_ετεροχρονισμός

Ετεροχρονισμένο πολιτικό σχόλιο, ήτοι μπαγιάτικο.
Όμως, έχω πάψει προ πολλού να επιθυμώ ή να επιδιώκω τον συγχρονισμό με την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα κι έχω αποδεχθεί ότι αδυνατώ να παρακολουθώ την ταχύτητα της εναλλαγής του πολιτικού λόγου/τοπίου και συγχρόνως να σκέπτομαι, που πάει να πει : να τοποθετώ ό,τι ακούω και ό,τι συμβαίνει, σε σχέση με εμένα και εντός του υλικού και άυλου κόσμου, με τρόπον ώστε αυτός  να παραμένει κόσμος και όχι μια αποκαρδιωτική ασυναρτησία θραυσμάτων.
 Έτσι, λοιπόν, να με συμπαθάτε, αλλά εγώ  θα γράφω ετεροχρονισμένα πράγματα... ή όπως εύστοχα θα μου αντέλεγε κάποιος : ότι θυμάμαι θα χαίρομαι....
Ή ας το πω ακόμα πιο καθαρά, το παλιό και το καινούργιο και η μεταξύ τους σχέση δεν μπορεί να είναι σύνθημα ("ξεμπερδεύουμε με το παλιό"), όπως λέχθηκε.

Θυμάμαι λοιπόν την προ ολίγων ημερών πρώτη συνεδρίαση του νέου πρώτου υπουργικού συμβουλίου της δεύτερης φοράς Αριστερά.
Ένα υπουργικό συμβούλιο, όπου θα άξιζε να παρευρίσκεται κανείς.
Και πράγματι δεν ήταν  "κανείς" .. πλην των τηλεοπτικών καμερών, οι οποίες χάριν της ενημέρωσης και της δημοκρατίας αναλαμβάνουν να κατασκευάσουν ένα φαντασιακό ωσεί παρόν.
Έτσι, ένας φανταστικός εαυτός του κάθε πολίτη υπήρχε στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο και έλαβε γνώση των προτεραιοτήτων της νέας κυβέρνησης.
Πρωτίστως όμως, έλαβε εικόνα.
Η εικόνα, λοιπόν, που έλαβε ήταν παρόμοια με εκείνες που βλέπουμε σε χολιγουντιανές ταινίες, όπου γύρω από ένα τεράστιο τραπέζι κάθονται οι μέτοχοι και υπάρχει και κάποιος αρχηγός, κάποιος επικεφαλής, ένα γκόλντεν μπόι, ένας μικρός μαθητευόμενος μάγος, ο οποίος, θέτει τις προκλήσεις, αναλύει την κατάσταση, μαγεύει με την ευγλωττία, την ευστροφία, την ηγετική του ικανότητα.
Από τριγύρω διάφοροι γραμματείς, παρατρεχάμενοι και εκπρόσωποι... φλας, μικρόφωνα, καλώδια, λουλούδια και επιφάνειες που γυαλίζουν.
Και νιώθεις ότι όλοι αυτοί δεν μπορούν να βγουν ούτε στιγμή από την μέθη του αυτοθαυμασμού των εαυτών τους, σε τούτο το τραπέζι που βρέθηκαν, η οποία μέθη κανοναρχείται από τον εξίσου μεθυσμένο ηγέτη τους.
Έτσι, ότι πει, με ύφος σοβαρό, ελαφρώς κουρασμένο και βαθιά προβληματισμένο,  ο ταρτούφος ηγέτης - αρχιμέτοχος, γίνεται ασμένως δεκτό.
Ακόμα κι αν τους πει ότι είναι προσωρινοί... αναλώσιμοι σα να λέμε.
Ακόμα κι αν τους πει ότι ανά εξάμηνο πρέπει να παραδίδουν έκθεση των πεπραγμένων...  προδημοσίευση του ισολογισμού σα να λέμε.
Ακόμα κι αν τους πει ότι δεν έχουν χρόνο.... αυτοματοποιημένοι, σα να λέμε.
Ακόμα κι αν το πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο, της δεύτερης φοράς Αριστερά είναι μια αντιγραφή, μια αναπαραγωγή στο πολιτικό πεδίο της δομής, του λόγου, της παραγωγικότητας και της εργαλειακότητας μιας εταιρείας (εισαγωγών - εξαγωγών, επενδύσεων, τουρισμού, τεχνολογίας,... κ.ο.κ)

Τι θα ήθελες να γίνει, δηλαδή, να μην παράγουν έργο οι άνθρωποι; θα με ρώταγε καλοπροαίρετα, κάποιος υποθετικός συνομιλητής μου.
Είναι δύο ερωτήσεις σε μια.
Θα δώσω μια απάντηση.
Στην περίπτωσή τους, τίποτα απολύτως. Κάνουν αυτό που μπορούν και πρέπει να κάνουν: στην καλύτερη περίπτωση να λειτουργήσουν διαχειριστικά, αποτελεσματικά.... ως προκύπτει από την συνθήκη της ύπαρξής τους και να περιμένουν να λάβουν την αμοιβή τους.
Για την περίπτωσή τους, δεν έχω να προτείνω απολύτως τίποτα.
Θα πρέπει να βγω σε μια άλλη συνθήκη, σε εντελώς άλλες αρχικές παραδοχές για να φανώ χρήσιμη και κάτι να μπορώ να προτείνω.
Όμως δεν θέλω να φανώ εργαλειακά χρήσιμη.
Πιστεύω στα άχρηστα, στα παλιά, τα άτοπα και στα ετεροχρονισμένα.... σχόλια, πολιτικές και προτάσεις ζωής.