Με χρονική απόσταση λίγων μόνο λεπτών η μία είδηση διαδέχθηκε την άλλη, στο δελτίο των 8.
Η πρώτη είδηση αφορούσε την πρόοδο των ανασκαφών στην Αμφίπολη και συνοδευόταν από τις γνωστές φωτογραφίες των Καρυατίδων και των Σφιγκών.
Η δεύτερη αφορούσε τις απαιτήσεις της Lady Gaga προκειμένου η "σταρ" να επισκεφθεί τη χώρα μας και να δώσει μια συναυλία στο ΟΑΚΑ, συνοδευόταν δε από το αντίστοιχο φωτορεπορτάζ.
Στην αρχή οργίστηκα από την τσουβαληδόν ενημέρωση που παρέχουν στον ταλαίπωρο -πλην διόλου αθώο, πλέον - μέσο Έλληνα τηλεθεατή τα ιδιωτικά μ.μ.ε. : ένας αχταρμάς χύδην πληροφοριών, όπου όλα χωράνε και όλα έχουν την ίδια βαρύτητα, που φτάνει εν τέλει να γίνεται ελαφρότητα.
Στη συνέχεια όμως σκέφτηκα ότι, ίσως με μια τέτοια αλληλοδιαδοχή των ειδήσεων μπορεί να γίνει ευκολότερα εμφανές το αβυσσαλέο χάσμα που χωρίζει τους δύο πολιτισμούς, αντιπροσωπευτικά δείγματα των οποίων είχαμε μπροστά μας, σχεδόν ταυτόχρονα στην οθόνη μας.
Δεν πρόκειται για ιστορικο-χρονικό χάσμα χιλιάδων χρόνων... Πρόκειται για ένα χάσμα ουσιαστικό και βαθύ.
Πόσο πιο αληθινές είναι οι μαρμάρινες Καρυάτιδες οι κρυμμένες στη σιωπή και στο σκοτάδι του τύμβου τους, οι λιτές κι όμορφες ολοκληρωμένες μορφές τους, σε σχέση με αυτό το κατασκευασμένο, αλλοπρόσαλλο αδιάφορο πλάσμα, που περιφέρει την εγωπάθεια και τον μηδενισμό του, εν είδει εκκεντρικότητας;
Ναι, πρόκειται για δύο κόσμους εντελώς διαφορετικούς και ασύμβατους.
Ο ένας τοποθετεί στο κέντρο του ως δεδομένο τον θάνατο και μ' αυτόν αναμετρά το εφήμερο των πράξεων, τα όρια και την τραγικότητα του ανθρώπινου βίου.
Καταφέρνει έτσι να αντλεί και να εμπλουτίζει το νόημα των πεπερασμένων πράξεων και των στάσεων του ανθρώπου, από μια μεταφυσική, άπειρη αρχή. Ενσωματώνει και εννοεί μια αντικειμενική Αλήθεια.
Ο άλλος απωθεί τον θάνατο, το γήρας, την φθορά. Όλος ο κόσμος λειτουργεί ως κάτοπτρο μιας πεποιημένης αφθαρσίας, η οποία έχει εξαντλήσει κάθε όριο αυτονοηματοδότησης και παραπαίει στα όρια του κραυγαλέου και του γελοίου. Θεμελιώνεται σε και τροφοδοτεί μια αν-Αληθή για τον άνθρωπο κατάσταση.
Ο ένας κατορθώνει να σπάει το φράγμα του χρόνου και να εξακοντίζεται στην αιωνιότητα. Έρχεται έτσι, αγέρωχος και ιεροπρεπής να συναντήσει εμάς που γεννηθήκαμε με απόσταση 2.500 χρόνων από την ακμή του.
Ο άλλος αγωνίζεται για την εφήμερη λάμψη, για τα φλας των δημοσιογράφων, για τις ξελιγωμένες κραυγές, για τις ευτελείς αμφιέσεις, για τα εισητήρια των συναυλιών.... Δεν υπάρχουν άνθρωποι εδώ, δεν υπάρχει όριο...δεν υπάρχει νόημα, παρά μόνο μια αυτονομημένη βιομηχανία ινδαλμάτων του ψεύδους.
Ο κόσμος της Gaga και κάθε γκάγκας, που έρχεται μέσα από την παραμόρφωση των σωμάτων σημαίνει την καταστροφή του έλλογου - κοινωνικού- πολιτικού ανθρώπου. Από τα γέρικα πρόσωπά του, κάτω από το φως των προβολέων, λιώνουν και τρέχουν οι μπογιές του καταναλωτικού μακιγιάζ, αδυνατώντας έτσι να κρύψουν την ρηχότητα, την ηλιθιότητα και την κραυγάζουσα παρακμή του.
Πρόκειται για χάσμα Αληθείας.
Y.Γ. Διάλεξα μια "ήπια" φωτογραφία της εν λόγω σταρ. Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν πολύ περισσότερες, εύλογες και ευφάνταστες αμφιέσεις της. Μια που έχω υπόψη μου είναι από μια απονομή βραβείων στην οποία η Lady εμφανίστηκε με φόρεμα φτιαγμένο από ωμές μοσχαρίσιες μπριζόλες και .... βραβεύτηκε κιόλας. Θου Κύριε!
"Ναι, πρόκειται για δύο κόσμους εντελώς διαφορετικούς και ασύμβατους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ένας τοποθετεί στο κέντρο του ως δεδομένο τον θάνατο και μ' αυτόν αναμετρά το εφήμερο των πράξεων, τα όρια και την τραγικότητα του ανθρώπινου βίου.
Καταφέρνει έτσι να αντλεί και να εμπλουτίζει το νόημα των πεπερασμένων πράξεων και των στάσεων του ανθρώπου, από μια μεταφυσική, άπειρη αρχή.
Ο άλλος απωθεί τον θάνατο, το γήρας, την φθορά. Όλος ο κόσμος λειτουργεί ως κάτοπτρο μιας πεποιημένης αφθαρσίας, η οποία έχει εξαντλήσει κάθε όριο αυτονοηματοδότησης και παραπαίει στα όρια του κραυγαλέου και του γελοίου"
Καίρια παρατήρηση Ελένη.
Φωνή , σταγόνα στον ωκεανό η φωνη σου, όμως ατόφιο κομμάτι χρυσού!
Μόνο αυτό επιθυμώ αγαπητέ, και αν με ρωτήσει κάποιος : "ποιά είσαι εσύ", εγώ να είμαι σε θέση ν'απαντήσω : "μα, τι άλλο μια σταγόνα, άνθρωπέ μου!!".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξάλλου όπως είχε πει ο Κ.Καστοριάδης:
«Δεν φιλοσοφούμε για να σώσουμε την επανάσταση αλλά για να σώσουμε τη σκέψη μας και την συνοχή της».
Ως στόχο, σε μια εποχή που ο αυτοματισμός της σκέψης πάει να γίνει κάτι σαν ενστικτώδης αντίδραση, τον βρίσκω πολύ πιο δύσκολο....
Κι όμως, αυτοί οι δύο εντελώς "διαφορετικοί και ασύμβατοι" κόσμοι έχουν κάτι κοινό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην δίψα γιά ζωή, αιώνια ζωή.
Ο ένας κόσμος το εκδήλωνε με αγάλματα και ο άλλος το εκδηλώνει με ινδάλματα. Όλοι οι ανθρώπινοι πολιτισμοί δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η μάταιη προσπάθεια του πεπτωκότα ανθρώπου να αναπληρώσει το κενό, την απώλεια του χαμένου παραδείσου, την κοινωνία με το Θεό, με ψευδή υποκατάστατα.
Το "κομμάτι χρυσού", θέλει δουλιά. Επεξεργασία με το πύρ της αυταπαρνήσεως, γιά να απομακρυνθούν τα αγενή μέταλλα που το περιτυλίγουν ώστε να γίνει ατόφιο πρός τιμητική χρήση.
ΑΩ
Πάλι καλά που η "επεξεργασία" δεν θα γίνει με το πυρ της κολάσεως...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ευτυχώς που η ... χρήση θα είναι "τιμητική".
Ησύχασα τώρα!