέει  να πεθάνει επιτέλους!!

Τέτοιες ανάρμοστες ημέρες ασφυκτιούν, βυθίζονται στην επανάληψη και πεθαίνουν γρήγορα...
Για να γεννηθούν πάλι και πάλι....

Κατά πώς το υποσχέθηκαν. Ή όπως το υποσχεθήκαμε κάποτε. Ή όπως το υποσχέθηκε στην αρχή του καιρού.  

11.9.013