Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Νίκος Ι. Χουρδάκης: Η επίσκεψη του θηρίου

Η επίσκεψη του θηρίου τον είχε αποκάμει.

Το είδε, άξαφνα, ένα μεσημέρι
να κάθεται πάνω στην καρέκλα σταυροπόδι
όπως κάθονταν στο πάλκο οι λαϊκοί τραγουδιστές
σε παλιές φωτογραφίες.  

Και, πραγματικά, τραγουδούσε το θηρίο.
Ωραία, λαϊκά τραγούδια
πότε σαν άντρας και πότε σαν γυναίκα.

Έτσι, απάνω στο φόβο του
- καθώς τραγουδούσε το θηρίο -
άρχισε να σιγοτραγουδά κι ίδιος
από απόσταση ασφαλείας.

Αλλά σα να μην αρκούσε αυτό,
κάποτε, ξεθάρρεψε και πήγε και κάθισε κοντά του
και καθώς εβούλιαζε, ξανά, σε ρημαγμένα χρόνια
πιάσανε φιλία οι δυο τους
και μεταμορφώθηκε, σιγά σιγά, κι αυτός σ' ένα ζωντανό θηρίο!

Ναι, πραγματικά, έγινε κι αυτός ένα θηρίο
που τραγουδά τα λυπημένα βράδια μας
πότε σαν άντρα και πότε σα γυναίκα
τα μαγικά τραγούδια του.



Σχόλιο
Το ποίημα βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με όσα ξέρουμε για τα θηρία!
Τα θηρία δεν τα πλησιάσεις... τα θηρία τα καταδικάζεις στο σκοτάδι τους. καμιά φορά μάλιστα εκφράζεις, επιπλέον, την έκπληξή σου που υπάρχουν ακόμα θηρία μετά από τόσα χρόνια γραπτού πολιτισμού, ή και τον αποτροπιασμό σου, όταν κάποιο απ' αυτά ξεμυτίσει....
Γιατί τα θηρία ξεμυτίζουν πολλές φορές. 
Δεν υπάρχει τίποτα πιο κοινό, πιο λαϊκό, πιο δικό μας, από τα θηρία μας. 
Τα θηρία είναι επίμονα. Η επίσκεψη του θηρίου τον είχε αποκάμει....
Τα θηρία είναι επίμονα, γιατί είναι ότι πιο πολύτιμο δικό σου έχεις...
Άνθρωπος, είχε πει ο Αριστοτέλης, ή θηρίο ή Θεός...

Όταν το καταλάβεις αυτό, 
σε μια φωτεινή στιγμή μεσημεριού
σε μια στιγμή απόλυτης ειλικρίνειας και φόβου, 
τότε μπορεί να σου συμβεί να θέλεις να ακούσεις το τραγούδι τους
το τραγούδι που λένε οι άντρες και οι γυναίκες όπου γης
το τραγούδι που είναι δικό σου.
Τότε σε μια τρομερή κίνηση, αντί να βγάλεις το σπαθί σου και να αποκεφαλίσεις το θηρίο και έτσι να το κάνεις να πάψει το λυπημένο του τραγούδι, 
ανεβαίνεις στο πάλκο μαζί του
-κάτι σαν Γολγοθάς μου φαίνεται αυτό το λαϊκό πάλκο-
μπορεί να του πιάσεις το χέρι
μπορεί να γύρεις το κεφάλι σου στον ώμο του
και να αρχίσεις και συ να τραγουδάς 
άλλοτε σαν άντρας και άλλοτε σαν γυναίκα 
τα λυπημένα τραγούδια
που λένε τα θηρία που κανείς δεν ακούει. 
Τότε μπορεί να αγαπήσεις ένα θηρίο.....
Αρχίζεις να μεταμορφώνεσαι σιγά σιγά,
και 
τότε μπορεί να αγαπήσεις τον Θεό. 




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός