Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_εξομολογήσεις : η συνέντευξη

Αυτοί μπορεί να πίστεψαν ότι τους περιφρονώ, στην καλύτερη περίπτωση...
στην χειρότερη, ότι δεν είχα κατι να πω και γι' αυτό απέρριψα την πρότασή τους να μου πάρουνε μια τηλεοπτική,  παρακαλώ πολύ,  συνέντευξη...

Η περίπτωσή σας και ο βαθμός του πτυχίου σας αποτελούν πρότυπα για όλους, στους δύσκολους καιρούς που ζούμε.... μου είπε η υπεύθυνη στο τηλέφωνο.
Ωραίο ακούγεται....

Γενικά στις διάφορες εκπομπές ακούς ωραία πράγματα... και ηλίθια στην ιδια σταθερή αναλογία από την οποία κατασκευάζονται τα διάφορα πρότυπα.
Είναι γοητευτικό να σε κατατάσσουν στα πρότυπα.
Τροφοδοδείται ο ναρκισσισμός σου και παρέχεται μια αίσθηση δικαίωσης και αναγνώρισης,  πράγματα απαραίτητα για τους ανθρώπους,  όσο ο αέρας,  το νερό, το κινητό και η κάρτα ανάληψης μετρητών την εποχή των capitals control....
Επιπλέον, δίνει κύρος και δίπλα σου, και επί τη ευκαιρία της αναδείξεώς σου εις τοιαύτην περίοπτην θέσιν, κολλάνε σαν μύκητες οι διάφορες κοινοτυπίες που έχουν μεγάλη πέραση. Σιγά σιγά  και πριν το πάρεις χαμπάρι,  αρχίζεις και συ να λες διάφορες κοινοτυπίες..., οι μύκητες πολλαπλασιάζονται και εξαπλώνονται...τότε μπορείς να είσαι σίγουρος,  έγινες και συ ένα πρότυπο.
Επιπλέον μπορεί να σου ανοίξουν διάφορες πόρτες.... εξαρτάται από το είδος και την ζήτηση του προτύπου που ενσαρκώνεις.

Υπάρχει βέβαια και το ενδεχόμενο πάντα και εξαρχής αυτό να επιδίωκες. Σ' αυτήν την περίπτωση η θέση σου είναι -δίχως κανένα δισταγμό- δίπλα τους και Αυτοί θα βρίσκονται κοντά σου κάθε φορά και για όσο μπορούν να προβάλουν με τον τρόπο που κατέχουν καλά, τις επιδόσεις και τα επιτεύγματά σου.
Πάρτε για παράδειγμα τους ολυμπιονίκες. Οι ίδιοι θέλουν να αποτελούν πρότυπα, το αυτό επιθυμεί και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας,  ο Πρόεδρος της Βουλής,  ο Πρωθυπουργός κ.ο.κ. έως ο τελευταίος ρεπόρτερ που θα τρέξει να πάρει την πρώτη δήλωσή σας άμα τη καταρρίψει κατά ένα χιλιοστό του προηγούμενου ρεκόρ...
Χιλιοστό,  δέκατο της βαθμολογίας..., δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η εκ των προτέρων εγκατατεστημένη συμφωνία περί της αναγκαιότητας του πανθέου των προτύπων!

Δεν ξέρω αν έχω κάτι να σας πω, γι' αυτό το θέμα... απάντησα στην υπεύθυνη.
Μα....πώς ,δεν μπορεί.... είπε εκείνη και επανέλαβε με άλλα λόγια το προηγούμενο επιχείρημά της.
Ως δέλεαρ,  έτσι της φάνηκε,  πρόσθεσε ότι η συνέντευξη θα τύχει πανελλαδικής προβολής... κάτι σαν την υποδοχή των ολυμπιονικών στο Μαξίμου....

Αχααα.... ήταν η δική μου ανταπόκριση,   σ' αυτή την τελευταία προσθήκη της.
Δεν ξέρω πώς την εξέλαβε...
Ήταν ένα απλό αχ!, ένα επιφώνημα πόνου που συνοδεύει  κάθε γκρέμισμα,  όλων των προτύπων και κυρίως αυτού  που κάποιος κατασκευάζει για τον εαυτό του!
Αλλά δεν ξέρω εάν το γκρεμισμα συνάδει με τις βραβεύσεις, τις εκπομπές και τις πρωτιές, εάν κάτι τέτοιο  ενδιαφέρει στους δύσκολους καιρούς... και σε ποια κλίμακα.

Καλά, θα το δω... αφήστε, θα επικοινωνήσω εγώ μαζί σας, θα σας πάρω τηλέφωνο...

Δεν τους πήρα ποτέ.
Αυτοί μπορεί να σκέφτηκαν ότι τους ξεγέλασα κι ότι, ασφαλώς, δεν συμπεριφέρονται έτσι τα "πρότυπα"...
Και νομίζω ότι κατέληξαν στο ορθό συμπέρασμα... και ματαίωσαν την συνέντευξη.



Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός