Όσοι επιχείρησαν και κατάφεραν να αλλάξουν τον τρόπο που σκέφτονται την ζωή, τον κόσμο και τον εαυτό τους, ξέρουν καλά πόσο μεγάλη προσπάθεια χρειάζεται και πόσο χρόνο παίρνει η αλλαγή αυτή.
Εκ πρώτης όψεως, οι άνθρωποι αυτοί δεν ξεχωρίζουν από το πλήθος των ανθρώπων σε τίποτα, δεν διακρίνονται στους στίβους των συνήθων διακρίσεων. Ένα μόνο σημείο τους διαφοροποιεί αισθητά από το πλήθος : Δεν μιλάνε πολύ.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν μιλάνε πολύ, όχι γιατί δεν έχουν να πουν πράγματα ούτε γιατί δεν έχουν σε υπόληψη τον ανθρώπινο λόγο.
Αλλά λάβετε υπόψη σας ότι για να γίνει μια έστω μικρή αλλαγή του νοητικού χρειάζεται η ανακατάταξη του ψυχικού, δηλαδή μια συνολική αναμέτρηση με το παρελθόν, με το παρόν και με τις προσδοκίες του μέλλοντος, χρειάζεται να αναμοχλευτούν οι φόβοι και να συμβούν πολλά΄ για τον λόγο αυτό χρειάζεται μια συγκέντρωση δυνάμεων, μια συσπείρωση του Εγώ, μια απόσυρση από τις θεωρίες και τις ιδεολογίες, μια αποκαθήλωση των ιερών και απαράβατων κανόνων που τρέφονται με τους λόγους -φανερούς και κρυφούς- και τις πολυλογίες. Για να μαζευτούν οι διασπασμένες δυνάμεις του Εγώ από εδώ κι από εκεί, χρειάζεται να κοπούν πολλές γέφυρες.
Αυτή η συσπείρωση του Εγώ είναι συντριπτικής φύσεως, ένας κανονικός θάνατος, και η αλλαγή που επακολουθεί είναι αναγεννητικής. Η συσπείρωση αυτή είναι ό,τι θα λέγαμε πολύτιμο, δεν μπορεί να πλανηθεί γιατί έχει ενθηλακώσει ένα σπέρμα Αλήθειας αλλά κι ούτε καταδέχεται να κομπορρημονεί για το επίτευγμά της αυτό.
Γι' αυτό όσοι άνθρωποι διάγουν τον βίο τους πολυμιλώντας, φλυαρώντας δώθε κείθε, όσοι φροντίζουν να ενημερώνονται και να ενημερώνουν- και η εποχή προσφέρει πολλές τέτοιες ευκαιρίες- ζουν και συντηρούν την διάσπασή τους, τον κατακερματισμό των δυνάμεων του Εγώ που θα μπορούσε να αλλάξει, αν το άντεχε.
Αλλ' όμως, αντί γι' αυτό, αντί για την αλλαγή του νοητικού, είναι πιο εύκολο να μιλούν για την αλλαγή του κόσμου και να επιθυμούν (ακόμα!) να στρατευτούν και να σαλπίσουν για την αλλαγή του, προκειμένου αυτός ο κόσμος να γίνει "καλύτερος"....
Μην τους παίρνετε όμως στα σοβαρά, σ' αυτή τους την "στράτευση".... μιλώντας τα κούφια λόγια τους για την αλλαγή του κόσμου, περιφρουρούν τον εαυτό τους, την κατάσταση του οποίου που δεν θέλουν με τίποτα να διαταράξουν... Οι τρομπέτες τους αν και θορυβώδεις, είναι στομωμένες.
Ο κόσμος δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει... γιατί η αλλαγή για την οποία ομιλούν, δεν βρίσκουν να αφορά σε τίποτα τους ίδιους... λες και αυτοί δεν είναι ένα κομμάτι του κόσμου, λες και μιλάνε από ένα σημείο εξωγήινο, εξωπλανητικό, δηλ. από το σημείο της δικής τους αρχιμήδειας ατομικής ακεραιότητας....Τέτοια όμως αρχιμήδεια σημεία και εξωπλανητικές θεωρίες προσφέρουν άφθονα οι ιδεολογίες και η τρέχουσα φλυαρία.
Όσοι όμως επιχείρησαν και κατάφεραν να αλλάξουν τον τρόπο που σκέφτονται την ζωή, τον κόσμο και τον εαυτό τους, ξέρουν καλά πόσο δύσκολο πράγμα είναι και γι' αυτό είναι επιεικείς... ξέρουν σε τι βάθος πάει το πράγμα και γι' αυτό δεν μιλάνε πολύ.
Ο κόσμος δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει... γιατί ο κόσμος είμαστε Εμείς.
Εκ πρώτης όψεως, οι άνθρωποι αυτοί δεν ξεχωρίζουν από το πλήθος των ανθρώπων σε τίποτα, δεν διακρίνονται στους στίβους των συνήθων διακρίσεων. Ένα μόνο σημείο τους διαφοροποιεί αισθητά από το πλήθος : Δεν μιλάνε πολύ.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν μιλάνε πολύ, όχι γιατί δεν έχουν να πουν πράγματα ούτε γιατί δεν έχουν σε υπόληψη τον ανθρώπινο λόγο.
Αλλά λάβετε υπόψη σας ότι για να γίνει μια έστω μικρή αλλαγή του νοητικού χρειάζεται η ανακατάταξη του ψυχικού, δηλαδή μια συνολική αναμέτρηση με το παρελθόν, με το παρόν και με τις προσδοκίες του μέλλοντος, χρειάζεται να αναμοχλευτούν οι φόβοι και να συμβούν πολλά΄ για τον λόγο αυτό χρειάζεται μια συγκέντρωση δυνάμεων, μια συσπείρωση του Εγώ, μια απόσυρση από τις θεωρίες και τις ιδεολογίες, μια αποκαθήλωση των ιερών και απαράβατων κανόνων που τρέφονται με τους λόγους -φανερούς και κρυφούς- και τις πολυλογίες. Για να μαζευτούν οι διασπασμένες δυνάμεις του Εγώ από εδώ κι από εκεί, χρειάζεται να κοπούν πολλές γέφυρες.
Αυτή η συσπείρωση του Εγώ είναι συντριπτικής φύσεως, ένας κανονικός θάνατος, και η αλλαγή που επακολουθεί είναι αναγεννητικής. Η συσπείρωση αυτή είναι ό,τι θα λέγαμε πολύτιμο, δεν μπορεί να πλανηθεί γιατί έχει ενθηλακώσει ένα σπέρμα Αλήθειας αλλά κι ούτε καταδέχεται να κομπορρημονεί για το επίτευγμά της αυτό.
Γι' αυτό όσοι άνθρωποι διάγουν τον βίο τους πολυμιλώντας, φλυαρώντας δώθε κείθε, όσοι φροντίζουν να ενημερώνονται και να ενημερώνουν- και η εποχή προσφέρει πολλές τέτοιες ευκαιρίες- ζουν και συντηρούν την διάσπασή τους, τον κατακερματισμό των δυνάμεων του Εγώ που θα μπορούσε να αλλάξει, αν το άντεχε.
Αλλ' όμως, αντί γι' αυτό, αντί για την αλλαγή του νοητικού, είναι πιο εύκολο να μιλούν για την αλλαγή του κόσμου και να επιθυμούν (ακόμα!) να στρατευτούν και να σαλπίσουν για την αλλαγή του, προκειμένου αυτός ο κόσμος να γίνει "καλύτερος"....
Μην τους παίρνετε όμως στα σοβαρά, σ' αυτή τους την "στράτευση".... μιλώντας τα κούφια λόγια τους για την αλλαγή του κόσμου, περιφρουρούν τον εαυτό τους, την κατάσταση του οποίου που δεν θέλουν με τίποτα να διαταράξουν... Οι τρομπέτες τους αν και θορυβώδεις, είναι στομωμένες.
Ο κόσμος δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει... γιατί η αλλαγή για την οποία ομιλούν, δεν βρίσκουν να αφορά σε τίποτα τους ίδιους... λες και αυτοί δεν είναι ένα κομμάτι του κόσμου, λες και μιλάνε από ένα σημείο εξωγήινο, εξωπλανητικό, δηλ. από το σημείο της δικής τους αρχιμήδειας ατομικής ακεραιότητας....Τέτοια όμως αρχιμήδεια σημεία και εξωπλανητικές θεωρίες προσφέρουν άφθονα οι ιδεολογίες και η τρέχουσα φλυαρία.
Όσοι όμως επιχείρησαν και κατάφεραν να αλλάξουν τον τρόπο που σκέφτονται την ζωή, τον κόσμο και τον εαυτό τους, ξέρουν καλά πόσο δύσκολο πράγμα είναι και γι' αυτό είναι επιεικείς... ξέρουν σε τι βάθος πάει το πράγμα και γι' αυτό δεν μιλάνε πολύ.
Ο κόσμος δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει... γιατί ο κόσμος είμαστε Εμείς.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου