Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_το λάθος και το πλήρωμα της αγάπης

Υπάρχουν κάποιες σχέσεις στη ζωή μας, που αυτό που μετράει είναι να μείνεις στο πλάι του τού άλλου...
Ακόμα κι αν αυτός ο άλλος, σαν άνθρωπος, κάνει λάθος....Το λάθος του....Το λάθος μας, το λάθος που είναι στη φύση μας....
Ακόμα κι αν ξέρεις ότι κάνει  λάθος, είναι σημαντικό να αφεθείς μαζί του στον κίνδυνο του λάθους, να πιστέψεις σε λάθος πράγματα, να αγαπήσεις τα λάθος πράγματα.... Μαζί του.
Αν  τον αποστραφείς στην ώρα του λάθους του, σημαίνει ότι αυτό που σε νοιάζει κυρίως είναι η ατομική σου σωτηρία.
Σημαίνει ότι αυτό που πρώτα σε ενδιαφέρει είναι να την γλυτώσεις εσύ... καβάλα πάνω στην αίσθηση κάποιας αντικειμενικής ορθότητας.
Σημαίνει ότι θέλεις να βγεις δικαιωμένος, να είσαι ανάμεσα σε αυτούς που δεν συντρίφθηκαν από τα λάθη τους, να είσαι ο κερδισμένος....να μην τσαλακωθείς, να μην πονέσεις.
Σημαίνει ότι θέλεις να έχεις δίκιο...να είσαι με την μεριά του δίκιου. Γιατί το δίκιο είναι πάνω από τους ανθρώπους, αφού το δίκιο είναι κάτι αιώνιο και μεις περαστικοί....
Δεν θέλεις να  κλάψεις μαζί του, το ίδιο όπως αυτός την στιγμή που το λάθος γίνεται εμφανές στα μάτια του.
Εκεί όμως πάνω στον δικό του σταυρό, όταν γυρίζει την ματιά του τριγύρω....
Υπάρχουν κάποιες σχέσεις στη ζωή μας που αυτό που μετράει είναι να είσαι εκεί τριγύρω... να σε δει! Κι αυτό είναι το πλήρωμα της αγάπης. 

Χρειάζεται δύναμη για να επιλέξεις να μην είσαι αυτός που έχει δίκιο, αλλά αυτός που αγαπάει.
Εμείς οι θνητές μητέρες που γεννάμε θνητά παιδιά...
Κι αυτό είναι η μητρότητα, ο τρόπος μας να αγγίζουμε την αιωνιότητα.

Σχόλια

  1. Νομίζω ότι τα λάθη είναι για τους ανθρώπους ό,τι και το παιχνίδι για τα παιδιά. Τρόπος για να μαθαίνουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός