Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_περί ταυτοτήτων : μια παράγραφος

Δεν έχω πρόβλημα με τις ταυτότητες.
Εννοώ  τις εθνικές, τις φυλετικές, τις ταξικές, τις θρησκευτικές και κάθε είδους συλλογικές ταυτότητες.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν αυτές οι συλλογικές ταυτότητες είναι :
-ότι είναι πολύ οργανωμένες και συμπαγείς.
-ότι θέτουν πάντα σε ανταγωνιστική αντίστιξη τις υπόλοιπες.
-ότι αξιολογούν θετικά μόνο ότι αναγνωρίζουν ως "δικό" τους.
- ότι διαβάλουν την αγάπη, δημιουργώντας  την ψευδαίσθηση πως η αγάπη είναι ένα εύκολο πράγμα.
- ότι, φιλοσοφικά μιλώντας, κατέχουν την υπερέχουσα θέση του "καθολικού" έναντι του "μερικού" το οποίο είναι εξαρτημένο από το πρώτο.
- ότι αποδίδονται στα άτομα πριν καν αυτά αποκτήσουν ταυτότητα... γινόμενες, έτσι, "μοιραίες"...
και τέλος,
- ότι έχουν σχήμα "ομπρελοειδές", όπως προκύπτει από τα ανωτέρω, και ανοίγουν όταν βρέχει ιδέες, πραγματικότητα, προβλήματα, απορίες, όταν βρέχει το άγνωστο και απρόβλεπτο... όταν βρέχει κόσμος!

Σχόλια

  1. Ανώνυμος10/5/18, 12:54 μ.μ.

    Θέλετε να πείτε αυτό που λεμε πιο λαϊκά, ότι "όταν ο Θεός έβρεχε μυαλά, αυτός κράταγε ομπρέλα"; Αυτό προσπαθείτε να πείτε; Ταυτίζετε τις ομπρέλες με την όποια ταυτότητα; Εσείς ανήκετε κάπου; έχετε κάποια ταυτότητα; η ταυτότητα συχνά δεν προκύπτει το γένος, το είδος, την εμπειρία; θα θέλατε να μας κάνετε μια μικρή επεξήγηση; Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ό,τι λέω είναι στο κείμενο.
    Ναι, έχω ταυτότητα.
    Προσπαθώ να μην "ανήκω" κάπου ή σε κάποιους αλλά να προσφέρομαι σε ορισμένους, λίγους ανθρώπους και σε μια-δυο υποθέσεις που θεωρώ σημαντικές για την ζωή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος10/5/18, 10:41 μ.μ.

    Με το σχόλιο μου εδώ θα ήθελα να κάνω μία παρατήρηση..εντελώς υποκειμενική.
    Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ζούμε στην εποχή της ταυτότητας.Όλοι έχουμε ανάγκη από μια ταυτότητα, που θα δηλώνει ποιοι είμαστε, από που, ποια τα ενδιαφέροντα μας. Μία τέτοια έχουμε κατ' αρχήν μέσα στο ίδιο μας το πορτοφόλι! Σωστά; Την κουβαλάμε πάνω μας και την δείχνουμε όταν αυτό είναι απαραίτητο..όταν δεν μας γνωρίζουν.
    όλοι έχουμε ανάγκη από μία ή και πολλές..δεν είναι κακό αυτό. Κακό είναι να ταυτιστείς εξολοκλήρου με μία ταυτότητα που εσύ ή κάποιος άλλος έχει δώσει στον εαυτό σου..να εγκλωβιστείς μέσα σε αυτή..
    και έπειτα δεν είναι κακό να ορίζεις την ταυτότητά σου συγκριτικά με άλλες..ταμπέλες να μην βάζεις...
    Ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Νομίζω ότι αναπτύξατε εύστοχα την πρώτη πρόταση του κειμένου μου.
    Πότε δηλαδή μια ταυτότητα δεν είναι προβληματική.
    Ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός