Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

_για όσους επιθυμούν την αλλαγή

Όσοι επιχείρησαν και κατάφεραν να αλλάξουν τον τρόπο που σκέφτονται την ζωή, τον κόσμο και τον εαυτό τους, ξέρουν καλά πόσο μεγάλη προσπάθεια χρειάζεται και πόσο χρόνο παίρνει η αλλαγή αυτή.
Εκ πρώτης όψεως, οι άνθρωποι αυτοί δεν ξεχωρίζουν από το πλήθος των ανθρώπων σε τίποτα,  δεν διακρίνονται στους στίβους των συνήθων διακρίσεων. Ένα μόνο σημείο τους διαφοροποιεί αισθητά από το πλήθος : Δεν μιλάνε πολύ.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν μιλάνε πολύ, όχι γιατί δεν έχουν να πουν πράγματα ούτε γιατί δεν έχουν σε υπόληψη τον ανθρώπινο λόγο.
Αλλά λάβετε υπόψη σας ότι για να γίνει μια έστω μικρή αλλαγή του νοητικού χρειάζεται η ανακατάταξη του ψυχικού, δηλαδή μια συνολική αναμέτρηση με το παρελθόν, με το παρόν και με τις προσδοκίες του μέλλοντος, χρειάζεται να αναμοχλευτούν οι φόβοι και να συμβούν πολλά΄ για τον λόγο αυτό χρειάζεται μια συγκέντρωση δυνάμεων, μια συσπείρωση του Εγώ, μια απόσυρση από τις θεωρίες και τις ιδεολογίες, μια αποκαθήλωση των ιερών και απαράβατων κανόνων που τρέφονται με τους λόγους -φανερούς και κρυφούς- και τις πολυλογίες. Για να μαζευτούν οι διασπασμένες δυνάμεις του Εγώ από εδώ κι από εκεί, χρειάζεται να κοπούν πολλές γέφυρες.
Αυτή η συσπείρωση του Εγώ είναι συντριπτικής φύσεως, ένας κανονικός θάνατος, και η αλλαγή που επακολουθεί είναι αναγεννητικής. Η συσπείρωση αυτή είναι ό,τι θα λέγαμε πολύτιμο,   δεν μπορεί να πλανηθεί γιατί έχει ενθηλακώσει ένα σπέρμα  Αλήθειας αλλά κι ούτε   καταδέχεται να κομπορρημονεί για το επίτευγμά της αυτό.

Γι' αυτό όσοι άνθρωποι διάγουν τον βίο τους πολυμιλώντας, φλυαρώντας δώθε κείθε,  όσοι φροντίζουν να ενημερώνονται και να ενημερώνουν- και η εποχή προσφέρει πολλές τέτοιες ευκαιρίες- ζουν και συντηρούν την διάσπασή τους, τον κατακερματισμό των δυνάμεων του Εγώ που θα μπορούσε να αλλάξει, αν το άντεχε.
Αλλ' όμως, αντί γι' αυτό,  αντί για  την αλλαγή του νοητικού, είναι πιο εύκολο να μιλούν για την αλλαγή του κόσμου και να επιθυμούν (ακόμα!) να στρατευτούν και να σαλπίσουν για την αλλαγή του, προκειμένου αυτός ο κόσμος να γίνει "καλύτερος"....
Μην τους παίρνετε όμως στα σοβαρά, σ' αυτή τους την "στράτευση".... μιλώντας τα κούφια λόγια τους για την αλλαγή του κόσμου, περιφρουρούν τον εαυτό τους, την κατάσταση του οποίου που δεν θέλουν με τίποτα να διαταράξουν... Οι τρομπέτες τους αν και θορυβώδεις, είναι στομωμένες.
Ο κόσμος δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει... γιατί η αλλαγή για την οποία ομιλούν, δεν βρίσκουν να αφορά σε  τίποτα τους ίδιους... λες και αυτοί δεν είναι ένα κομμάτι του κόσμου, λες και μιλάνε από ένα σημείο εξωγήινο, εξωπλανητικό, δηλ. από το σημείο της δικής τους αρχιμήδειας ατομικής ακεραιότητας....Τέτοια όμως αρχιμήδεια σημεία και εξωπλανητικές θεωρίες προσφέρουν άφθονα οι ιδεολογίες και η τρέχουσα φλυαρία.

Όσοι όμως επιχείρησαν και κατάφεραν να αλλάξουν τον τρόπο που σκέφτονται την ζωή, τον κόσμο και τον εαυτό τους, ξέρουν καλά πόσο  δύσκολο πράγμα είναι και γι' αυτό είναι επιεικείς...  ξέρουν σε τι βάθος πάει το πράγμα και γι' αυτό δεν μιλάνε πολύ.

Ο κόσμος δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει... γιατί ο κόσμος είμαστε Εμείς.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο :  Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

_αν αυτή είναι η πολιτική

 Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα,  με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί.  Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι  της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι  έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα.  Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών.  Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του.  Το κόμμα,