_σχόλιο υπ'αριθμ. (1 ) από ένα ταξίδι μου στην Πολωνία ή τι δεν βλέπει ο τουρίστας κύκλωπας

Ενώ όπου υπήρχαν μηχανές τα πράγματα και οι άνθρωποι δούλευαν ρολόι, δηλ. δεν υπήρχαν ουρές, τα κυπελάκια του καφέ γέμιζαν αυτόματα, οι μπάρες άνοιγαν και έκλειναν χωρίς καμία προσπάθεια, οι πόρτες ξεκλείδωναν χωρίς κλειδιά και τόσα άλλα που γίνονταν αυτομάτως, δηλ. με ένα μαγικό τρόπο που έκανε αθέατο τον πραγματικό τρόπο της λειτουργίας των πραγμάτων και των ανθρώπων, έναν τρόπο αντικειμενοποιημένο που θα τον έλεγα ουσιωδώς πρωτόγονο όσο κι αν θέλει να εμφανίζεται ως η τελευταία λέξη της τεχνολογίας στην καθημερινή ζωή,

Αντιθέτως εκεί που δεν υπήρχαν μηχανές και έπρεπε ο έλεγχος ή η εξυπηρέτηση (αλλά κυρίως ο έλεγχος) να γίνει από ανθρώπους, σχηματίζονταν ουρές, μωρά έκλαιγαν στις αίθουσες αναμονής των αεροδρομίων, παχύσαρκοι ίδρωναν, άνθρωποι αγωνίζονταν να εξηγήσουν την απειρότητα των αναγκών και των επιθυμιών τους και να συνεννοηθούν στην πολλαπλότητα των γλωσσών και των συμβολισμών τους, εκεί υπήρχε ένα διάχυτο "πασχίζειν", ένα "πασχίζειν" που σήμαινε καθυστερήσεις στις ταχύτητες, αναβολές των προόδων, ματαιώσεις των απολαύσεων.
Σήμαινε έναν κόσμο ανθρώπινο και συνάμα αντικειμενικό στην δοκιμασία της συνάντησής τους, δηλ. στην ηθική του διάσταση.

Το πραγματικό, είναι το χαμένο ταξίδι, σε ένα κόσμο που ενώ oι άνθρωποι ταξιδεύουν πολύ περισσότερο από παλιότερες εποχές, στην πραγματικότητα δεν ταξιδεύουν καθόλου, αλλά δεν το γνωρίζουν γιατί κατά βάθος παραμένουν κύκλωπες και το γένος των Κυκλώπων, ως γνωστό από την αρχαιότητα, δεν ταξίδευε.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

_Mπέρτολτ. Μπρεχτ: η Εβραία

Η "Εβραία" είναι ο τελευταίος μονόλογος από το σπονδυλωτό έργο του Bertolt Brecht "τρόμος και αθλιότητα του Τρίτου Ράιχ. Το έργο αυτό του Μπρεχτ αποτελείται απο 24 σκηνές-μονόπρακτα, που έγραψε ο Μπρεχτ εξόριστος μεταξύ 1935 και 1939 και περιγράφουν την τρομοκρατία και την άγρια φύση του ναζιστικού καθεστώτος. Η ελληνική μετάφραση αυτού του έργου του Brecht είναι του Μάριου Πλωρίτη και κυκλοφορεί σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μωραίτης. Στο κείμενο αποτυπώνεται η εσωτερική ένταση του ατόμου που παίρνει μια απόφαση ενώ βρίσκεται στο χείλος της απελπισίας. Μέσα από την ανάγνωση του έργου στρέφουμε την προσοχή στα εκατοντάδες πρόσωπα της καθημερινότητας, τα οποία, δίνοντας έναν οριακό αγώνα επιβίωσης, αναδύονται ως σύγχρονοι/ες ήρωες και ηρωίδες του Brecht . Το ηχητικό ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε παρακάτω είναι από την παράσταση που ανέβηκε το 1978 μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα διαφόρων άλλων συγγραφέων, από το Θίασο Λαμπέτη. Αν και το συγκεκριμένο ντοκουμέντο έχει ανέβ

Διαβάστε περισσότερα

_Κ.Π. Καβάφης : πρόσθεσις

Aν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω. Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω — που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ) που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί. (Από τα Κρυμμένα Ποιήματα 1877;-1923, Ίκαρος 1993) Σχόλιο : Δεν θέλω να κάνω ανάλυση... ένα σχόλιο μόνο.. Υπήρξαν και υπάρχουν -ευτυχώς- πολύ αξιότεροι εμού αναλυτές, που έσκυψαν με γνώση και συγκίνηση πάνω στο έργο που μας άφησε ο μεγάλος Αλεξανδρινός. Πριν, όμως, μπω στα ενδότερα, λέω να κάτσω λίγο απ' έξω, να θαυμάσω το οικοδόμημα. Γενικά, καλό είναι να το κάνουμε αυτό. Μια πρώτη καταγραφή, μια εξωτερική εποπτεία, καθώς η μορφή περι-γράφει το περιεχόμενο και το περιεχόμενο χύνεται μέσα στη μορφή του, μας είναι πάντα χρήσιμη για να συνδεθούμε και να μείνουμε εντός του ποιήματος. Ας είναι... διάφορες σκέψεις...ή οδοί για την σκέψη, γενικώς... Αυτό λοιπόν το ποίημα του Κ.Π.Καβά

Διαβάστε περισσότερα

_ Γ. Σεφέρη, "κράτησα τη ζωή μου" : σπάραγμα μιάς ανάγνωσης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού η μεγάλη πέτρα κοντά στις αγριοσυκιές και τ' ασφοδίλια το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά' τ' άστρα του Κύκνου κι' εκείνο τ' άστρο ό Αλδεβαράν. Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας ανάμεσα στα κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς, καμιά φωτιά στην κορυφή τους· βραδιάζει. Κράτησα τη ζωή μου˙ στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή μια χαρακιά στο γόνατο σου, τάχα να υπάρχουν στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή. Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν μήτε ή γυναίκα περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της. Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές˙ o χιονισμένος κάμπος, ως πέρα ό χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν μήτε o καιρός κλειστός

Διαβάστε περισσότερα

[ παράκοσμος_ ]

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου