Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_Συλλέκτης νέων

 

 

 

(μια κακοπληρωμένη δουλειά σε δύσκολους καιρούς)


Χαιρετίζω ταπεινά τους  πνευματικούς  δημιουργούς του σήμερα,
σοφούς, ζωγράφους, ποιητές και σκηνοθέτες.
Είσαστε τυχεροί, αφεντάδες μου, 
που έχετε το υπόβαθρο,
έχετε τα πτυχία,
τις γνώσεις,
τις συνδέσεις
κι οι περισσότεροι από σάς έχετε και ταλέντο
και βέβαια που η τύχη το ‘φερε
να έχετε κι εμένα.

Αν ψάχνετε για θέματα, για λέξεις, για εικόνες,
Μάθετε
πως κάποιοι άθλιοι, τριακόσιοι  μετανάστες
ξεκίνησαν προχθές μια απεργία πείνας
(θα μου πεις ότι αυτοί μια ζωή πεινάνε)
ακόμα μάθετε
πως κάποιοι κρατούμενοι ράψανε
το στόμα τους για  να διαμαρτυρηθούνε
(θα έχουν λόγους σοβαρούς, δικούς τους μάλλον)

Αν δεν είδατε τις ειδήσεις
Μάθετε
πως δύο συμπολίτες μας αυτοχειριαστήκαν
ένας έπεσε από ένα δημόσιο κτίριο κι ο άλλος
δέθηκε και έπεσε στο λιμάνι
(ανόητοι, αδύναμοι χαρακτήρες).

Μάθετε
πως οι περισσότεροι στην πόλη μας μεθάνε,
πίνουν μέχρι σκασμού, μέχρι να σωριαστούνε
απελπισμένοι, ανήμποροι τα βράδια στους καναπέδες.

Μάθετε
πως οι γυναίκες που κάποτε ήταν έντιμες,
και συνετές  γλωσσούδες,
παρατούν τους άντρες τους, γυρίζουν, οργιάζουν,
στην πόλη κυκλοφορούν άπρεπες ιστορίες,
μεταμορφώθηκαν  σαν μάγισσες σε κάτι που τους μοιάζει,
(χρειάζονται, αν όχι κάψιμο, θαρρώ ένα χέρι ξύλο).

Μάθετε
πως τα παιδιά της πόλης μας
ζουν μια ζωή λαθραία, ακατανόητη,
με χαρτιά, αλλά λεν, δίχως ελπίδα.
Πώς γίνεται το αδιανόητο, 
νέα παιδιά που ενσαρκώνουνε του έθνους μας το μέλλον,
να φεύγουνε γι΄ αλλού,
να κρύβονται, να φοβούνται, να ζητιανεύουν,
να μην υπάρχει μέσα τους τίποτα από το αρχαίο κλέος,
να μην ομιλούν στον τόπο τους την γλώσσα των  προγόνων,
παρά να κατασκευάζουνε δικές τους άγνωστες λέξεις 
εκεί που ζουν  σε ευαγή ιδρύματα, σχολές, σχολεία,
ή άστεγα σε σκοτεινά και γκρεμισμένα σπίτια.
Κάποια από δαύτα αποπειράθηκαν και να αυτοκτονήσουν,
(χαμένες περιπτώσεις).


Μάθετε
πως πρόσφατα στο Διοικητήριο της πόλης μας
εγκαταστάθηκε μια νέα κάστα,
δανείζουν (λίγο τσουχτερά η αλήθεια είναι),
αλλά δέχονται κάθε λογής ενέχυρο
σπίτια, κοσμήματα, παλιές εικόνες,
αγάλματα, σπάνιες φωτογραφίες,
βάρκες, αγρούς,
αναβολές, φόβο, σιωπές,
όργανα, νεφρά, χέρια, μάτια,
αντίκες, εξάμηνες συμβάσεις, προσευχές, χαμόγελα, χειραψίες,
ό,τι μπορείς να φανταστείς,
ουρές κάνουν οι άνθρωποι ότι έχει ο καθείς να δώσει,
σε αντάλλαγμα της δανεικής και ήσυχης  ζωής του.

Πιστέψτε με, 
είστε τυχεροί αφέντες μου που έχετε
κι εμένα στην αυλή σας, με ελάχιστο μισθό,
(ενώ εσείς καλοπερνάτε...)
και πάω εκεί κι έρχομαι και σας μαζεύω νέα,
λίγο τραγικά, δυσάρεστα, φρέσκα όμως πάντα,
για να τροφοδοτήσετε την αστείρευτη, την διεισδυτική δημιουργικότητά σας
και έτσι ίσως μπορέσετε εσείς
(είστε η μόνη ελπίδα)
να ανακαλύψετε και  πείτε στους άθλιους,
στους τρισάθλιους και στους εξαθλιωμένους
το γιατί της άθλιας τους ζωής.

Βέβαια, τα θέματα αυτά είναι ίσως πεζά,
μπροστά στο μεγαλείο που κρύβεται
στην καλλιεργημένη, ποιητική κι ευγενική ψυχή σας.
Δεν ομιλώ για στράτευση,
(μην παρεξηγηθούμε)
σκεφτείτε όμως αφεντάδες μου
την άπειρη ευγνωμοσύνη ενός  ολόκληρου λαού
τον θαυμασμό, την δύναμη που θα λάβετε,
εάν μεγαλουργώντας επαναλάβετε, 
(για την δική σας δόξα πάντα)
ένδοξοι αφεντάδες μου
το έργο το σωτήριο της σωτηρίας μέσα απ’ τα ερείπια
ενός ανάπηρου, τυφλού, ενός ανήμπορου,
μόνος του να σωθεί, λαού.


Υγιαίνετε….

Σχόλια

  1. Οι ποιητικές γραμμές αυτές σπάνε τα κόκκαλα όποιου μπορεί και τις βλέπει. Όποιου μπορεί και τις αισθάνεται στο κορμί του
    και ακόμη βαθύτερα, Ελένη μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός