Η Αποτυχία είναι το πιο συχνό πράγμα που συμβαίνει στους ανθρώπους.
Δεν γνωρίζω άλλο πλάσμα, έξω από το ανθρώπινο είδος, που να έζησε ποτέ στη γη ή που να ζει τώρα και που να μπορεί να αποτύχει σε κάτι....
Μόνο εμείς αποτυγχάνουμε... Αποτυγχάνουμε συνέχεια, άλλος πολύ και άλλος λίγο, άλλος σε κάποιο τομέα της ζωής και άλλος σε κάποιον άλλο. Άλλος αποτυγχάνει εν συνόλω και άλλος μερικώς.
Πάντως όλοι είμαστε, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ.
Και όμως ζούμε σε ένα κόσμο που μιλάει μόνο για την Επιτυχία.
Λες και υπάρχει μόνο αυτή, η Επιτυχία...
Επιτυχία στις εξετάσεις, επιτυχία μιας παράστασης, επιτυχία μιας ομάδας, επιτυχία μιας κυβέρνησης... επιτυχία στο κρεβάτι, στη δουλειά, ακόμα και στο μαγείρεμα..... Μόνο οι επιτυχημένοι προχωρούν....που όμως, φευ! και αυτοί είναι αποτυχημένοι με κάποιον άλλο τρόπο....
Μόνο που δεν τους το λέμε....
Μόνο που δεν μας το λένε...
Τα φώτα στρέφονται στο κομμάτι της επιτυχίας... το άλλο παραμένει σκοτεινό....
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος επιτυχημένος αθλητής ή συγγραφέας δίνει μια συνέντευξη, δεν θα ρωτηθεί ποτέ σε τι και σε πόσα άλλα πράγματα έχει αποτύχει.
Ας πούμε, μια συνέντευξη που θα πήγαινε κάπως έτσι :
- Είναι πράγματι εκπληκτικές οι επιδόσεις σας στο στίβο... ή το τελευταίο βιβλίο σας ήταν μια μεγάλη επιτυχία... και μπράβο σας! Θα θέλαμε τώρα να μας πείτε κ.Τάδε...σε τι έχετε αποτύχει;
Κάτι τέτοιο θα θεωρείτο βλάσφημο... θα μείωνε την λάμψη της επιτυχίας του... θα τον έκανε λιγότερο θελκτικό, λιγότερο μυθικό και για αυτόν που ακούει την συνέντευξη αλλά και γι' αυτόν που την παίρνει.....
Κι όμως αυτό το άλλο, το βλάσφημο, το αποτυχημένο, ω! ναι, υπάρχει!
Κι όμως θα μπορούσε μια επιτυχία να είναι ο άλλος τρόπος για να μιλήσουμε για την αποτυχία μας....
Αποτέλεσμα : Είμαστε ελάχιστα εξοικειωμένοι με ένα μεγάλο και πάντα παρών κομμάτι της ζωής και της Ύπαρξής μας, το οποίο δεν μπορούμε καν να αναγνωρίσουμε....
Δεν ξέρουμε πώς να χειριστούμε την αποτυχία μας, δεν μπορούμε να την διασκεδάσουμε, να την ειρωνευτούμε, να την εκθέσουμε, να την σαρκάσουμε, να την παρηγορήσουμε, να την θέσουμε και αυτή ανάμεσα στα άλλα υλικά της αγάπης...
Κυρίως δεν μπορούμε να αντέξουμε, την αποτυχία μας.... έτσι αυτή παραμένει συμπαγής, αδιευκρίνιστη, μια σιωπηλή ήπειρος που δεν τολμάμε να πατήσουμε, ένα μεγάλο κομμάτι μαύρης λάσπης μέσα μας που, καθώς δεν αντέχουμε ούτε να το ονοματίσουμε, το σκορπάμε με μεγάλη ευκολία τριγύρω....
Πολλοί είναι οι αποδέκτες της μαύρης λάσπης που πετάμε .... Οι πρώτοι όμως που δέχονται τις μεγάλες φτυαριές της δικής μας αποτυχίας, είναι αυτοί που είναι πιο κοντά μας (αν και δεν αποκλείονται και οι πιο μακρινοί, όπως το "σύστημα", ας πούμε...) και μάλιστα τυχαίνει να είναι οι πιο αδύναμοι και οι πιο ανοιχτοί .... επιπλέον είναι αυτοί στους οποίους, από την θέση του κύρους μας και του αλάθητου των επιλογών μας, της αγιότητας και της παντογνωσίας μας, περνάμε ως επιτυχημένοι και δυνατοί... πράγμα εντελώς ψευδές και ανύπαρκτο.
Αυτοί είναι κυρίως τα παιδιά μας (που τόσο πολύ αγαπάμε!!) ....Αυτά φορτώνονται μια αποτυχία που δεν είναι δικιά τους... Με την σειρά της αυτή η αδιευκρίνιστη, ασυνείδητη και δίχως λόγο αποτυχία, που τους πετάξαμε και αυτά παρέλαβαν, θα αποτελέσει τη βάση πάνω στην οποία θα στηρίξουν τις δικές τους και το ίδιο αναπόφευκτες, ανθρώπινες αποτυχίες. Και αν δεν συμβεί κάτι ιδιαίτερα δραματικό και ιαματικό, κάτι βαθιά απελευθερωτικό δεν θα μάθουν ποτέ αυτή την φοβερή όσο και ανθρώπινη αλήθεια.... ότι είμαστε όλοι ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ.
Τα παιδιά λαμβάνουν χωρίς λόγια την πάντα υπαρκτή και αναπόφευκτη αποτυχία των γονιών τους...
τις κατεστραμμένες ζωές τους, τα ματαιωμένα όνειρά τους, τις ανεπάρκειες, τα λάθη...
Στο βαθμό που οι γονείς δεν είμαστε εξοικειωμένοι, όχι με τούτη ή την άλλη αποτυχία, αλλά με το θέμα της αποτυχίας σαν συνολικό μοτίβο της ανθρώπινης ζωής, σαν κάτι που θα το περάσουμε είτε μας αρέσει είτε όχι, δημιουργούμε τις συνθήκες της ενοχής.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν μπορούν να ξεπεράσουν μια αδικαιολόγητα ενοχική συνείδηση, επειδή ακριβώς χρεώθηκαν την αποτυχία των γονιών τους που αυτοί (οι γονείς) δεν μπόρεσαν να αντέξουν.
Αυτή είναι μια βαριά κληρονομιά.
Δεν γνωρίζω άλλο πλάσμα, έξω από το ανθρώπινο είδος, που να έζησε ποτέ στη γη ή που να ζει τώρα και που να μπορεί να αποτύχει σε κάτι....
Μόνο εμείς αποτυγχάνουμε... Αποτυγχάνουμε συνέχεια, άλλος πολύ και άλλος λίγο, άλλος σε κάποιο τομέα της ζωής και άλλος σε κάποιον άλλο. Άλλος αποτυγχάνει εν συνόλω και άλλος μερικώς.
Πάντως όλοι είμαστε, είτε το γνωρίζουμε είτε όχι, ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ.
Και όμως ζούμε σε ένα κόσμο που μιλάει μόνο για την Επιτυχία.
Λες και υπάρχει μόνο αυτή, η Επιτυχία...
Επιτυχία στις εξετάσεις, επιτυχία μιας παράστασης, επιτυχία μιας ομάδας, επιτυχία μιας κυβέρνησης... επιτυχία στο κρεβάτι, στη δουλειά, ακόμα και στο μαγείρεμα..... Μόνο οι επιτυχημένοι προχωρούν....που όμως, φευ! και αυτοί είναι αποτυχημένοι με κάποιον άλλο τρόπο....
Μόνο που δεν τους το λέμε....
Μόνο που δεν μας το λένε...
Τα φώτα στρέφονται στο κομμάτι της επιτυχίας... το άλλο παραμένει σκοτεινό....
Ας υποθέσουμε ότι κάποιος επιτυχημένος αθλητής ή συγγραφέας δίνει μια συνέντευξη, δεν θα ρωτηθεί ποτέ σε τι και σε πόσα άλλα πράγματα έχει αποτύχει.
Ας πούμε, μια συνέντευξη που θα πήγαινε κάπως έτσι :
- Είναι πράγματι εκπληκτικές οι επιδόσεις σας στο στίβο... ή το τελευταίο βιβλίο σας ήταν μια μεγάλη επιτυχία... και μπράβο σας! Θα θέλαμε τώρα να μας πείτε κ.Τάδε...σε τι έχετε αποτύχει;
Κάτι τέτοιο θα θεωρείτο βλάσφημο... θα μείωνε την λάμψη της επιτυχίας του... θα τον έκανε λιγότερο θελκτικό, λιγότερο μυθικό και για αυτόν που ακούει την συνέντευξη αλλά και γι' αυτόν που την παίρνει.....
Κι όμως αυτό το άλλο, το βλάσφημο, το αποτυχημένο, ω! ναι, υπάρχει!
Κι όμως θα μπορούσε μια επιτυχία να είναι ο άλλος τρόπος για να μιλήσουμε για την αποτυχία μας....
Αποτέλεσμα : Είμαστε ελάχιστα εξοικειωμένοι με ένα μεγάλο και πάντα παρών κομμάτι της ζωής και της Ύπαρξής μας, το οποίο δεν μπορούμε καν να αναγνωρίσουμε....
Δεν ξέρουμε πώς να χειριστούμε την αποτυχία μας, δεν μπορούμε να την διασκεδάσουμε, να την ειρωνευτούμε, να την εκθέσουμε, να την σαρκάσουμε, να την παρηγορήσουμε, να την θέσουμε και αυτή ανάμεσα στα άλλα υλικά της αγάπης...
Κυρίως δεν μπορούμε να αντέξουμε, την αποτυχία μας.... έτσι αυτή παραμένει συμπαγής, αδιευκρίνιστη, μια σιωπηλή ήπειρος που δεν τολμάμε να πατήσουμε, ένα μεγάλο κομμάτι μαύρης λάσπης μέσα μας που, καθώς δεν αντέχουμε ούτε να το ονοματίσουμε, το σκορπάμε με μεγάλη ευκολία τριγύρω....
Πολλοί είναι οι αποδέκτες της μαύρης λάσπης που πετάμε .... Οι πρώτοι όμως που δέχονται τις μεγάλες φτυαριές της δικής μας αποτυχίας, είναι αυτοί που είναι πιο κοντά μας (αν και δεν αποκλείονται και οι πιο μακρινοί, όπως το "σύστημα", ας πούμε...) και μάλιστα τυχαίνει να είναι οι πιο αδύναμοι και οι πιο ανοιχτοί .... επιπλέον είναι αυτοί στους οποίους, από την θέση του κύρους μας και του αλάθητου των επιλογών μας, της αγιότητας και της παντογνωσίας μας, περνάμε ως επιτυχημένοι και δυνατοί... πράγμα εντελώς ψευδές και ανύπαρκτο.
Αυτοί είναι κυρίως τα παιδιά μας (που τόσο πολύ αγαπάμε!!) ....Αυτά φορτώνονται μια αποτυχία που δεν είναι δικιά τους... Με την σειρά της αυτή η αδιευκρίνιστη, ασυνείδητη και δίχως λόγο αποτυχία, που τους πετάξαμε και αυτά παρέλαβαν, θα αποτελέσει τη βάση πάνω στην οποία θα στηρίξουν τις δικές τους και το ίδιο αναπόφευκτες, ανθρώπινες αποτυχίες. Και αν δεν συμβεί κάτι ιδιαίτερα δραματικό και ιαματικό, κάτι βαθιά απελευθερωτικό δεν θα μάθουν ποτέ αυτή την φοβερή όσο και ανθρώπινη αλήθεια.... ότι είμαστε όλοι ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΟΙ.
Τα παιδιά λαμβάνουν χωρίς λόγια την πάντα υπαρκτή και αναπόφευκτη αποτυχία των γονιών τους...
τις κατεστραμμένες ζωές τους, τα ματαιωμένα όνειρά τους, τις ανεπάρκειες, τα λάθη...
Στο βαθμό που οι γονείς δεν είμαστε εξοικειωμένοι, όχι με τούτη ή την άλλη αποτυχία, αλλά με το θέμα της αποτυχίας σαν συνολικό μοτίβο της ανθρώπινης ζωής, σαν κάτι που θα το περάσουμε είτε μας αρέσει είτε όχι, δημιουργούμε τις συνθήκες της ενοχής.
Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δεν μπορούν να ξεπεράσουν μια αδικαιολόγητα ενοχική συνείδηση, επειδή ακριβώς χρεώθηκαν την αποτυχία των γονιών τους που αυτοί (οι γονείς) δεν μπόρεσαν να αντέξουν.
Αυτή είναι μια βαριά κληρονομιά.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου