Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_οι τρεις γεννήσεις

Αννούλα καλό μου παιδί,
βλέπω τα ορθάνοιχτα κι έκπληκτα μάτια σου να με κοιτούν και για τον λόγο αυτό σπεύδω να σου δώσω κάποιες εξηγήσεις.
Το πρώτο ερώτημα που δεν θα σου τεθεί ποτέ, ζώντας σε ένα Πάρκο, όπως αυτό του Ελληνικού, αλλά και οποιουδήποτε άλλου Πάρκου, παραδοσιακού ή νέου, της αλλοδαπής ή της ημεδαπής, είναι αν θέλεις να ζεις.

Θέλεις Αννούλα να ζεις;

Όχι εδώ ή εκεί,  αλλά γενικά.... Με την γενικότητα που δεν αφήνει απ'έξω τίποτα : τον εαυτό σου, τους ανθρώπους, τον κόσμο...
Πρόσεξε, γιατί μπορεί να σου πάρει καιρό αυτή η ερώτηση. Δεν ξέρω ακριβώς πόσο.
Εξαρτάται από το πόσο σύντομα και οδυνηρά θα σου συμβούν μερικά πράγματα.
Η Αποκάλυψη, το σχίσιμο των πέπλων, των δαντελών και των κουρτινακιών για να δεις κάποτε την αλήθεια της αθλιότητας ή την άθλια αλήθεια... Η πραγματικότητα, το πρώτο που χρειάζεται είναι ο χρόνος.
Μπορείς όμως να απαντήσεις ελεύθερα και όποτε κρίνεις ότι είσαι έτοιμη.
Τότε,  αφού έχει συμβεί η Αποκάλυψη, η ερώτηση διατυπώνεται ως εξής:
Αννούλα, θέλεις να ζεις παρ'όλα αυτά;

Αν απαντήσεις θετικά, Ναι, παρ'όλα αυτά, εγώ θέλω να ζω.... αυτό σημαίνει ότι συγκατατίθεσαι και γεννήθηκες για δεύτερη φορά ... Η πρώτη, ασφαλώς, είναι αυτή που αναγράφει η αστυνομική ταυτότητά σου, με την διαφορά ότι ετούτη η δεύτερη φορά είναι πολύ πιο οδυνηρή και δεν θα μπορέσεις ποτέ να την ξεχάσεις!

Αν απαντήσεις αρνητικά, Όχι, δεν μ' ενδιαφέρει να ζω... σε διαβεβαιώ ότι σε συμμερίζομαι και καταλαβαίνω πολύ καλά  ότι θα έχεις κάποιο πολύ σοβαρό λόγο για να μην σε ενδιαφέρει.... κι άσε τους άλλους να λένε.

Έστω,  λοιπόν,  ότι τα κατάφερες και γεννήθηκες σ'αυτή τη δεύτερη φορά, το αμέσως επόμενο ερώτημα που θα σου τεθεί είναι,  πώς θέλεις να ζήσεις;

Αννούλα, πώς θέλεις να ζεις;

Όχι, μην κοιτάς γύρω σου... όλοι το κάνουμε αυτό απελπισμένα, αλλά σου λέω την πάσα αλήθεια, δεν υπάρχουν προκατασκευασμένα σχέδια, ούτε χαραγμένοι δρόμοι και ωραίες αλέες με συντριβάνια και γκαζόν,  ούτε χαμογελαστές πωλήτριες ούτε αυτόματοι πωλητές....
Αυτή την ερώτηση,  δεν την απαντάς μονολεκτικά και άπαξ.
Την απαντάς κάθε μέρα,  κάθε ώρα.... ζώντας έτσι κι όχι αλλιώς.
 Ζώντας τοιουτοτρόπως...  Προσπαθώντας να απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση θα χάσεις ανθρώπους και θα βρεθείς κοντά σε άλλους... Ό, τι λέμε αξίες βρίσκεται εδώ και όχι αλλού.
Αυτή είναι η τρίτη γέννηση που μέσα της βαστάει ευδιάκριτα και με όλο το βάρος τους και τις άλλες δυο, δίχως ποτέ να τις καταργεί.
Από αυτή δεν μπορείς να ξεφύγεις, ούτε με τον θάνατο.
Κάποιοι λένε γι'αυτό, ότι θάνατος ουκ έστι...

Αυτά είναι τα δύο απλά ερωτήματα που δεν θα σου τεθούν ποτέ ζώντας στο Πάρκο... ενω θα σου τεθούν ένας σωρός άλλα δευτερεύουσας σημασίας και απύθμενης φαιδρότητας.
Θα ζήσεις ψάχνοντας και συγκρίνοντας τιμές προϊόντων,  συμπληρώνοντας ερωτηματολόγια ευχαριστημένου καταναλωτή (βλ. το ανωτερο είδος θηλαστικών) και κάνοντας τις ελεύθερες επιλογές σου ανάμεσα σε παρόχους κινητής τηλεφωνίας και δορυφορικής τηλεόρασης.
 Επιμελώς όμως δεν θα έρθεις ποτέ αντιμέτωπη με το αν θέλεις και πώς θέλεις να ζήσεις,  γιατί,  τα ερωτήματα αυτά έχουν προνοητικά ήδη απαντηθεί, κατατεθεί και εγκριθεί από τους σχεδιαστές του, μαζί με την οικοδομική άδεια του νέου πάρκου.

Πάντα στην διάθεσή σου...

Σε φιλώ.



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,