Πολύ θα ήθελα να'μαι κι εγώ ένας απ'αυτούς που δίνουν κουράγιο στους υπόλοιπους.
Το κουράγιο... είδος με μεγάλη ζήτηση κι όποιος διαθέτει μπόλικο πράγμα, όποιος έχει μεγάλα αποθέματα στις αποθήκες του -δεν μας ενδιαφέρει πού τα βρήκε- μπορεί να κάνει τρελές δουλειές...
Κάποιος μεγαλόσχημος τιτλοφόρος είπε (τον άκουσα με τα αυτιά μου)
"στην εποχή μας ο μηδενισμός είναι ο μεγάλος κίνδυνος που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, γι'αυτό ο ρόλος του διανοούμενου είναι να δίνει ελπίδα στον κόσμο, να ανοίγει καινούργιους δρόμους" κλπ. κλπ.
Καλά τα λέει από την πλευρά του τροχού που βρίσκεται.
Εγώ θα πρόσθετα, όχι μόνο του διανοούμενου αλλά και άλλων κατηγοριών καλών επαγγελματιών...
Αυτό... η ελπίδα, το "θα τα καταφέρουμε", το "να μην τα παρατάς", το "να το παλεύεις" .... κι ιδού απλώθηκε η πραμάτεια που θέλει ο κόσμος...
Δικαιολογημένα... άνθρωποι είμαστε!
Εγώ όμως δεν είμαι απ' αυτούς...εννοώ κάτι διανοούμενους, κάτι ποιμένες και τους επαγγελματίες των λόγων...είμαι από την άλλη πλευρά του τροχού. Τι; δεν σας αρέσει; ούτε και μένα αλλά τι να κάνουμε...
Ψάχνω, λοιπόν, να βρω κάτι καλό για να σας πω...κάποιον δρόμο, κάτι να μοιάζει με ελπίδα, ένα αύριο, ένα κάτι που να στελιώσει τα βήματα...
Λοιπόν...
Νομίζω ότι βρήκα κάτι....
Εγώ που προσπάθησα πολύ κι ακόμα προσπαθώ... -κι όταν ο άνθρωπος προσπαθεί πολύ κάτι θέλει να δει σαν αποτέλεσμα των κόπων του και της ζωής που έδωσε και του αίματός του που ξόδεψε-... κάτι να έρχεται σαν ανταμοιβή απ' την ζωή την ίδια που μες στο στόμα της φύσηξε την πνοή του...
Άνθρωπος είναι....
Ε, λοιπόν, εγώ που μπορεί να στέκομαι για ώρες πάνω σε μια σελίδα δυσνόητη, πάνω σε λέξεις μιας γλώσσας που δεν διδάχθηκα ποτέ... Σας λέω : Δεν υπάρχει ανταμοιβή. Ούτε στην παρούσα ούτε στη μέλλουσα ζωή. Τίποτα δεν έρχεται.. τίποτα.
Αν είναι έτσι... που έτσι είναι... το ερώτημα είναι :
Μπορείς να δίνεις τον εαυτό σου, ότι καλύτερο έχεις, την καλύτερή σου προσπάθεια δίχως να περιμένεις τίποτα... ούτε κι αυτό το να αλλάξουν κάποτε τα πράγματα...να αλλάξει ο κόσμος...κάτι ν' αλλάξει. Τίποτα δεν θα αλλάξει.
Σ' αυτή την απάντηση κρίνονται τα έσχατα...
Μόνο μια ζωή πολυτελείας χρειάζεται δρόμους κι ελπίδες και πολυέλεους και δαντελωτά ακρογιάλια και μεταξωτά βρακιά και κάτι θώκους τέτοιους -με το συμπάθιο-. και χίμαιρες ....
Όμως μια ζωή απλή με δυο βασικά πράγματα που πάνε όπως πάνε, άλλοτε έτσι κι άλλοτε αλλιώς, βυθισμένος μέσα στου κόσμου το α-νόητο, κι ένα απάγκιο για να καταφεύγεις και να μπορείς εκεί να απελπίζεσαι όσο σου κάνει κέφι.... είναι τα μόνα που χρειάζεστε.
Ναι, μιλώ για μια ζωή ανεπανόρθωτα ερειπωμένη...
Το ξέρω... αυτά που έχω να πω δεν είναι διόλου θελκτικά. Ποιός θέλει να ξέρει οτιδήποτε ή να αγγίξει την άλλη πλευρά του τροχού που κινείται τόσο αργά και βασανιστικά, που σχεδόν μένει ακίνητος στους αιώνες;
... Ας το πω καλύτερα... είναι αποκρουστικά!
Αν έτσι τα ακούτε, ως αποκρουστικά, τότε είστε επαρκώς προστατευμένοι από την αλήθεια.
Η αλήθεια για σας θα είναι πάντα κάτι σχετικό και δεν θα μπορεί να σας κόψει κομμάτια... Ευτυχώς!
Το κουράγιο... είδος με μεγάλη ζήτηση κι όποιος διαθέτει μπόλικο πράγμα, όποιος έχει μεγάλα αποθέματα στις αποθήκες του -δεν μας ενδιαφέρει πού τα βρήκε- μπορεί να κάνει τρελές δουλειές...
Κάποιος μεγαλόσχημος τιτλοφόρος είπε (τον άκουσα με τα αυτιά μου)
"στην εποχή μας ο μηδενισμός είναι ο μεγάλος κίνδυνος που έχουμε να αντιμετωπίσουμε, γι'αυτό ο ρόλος του διανοούμενου είναι να δίνει ελπίδα στον κόσμο, να ανοίγει καινούργιους δρόμους" κλπ. κλπ.
Καλά τα λέει από την πλευρά του τροχού που βρίσκεται.
Εγώ θα πρόσθετα, όχι μόνο του διανοούμενου αλλά και άλλων κατηγοριών καλών επαγγελματιών...
Αυτό... η ελπίδα, το "θα τα καταφέρουμε", το "να μην τα παρατάς", το "να το παλεύεις" .... κι ιδού απλώθηκε η πραμάτεια που θέλει ο κόσμος...
Δικαιολογημένα... άνθρωποι είμαστε!
Εγώ όμως δεν είμαι απ' αυτούς...εννοώ κάτι διανοούμενους, κάτι ποιμένες και τους επαγγελματίες των λόγων...είμαι από την άλλη πλευρά του τροχού. Τι; δεν σας αρέσει; ούτε και μένα αλλά τι να κάνουμε...
Ψάχνω, λοιπόν, να βρω κάτι καλό για να σας πω...κάποιον δρόμο, κάτι να μοιάζει με ελπίδα, ένα αύριο, ένα κάτι που να στελιώσει τα βήματα...
Λοιπόν...
Νομίζω ότι βρήκα κάτι....
Εγώ που προσπάθησα πολύ κι ακόμα προσπαθώ... -κι όταν ο άνθρωπος προσπαθεί πολύ κάτι θέλει να δει σαν αποτέλεσμα των κόπων του και της ζωής που έδωσε και του αίματός του που ξόδεψε-... κάτι να έρχεται σαν ανταμοιβή απ' την ζωή την ίδια που μες στο στόμα της φύσηξε την πνοή του...
Άνθρωπος είναι....
Ε, λοιπόν, εγώ που μπορεί να στέκομαι για ώρες πάνω σε μια σελίδα δυσνόητη, πάνω σε λέξεις μιας γλώσσας που δεν διδάχθηκα ποτέ... Σας λέω : Δεν υπάρχει ανταμοιβή. Ούτε στην παρούσα ούτε στη μέλλουσα ζωή. Τίποτα δεν έρχεται.. τίποτα.
Αν είναι έτσι... που έτσι είναι... το ερώτημα είναι :
Μπορείς να δίνεις τον εαυτό σου, ότι καλύτερο έχεις, την καλύτερή σου προσπάθεια δίχως να περιμένεις τίποτα... ούτε κι αυτό το να αλλάξουν κάποτε τα πράγματα...να αλλάξει ο κόσμος...κάτι ν' αλλάξει. Τίποτα δεν θα αλλάξει.
Σ' αυτή την απάντηση κρίνονται τα έσχατα...
Μόνο μια ζωή πολυτελείας χρειάζεται δρόμους κι ελπίδες και πολυέλεους και δαντελωτά ακρογιάλια και μεταξωτά βρακιά και κάτι θώκους τέτοιους -με το συμπάθιο-. και χίμαιρες ....
Όμως μια ζωή απλή με δυο βασικά πράγματα που πάνε όπως πάνε, άλλοτε έτσι κι άλλοτε αλλιώς, βυθισμένος μέσα στου κόσμου το α-νόητο, κι ένα απάγκιο για να καταφεύγεις και να μπορείς εκεί να απελπίζεσαι όσο σου κάνει κέφι.... είναι τα μόνα που χρειάζεστε.
Ναι, μιλώ για μια ζωή ανεπανόρθωτα ερειπωμένη...
Το ξέρω... αυτά που έχω να πω δεν είναι διόλου θελκτικά. Ποιός θέλει να ξέρει οτιδήποτε ή να αγγίξει την άλλη πλευρά του τροχού που κινείται τόσο αργά και βασανιστικά, που σχεδόν μένει ακίνητος στους αιώνες;
... Ας το πω καλύτερα... είναι αποκρουστικά!
Αν έτσι τα ακούτε, ως αποκρουστικά, τότε είστε επαρκώς προστατευμένοι από την αλήθεια.
Η αλήθεια για σας θα είναι πάντα κάτι σχετικό και δεν θα μπορεί να σας κόψει κομμάτια... Ευτυχώς!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου