Αγαπητοί αναγνώστες κι αδελφοί,
Κάθε φορά που διατυπώνουμε ένα "θα ήθελα να..." εγκαθιστούμε βαθιά μέσα μας, σε πρώτο εσωτερικό επίπεδο, μια σχέση κυριαρχίας. Κι είναι αυτή η σχέση που θα ανοίξει τον δρόμο, θα μας προετοιμάσει για να δεχθούμε μια σειρά κυριαρχιών που θα ακολουθήσουν και θα έχουν και εξωτερικό χαρακτήρα. Γιατί κάθε φορά που διατυπώνεται αυτή η φράση -ρητά ή άρρητα, δεν έχει και τόσο σημασία- συμβαίνει μέσα μας μια σχάση.
Ένα μέρος του εαυτού μας προβάλλεται και ταυτίζεται με ένα μέλλον, κάτι το οποίο δεν ζούμε τώρα, αλλά θα θέλαμε στο μέλλον να το ζήσουμε. Αυτός ο μελλοντικός εαυτός έχει όλα τα χαρακτηριστικά του κυρίαρχου : χειρίζεται άνετα την αμφιλεγόμενη και αδιευκρίνιστη σχέση μας με το "καλό" και το "καλύτερο" και είναι νέος, χωρίς σημάδια και φθορά αφού στέκεται εκτός ιστορικού χρόνου. Βρίσκεται έτσι σε σημείο που είναι αξιολογικά ανώτερο, σε κάποια υψηλότερη βαθμίδα, άρα ταυτίζεται με έναν κυρίαρχο κι από κει ατενίζει τον άλλο μισό εαυτό μας που βρίσκεται χαμηλότερα, στο παρόν του ως έναν κυριαρχούμενο δούλο, έναν χαμάλη που θα πρέπει να εργαστεί -συνήθως σκληρά- υπό τις οδηγίες και τις διαταγές του αφέντη του. Αυτός είναι ο πρώτος εγκατεστημένος ήδη αφέντης -δυνάστης που λειτουργώντας σαν ελκυστής θα μας ρίξει στα δίκτυα όλων των άλλων.
Αυτό που μας διαφεύγει είναι ότι ο υποτιθέμενος "τέλειος"αφέντης είναι ένα φάντασμα, κάτι που δεν υπάρχει τώρα και μπορεί να μην υπάρξει ποτέ, αφού ο τόπος του είναι το μέλλον και σήμερα, ετούτη την στιγμή μπορεί να πεθάνουμε.
Αυτό όμως ο δούλος-εαυτός δεν το γνωρίζει γιατί δεν μπορεί, μάλλον δεν αντέχει να αναγνωρίσει την πραγματικότητα του θανάτου. Έτσι το τίμημα για αυτή του την άρνηση είναι αφενός το σχίσιμο στα δυο κι αφετερου η υποδούλωση σ'ένα φασματικό εαυτό που τρέφεται από ένα διαρκώς τροφοδούμενο "θα ήθελα να....".
Στην μοντέρνα, εξωραισμένη του εκδοχή, αυτό ονομάζεται "να έχεις στόχους".... μια φράση απλή, κοινή και εξουσιαστική...αλλά και απατηλή αφού τελικά οι στόχοι μας μάς έχουν....
Εγώ προτιμώ μια φράση του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, που συνοψίζει την προβληματική που σας ανέπτυξα "έχε το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι".
Τώρα, για το πρόβλημα του αν αυτό σημαίνει μια ηθελημένη παραίτηση και μια στασιμότητα, αφού δεν θα υπάρχει ένας εαυτο-αφέντης να μας οδηγήσει κάπου, καθώς και για άλλα θέματα που προκύπτουν, θα αναφερθώ άλλη φορά, γιατί τώρα έχω να καθαρίσω βλήτα που θα τα ψήσω τσιγαριαστά με κοχλιούς....
Κάθε φορά που διατυπώνουμε ένα "θα ήθελα να..." εγκαθιστούμε βαθιά μέσα μας, σε πρώτο εσωτερικό επίπεδο, μια σχέση κυριαρχίας. Κι είναι αυτή η σχέση που θα ανοίξει τον δρόμο, θα μας προετοιμάσει για να δεχθούμε μια σειρά κυριαρχιών που θα ακολουθήσουν και θα έχουν και εξωτερικό χαρακτήρα. Γιατί κάθε φορά που διατυπώνεται αυτή η φράση -ρητά ή άρρητα, δεν έχει και τόσο σημασία- συμβαίνει μέσα μας μια σχάση.
Ένα μέρος του εαυτού μας προβάλλεται και ταυτίζεται με ένα μέλλον, κάτι το οποίο δεν ζούμε τώρα, αλλά θα θέλαμε στο μέλλον να το ζήσουμε. Αυτός ο μελλοντικός εαυτός έχει όλα τα χαρακτηριστικά του κυρίαρχου : χειρίζεται άνετα την αμφιλεγόμενη και αδιευκρίνιστη σχέση μας με το "καλό" και το "καλύτερο" και είναι νέος, χωρίς σημάδια και φθορά αφού στέκεται εκτός ιστορικού χρόνου. Βρίσκεται έτσι σε σημείο που είναι αξιολογικά ανώτερο, σε κάποια υψηλότερη βαθμίδα, άρα ταυτίζεται με έναν κυρίαρχο κι από κει ατενίζει τον άλλο μισό εαυτό μας που βρίσκεται χαμηλότερα, στο παρόν του ως έναν κυριαρχούμενο δούλο, έναν χαμάλη που θα πρέπει να εργαστεί -συνήθως σκληρά- υπό τις οδηγίες και τις διαταγές του αφέντη του. Αυτός είναι ο πρώτος εγκατεστημένος ήδη αφέντης -δυνάστης που λειτουργώντας σαν ελκυστής θα μας ρίξει στα δίκτυα όλων των άλλων.
Αυτό που μας διαφεύγει είναι ότι ο υποτιθέμενος "τέλειος"αφέντης είναι ένα φάντασμα, κάτι που δεν υπάρχει τώρα και μπορεί να μην υπάρξει ποτέ, αφού ο τόπος του είναι το μέλλον και σήμερα, ετούτη την στιγμή μπορεί να πεθάνουμε.
Αυτό όμως ο δούλος-εαυτός δεν το γνωρίζει γιατί δεν μπορεί, μάλλον δεν αντέχει να αναγνωρίσει την πραγματικότητα του θανάτου. Έτσι το τίμημα για αυτή του την άρνηση είναι αφενός το σχίσιμο στα δυο κι αφετερου η υποδούλωση σ'ένα φασματικό εαυτό που τρέφεται από ένα διαρκώς τροφοδούμενο "θα ήθελα να....".
Στην μοντέρνα, εξωραισμένη του εκδοχή, αυτό ονομάζεται "να έχεις στόχους".... μια φράση απλή, κοινή και εξουσιαστική...αλλά και απατηλή αφού τελικά οι στόχοι μας μάς έχουν....
Εγώ προτιμώ μια φράση του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη, που συνοψίζει την προβληματική που σας ανέπτυξα "έχε το νου σου στον Άδη και μην απελπίζεσαι".
Τώρα, για το πρόβλημα του αν αυτό σημαίνει μια ηθελημένη παραίτηση και μια στασιμότητα, αφού δεν θα υπάρχει ένας εαυτο-αφέντης να μας οδηγήσει κάπου, καθώς και για άλλα θέματα που προκύπτουν, θα αναφερθώ άλλη φορά, γιατί τώρα έχω να καθαρίσω βλήτα που θα τα ψήσω τσιγαριαστά με κοχλιούς....
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου