Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_ένα φανταστικό απόγευμα με τον Τσβάιχ



Αν κάποιο απόγευμα συναντιόμουν με τον Τσβάιχ,
θα καθόμασταν εδώ έξω στην φθινοπωρινή αυλή
και θα του έλεγα
Στέφανε, σε καταλαβαίνω βαθιά
ήταν ωραίος ο κόσμος σου....
Βιέννη, Όπερα, ευγενικοί και μορφωμένοι άνθρωποι
πνεύμα, δαντέλες, μουσικοί, ποιητές και ζωγράφοι
Και κάποια μαυριδερά,  σημεία εδώ και κει
μάλλον διακοσμητικό ρόλο έπαιζαν,
μέσα στην ενοχλητική ασημαντότητά τους
μέσα στις ωραίες Πρωτεύουσες του κόσμου σου.

Φρεσκοκομμένα κόκκινα σταφύλια από την κρεβατίνα μας
θα τρώγαμε ρώγα ρώγα και θα τον κέρναγα καυτή δροσάτη τσικουδιά...

Μα όταν
και συ Στέφανε Τσβάιχ βρέθηκες
επί ξύλου κρεμάμενος
μεσ' την Οδύνη του κόσμου που ταξιδεύει στο χρόνο
απαράγραπτη, παρούσα πάντα και αμετάθετη,
τότε μια φρικτή ερώτηση σε διαπέρασε
μήπως ο Πολιτισμός που τόσο λάτρεψες και υπηρέτησες πιστά και παθιασμένα, δεν μπορεί να απαλύνει την οδύνη αυτή
και μήπως η Τέχνη δεν είναι, ίσως μόνο, το Ιδεώδες και το Υψηλό που καταλαμβάνει τον καλλιτέχνη, όπως ιδεαλιστικά σου άρεσε να πιστεύεις,
αλλά ο θρήνος της οδύνης μας, η μαύρη γήινη ζύμη που μέσα της γεννιόμαστε και θα πεθάνουμε σ' αυτήν και οι γυμνές πατούσες μας
-  που ένας ομότεχνός σου στο νότο, ένας με τσιγγάνικη ρίζα, τον είπε, στην γλώσσα του, ντουέντε-
και τότε μια βαθιά αλήθεια έλαμψε μέσα σου
και πήρες την απόφαση
που είναι η ρίζα όλων των αποφάσεων και κάθε ηθικής θεωρίας και θρησκείας,
μπηγμένη σα σταυρός σε βράχο
να αποσυνδέσεις τον εαυτό σου από την οδύνη αυτή
δίνοντας με αυτόν τον τρόπο
μια απάντηση
στην φρικτή ερώτηση που έκαψε
το μυαλό
και τον κόσμο σου.

Θα του έδινα να καπνίσει ένα απ' τα φτηνά στριφτά τσιγάρα μου
και ακούγοντας μια σονάτα για πιάνο του Βάγκνερ, μες τους καπνούς
και το πορτοκαλί του ουρανού
θα του' πιανα το χέρι στοργικά...

Αχ! Στέφανε, να'ξερες πόσο καταλαβαίνω
επί ξύλου κρεμάμενος...
την εβραϊκή ψυχή σου.

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,