Μετράω τα βήματα μου φορτωμένος πάλι, και σίγουρα δεν επιθυμώ να είναι πάρα πολλά.
Κουράστηκα, διψάω, ο δρόμος είναι κακοτράχαλος, περιμένω πως και πως να φτάσουμε στον προορισμό μας να ξαποστάσω.
Πολλές φορές, όταν ξεκουράζομαι και πίνω άφθονο νερό φαντάζομαι έναν τρελό ελεύθερο βηματισμό σε ένα πλούσιο λιβάδι, μαζί με τους άλλους Γαϊδάρους, να τρώμε να πίνουμε και να σεξουαλιζόμαστε ελεύθερα, αγκαλιασμένοι τις νύχτες κοιτώντας τον έναστρο ουρανό, γκαρίζοντας με χαρά και λύπη, σε έναν γαϊδουρόκοσμο όπου δεν θέλεις να μετράς τα βήματά σου λόγω τού βάρους, αν είναι πολλά ή λίγα, τι σημασία θα είχε τότε άραγε; καμία σημασία.
Τώρα, κάθε βήμα μου είναι κούραση αλλά και πείσμα μέχρι το επόμενο και το επόμενο και τελειωμό δεν έχει.
Αν ο τροφοδότης που με φορτώνει το παρακάνει μπορεί και να του ρίξω καμιά κλωτσιά, ή να στυλώσω τα πόδια μου και να μην το κουνάω με τίποτα.
Δεν καταλαβαίνω πολλά από τα ανθρώπινα πράγματα, δεν μπορώ να τα χωρέσω στο ξεροκέφαλο μου, αν και με τα μεγάλα αυτιά μου ακούω πολλά, και τότε είναι μερικές φορές που δεν καταλαβαίνω τίποτα.
Χθες άκουσα τον δεσμώτη δεσμοφύλακα να συζητάει με τους φίλους του, δεσμώτες δεσμοφύλακες κι αυτοί, ότι ετοιμάζουν ένα ατελείωτο ατέρμονο ταξίδι, και αίφνης με διαπέρασε ένα ρίγος.
Θα με πάρουν άραγε μαζί τους;
Σίγουρα θα έχει σταθμούς αυτό το ταξίδι, αλλά είπαν ότι δεν θα τελειώσει ποτέ.
Αυτή η ιδέα δεν μου άρεσε καθόλου.
Ο φίλος μου στο διπλανό χωράφι είπε ότι μπορεί να μας συμφέρει ένα τέτοιο ταξίδι, αφού κάπου ίσως και να μπορέσουμε να ξεφύγουμε.
Η αναστάτωση των μεγάλων ταξιδιών αφήνει περιθώρια για δραπετεύσεις.
Του είπα ότι είναι ένας ονειροπόλος Γάιδαρος γεννημένος να ακούει τους δεσμώτες δεσμοφύλακες υπάκουα, γιατί το πιο πιθανό είναι να τα κακαρώσουμε σε ένα σημείο τής διαδρομής, και τότε απλά θα μας αντικαταστήσουν με άλλα Γαϊδούρια συνεχίζοντας το ταξίδι τους.
Γύρισε απογοητευμένος το γαϊδουροκέφαλό του και με απεκάλεσε Γάιδαρο απελπισμένο που προτιμάει μια ζωή στα δεσμά με εξασφαλισμένο σανό, λίγο νερό και αρκετές ξυλιές για να συνεχίσει να κουβαλάει μέχρι το τέλος τής ζωής του ένα ξένο φορτίο.
Κάναμε καιρό να μιλήσουμε, να γκαρίξουμε δηλαδή ο ένας στον άλλον.
Στο ενδιάμεσο διάστημα σκέφτηκα ότι μπορεί ο φίλος μου να είχε κάποιο δίκιο.
Ένα μεγάλο ταξίδι ίσως να ήταν μια ευκαιρία να δοκιμάσουμε την τύχη μας.
Όταν τού το είπα, γκάριξε με χαρά και με κοίταξε με εκείνο το τρυφερό γαϊδουρίσιο βλέμμα που σκοτώνει καρδιές, εναποθέτοντας μου το δύσκολο καθήκον να τρέφω κάθε μέρα το όνειρό του, ένα όνειρο που όμως δεν πίστεψα ποτέ. Αυτά έχουν οι φιλίες, αληθινές ή επιφανειακές.
Να πρέπει να τρέφεις τα τρελά όνειρα των φίλων σου που δεν πιστεύεις, μόνο και μόνο γιατί κάποια στιγμή τα υποδέχτηκες με κάποια ελπίδα στην ψυχή σου.
Γιατί, για να σας πω την πάσα αλήθεια, ποτέ μου δεν πίστεψα τα μεγάλα ταξίδια, καλά καλά ακόμα και οι μικρές επίπονες διαδρομές που μας έσερναν οι δεσμώτες δεσμοφύλακες μού φαίνονταν ήδη μεγάλες.
Πόσο θα ήθελα ν' αράξω σε ένα μικρό λιβάδι, ξεχασμένο από δεσμώτες δεσμοφύλακες και αρπακτικά, να γιάνω λίγο τις πληγές μου, να ξεκουράσω τα πόδια μου, να γκαρίξω ελεύθερος και κεφάτος προς τα άστρα, φωνάζοντάς τους άλλη μια φορά το ίδιο και το ίδιο, πως τίποτα δεν είναι, είναι ό,τι είναι, κι εγώ κάπου χάμω χαμένος να απολαμβάνω τις ώρες τις μέρες και τα χρόνια που μένουν, όντας τίποτα κι εγώ, ένα τίποτα που κάποτε το φόρτωσαν με ξένα φορτία, το κλότσησαν, το έβρισαν, ώσπου τους ξέφυγε ή το άφησαν γέρικο και άχρηστο να φύγει.
Αυτό το κορμί είναι ακόμα γερό, η φωνή δυνατή, καμία ελπίδα δεν μένει, οπότε τι; τι άλλο απομένει από το να ψάξω αυτό το λιβάδι.
Κάπου σκέφτηκα ότι ο διπλανός μου σκέφτονταν το ίδιο, διέφεραν οι σκέψεις τής φυγής, κι ένα δίκιο που είχε, έτσι σκέφτηκα, είναι ότι αν είχαμε μια πιθανότητα να κερδίσουμε αυτό το μικρό λιβάδι θα ήταν αν ξεκίναγε αυτό το ατελείωτο ταξίδι.
Ιωάννης Τζανάκος
Αναδημοσίευση από : Αυτοκαθορισμός
*Αρχικός τίτλος : "γκάρισμα ή ογκάνισμα περί απείρου"
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου