Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_ Arvo Pärt: αφορισμοί



O Άρβο Περτ (Arvo Pärt, 1935-) είναι Εσθνονός συνθέτης και ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή συνθέτες θρησκευτικής μουσικής . Η μουσική του είναι μινιμαλιστική, με βάση μια δικής του δημιουργίας συνθετική τεχνική που ονομάζει tintinnabuli (από το λατινικό tintinnabulum : καμπάνα).





Ο χρόνος και το άχρονο συνδέονται μεταξύ τους. Η στιγμή και η αιωνιότητα παλεύουν μέσα μας. Εδώ είναι η πηγή όλων των αντιφάσεών μας, της ισχυρογνωμοσύνης μας, της στενομυαλιάς μας, της πίστης μας και της οδύνης μας.

Η αιωνιότητα σημαίνει ότι τα πάντα αρχίζουν αδιάκοπα από την αρχή, ότι η αρχή υπάρχει αιωνίως. Το θαύμα της δημιουργίας βρίσκεται στο ότι δεν τελειώνει ποτέ, δεν σταματά να γεννιέται ξανά και πάλι ξανά. Η αρχή είναι παντοτινή.

Είμαι σίγουρος: η αλήθεια είναι απλή και ευθεία η οδός που οδηγεί σε αυτήν. Στη μουσική, αυτό σαρκώνεται με τον πιο φυσικό τρόπο στη σταθερότητα των μέσων έκφρασης.

Οφείλω να μελετώ αδιάκοπα τον εαυτό μου. Είναι μια αναζήτηση αυτού που μπορεί να με θρέψει∙ μια αναζήτηση συχνά οδυνηρή, γιατί η οδός είναι πολύ στενή. Πραγματικά, πρέπει να «κλαδεύουμε» ο,τιδήποτε είναι περιττό τόσο μέσα στον εαυτό μας όσο κι έξω από αυτόν. Κι αυτό είναι κάτι που αντανακλάται στη μουσική. Όταν δεν ξέρω τίποτα για κάποιο πράγμα, τότε πρέπει να σιωπώ. Όταν όμως μαθαίνω κάτι, ακόμα κι ελάχιστο, τότε μπορώ να μιλήσω γι’ αυτό −αλλά χωρίς πολυλογίες, με όσο πιο άμεσο και συμπυκνωμένο τρόπο μπορώ, με τρόπο δηλαδή που αρμόζει στη συγκέντρωση αυτή στην οποία βρίσκομαι. Με αυτή την έννοια οι νότες μου μοιάζουν ίσως με λέξεις-κλειδιά.


Η αλήθεια συνίσταται στο να κατεβαίνεις ίσαμε το απείρως μικρό. Είναι σαν το σκάψιμο σ’ ένα ορυχείο. Προχωράς περιτριγυρίζοντας την φλέβα κι ο κύκλος γίνεται ολοένα και πιο στενός. Πρέπει όμως να κινείσαι με σύνεση και μυαλωμένα.


Πώς να γεμίσεις τη σιωπή που ακολουθεί νότες, οι οποίες στάθηκαν άξιες της σιωπής που τους προηγήθηκε;

Η καρδιά πρέπει να μεταμορφωθεί σε αυτί και η ακοή να κατέβει στην καρδιά.

Η καθαρή καρδιά τραγουδά.

Η σιωπή δεν μας δόθηκε άνευ λόγου αλλά για να μας θρέφει. Αυτή η τροφή μάς είναι εξίσου πολύτιμη με τον αέρα.

Πριν αναστηθείς πρέπει να πεθάνεις. Πριν μιλήσεις θα έπρεπε ίσως να σιωπάς.

Είναι σαν την εισπνοή και την εκπνοή. Δεν μπορείς μόνο να εισπνέεις∙ πρέπει κιόλας να εκπνέεις.

Το Tintinnabuli είναι ένας χώρος στον οποίο βυθίζομαι όποτε αναζητώ απαντήσεις στη ζωή μου, στη μουσική μου, στη δουλειά μου. Στις δύσκολες περιόδους, έχω έντονα την αίσθηση ότι τα πάντα γύρω μου είναι χωρίς κανένα νόημα. Η αφθονία και η πολλαπλότητα μού προξενούν σύγχυση και πρέπει να βρω την απλότητα. Ποια είναι αυτή και πώς μπορώ να την κατακτήσω; Ανακάλυψα ότι αρκεί ένας και μόνον ήχος, αν είναι καίριος. Το Tintinnabuli είναι μια εκπληκτική κίνηση, μια φυγή προς την εκούσια πενία.»


Arvo Pärt, Αφορισμοί
[αποσπάσματα]





Πηγή αποσπασμάτων :http://dangerfew.blogspot.com

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός