Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_περί των καλών και των κακών ανθρώπων

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που πραγματικά αγωνίζονται και αγωνιούν για να φτιάξουν μια καλή και ευτυχισμένη ζωή... Να έχουν αρκετά ή και πολλά χρήματα.... Να έχουν ένα σπίτι δικό τους, μπορεί και δύο για εναλλαγή.... Να έχουν ένα ή και δύο αυτοκίνητα... Να έχουν μια δουλειά που να τους αρέσει... Να βρίσκουν ενδιαφέροντα και συναρπαστικά πράγματα να κάνουν.... Να νιώθουν καλά με τον εαυτό τους.... Να έχουν έναν σύντροφο που να τους αγαπάει και να τους καταλαβαίνει.... Να έχουν υγεία.... Να έχουν φίλους και ένα ή δύο καλά παιδιά...
Προσπαθούν να επιτύχουν ένα  σύνολο πραγμάτων, το οποίο, αν ποτέ και αφού το επιτύχουν θα το ονομάζουν ... η Ζωή τους... και θα το κυκλώσουν όπως ο δάσκαλος στο τέλος του πίνακα κυκλώνει το αποτέλεσμα που προκύπτει ως λύση μετά από μια μακρά εξίσωση....

Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι όλες αυτές οι απαιτήσεις για μια καλή ζωή, που αποτελούν λογικές επιδιώξεις κάθε εχέφρονος σύγχρονου ανθρώπου, μπορεί να κρύβουν μια καλά κρυμμένη υποψία...
Μια υποψία που θα πρέπει να μην έρθει ποτέ στην επιφάνεια, που θα πρέπει να μείνει κρυμμένη, και συνήθως αυτό γίνεται .... Ότι, δηλαδή αν ζωή, όπως πολλές φορές συμβαίνει, δεν είναι τόσο καλή, αν είναι άδικη, αν είναι δύσκολη, αν είναι στερημένη, αν είναι σπασμένη σε κομμάτια, αν είναι μια κακή και δύστροπη ζωή, αν είναι μίζερη, αν είναι άρρωστη.... τότε αυτή η ανοίκεια ζωή θα κατορθώσει, ως ένα είδος αντανακλαστικού να ξυπνήσει το κοιμισμένο τέρας μέσα τους, το κομμάτι εκείνο το ανεξημέρωτο, αυτό που υπάρχει κάτω από όλα τα ψιμύθια και τις εκλογικεύσεις και θέλει μόνο μια αφορμή για να βγει στην επιφάνεια.... Θα αποδειχθεί δηλαδή ότι οι ίδιοι είναι κακοί, είναι άδικοι, είναι άρπαγες, είναι εγωιστές, είναι δύστροποι.... είναι τέρατα που ανταποκρίνονται κατ' όμοιο τρόπο σε μια τερατώδη ζωή.
Αυτό όμως είναι πολύ βαρύ πλήγμα για την αυτοεικόνα τους, είναι η ακύρωση όλων των προσπαθειών τους και μια οδυνηρή ήττα του ναρκισσισμού τους....
Προκειμένου, λοιπόν, να μην έρθουν ποτέ σε επαφή με το σκοτάδι που κουβαλάνε οι ίδιοι μέσα τους, να μην αναμετρηθούν ποτέ με την άγνωστη  και απρόβλεπτη πλευρά των πραγμάτων, ή παραμένουν αδρανείς βρίσκοντας διάφορες ευσεβείς δικαιολογίες, ή αναζητούν τις τέλειες συνθήκες, προσπαθούν να τις δημιουργήσουν, να ελέγξουν τα πράγματα της ζωής, να τα φέρουν στα μέτρα τους..... ο κόσμος τους θαυμάζει και οι ίδιοι θαυμάζουν τον εαυτό τους, για όλα τούτα.
Το κίνητρο για την επιδίωξη μιας "καλής" ζωής που, ή δεν πραγματώνεται ποτέ ή πραγματώνεται εδώ και εκεί σε διάφορους "καλούς" και επιμέρους στόχους, είναι η απομάκρυνση από έναν κακό εαυτό που δεν θέλουμε να ξέρουμε ότι υπάρχει... γιατί είναι εύκολο να είσαι "καλός" όταν όλα είναι καλά... ή όπως πρέπει, όταν όλα είναι εντάξει....
Τι γίνεται όμως όταν δεν είναι;....
Τι γίνεται όταν η ζωή δεν κυκλώνεται ως το αποτέλεσμα μιας εξίσωσης στην άκρη του πίνακα, αλλά παραμένει ανοιχτή και δίχως λύση;....
Τι απαντάμε τότε;
Αν αγαπήσουμε χωρίς να μας αγαπήσουν, αν κοπιάσουμε χωρίς να ανταμειφθούμε....αν μας φερθούν σκληρά, αν μας εξαπατήσουν, αν δεν μας καταλάβουν, αν διαψευσθούμε....
Αν η ζωή, όπως συνήθως, δείξει το άλλο το κακό, το θηριώδες της πρόσωπο, εμείς τι πρόσωπο θα δείξουμε;
Τι επιλέγουμε, τότε;
Αν η ζωή είναι αυτό που είναι... Τότε,
Ποιός είναι καλός και ποιός είναι κακός;

Σε αυτά απαντάει το μήνυμα του Χριστού στον κόσμο, αυτή είναι η Νίκη Του, διαχρονικά στους αιώνες...
Εκεί παίζεται όλο το παιχνίδι της ανθρώπινης ελευθερίας.   

Σχόλια

  1. Εξαιρετικό!Και πράγματι οι κοινωνικοί αυτοματισμοί ανά τους αιώνες θεωρούν ελίτ λαού και κλήρου τον καθωσπρεπισμό των ''νοικοκυραίων'' ή εκλεκτών.Γιατί η θρησκεία Του έγινε κοσμική εξουσία. Κι ο Χριστός θαρρώ πως σεργιανάει στις βαθιές ψυχές τις περιθωριοποιημένες τρόπον τινα και ματωμένες απ΄τη ζωή κι όχι στους περίλαμπρους ναούς και τις φιέστες της γκλαμουριάς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,