Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

__περί στόχων και κυριαρχίας

Αγαπητοί αναγνώστες κι αδελφοί,

Κάθε φορά που διατυπώνουμε ένα "θα ήθελα να..." εγκαθιστούμε βαθιά μέσα μας, σε πρώτο εσωτερικό επίπεδο, μια σχέση κυριαρχίας. Κι είναι αυτή η σχέση που θα ανοίξει τον δρόμο, θα μας προετοιμάσει για να δεχθούμε  μια σειρά κυριαρχιών που θα ακολουθήσουν και θα έχουν και εξωτερικό χαρακτήρα. Γιατί κάθε φορά που διατυπώνεται αυτή η φράση -ρητά ή άρρητα, δεν έχει και τόσο σημασία- συμβαίνει μέσα μας μια σχάση.
Ένα μέρος του εαυτού μας προβάλλεται και ταυτίζεται με ένα μέλλον, κάτι το οποίο δεν ζούμε τώρα, αλλά θα θέλαμε στο μέλλον να το ζήσουμε. Αυτός ο μελλοντικός εαυτός έχει όλα τα χαρακτηριστικά του κυρίαρχου : χειρίζεται άνετα την αμφιλεγόμενη και αδιευκρίνιστη σχέση μας με το "καλό" και το "καλύτερο" και είναι νέος, χωρίς σημάδια και φθορά αφού στέκεται εκτός ιστορικού χρόνου. Βρίσκεται έτσι σε σημείο που είναι αξιολογικά ανώτερο, σε κάποια υψηλότερη βαθμίδα, άρα ταυτίζεται με έναν κυρίαρχο κι από κει ατενίζει τον άλλο μισό εαυτό μας που βρίσκεται χαμηλότερα, στο παρόν του ως έναν κυριαρχούμενο δούλο, έναν χαμάλη που θα πρέπει να εργαστεί -συνήθως σκληρά- υπό τις οδηγίες και τις διαταγές του αφέντη του. Αυτός είναι ο πρώτος εγκατεστημένος ήδη αφέντης -δυνάστης που λειτουργώντας σαν ελκυστής θα μας ρίξει στα δίκτυα όλων των άλλων.

Αυτό που μας διαφεύγει είναι ότι ο υποτιθέμενος "τέλειος"αφέντης είναι ένα φάντασμα, κάτι που δεν υπάρχει τώρα και μπορεί να μην υπάρξει ποτέ, αφού ο τόπος του είναι το μέλλον και σήμερα, ετούτη την στιγμή μπορεί να πεθάνουμε.
Αυτό όμως ο δούλος-εαυτός δεν το γνωρίζει γιατί δεν μπορεί, μάλλον δεν αντέχει να αναγνωρίσει την πραγματικότητα του θανάτου. Έτσι το τίμημα για αυτή του την άρνηση  είναι αφενός το σχίσιμο στα δυο κι αφετερου η υποδούλωση σ'ένα φασματικό εαυτό που τρέφεται από ένα διαρκώς τροφοδούμενο "θα ήθελα να....".

Στην μοντέρνα, εξωραισμένη του εκδοχή, αυτό ονομάζεται "να έχεις στόχους".... μια φράση απλή, κοινή και εξουσιαστική...αλλά και απατηλή αφού τελικά οι στόχοι μας μάς έχουν....

Εγώ προτιμώ μια φράση του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, που συνοψίζει την προβληματική που σας ανέπτυξα "έχε το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι".

Τώρα, για το πρόβλημα του αν αυτό σημαίνει μια ηθελημένη παραίτηση και μια στασιμότητα, αφού δεν θα υπάρχει ένας εαυτο-αφέντης να μας οδηγήσει κάπου, καθώς και για άλλα θέματα που προκύπτουν, θα αναφερθώ άλλη φορά, γιατί τώρα έχω να καθαρίσω βλήτα που θα τα ψήσω τσιγαριαστά με κοχλιούς....


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,