tag:blogger.com,1999:blog-4235640324303741242024-03-27T08:37:37.210+02:00[ παράκοσμος_ ] ιστολόγιο σκέψεων και συναισθημάτωνparacosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.comBlogger1175125tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-75619347185124158882023-08-14T13:17:00.004+03:002023-08-14T15:51:48.902+03:00_Εκπαιδευτικός vs Εκπαιδευτικό σύστημα<p> Στο σημερινό κείμενο θα συνεχίσουμε τον προβληματισμό της προηγούμενης ανάρτησης. </p><p>Είχαμε καταλήξει στο σωστό, κατά τη γνώμη μου, ερώτημα που πρέπει να τεθεί κάνοντας την στροφή από την υποτιθέμενη αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος προς το ενδεχόμενο να μην αποτυγχάνει το σύστημα αλλά ο εκπαιδευτικός. Βέβαια, μια τέτοια στροφή θίγει το αίσθημα αξιοσύνης των εκπαιδευτικών και κινητοποιεί την ευθιξία τους, αλλά θεωρώ αυτήν ένα αμυντικό/αντιδραστικό αντανακλαστικό, προκειμένου να μην φτάσουμε σε βαθύτερες συνειδητοποιήσεις. </p><p>Ο προβληματισμός μου ήταν ότι το σύστημα ως τέτοιο δεν μπορεί να αποτυγχάνει, μπορεί να διορθώνεται, να μεταρρυθμίζεται, να προσαρμόζεται και να αλλάζει μέσα στα χρόνια, αλλά όχι να αποτυγχάνει. Η αποτυχία είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης δραστηριότητας και όχι των απρόσωπων συστημάτων και όταν την συναντάμε πρέπει σ'αυτούς (τους ανθρώπους) να την αποδίδουμε κι όχι σε κάτι που υπερίπταται αυτών και κυριαρχεί πάνω τους. Στην περίπτωση του εκπαιδευτικού συστήματος το πράγμα είναι κάπως περίπλοκο και πρέπει να σκάψουμε λίγο για να το φέρουμε στην επιφάνεια. Στόχος του εκπαιδευτικού συστήματος είναι να κατευθύνει τους νέους ανθρώπους μιας κοινωνίας σε <b>στάσεις και δραστηριότητες</b> επιθυμητές και επωφελείς για την δεδομένη κοινωνία. Διέπεται, δηλαδή, από την λογική της στράτευσης. Και όπως καλά γνωρίζουμε κάθε λογική στράτευσης έχει καθήκον καταρχήν να εξουδετερώσει την στασίαση, την άρνηση. Το πράγμα όμως εδώ περιπλέκεται διότι ο στόχος της κατεύθυνσης/στράτευσης συνυπάρχει συγκρουσιακά με το άλλοτε ισχυρό και άλλο αδύναμο αίτημα της μόρφωσης που υπονοείται σε κάθε παιδευτική διαδικασία. Το αίτημα της μόρφωσης σε αντίθεση με τον στόχο της εκπαίδευσης του εκπαιδευτικού συστήματος, είναι κατ'εξοχήν αρνητικό, με την έννοια ότι αρνείται την προϋπάρχουσα πραγματικότητα των ατόμων και της κοινωνίας και επιθυμεί την αλλαγή. </p><p>Λέγοντας, επομένως, "μόρφωση" ας εννοήσουμε κάτι πολύ ευρύτερο από την μετάδοση γνώσεων -έστω και αυτών των ανθρωπιστικών (γλωσσικά, ιστορικά μαθήματα) - και ας κρατήσουμε εκείνο το στοιχείο που υπάρχει στην μόρφωση με τον ίδιο τρόπο όπως και στην καλλιτεχνική δημιουργία. Και, όπως η καλλιτεχνική δημιουργία εκπίπτει σε σκέλεθρο εάν είναι στρατευμένη σε κάποιο κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό σκοπό και δεν τον υποβάλλει σε κριτική, έτσι και η διαδικασία της μόρφωσης των νέων ανθρώπων μεταπίπτει σε γκριμάτσα, σε ένα κυνικό μορφασμό, σε ένα "σιγά τώρα!", εάν χάσει το στοιχείο της αμφισβήτησης του υπάρχοντος. Κι όπως η καλλιτεχνική δημιουργία χρειάζεται έναν ελεύθερο και δημιουργικό καλλιτέχνη που αφουγκράζεται το εμπειρικό υλικό του και το μορφοποιεί έτσι και η μόρφωση, και σε μεγαλύτερο μάλιστα βαθμό, χρειάζεται έναν ελεύθερο, στοχαζόμενο και άγρυπνο δάσκαλο/καθηγητή που λαμβάνει υπόψη του το υλικό του (μαθητές, κοινωνικό-πολιτιστικό περιβάλλον, οικονομικές συνθήκες κλπ.) για να μην μείνει όμως σ'αυτό, για να μην το υπηρετήσει δουλικά αλλά να το μορφώσει. </p><p>Οι δύο παραπάνω πλευρές της εκπαιδευτικής διαδικασίας, δηλ. από την μια το σύστημα και οι στόχοι του και από την άλλη η μόρφωση και η απαίτησή της, είναι ασυμφιλίωτες και ανταγωνιστικές και ο εκπαιδευτικός είναι το πεδίο όπου αυτή η σύγκρουση πραγματοποιείται.</p><p>Ο εκπαιδευτικός αποτυγχάνει στον δημιουργικό ρόλο του διότι ήδη από την είσοδό του στο εκπαιδευτικό σύστημα, γίνεται υπάλληλός του, συμβαδίζει με αυτό, εξαρτάται από αυτό ρητά και είναι υπόλογος απέναντί του. Αλλά και πριν την ένταξή του σε αυτό και ανεξάρτητα από την ένταξή του, ο εκπαιδευτικός παραμένει ένας κοινωνικός άνθρωπος εντελώς απορροφημένος στο υπάρχον κοινωνικό σύστημα, στερημένος από οποιοδήποτε ουσιαστικό έρεισμα που αμφισβητεί το υπάρχον. Όμως εδώ, στην εκπαίδευση, αυτό βαραίνει ιδιαίτερα: Χωρίς την ατομική διαφορά του δασκάλου κανένας δεν μπορεί να γίνει ουσιαστικά μαθητής. χωρίς την υπεροχή, την σιγουριά και την αυτοπεποίθηση ενός αυτόνομου Εγώ, χωρίς την ατομική του διαφορά., μέσα στην γενικότερη α-διαφορία, ο εκπαιδευτικός είναι ο κουρασμένος και αποκαρδιωμένος υπάλληλος που γνωρίζουμε. </p><p>Η ομοθυμαδόν προσέλευση των εκπαιδευτικών σε επιμορφωτικά σεμινάρια και άλλα τέτοια της τρέχουσας αγοράς, δεν τους καθιστά επιστημονικά αρτιότερους, εξάλλου οι πιο ειλικρινείς από αυτούς ομολογούν ότι ενδιαφέρονται μόνο για την μοριοδότηση και τίποτα πέραν αυτής, αλλά ούτε αυτό είναι ιδιαίτερο πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι έτσι εντάσσονται, μέσα από έναν ακόμα δρόμο, τον οποίο μάλιστα βαδίζουν με την υπερηφάνεια της "δια βίου μάθησης", σε ακόμα έναν μηχανισμό εκλογίκευσης της ομοιογενοποίησης, της μαζικής παραγωγής, της κονσερβοποίησης, γίνονται διανοητικά αμβλείς, σύμφωνοι, προβλέψιμοι και ομοιόμορφοι. </p><p>Ο εκπαιδευτικός σήμερα δεν νιώθει φορέας καμιάς διαφορετικότητας, έχει απολέσει την ατομική του διαφορά μέσα στο σχολείο χάριν μιας κακώς εννοούμενης και προσχηματικής "δημοκρατικής" παιδείας. Προσπαθεί να συγκλίνει, κατεβάζει το επίπεδο θεματικά και εκφραστικά, υποχωρεί κάτω από την πίεση των πολιτισμικών τερατομορφιών, φοβάται να αποκλίνει από τον μέσο όρο, για να μην πω ότι από ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης πολλές φορές κινείται κάτω κι αυτόν τον μέσο όρο. Η συμμορφωτική πίεση που τον βαραίνει από κοινού με τις βιοτικές απαιτήσεις και τις άλλες ασχολίες του, καθιστούν τόσο κοπιαστικό το έργο του ώστε προτιμά να κατρακυλήσει προς τα κάτω, να ενδώσει στην ημιμόρφωση, στην ατιμέλεια, στην οικειότητα της χοντροκοπιάς. (Παρένθεση : δάσκαλος σε δημοτικό σχολείο στην προσπάθειά του να μιλήσει την γλώσσα των μαθητών του και να είναι εκλυστικός απευθύνεται σ'αυτούς με την προσφώνηση: μικρά μου Πόκεμον!) Δεν μπορεί να διακρίνει καμία πνευματική πλευρά στο έργο που παρέχει, αφού έχει ο ίδιος αποπνευματοποιηθεί. και έχει ηττηθεί πλήρως ως δημιουργός από το παλιο-σύστημα και τα παλιόπαιδα....</p><p>Πρόκειται, λοιπόν, για θέμα ατομικής αντίστασης; Ναι, αλλά και κάτι παραπάνω από αυτό. Η ατομική συνείδηση, δηλαδή η ατομική διαφορά διαμορφώνεται και αντλεί τις δυνάμεις της βάσει μιας ευρύτερης παράστασης για τις πολιτιστικές αξίες και απαξίες, για τα κοινωνικά ψεύδη και τις αλήθειες. Αυτό είναι το κοινωνικό στοιχείο στο οποίο ο εκπαιδευτικός συμμετέχει, φέρει μαζί του και οφείλει να παίζει στα δάκτυλα, να είναι εξοικειωμένος με αυτό, είναι, με άλλα λόγια, η μόνη διανοητική και ηθική σκευή που χρειάζεται, μαζί με την ατομική του φύση, να έχει για να τα βγάλει πέρα μέσα στη ζούγκλα του συρμού. </p><p> </p>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-52556818854940401052023-08-10T18:34:00.000+03:002023-08-10T18:34:03.103+03:00_το σύστημα δεν αποτυγχάνει ποτέ<p> Διάβασα αυτές τις ημέρες κάμποσες αναλύσεις που, με την ευκαιρία των αποκαρδιωτικών αποτελεσμάτων των Πανελληνίων εξετάσεων, έθεταν και προσπαθούσαν να απαντήσουν το ερώτημα : Γιατί αποτυγχάνει το εκπαιδευτικό σύστημα; </p><p>Επιτρέψτε μου να δηλώσω εξ αρχής ότι το ερώτημα είναι εντελώς λάθος, είναι όμως βολικό, οπότε αν βολεύεστε, εξακολουθήστε να το θέτετε και να προσπαθείτε να το απαντήσετε. Ίσως κάτι να καταφέρετε... κάποια εκπαιδευτική μεταρρύθμιση ίσως! </p><p>Γιατί είναι εντελώς λάθος το ερώτημα; Διότι κανένα "σύστημα" δεν αποτυγχάνει ποτέ. Εάν αποτυγχάνει παύει αυτομάτως να είναι σύστημα και γίνεται ο "γάμος του Καραγκιόζη". Σύστημα και επιτυχία είναι δύο έννοιες που πάνε μαζί. Τα συστήματα πετυχαίνουν πάντα τους στόχους τους, γιατί οι στόχοι τους, εμφανείς ή αφανείς, είναι καλά μπλεγμένοι στα γρανάζια τους, στις περιελίξεις τους και στα λάδια που τρέχουν εντός τους. Το εκπαιδευτικό σύστημα για παράδειγμα, στις δεκαετίες του 30, 40, 50, 60 ήθελε να παραγάγει εθνικόφρονες πολίτες (πατρίς, θρησκεία, οικογένεια) κι αυτό έκανε, αργότερα στις δεκαετίες του 70 και του 80 ήθελε να παραγάγει μηχανικούς και αρχιτέκτονες κι αυτό έκανε, αργότερα στις δεκαετία του 90, 00 ήθελε να παραγάγει επιχειρηματίες του εμπορίου, δικηγόρους και γιατρούς κι αυτό έκανε, τώρα στις παρούσες δεκαετίες θέλει να παραγάγει ανθρώπους στα όρια του εγγραμματισμού, δηλαδή ικανούς να παραγγέλνουν και να παραλαμβάνουν παραγγελίες από το ίντερνετ (πληροφορημένα βόδια με δεξιότητες) κι αυτό κάνει. Το πώς τα καταφέρνει, το αφήνω να το βρουν αυτοί που ασχολούνται με το παραπάνω ερώτημα. </p><p>Γιατί είναι βολικό το ερώτημα; Διότι είναι κι αυτό ένα από τα ερωτήματα που επιμελώς αφήνουν απ'έξω και στην ησυχία του καθένα που βρίσκεται μέσα στο σύστημα. Αφού ψάχνουμε τι φταίει στο σύστημα, αυτομάτως εμείς παίρνουμε μια θέση απέναντι στο σύστημα και μπορούμε να του χρεώσουμε όσες αποτυχίες θέλουμε, όντας σίγουροι ότι το αφτί του συστήματος δεν θα ιδρώσει καθόλου, εμείς όμως κάναμε το καθήκον μας και δείξαμε ότι η αποτυχία του συστήματος μας ενοχλεί. Αλλά, όπως είπαμε παραπάνω, μην ενοχλείστε το σύστημα δεν αποτυγχάνει! </p><p>Το σωστό ερώτημα είναι : Γιατί εγώ, ο εκπαιδευτικός, αποτυγχάνω; </p><p>Σε αυτό το ερώτημα θα αναφερθώ σε επόμενη ανάρτηση...</p>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-56147829702235660532023-07-31T15:35:00.003+03:002023-07-31T15:42:28.427+03:00_Ο θρίαμβος των φιλοσοφικών σχολών<p> Η πτώση των βάσεων των φιλοσοφικών / ανθρωπιστικών σχολών έγινε, άλλη μια φορά, αφορμή για κλάψα για το κατάντημα της εκπαιδευτικής πολιτικής αλλά και συνολικά του πολιτικού πολιτισμού μας που έπαψε να εκτιμά τις ανώτερες αξίες του πνεύματος και του ανθρωπισμού. </p><p>Θεωρώ αυτό το "ενδιαφέρον" ρηχό, υποκριτικό και παραπλανητικό, για ένα φαινόμενο το οποίο είναι πλήρως εξηγήσιμο και αναμενόμενο. Στα χρόνια που θα έρθουν οι λεγόμενες "βάσεις" θα πέσουν ακόμη περισσότερο, τα συναφή τμήματα των Πανεπιστημίων θα υπολειτουργούν, θα μαραζώνουν και κάποια από αυτά θα κλείσουν, τα αμφιθέατρα θα αδειάζουν, οι φοιτητές σ'αυτά θα είναι ένα σπάνιο είδος, όπως αυτά τα απειλούμενα είδη του ζωικού βασιλείου (φώκιες, χελώνες, αετοί και τα παρόμοια). </p><p>Όμως όλα αυτά δεν αποτελούν αιτίες για θλίψη και κατήφεια. Το αντίθετο θα έλεγα, θα πρέπει να είμαστε (εμείς των ανθρωπιστικών) χαρούμενοι : Είναι η πιο χειροπιαστή και λαμπρή απόδειξη του ότι τα αντικείμενα που θεραπεύονται στις αντίστοιχες σχολές, <b>ευτυχώς</b>, δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν και συντονιστούν με τις ανάγκες της Αγοράς, να αποδείξουν την χρησιμότητά τους στον σύγχρονο κόσμο. Και δεν μπόρεσαν όχι γιατί δεν το ήθελαν οι θεράποντες του χώρου των ανθρωπιστικών σπουδών... Κάθε άλλο, αυτοί, τρομαγμένοι επειδή έβλεπαν και βλέπουν ότι θα μείνουν έξω από τον μεγάλο χορό (βλ. αξιολογήσεις, κονδύλια, χρηματοδοτήσεις, επιστημονική αναγνώριση κλπ.), θα αντιμετωπίζονται στο εξής ως οι φτωχοί και αξιολύπητοι συγγενείς, τους οποίους κανείς δεν θέλει αλλά όλοι υπομένουν, έκαναν ότι μπορούσαν: προσπάθησαν να εκσυγχρονιστούν, να γίνουν διαδραστικοί, να πείσουν ότι οι γνώσεις που παρέχουν οι σχολές τους μπορεί να είναι χρήσιμες επαγγελματικά και κοινωνικά, με λίγα λόγια μίλησαν (ή ψέλλισαν) κι αυτοί την γλώσσα της Αγοράς. Εις μάτην! Πώς να κρυφτείς; όλοι το ξέρουν ότι τα πτυχία των σχολών αυτών, στην καλύτερη περίπτωση, εξασφαλίζουν στους κατόχους τους την γραφική θέση του φιλολόγου, μέσα στο περιφρονημένο σύμπαν των καθηγητικών επαγγελμάτων, μέσα στο κουρασμένο ελληνικό σχολείο. Τι καταθλιπτική ατμόσφαιρα και πόσο διαφορετική από την δυναμική και αισιόδοξη ατμόσφαιρα των ανθρώπων που πιάνουν στα χέρια τους και αλλάζουν τον κόσμο!</p><p>Δεν μπόρεσαν, λοιπόν, γιατί οι γνώσεις που μπορεί κάποιος να αποκτήσει σπουδάζοντας σε αυτές δεν είναι άμεσα μετατρέψιμες σε εργαλεία -αν και υπάρχει κι αυτή η πλευρά- ουσιωδώς όμως ανθίστανται στην εργαλειοποίηση. Τουτέστιν είναι γνώσεις άκρως εγωιστικές, τις μαθαίνεις για σένα , για να γίνεις εσύ , ό,τι κι αν είναι αυτό το εσύ, αυτό το<b> εγώ</b>. Τις μαθαίνεις για να μην συναριθμηθείς μέσα στην "μεγάλη πρόσθεσιν", να μην γίνεις και συ ένα από τα πολλά μηδενικά, ό,τι επάγγελμα κι αν αποφασίσεις να κάνεις τελικά (γιατρός, μηχανικός, δικηγόρος, κομπιουτεράς, πυρηνικός επιστήμονας, ἠ ιχθυοκαλλιεργητής) Οι γνώσεις αυτών των σχολών είναι πρωθύστερες, προηγούνται όλων των άλλων (τις οποίες διόλου δεν περιφρονώ) και σε προφυλάσσουν από το να γίνεις ένα άδειο πιθάρι...μικρό ή μεγάλο, με χρήμα ή χωρίς, με όνομα ή ανώνυμο, πάντως άδειο!</p><p>Ναι, λοιπόν, πρόκειται για θρίαμβο, που αν και ακούσιος δεν παύει να είναι θρίαμβος, γιατί καταγράφει με τον πιο κραυγαλέο τρόπο την ασυμβατότητα. Σε πρώτη όψη την ασυμβατότητα που υπάρχει ανάμεσα στις "καλές", τις πρωτοκλασάτες σχολές - διάβαζε σε αυτές που έχουν την έγκριση της Αγοράς- και στις άλλες τις "κακές", τις δευτεροκλασάτες που απαιτούν μόνο την έγκρισή <b>μου</b>. </p><p>Σε δεύτερη όψη την ασυμβατότητα που υπάρχει ανάμεσα στους μηχανισμούς της μαζοποἰησης, ακόμα κι αν εξασφαλίζουν ένα καλοπληρωμένο και λαμπερό επάγγελμα, και στην αντίσταση απέναντι σε κάθε μηχανισμό.</p><p> Ναι, θα όλο και λιγότεροι θα προτιμούν και δηλώνουν αυτές τις σχολές, όλο και λιγότεροι θα περνάνε σε αυτές, σαν τα πετραδάκια που μένουν στον πάτο του μεγάλου κόσκινου. </p><p><br /></p>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-26895082495159839032023-07-25T09:17:00.002+03:002023-07-28T10:38:10.702+03:00Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;<p> Το γεγονός είναι πραγματικό, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Η δημοσιογράφος ξεκίνησε την ραδιοφωνική της εκπομπή, (άκουγα στο αυτοκίνητο) λέγοντας πόσο ευχάριστα εξεπλάγην όταν ο υπάλληλος του βενζινάδικου στο οποίο σταμάτησε για να βάλει βενζίνη, της έδωσε ΔΩΡΕΑΝ (έχει σημασία αυτό) ένα πλαστικό μπουκαλάκι παγωμένο νερό και μάλιστα ΧΑΜΟΓΕΛΩΝΤΑΣ (εδώ είναι το σημαντικό) και ολοκλήρωνε την ανάλυση της εμπειρίας της συμπεραίνοντας πόσο πιο πολιτισμένα θα ζούσαμε εάν όλοι χαμογελούσαμε καθημερινά, σε όλους, γνωστούς και αγνώστους, δίνοντας και παίρνοντας πράγματα, δείχνοντας έτσι την καλή μας διάθεση. </p><p>Είναι, λοιπόν, τόσο σημαντικό αυτό το χαμόγελο; Βεβαίως και είναι! όχι γιατί ως χαμόγελο είναι εκδήλωση μιας καλής, υγιούς, φιλικής ψυχικής κατάστασης, όπως αφελώς λαμβάνει η δημοσιογράφος, αλλά διότι είναι ο θρίαμβος, η επιβεβαίωση του marketing. Τι είναι όμως το marketing; Απαντώ αμέσως : Marketing είναι η μεθοδική, επιστημονικά ελεγχόμενη χειραγώγηση προκειμένου να κάνουμε κάποιον να κάνει κάτι συγκεκριμένο ή να νιώσει κάπως συγκεκριμένα. Αυτό που σε παλιότερες, πιο βάναυσες και πολιτικοποιημένες εποχές, θα λέγαμε προπαγάνδα ή (κομματική) διαφώτιση, μόνο που τώρα δεν έχει κάποια ιδεολογική αναφορά, αλλά συνδέεται ευθέως με τα ήθη και τις ανάγκες της αγοράς. Όπου "αγορά" δεν είναι μόνο αυτή των εμπορευμάτων, αλλά και των ιδεών και της πολιτικής και των ανθρώπων. Αγορά είναι αυτό στο οποίο ολοκληρώνονται και εξαργυρώνονται τα πάντα....</p><p>Υπάρχει όμως και μια σπουδαία, σύγχρονη πτυχή του marketing που το καθιστά ακαταμάχητο. Στόχος είναι πάντα η χειραγώγηση, η ευθυγράμμιση με την αγορά (αυτό δεν το ξεχνάμε), αλλά είπαμε ότι πλέον το πράγμα είναι βελτιωμένο προς το επιστημονικότερο. Η χειραγώγηση αυτή πολλαπλασιάζει την δυναμική και την αποτελεσματικότητά της εάν λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες του χειραγωγούμενου. Και τι ανάγκες έχει ο χειραγωγούμενος όταν είναι κάτοικος/οδηγός μιας τερατώδους, άνυδρης, θανατηφόρας ερήμου όπως η Αθήνα ένα καλοκαιρινό απομεσήμερο; Όταν κλεισμένος μέσα στο μεταλλικό του κουτί με το αιρ κοντίσιον στο φουλ, διασχίζει ταχύτατα τις γκρίζες λεωφόρους της, με ανεσταλμένες όλες τις αισθήσεις του, με το μυαλό του διαρκώς σε σύνδεση με αδιόρατα νήματα άρα με ένα μυαλό σε κατάσταση ύπνωσης; Εμείς το ξέρουμε και θα σας το δώσουμε, λέει το marketing. <i>Θέλει ένα μπουκαλάκι κρύο νερό και ένα χαμόγελο</i>. Μια μικρή διακοπή, μια μικρή επιβεβαίωση ότι δεν ζει τον απόλυτο τρόμο της παραμόρφωσής του, την απόλυτη αλλοτρίωση και αποξένωση, την απόλυτη εξαχρείωση της ζωής , αλλά ότι όλα βαίνουν καλώς. Το χαμόγελο του υπαλλήλου το επιβεβαιώνει. Για να χαμογελάει ο υπάλληλος, που είναι άγνωστος, που εκείνη την ώρα εργάζεται και εκτελεί κάποιες εντολές, που ζει μέσα στο ίδιο και χειρότερο καμίνι, δεν μπορεί κάτι καλό θα υπάρχει... Τι ακριβώς; δεν ξέρει.... μπορεί ο υπάλληλος να έχει κατακτήσει την σοφία, μπορεί να είναι ο στωικός σοφός.... Πάντως μπορεί να συνεχίσει την διαδρομή του... Ο ιδεαλισμός μπορεί να παραμείνει στη θέση του. </p><p>Η επίφαση της καλής ανθρώπινης κατάστασης / διάθεσης, η επίφαση του χαμόγελου και της ανθρωπινότητας πρέπει να παραμείνει στη θέση της. Είναι απαραίτητο αυτό για να εξακολουθούν οι άνθρωποι να κάνουν ότι κάνουν και να νιώθουν ευχαριστημένο, δηλαδή εξημερωμένοι μέσα στα δεσμά τους. Μάλιστα το μπουκάλι νερού που δίνεται δωρεάν αποσείει κάθε υποψία ότι εδώ ίσως να υποκρύπτεται κάποιο οικονομικό συμφέρον. Είναι ανάγκη η αγριότητα να μασκαρεύεται πειστικάι. Είναι ανάγκη οι άνθρωποι να παραμυθιάζονται και να απωθούν αυτό το οποίο κατά βάθος ξέρουν : ότι δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο, ότι και το χαμόγελο και η ευγένεια και η υποδοχή έχουν γίνει διδακτέα ύλη, κεφάλαια και υποκεφάλαια των παντοειδών εγχειριδίων marketing και σεμιναρίων και ότι πρέπει να εκτελούνται σε όλο το μήκος της αλυσίδας επί ποινή απολύσεως. Ότι όλες αυτές οι "καλές" και "επιθυμητές" συμπεριφορές έχουν πάψει να είναι ανθρώπινες, δηλαδή ελεύθερα επιλεγόμενες, και έχουν γίνει χαμαιλεόντειες συμπεριφορές. Ως τέτοιες χαρακτηρίζονται από την επιδερμικότητα σκέψεων και αισθημάτων. Κατά συνέπεια ο ίδιος ο πολιτισμός δεν είναι πολιτισμός των φυσικών ανθρώπων αλλά των χαμαιλεόντων και των τεχνολογικών αντιστοίχων τους, των μηχανών. </p><p>Αλλά, <i>Εσύ χαμογέλα, ρε, τι σου ζητάνε; </i></p><p>Τι σου ζητάνε; παρά μόνο να γίνεις κι εσύ ένας χαμαιλέοντας.... </p><p>Όταν φτάνουμε στο σημείο να εκλιπαρούμε το χαμόγελο του χαμαιλέοντα και δεν μπορούμε να το διακρίνουμε από το χαμόγελο του ανθρώπου, τότε <i>ο άνθρωπος έχει πεθάνει</i>....</p><p> </p><p> </p>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-44994107679724403942023-07-10T04:51:00.000+03:002023-07-10T04:51:18.277+03:00_Τι κάνουν εκεί πάνω;<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAuj_zdnH12NEncfYJymQKs7sPcjAGEjcDD78EWQxYzHfzCGk2ILXqcENorI3rRreQA-ohTV5-WJUueC5JCJLAKSmOUi6UHLnFiaY1ERlXIBvGEnFn-qZ7ai1qP5G7Zplz9E1NsQtEjTp-mCYRInWE1olK3zea4r5H34bMMD2mmcRAw9l8b-Xppa1YKuDW/s980/rodos-servitoros.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="520" data-original-width="980" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjAuj_zdnH12NEncfYJymQKs7sPcjAGEjcDD78EWQxYzHfzCGk2ILXqcENorI3rRreQA-ohTV5-WJUueC5JCJLAKSmOUi6UHLnFiaY1ERlXIBvGEnFn-qZ7ai1qP5G7Zplz9E1NsQtEjTp-mCYRInWE1olK3zea4r5H34bMMD2mmcRAw9l8b-Xppa1YKuDW/w400-h213/rodos-servitoros.jpg" width="400" /></a></div><br /><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn9QGtrMyJgMb1WwTDJ2PUxZT-0qQajOwCA2vSUCjkfMPBcCDXnYn5xZp1NufxtI1MW0MEAzE852BAAMwLxERVXpifUBk3M55Q7uqrP4Mm3v8Bm8IZ0EmtFG8xsFmU2ESrM-4WQEvSEccs9fU4naGS1ljUCx6D7bpZQjhCx35m59WbKTqLuXVEX1iTOHox/s300/%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="168" data-original-width="300" height="224" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn9QGtrMyJgMb1WwTDJ2PUxZT-0qQajOwCA2vSUCjkfMPBcCDXnYn5xZp1NufxtI1MW0MEAzE852BAAMwLxERVXpifUBk3M55Q7uqrP4Mm3v8Bm8IZ0EmtFG8xsFmU2ESrM-4WQEvSEccs9fU4naGS1ljUCx6D7bpZQjhCx35m59WbKTqLuXVEX1iTOHox/w400-h224/%CF%81%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Βλέποντας αυτές τις δύο φωτογραφίες, τα ερωτήματα που τέθηκαν στον δημόσιο διάλογο (άλλος ένας ευφημισμός του κατευθυνόμενου μονολόγου) ήταν : 1. εάν αυτό που βλέπουμε είναι νόμιμο, δηλ. αν τηρείται η κείμενη νομοθεσία (πολεοδομική, λιμενική, εργατική και ό,τι άλλο) και 2. εάν αυτό που βλέπουμε γίνεται με την συγκατάθεση του εργαζόμενου (του σερβιτόρου). </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Και στα δύο αυτά ερωτήματα η απάντηση ήταν καταφατική. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Η επιχείρηση τηρεί όλες τις διατάξεις, βεβαίωσε ο υπουργός Άδωνις, ο οποίος επιδεικνύοντας ταχύτατα αντανακλαστικά και ζήλο διέταξε, όπως είπε, να γίνουν αμέσως όλοι οι έλεγχοι (άξιος ο μισθός του!) και ο εργαζόμενος με την θέλησή του, δίχως καμία εργοδοτική πίεση, θαλασσοδρομεί για να βγάλει ένα, πλέον του "καλού" μισθού του, "καλό" φιλοδώρημα . Εξάλλου πόσα και πόσα άλλα δεν κάνουν οι άνθρωποι τη σήμερον ημέρα για να βγάλουν τον "επιούσιον";</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> Όμως εάν, παρόλα αυτά, νιώθουμε ότι κάτι μας ενοχλεί, κάτι μας φαίνεται παράξενο, κάτι κλωτσάει μέσα μας, ας μην το αφήσουμε να πάει χαμένο, ας μην το θάψουμε. Βέβαια η κοινωνική συμμόρφωση θα σπεύσει να το καταπνίξει και να μας βεβαιώσει ότι όλα βαίνουν καλώς. Δεν υπάρχει τίποτα παράξενο, τίποτα αντι-κανονικό, τίποτα που να χρήζει μιας δεύτερης και τρίτης (ίσως) σκέψης. Έτσι, βεβαιώνοντάς μας για την ορθότητα μιας πρακτικής, η πρακτική αυτή, απενοχοποιημένη πλέον, μπορεί να αποτελέσει μέρος και του δικού μας πραξιακού και αξιακού ορίζοντα. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα! </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"> Εμένα, πάντως, βλέποντας τις εικόνες και παρακολουθώντας (όχι ιδιαίτερα πολύ) την συζήτηση, το ερώτημα που με προβλημάτισε, ήταν : <span style="color: red;">Τι κάνουν αυτοί εκεί πάνω</span>;</div><div class="separator" style="clear: both;">Από αυτό θα πρέπει να ξεκινήσουμε. </div><br /></div><div style="text-align: center;">Αυτό, λοιπόν, που βλέπουμε είναι η εξέλιξη της κοινής και ξεπερασμένης πια ξαπλώστρας. Φύγαμε από την σαρδελοποιημένη παραλία, όπου ο ένας στριμώχνεται δίπλα στον άλλο κι ακούει μέχρι και την κλανιά και το ρέψιμό του, όπου η άμμος εξακολουθεί παρά τα καλοσχεδιασμένα μονοπατάκια να είναι ενοχλητική κι όπου πρέπει να περπατήσεις κάμποσα βήματα για να βουτήξεις στη θάλασσα και πήγαμε σε κάτι πιο σύγχρονο. Μικρές πακτωμένες στον βυθό ξύλινες εξέδρες με ανέσεις και ανεμπόδιστη θέα στον ορίζοντα, που χωράνε μόνο "εμάς" και κανέναν άλλο. </div><div style="text-align: center;"> Στο λεξιλόγιο της αγοράς, αυτό που βλέπουμε λέγεται καινοτομία, επιχειρηματική ευρηματικότητα και ποιοτική αναβάθμιση του λεγόμενου τουριστικού προϊόντος. </div><p></p><div style="text-align: center;">Στην πραγματικότητα είναι μια αντιγραφή του μεσοαστικού διαμερίσματος των σύγχρονων πόλεων στους παραθαλάσσιους τόπους τουρισμού. Ο μέσος τουρίστας, πάνω σε αυτές τις εξέδρες διατηρεί την ψευδαίσθηση της ιδιωτικότητάς του, κουβαλάει μαζί του στην παραλία τον ιδιωτικό, απομονωτισμό του, όπως ακριβώς έχει συνηθίσει να τον ζει στο διαμέρισμα της πολυκατοικίας όπου στεγάζεται όλο τον χρόνο. Κι όπως ακριβώς λειτουργεί το ντιλίβερι στις πόλεις (και στα χωριά, πλέον) έτσι κι εδώ, στην παραλία μπορεί με ένα μήνυμα να έχει στην δική του εξέδρα (δηλ. στην "πόρτα"του) ό,τι τραβάει η ιδιότροπη όρεξή του. Κι ο σερβιτόρος δεν κάνει τίποτε άλλο από το γνωστό τοις πάσι ντιλίβερι, μόνο που εδώ γίνεται δια θαλάσσης και όχι δια μηχανακίου. </div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Υπάρχει καμία αμφιβολία ότι επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά η προσκόλληση του ανθρώπου στις ανέσεις της σύγχρονης ζωής; Ότι για όσο δεν αμφιβάλλουμε γι΄αυτές τις "ανέσεις", δεν υπάρχει περίπτωση να αναρωτηθούμε το παραμικρό για το σύστημα που τις παράγει και τις επενδύει αξιακά; Για μένα καμία. Είναι <i>το τυρί στη φάκα</i>. </div><div style="text-align: center;"> Κατακτημένες με τόσες υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, οι σύγχρονες ανέσεις και οι ποικίλοι τρόποι τους, είναι τα ακριβοπληρωμένα, πολύτιμα και λατρεμένα δεσμά από τα οποία δεν μπορούν πλέον οι άνθρωποι να δραπετεύσουν, ακόμα κι όταν υποτίθεται ότι δραπετεύουν και πάνε διακοπές. </div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Ο φυσικός τρόπος σχετισμού με τη φύση, που δεν είναι οργανωμένος και καθοδηγημένος από κάποιον, η απλότητα της άμεσης και ασχεδίαστης επαφής του ανθρώπινου σώματος με το υγρό στοιχείο, με την θάλασσα στην φυσική και πρωτόγονη μορφή της, το απλό κολύμπι που είναι χαρά και ταλαιπωρία μαζί, η σεμνότητα του απλού ψωμιού και νερού, είναι πράγματα για πάντα χαμένα, τουλάχιστον για τους πολλούς. </div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Υπάρχει όμως και άλλη μια πλευρά. </div><div style="text-align: center;"><span style="color: red;">Τι ακριβώς απολαμβάνουν αυτοί εκεί πάνω;</span></div><div style="text-align: center;">Ο Πλάτωνας είχε περιγράψει τους δεσμώτες, στην γνωστή αλληγορία, έγκλειστους σε μια υπόγεια σπηλιά, αναγκασμένους να βλέπουν μόνο τις σκιές που προβάλλονταν στα τοιχώματα της και να πιστεύουν οι δυστυχείς ότι αυτά που έβλεπαν ήταν τα πραγματικά πράγματα και η πραγματική ζωή. </div><div style="text-align: center;">Κάτι ανάλογο έχουμε και εδώ. </div><div style="text-align: center;">Βέβαια δεν υπάρχει σπηλιά - </div><div style="text-align: center;">Βέβαια δεν υπάρχουν δεσμά- ούτε φωτιά να καίει στο βάθος</div><div style="text-align: center;">Υπάρχει όμως το σημαντικότερο : η προβολή. </div><div style="text-align: center;">Αυτό που προβάλλεται είναι η εικόνα του ευτυχισμένου, του επιτυχημένου, του ισχυρού εαυτού, ο οποίος διακηρύσσει τα δικαιώματά του στις απολαύσεις της ζωής, στις μικρές καταναλωτικές φαντασμαγορίες, στην φαντασίωση της διαταγής και της εξουσίας. Από αυτή την εικόνα δεν μπορούν να τραβήξουν τα μάτια τους οι άνθρωποι εκεί πάνω στις μικρές ξύλινες εξέδρες τους, γιατί έχουν, όπως εκείνοι οι αρχαίοι πλατωνικοί δεσμώτες, γεννηθεί μέσα σ'αυτήν και τίποτα άλλο δεν γνωρίζουν.</div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;">Οι πρακτικές αυτές μπορεί να είναι σύννομες, μοντέρνες, καινοτόμες, κοινωνικά αποδεκτές, οικονομικά χρήσιμες, μπορεί ακόμα και να βραβευτούν γιατί προάγουν το εθνικό τουριστικό συμφέρον</div><div style="text-align: center;">για μένα όμως, και για τους λόγους που ανέφερα, είναι απλώς ανήθικες. </div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><br /></div><div style="text-align: center;"><br /></div>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-72500304133620991202023-04-06T11:19:00.000+03:002023-04-06T11:19:00.413+03:00_αν αυτή είναι η πολιτική<p> Δεν θα το επιδιώξω, αλλά θα εκμεταλλευτώ αυτή τη καταπληκτική συγκυρία : ώρα απογευματινή, μάθημα σε σπίτι, σε κεντρική πλατεία, σε κεντρικό χωριό, από κάτω τα καφενεία και είχα εντοπίσει καθώς πήγαινα ασυνήθιστες κινήσεις, μια αναταραχή και μια κυρία, άγνωστη σε μένα, με χρώμα μαλλιών σε ώριμη μελιτζάνα να περιφέρεται μαζί με μια φίλη της που δεν είχε τίποτε το αξιοσημείωτο. Εγώ πρόσεξα την μελιτζανί. </p><p>Το μάθημα κυλούσε ανάμεσα σε απογοητεύσεις και προσπάθειες, οι ήχοι της πλατείας γνωστοί και γι αυτό ανήκουστοι έφταναν αλλά και δεν έφταναν σ'αυτιά μου, ίσως αν πρόσεχα έξω να έφταναν, αλλά εγώ πρόσεχα μέσα. </p><p>Οι ήχοι αλλάζουν. Ξέρω την αλλαγή των μικροφωνικών στις μικρές πλατείες των χωριών. </p><p>Τέλος μαθήματος. Η προεκλογική συγκέντρωση στα μισά. Έμεινα να ακούσω κι εγώ. Παράγγειλα όπως κάνω πάντα μια τσικουδιά και τι ανανέωση προσώπων, κινήσεων, χρωμάτων. Ίδιες ιδέες ή καλύτερα καμία ιδέα... χωρίς ιδέες. Το απόγευμα όμως δεν έχασε σε τίποτα την ομορφιά του Απρίλη του. </p><p>Το κόμμα, από αυτά τα κόμματα που διεκδικούν την εξουσία, δηλαδή την πλειοψηφία του λαού, δηλαδή το εξής ένα ή μπορεί δύο. Γι αυτό και τα κουκιά είναι μετρημένα. Λογιστική των συντάξεων, των συντελεστών δόμησης, των διορισμών στην εκπαίδευση, των κλινών στα νοσοκομεία, της τιμής της κιλοβατώρας και των κυβικών. Τέλεια. Το πολιτικό πρόγραμμα βαλμένο σε κουκκίδες (bulets). Συλλογισμός κανένας. Αφαιρουμένης της θεατρικότητας θα μπορούσε να είναι σπάραγμα από γνώριμο δελτίο ειδήσεων κάποιου καναλιού, αδιάφορο ποιου. </p><p>Κυρίες καλοβαλμένες συνταξιούχες δημοσίου με παιδιά να σπουδάζουν στο εξωτερικό. Ένας νεανίας με περιποιημένο γένι και κουστούμι που θύμισε σχολές μάρκετινγκ, καθισμένος μπροστά μπροστά, κουνούσε καταφατικά το κεφάλι στο τέλος κάθε μικρής ή μεγάλης πρότασης του ομιλητή και συνέχισε με μεγαλύτερη ζέση να κουνάει την κεφαλή του καθώς ο πολιτευτής έδινε τις άνετες, γεμάτες αυτονόητη αλήθεια απαντήσεις του στις ερωτήσεις του κοινού. Ηλικιωμένοι οι περισσότεροι με τα κεφάλια τους γεμάτα από τις συνταξιοδοτικές τους ανησυχίες και πέραν αυτών τίποτα άλλο. Η ανάπτυξη υμνήθηκε, ως οφείλεται, και όλοι υποκλίθηκαν στον ύμνο της. </p><p>Τέλεια, τέλεια δεν έχω τίποτα άλλο να πω, παρά μόνο ότι αν μου ξανατύχει θα μένω σε κάθε τέτοια συγκέντρωση, ανεξαρτήτως κόμματος. Αν αυτή είναι η πολιτική ..... απαντώ η ίδια: Ναι, αυτή είναι... τότε μου φαίνεται ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος για να γυρίζω πίσω γεμάτη θέρμη, κέφι, ενθουσιασμό, ιερή συγκέντρωση κι αγάπη στο διάβασμα και στα βιβλία μου. </p>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-75622771832913051012023-03-11T11:55:00.001+02:002023-03-11T12:17:03.828+02:00_ένα άλογο ανέβαινε τη γέφυρα<p><span style="font-family: times;"> Ένα άλογο ανέβαινε τη γέφυρα</span></p><p><span style="font-family: times;">Σκυφτό σχεδόν συντετριμμένο</span></p><p><span style="font-family: times;">διόλου περήφανο δεν ήτανε το άλογο</span></p><p><span style="font-family: times;">κι αν είχε ξεφύγει κάπως από τα δεσμά του</span></p><p><span style="font-family: times;">δεν κάλπαζε όπως τ' άλογα, </span></p><p><span style="font-family: times;">προχώραγε αργά κι έσερνε το σχοινί του.</span></p><p><span style="font-family: times;">Μαύρο ήταν, μαύρο θαμπό, σκόνη από μαύρο άχυρο το τύλιγε</span></p><p><span style="font-family: times;">και πήγαινε μονάχο</span></p><p><span style="font-family: times;">Η ουρά κοντή, κάποιος την είχε κόψει (γιατί να κόψουν την ουρά ενός αλόγου;) </span></p><p><span style="font-family: times;">και το κεφάλι του μου φάνηκε παράξενο, μπαλώματα γεμάτο.</span></p><p><span style="font-family: times;">Δίπλα και κάτω περνούσανε τ' αυτοκίνητα κι άνθρωποι, βουή η εθνική οδός</span></p><p><span style="font-family: times;">Ίσως ήταν το ίδιο βασανισμένο άλογο που έκανε κάποτε</span></p><p><span style="font-family: times;">έναν σοφό άνθρωπο να χάσει το μυαλό του. </span></p><p><span style="font-family: times;"> Ατάραχο κι αταίριαστο,</span></p><p><span style="font-family: times;"> είδα εχθές έν' άλογο που ανέβαινε την γέφυρα μονάχο. </span></p>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-27061314115600941872023-03-09T11:39:00.002+02:002023-03-10T08:52:24.171+02:00_αμφισβήτηση, ασφάλεια, πληροφορία <p> <span style="font-family: times;">Δεν νομίζω ότι υπάρχει αντίρρηση ότι η αμφισβήτηση είναι η "αχίλλειος πτέρνα" κάθε κοινωνίας. Όσοι και όσες τόλμησαν να βάλουν μικρές ή μεγάλες βόμβες αμφισβήτησης στο οικοδόμημα κάθε κοινωνικής κατάστασης - πραγματικότητας, κακόπαθαν (λοιδωρήθηκαν, δικάστηκαν, κάηκαν, αποκεφαλίστηκαν). Και είναι παραπάνω από βέβαιο ότι κάθε σύστημα είναι υποχρεωμένο συνεχώς και με διάφορους τρόπους να προστατεύει τον εαυτό του από κάθε μικρή ή μεγάλη αμφισβήτηση. Την ευγενή όσο και αναγκαία αυτή δραστηριότητα αναλαμβάνουν διάφοροι σε κάθε ιστορική περίοδο. Στην σύγχρονη περίοδο που μας απασχολεί δικαιωματικά αναλαμβάνουν τα Μέσα. Τα Μέσα με την ακατάπαυστη ενημέρωση και φλυαρία τους δεν κάνουν άλλο τι παρά να ξεριζώνουν κάθε μικρό σπόρο αμφισβήτησης, κάθε ερωτηματικό που μπορεί να φυτευτεί στο μυαλό κάποιου. Ακόμα περισσότερο φυτεύουν τα ίδια τα Μέσα τσούφιους σπόρους αμφισβήτησης, σπόρους ευνουχισμένους, οπότε η δουλειά γίνεται πιο εύκολη, εκ του ασφαλούς και κρατώντας τα προσχήματα της "δημοκρατικής και πολύπλευρης ενημέρωσης". </span></p><p><span style="font-family: times;">Όμως το θέμα μου δεν είναι πώς βγάζουν το ψωμί τους τα Μέσα, οι πτυχές της εργασίας τους και το αν μπορούμε να βγούμε από το πλέγμα τους, αλλά το τι θα μπορούσε να αφορά η ίδια η αμφισβήτηση στις σύγχρονες δυτικές (όπως η ελληνική) κοινωνίες. Σήμερα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμφισβήτηση από αυτή που αφορά την ασφάλεια. Πάνω στο δόγμα και στην ανάγκη της ασφάλειας έχει στηθεί όλος ο μεταπολεμικός δυτικός, πολιτικός πολιτισμός : από την εποχή του ψυχρού πολέμου ακόμη, έως τις επιθέσεις στην Κούβα, στο Ιράκ και αλλού, τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς και τα συστήματα παρακολούθησης των δρόμων, των σπιτιών, των καταστημάτων, τους ελέγχους των τροφίμων, των συναλλαγών κλπ. Μη ξεχνάμε ότι το κύριο σύνθημα που προβλήθηκε την περίοδο του κορονοϊού ήταν "Μένουμε ασφαλείς". Ως σύνθημα απόλυτα κατανοητό από όλους και δύσκολο να αντικρουστεί. Δύσκολο, πολύ δύσκολο να βάλεις δίπλα στην ασφάλεια ένα ερωτηματικό. Το αίτημα για ασφάλεια, λοιπόν, είναι θεμελιώδες και εγείρεται επιτακτικά κάθε φορά που κάτι εισβάλλει και διαταράσσει την ευταξία του Συστήματος. </span></p><p><span style="font-family: times;">Δύο λόγους μπορώ να σκεφτώ που η ασφάλεια έχει πάρει το προβάδισμα έναντι κάθε άλλου κοινωνικού αιτήματος και έχει γίνει ο θεμέλιος λίθος της σύγχρονης "φαντασιακής θέσμισης της κοινωνίας", για να θυμηθούμε και τον Κορνήλιο. Πρώτος, διότι τα δαιδαλώδη συστήματα μέσα στα οποία η σύγχρονη ζωή βρίσκεται περιπλεγμένη δεν μπορούν να διανοηθούν ότι θα λειτουργήσουν έστω και μια ώρα χωρίς την ασφάλεια, μέσα σε περιβάλλοντα διαταραχής και απροβλεψίας και Δεύτερος, διότι εάν ο μέσος πολίτης είναι υποχρεωμένος να σκέφτεται και να απασχολείται με την ασφάλεια του ίδιου, της οικογένειάς του, της γειτονιάς του και της πόλης του (όπως γινόταν στην ελληνική αρχαιότητα, για παράδειγμα), τότε αυτομάτως καταρρέει το έτερο δόγμα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, ήτοι αυτό της ευτυχίας, της καλοπέρασης, της απόλαυσης, καταρρέει δηλαδή σύμπας ο καταναλωτισμός και το ίδιο το επινοημένο "νόημα της ζωής" και θα πρέπει να βρούμε ένα άλλο. Ποιο; κανείς δεν ξέρει. </span></p><p><span style="font-family: times;">Ασφάλεια, λοιπόν, και πάλι ασφάλεια. Τι, όμως, θα μπορούσε να αφορά η αμφισβήτηση της ασφάλειας; Μήπως την ικανότητα των αρχόντων να άρχουν ικανά και αποτελεσματικά και να εξασφαλίζουν την ηρεμία στις ζωές των αρχομένων; Να κάνουν δηλαδή καλά την δουλειά που τους έχει ανατεθεί; Όλοι πλέον ξέρουμε ότι οι άρχοντες και τα επιτελεία τους, είναι απολύτως αναλώσιμοι και αντικαταστάσιμοι, ότι πλέον δεν υπάρχει ανάγκη για χαρισματικούς ηγέτες που θα κατευθύνουν, θα φουντώνουν ή θα καταστέλλουν, αναλόγως, την αμφισβήτηση. </span></p><p><span style="font-family: times;">Για να απαντήσουμε στο παραπάνω ερώτημα θα πρέπει να βάλουμε στο μικροσκόπιο τον θεμέλιο λίθο της ασφάλειας. Από τι αποτελείται η ασφάλεια των σύγχρονων κοινωνιών; Αν λοιπόν βάλουμε στο νοητικό μας μικροσκόπιο την ασφάλεια θα δούμε ότι αποτελείται από άπειρες, μικρές, διαφορετικές μεταξύ τους πληροφορίες. Όσες πιο πολλές πληροφορίες συντρέχουν σε ένα σύστημα, τόσο αυτό το σύστημα δικαιούται να λέει ότι είναι ασφαλές. Η πληροφορία είναι γρήγορη, σωρευτική, θετική, άχρωμη και άοσμη. Όλα τα εκπαιδευτικά προγράμματα αυτήν εκθειάζουν και υπηρετούν σε μια προσπάθεια να κάνουν τους ανθρώπους ικανούς και επιδέξιους συλλέκτες πληροφοριών (όπως κάποτε τροφοσυλλέκτες και κυνηγούς). Πάνω στο δομικό υλικό της πληροφορίας στηρίζονται τα πάντα και όλοι χρειαζόμαστε όλο και περισσότερες. Έχουμε την ελπίδα ότι μαζεύοντας πληροφορίες, κάποτε θα φτάσουμε να εξαντλήσουμε το πραγματικό. Το πραγματικό θα μας παραδοθεί ολοσχερώς, οπότε η ονειρική και απόλυτη ασφάλεια θα γίνει πραγματικότητα και οπότε δεν θα χρειαστεί ποτέ ξανά να ανησυχήσουμε ή να αναζητήσουμε τίποτα. Όλα θα έχουν κλείσει πριν καν συμβούν. Κάτι σαν θεϊκός νους μού ακούγεται αυτό....</span></p><p><span style="font-family: times;">Έρχεται τότε ένα τυχαίο (;) γεγονός όπως αυτό στα Τέμπη και τινάζει στον αέρα το δόγμα της ασφάλειας. Θέτει το περιβόητο ερωτηματικό το οποίο εμείς δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να θέσουμε : Ασφάλεια; ποια ασφάλεια; Τρέχουν τότε όλοι να ξαναστήσουν στα πόδια της την καθημαγμένη ασφάλεια, με πρώτα και καλύτερα τα Μέσα αλλά και τους επιτελείς των διαφόρων επιτελείων. Γιατί όλα έχουν ένα όριο, γιατί αν αφήσουμε ανεξέλεγκτα τα ερωτηματικά, τότε το πένθος δεν θα τελειώσει ποτέ και οι κοινωνίες μας δεν μπορούν να επεξεργαστούν το πένθος ως συνοδό σύμπτωμα της ζωής.</span></p><p><span style="font-family: times;">Εγώ όμως θέτω αλλού το ερωτηματικό. Λέω, λοιπόν, ναι στην ασφάλεια. Αλλά σε μια ανασφαλή ασφάλεια, που δεν στηρίζεται πάνω στον ιμαλάιο σωρό των πληροφοριών, αλλά σε κάτι άλλο, όπως η <b>βασανισμένη και συνεχώς βασανιζόμενη με τον εαυτό της ανθρώπινη σύνεση.</b> </span></p><p><span style="font-family: times;"><br /></span></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-73846694563181361862023-03-02T12:34:00.004+02:002023-03-02T21:52:14.130+02:00_ποιος φταίει; <p style="text-align: justify;"> <span style="font-family: times;">Ποιος φταίει; ή Τι φταίει; </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Αρχέγονο ερώτημα του ανθρώπου. <i>Φταίει πάνω απ' όλα το κρασί</i>, είναι η ποιητική απάντηση του Βάρναλη...</span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Από την απάντηση, την όποια απάντηση, εξαρτάται όχι μόνο η βιολογική μας επιβίωση, αλλά και η ψυχική μας ισορροπία, η αίσθηση δικαιοσύνης που διέπει τις κοινωνίες μας και ηθική τάξη του σύμπαντος κόσμου. Αλίμονο εάν δεν θέταμε αυτό το ερώτημα το οποίο εγείρεται αμέσως μετά από κάθε κακό, κάθε διατάραξη της ομαλότητας, του προγραμματισμού, του κανονικού. Αμέσως μόλις δοθεί μια απάντηση (επαναλαμβάνω: η όποια απάντηση) φαίνεται σαν να τακτοποιείται κάτι, σαν η απάντηση να λειτουργεί εξηγητικά, να μετριάζει τον τρόμο που νιώθουμε μπροστά στο ανεξήγητο. Α! ήταν λάθος του σταθμάρχη... έτσι εξηγείται. Εντάξει, λοιπόν, ας δικάσουμε τον σταθμάρχη, ας καταδικάσουμε τον σταθμάρχη, ας εκπαιδεύσουμε τον σταθμάρχη, ας αντικαταστήσουμε τον σταθμάρχη και τους σταθμάρχες απάντων των σιδηροδρομικών σταθμών, όπου γης... με τι; Με τι να τους αντικαταστήσουμε; Ας πούμε με μηχανές, με τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα τα οποία δεν θα κάνουν τραγικά, ανθρώπινα λάθη. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Καλό μού ακούγεται αυτό! Φαίνεται ότι μετά από χιλιετίες πολιτισμού, η ανθρωπότητα βρίσκει μια λύση στο πρόβλημα της ελλατωμματικότητάς της: Εφόσον οι άνθρωποι δεν μπορούν να απαλλαχθούν από το λάθος, την αμέλεια, την παράβλεψη, την κακή εκτίμηση, το σφάλμα, ακριβώς επειδή είναι άνθρωποι, τότε εάν παραδώσουμε ένα μέρος του κόσμου μας στις μηχανές και τα συστήματα, τότε αυτός ο κόσμος τον οποίο εμείς φτιάξαμε, τον οποίο εμείς επιλέξαμε σαν τον καλύτερο δυνατό κόσμο, θα γίνει πιο ασφαλής για εμάς. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Έτσι σώζεται ο κόσμος μας! Έτσι σώζεται η λογική του και η λογική μας μένει στη θέση της. Έτσι ετοιμαζόμαστε για το επόμενο βήμα, χωρίς να αναρωτηθούμε εάν εμείς έχουμε επιτρέψει να εισχωρήσει στον κόσμο αυτό και σε πολλές και ποικίλες εκφάνσεις του (στις μεταφορές βεβαίως, αλλά όχι μόνο σε αυτές) ένας αστάθμητος και διαταρακτικός παράγοντας : η ταχύτητα. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Το συγκεκριμένο δυστύχημα έχει δύο συνυφασμένες μεταξύ τους πτυχές : η μια είναι το ανθρώπινο λάθος, με την ευρεία έννοια και όχι αυτή που συγκεκριμενοποιείται σε έναν ορισμένο άνθρωπο, μια δεδομένη στιγμή και η δεύτερη είναι η ταχύτητα. Δεν επιλέγουμε το λάθος, το λάθος υπάρχει και θα υπάρχει, εφόσον δεν μπορούμε να προβλέψουμε όλες τις απέραντες εκδοχές του πραγματικού. Επιλέγουμε όμως την ταχύτητα. Επιλέγουμε να παραβλέπουμε ότι οι άνθρωποι είμαστε όντα της βραδύτητας, αργοκίνητα και αργόστροφα πλάσματα τα οποία όμως δεν έχουν αποδεχθεί την βραδύτητά τους, και κάνουν τα πάντα για την φενακίσουν. Αντιμαχόμαστε την βραδύτητα σε κάθε πλευρά και της ατομικής και της κοινωνικής πραγματικότητας : Στο πεδίο της μάχης επιλέγουμε, το γρήγορο άλογο, η γρήγορη αντίδραση, το γρήγορο βλήμα, τη γρήγορη βολή. Στο πεδίο της οικονομίας, τη γρήγορη μηχανή, τη γρήγορη παραγωγή, τη γρήγορη εξάπλωση σε νέες αγορές. Στο πεδίο της μετακίνησης, το γρήγορο αυτοκίνητο, το γρήγορο αεροπλάνο, τη γρήγορη μεταφορά προϊόντων. Στο πεδίο της καθημερινής ζωής, το γρήγορο καθάρισμα, το γρήγορο φαγητό, τη γρήγορη πληροφορία, το γρήγορο φαγητό, τη γρήγορη απόφαση. Ακόμα και στο πεδίο της εκπαίδευσης, η απαίτηση πλέον είναι για "διαγώνιο" (έτσι το λένε) δηλαδή λίγο από την αρχή και λίγο από το τέλος της παραγράφου ή της σελίδας, διάβασμα. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Επομένως, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο "ανθρώπινο λάθος", αλλά στην ριζική αντίφαση της βραδύτητας ως ανθρωπολογικής σταθεράς και της ταχύτητας ως κοινωνικού, τεχνικού και πολιτισμικού φαινομένου, η οποία υπάρχει και υφίσταται σε ποικίλες εκδοχές της κατασκευασμένης από εμάς ανθρώπινης ζωής και τούτη τη φορά εκδηλώθηκε με την μορφή ενός πολύνεκρου δυστυχήματος. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Γιατί όμως ενώ είμαστε όντα της βραδύτητας (κι αυτό αποδεικνύεται με πολλές αποδείξεις από διάφορους τομείς : ταχύτητα βαδίσματος και τρεξίματος, παρατεταμένη παιδική ηλικία, χρονοβόρα και παρατεταμένη εκπαίδευση, δυσκολία κατανόησης, διαδικασία αλλαγής και λήψης αποφάσεων κ.ά.) καταδυναστευόμαστε από την ταχύτητα; Δύο απαντήσεις μπορώ να σκεφτώ : Η πρώτη και πιο εμφανής είναι ότι ο ταχύς είναι και ο ισχυρός στην αναμέτρηση με τον αντίπαλο (όποιος κι αν είναι αυτός ο αντίπαλος : ο ανταγωνιστής, η Φύση, ο εχθρός). Οπότε εάν θέλεις να επικρατήσεις οφείλεις να είσαι γρήγορος. Η δεύτερη είναι ότι η ταχύτητα είναι μεθυστική. Μας μεθάει η ταχύτητα, μας ξεγελάει τόσο γλυκά, μας συνεπαίρνει και μας τυλίγει στα φτερά της για να μας βγάλει από τους καταναγκασμούς και τους περιορισμούς του κόσμου τούτου και του υλικού σώματός μας. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Ω! μήπως τελικά έχει δίκιο αυτός ο παλιός Βάρναλης ; Μήπως τελικά φταίει το κρασί; Μόνο που τώρα η μέθη δεν προκαλείται από το κρασί στα υπόγεια καπηλειά του προηγούμενου αιώνα, αλλά προκαλείται από την ταχύτητα και βρίσκεται παντού. </span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: times;">Κι αν τα γράφω όλα αυτά, δεν είναι για πω τίποτα, ούτε συγκινητικό, ούτε ότι συμπάσχω με τα θύματα και τις οικογένειες των νεκρών. Αλλά για να πω ότι δυστυχήματα τέτοια ή παρόμοια θα γίνονται και θα γίνονται, γιατί αφενός δεν μπορούμε να απαλλαχτούμε το "λάθος" και αφετέρου δεν μπορούμε να μην επιλέγουμε την ταχύτητα. </span></p><p style="text-align: justify;"><br /></p>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-23204018989408496812022-07-02T07:53:00.096+03:002022-07-02T19:39:56.632+03:00_θέσεις εργασίας ηλιθίων σε μια "κοινωνία" χαρτιών<p> Η εφόρμηση για το γράψιμο ετούτο δόθηκε από προσωπικό περιστατικό. Το προσωπικό όμως θέμα λίγο ενδιαφέρει. Στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρει καθόλου, εφόσον δεν ενδιαφέρει ούτε εμένα την ίδια που υποτίθεται ότι αφορά άμεσα. Επιπλέον, δεν είναι καν κάτι φρέσκο, αφού συνέβη πριν περίπου δύο μήνες. Αλλά για να υπάρχει ένας ειρμός, μια ομαλή μετάβαση και για να μη νομίζετε ότι μετά από τόσο καιρό που έχω να γράψω κάτι με χτύπησε ξαφνικά ή κάτι με τσίμπησε, αναγκάζομαι να γράψω δύο εισαγωγικές αράδες. </p><p>Λοιπόν, είχα την αφελή ελπίδα ότι θα μπορούσα, λέει, να βρω μια θέση εργασίας, στον Δήμο της περιοχής μου, παρακαλώ, αξιοποιώντας ένα πρόγραμμα του ΟΑΕΔ, από αυτά τα ψυχοπονιάρικα, τα προγράμματα-ψίχουλα, που πέφτουν από το τραπέζι κάθε φορά που τινάζουν το τραπεζομάντιλο για να το ξαναστρώσουν για κάποιο καινούριο φαγοπότι και τα οποία προγράμματα-ψίχουλα περιμένουν καρτερικά χιλιάδες λιγομαριασμένα σκυλάκια κάθε ηλικίας, μόρφωσης, προϋπηρεσίας, εμπειρίας, ανεργίας, αχρηστίας και αχρησίας .... , τα κοινωφελή. Πράγματι, κάποια μέρα με πληροφορούν από τον ΟΑΕΔ ότι κατετάγην πρώτη, παρακαλώ -εδώ μετράνε τα μόρια- και ότι να πάω να πιάσω δουλειά για ένα 8μηνο ως διοικητικός υπάλληλος στο Δήμο της περιοχής που κατοικώ. Σαν όνειρο μου εφάνη, αφού ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να απολαύσω κι εγώ την ασφάλεια, την τακτικότητα, την ραθυμία, την ελεεινότητα μιας θεσούλας δημοσίου υπάλληλου, έστω για λίγο, έστω στα 60 μου....</p><p>Κι ενώ όλα ήταν ΟΚ, κι όλα ήταν όπως έπρεπε, έλειπε ένα χαρτί. Ποιο χαρτί; ρωτάω. Το χαρτί πιστοποίησης γνώσεων χειρισμού Ηλεκτρονικού Υπολογιστή, μου απάντησε ο υπάλληλος μέσα από την γυάλινη προθήκη του. Μα ξέρω να χειρίζομαι ηλεκτρονικό υπολογιστή, του απάντησα. Εσείς μπορεί να ξέρετε όμως ο κανονισμός μας επιβάλει να το πιστοποιήσουμε. Πώς πιστοποιείται ότι ξέρετε;..καταλαβαίνετε... Δυστυχώς δεν μπορούμε να σας πάρουμε, μου είπε. Μου είπε, του είπα.... μου είπε και η προϊσταμένη, της είπα κι αυτηνής, μου είπε και ο ΟΑΕΔ, του είπα κι αυτουνού...</p><p>Άκρη δεν βρέθηκε κι εγώ ξανά στα γνωστά, στα ωραία, στα γνωστά μου μονοπάτια... </p><p>Το πράγμα έχει πολλές προεκτάσεις, μια όμως είναι η ρίζα. Τώρα φεύγουμε από το περιστατικό και περνάμε στην ουσία του πράγματος. Τα προγράμματα αυτά και οι θρυλούμενες θέσεις εργασίας που φέρουν την κρατική σφραγίδα και επενδύονται με παχιά λόγια, λόγια προεκλογικά "όλοι μαζί προχωράμε στην επόμενη μέρα", λόγια διαφημιστικά περί "κοινωνίας ίσων ευκαιριών" κι άλλες τέτοιες μπουρδοκλωμένες αρλούμπες, μόνο κατ' όνομα είναι "κοινωνικά". Καμία κοινωνική ευαισθησία ή κοινωνική πρόνοια δεν υπάρχει εδώ, παρά μόνο μια μηχανή νομής και ανακατανομής των θέσεων εργασίας. Της κατ'επίφαση εργασίας, της ψοφοεργασίας.... Ακόμα όμως κι αυτή η ελεημοσύνη, που αποσκοπεί στην άμβλυνση της κοινωνικής αντίδρασης, τα ψίχουλα που είπαμε, έχει κοντά ποδάρια και δεν μπορεί να προχωρήσει. Στην πραγματικότητα τα προγράμματα αυτά διαπνέονται από την λογική της οικονομίας της αγοράς και τίποτα πέραν αυτής. Δεν ξεφεύγουν ούτε κατά μια κεραία από το παράδειγμά της. Στην οικονομία της αγοράς δεν υπάρχει καμία "κοινωνία" παρά μόνο "κοινωνία" ως στατιστικό εργαλείο. Κοινωνία ανθρώπων, κοινωνία προσώπων, τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει εδώ και χρόνια πολλά, εάν υπήρχε ποτέ... Αυτό που έχει αντικαταστήσει τα πρόσωπα, τα μοναδικά στις ικανότητές τους, στις δυνατότητές τους, στις δημιουργίες , στις φαντασίες, στις ιδιοσυγκρασίες τους, στις ανάγκες τους, στις ιδιαίτερες ποιότητές τους και κυρίως στην <b>παιδεία</b> τους, είναι μια τεράστια προσθετική μηχανή που σωρεύει χαρτιά επί χαρτιών και τίτλους επί τίτλων, επιμορφώσεις επί επιμορφώσεων και πιστοποιήσεις επί πιστοποιήσεων, δημιουργώντας ένα βουνό χαρτιών (skils) ικανό να θάψει κάθε ιδιαιτερότητα του προσώπου. Κι όμως αυτό το βουνό θρέφει τη μηχανή που με τη σειρά της το παραγάγει εκ νέου. Απέναντι στο βουνό δεν είσαι Εσύ, απέναντι στο βουνό των χαρτιών (skils) ποτέ δεν θα είσαι αρκετός, πάντα κάποιο παραπάνω χαρτί θα σου ζητήσουν, πάντα κάποιος άλλος θα έχει αυτό το χαρτί, πάντα εσύ θα τρέχεις να το αποκτήσεις, θα αγωνιάς, θα τρέμεις, θα νιώθεις λίγος, λίγος απέναντι στη τερατώδη μηχανή που ξερνάει χαρτιά. Εξάλλου το 8μηνο, αυτό δηλώνει και σ' αυτό ακριβώς αποσκοπεί : Πάνω στο 8μηνο είσαι ήδη "ξεπερασμένος". Τρέχα... Πού καιρός για σκέψη; πού καιρός για μόρφωση; Μόνο επιμόρφωση...</p><p>Προσέξτε ότι σε όλα αυτά τα χαρτιά και για όλες αυτές τις θέσεις εργασίας, δεν γίνεται πουθενά λόγος και δεν χρειάζεται <b>παιδεία, </b>μόνο skils<b>. </b> Δεν ενδιαφέρει κανέναν από αυτούς που κυβερνάνε το σαπιοκάραβο της σύγχρονης πραγματικότητας, είτε στον δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, εάν είσαι ένας παιδευμένος άνθρωπος, εάν ξέρεις να διαβάζεις και να καταλαβαίνεις αυτό που διάβασες, να σκέφτεσαι και να μπορείς να διατυπώσεις τις σκέψεις σου, να γράφεις, να κρίνεις, να αμφιβάλλεις, να γνωρίζεις από πού προέρχεσαι, σε ποιον κόσμο ζεις και πώς έφτασες έως εδώ, πού πηγαίνεις.... Πρόκειται για θέσεις εργασίας χειριστών και χειριστριών, θέσεις εργασίας ηλιθίων. Ας μην ψάχνουν να βρουν γιατί τάχα η δημόσια εκπαίδευση βουλιάζει ολοένα. Είναι τέτοια η κοινωνική επιταγή : δεν θέλουμε κλασική παιδεία! Με ανθρώπους των skils η "κοινωνία" νιώθει και είναι ασφαλής. Μα όταν κάποτε φτάσουμε οι άνθρωποι να'ναι πιο ηλίθιοι και πιο καταρρακωμένοι από τις "έξυπνες" συσκευές που κατασκευάζονται ιλιγγιωδώς, τότε θα έχουν μείνει τα βουνά των χαρτιών και τα όρη των ασυναρτησιών για να θυμίζουν την εποχή πριν την εξαφάνιση του ανθρώπου... </p><p>Καλά κάνατε και με απορρίψατε. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; </p><p><br /></p><p> </p>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-2571933680907750372021-08-10T10:56:00.005+03:002021-08-10T10:58:21.525+03:00_έξοδος<br /> <br /><br /><div> Άσε με να σε φιλήσω μου είπες<br />να χαϊδέψω τα μαλλιά σου<br />να βυθιστώ στα μάτια και στο σώμα σου<br />άσε με, μου είπες, να σε αγαπήσω όσο<br />το έχω ανάγκη - είσαι η γέφυρα προς τον εαυτό μου<br />μόνο μέσα από το σώμα σου μπορώ να με αγαπήσω<br />έλεγες και ξανάλεγες, μέσα σε αναφιλητά, κλάματα<br />βρισιές και παρακάλια<br />Άσε με να σε φιλήσω φώναζες<br />κάτω από τη βροχή, κάτω από τον ήλιο<br />άσε με, ούρλιαζες και με κοίταζες με αυτή<br />τη μισοάγρια μισοήμερη ματιά.</div><div><br /><div><br /> Κι εγώ στεκόμουν με το βλέμμα αυτού<br />που έχει ήδη φύγει<br />αυτού που έχει ένα μόνο εισιτήριο<br />στην τσέπη<br />και κανέναν πια εαυτό για να χαρίσει.
</div></div>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-72821314089821483192021-06-08T20:29:00.000+03:002021-06-08T20:29:05.906+03:00_παίρνοντας τον περιφερειακό της Επιθυμίας<p> Τα δημοσιευμένα κείμενα υπό τον παραπάνω τίτλο αποτελούν αποσπάσματα εργασίας. </p><p>Δεν προτίθεμαι να δημοσιεύσω στο ιστολόγιο την υπόλοιπη και δυστυχώς δεν ξέρω πώς θα μπορούσα να δημιουργήσω ένα σύνδεσμο που να παραπέμπει στο πλήρες κείμενο. Μου λείπει το γνωστό know how... πολύ σημαντικό πράγμα. </p><p>Πάντως αν κάποιος θα ήθελε το αρχείο μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου. </p><p>Αυτά για κλείσει αυτό το κεφάλαιο....</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-45691690234666156732021-01-28T10:21:00.016+02:002021-01-28T13:47:30.580+02:00_Παίρνοντας τον περιφερειακό της επιθυμίας (ii)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ8Rv-Ul11GI3Ev9VPTzKIJK3WIc4bIzRNMmomD-iSiisGh96rJrqqTnFettUNTFcbn612QK2r7n4xz0ZMVGIl1Cg4VQLnBY6I73V8aNAAZ5pA4VfdtV7XetkBzXnBdsaraaeRkv55nJaz/s2048/%25CF%2586%25CF%2589%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ8Rv-Ul11GI3Ev9VPTzKIJK3WIc4bIzRNMmomD-iSiisGh96rJrqqTnFettUNTFcbn612QK2r7n4xz0ZMVGIl1Cg4VQLnBY6I73V8aNAAZ5pA4VfdtV7XetkBzXnBdsaraaeRkv55nJaz/w400-h300/%25CF%2586%25CF%2589%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%25B3%25CE%25B9%25CE%25B1.jpg" width="400" /></a></div><br /><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div> <div style="text-align: justify;"><i>Συνέχεια από προηγούμενη ανάρτηση</i></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ωστόσο, δεν «ανακαλύπτουμε» σε τούτη την εργασία «τον τροχό» η συζήτηση για την ανθρώπινη επιθυμία είναι τόσο παλιά όσο οι θρησκείες και η ανθρώπινη κοινωνικότητα. Η επιθυμία, συνδεόμενη τόσο με το μεγαλειώδες όσο και το ποταπό, με το εξαιρετικό όσο και το απολύτως κοινότοπο και αναμενόμενο, υπήρξε διαχρονικά το υπόστρωμα των παθών, ο αντίπαλος του λόγου, η αιτία των «θανάσιμων αμαρτημάτων», ο σκοτεινός εκείνος παράγοντας στην πίσω πλευρά, στο ονειρικό παρασκήνιο των ανθρώπινων πράξεων. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div> <div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><b>ΠΡΟΛΕΓΌΜΕΝΑ : Μια αναδρομή στη φιλοσοφική διάσταση της επιθυμίας </b></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η επιθυμία, αδιαφανής και αμφίσημη ακόμα και για τον φορέα της –κυρίως γι’αυτόν-, καταδείχθηκε από την θρησκευτική ηθικολογία ως η αιτία της «πτώσης» του ανθρώπου σ’ ένα κατώτερο οντολογικό επίπεδο συμπαρασύροντας όλη την Δημιουργία και ανοίγοντας έτσι τις πύλες για να εισέλθουν, σ’ έναν κατά τ’άλλα τέλειο κόσμο, όλα τα δεινά : ο μόχθος, η έλλειψη, η αρνητικότητα, κάθε μορφή καταπίεσης και ασφαλώς ο θάνατος<a href="file:///C:/Users/User/Documents/%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BC%CE%B5%20%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82.docx#_ftn1">[1]</a>. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Η αρχαία φιλοσοφική παράδοση, από τον Πλάτωνα έως τους Στωικούς και τους Επικούρειους, αναμετριέται με την φύση της ανθρώπινης επιθυμίας και τις διάφορες μορφές της που απαντούν στο έμψυχο σώμα<a href="file:///C:/Users/User/Documents/%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BC%CE%B5%20%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82.docx#_ftn2">[2]</a>. Στον Πλάτωνα είναι γνωστή η τριμερής διαίρεση της ψυχής στο 4ο βιβλίο της <i>Πολιτείας</i> (436bc-440e) σε λογιστικόν, θυμοειδές και επιθυμητικόν. Ανάλογα στον <i>Φαίδρο</i> (246a3 -257a2) υπεύθυνα για τις επιθυμίες είναι τα άλογα μέρη της ψυχής ενώ στο<i> Συμπόσιο</i> (200 a- e) επιθυμία είναι το πράγμα που μας λείπει, που δεν ταυτίζεται με εμάς : «όποιος επιθυμεί, επιθυμεί κάτι που του λείπει και δεν επιθυμεί κάτι που δεν του λείπει»<a href="file:///C:/Users/User/Documents/%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BC%CE%B5%20%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82.docx#_ftn3">[3]</a> για να αναφέρω τρεις μόνο από τους πλατωνικούς διαλόγους όπου αναπτύσσεται ο σχετικός προβληματισμός. Γενικά, στον Πλάτωνα το επιθυμείν δεν είναι ένα νοητικό φαινόμενο, αλλά σε αντιστοιχία με το επιθυμητικό και το θυμοειδές μέρος της ψυχής, διακρίνεται σε λογικές και άλογες επιθυμίες. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ο Αριστοτέλης χρησιμοποιεί τον γενικό όρο <i>όρεξις</i> για να περιγράψει την δύναμη της ψυχής που εμφανίζεται μαζί με την αίσθηση στους ζωντανούς οργανισμούς και σκοπό έχει την απόλαυση της ηδονής και την αποφυγή του πόνου (<i>Περί ψυχής</i> 414b1-2 – 414b4-6) και τον όρο <i>ορεκτόν</i> για να περιγράψει το αντικείμενο της επιθυμίας το οποίο είναι εξωτερικό, διαφέρει ως προς το είδος από την ψυχική ικανότητα του επιθυμείν και συλλαμβάνεται ως αναπαράσταση από την <i>φαντασία </i>(<i>ΠΨ </i>433a14-15). Στη συνέχεια η <i>προαίρεσις</i>, δηλαδή μια διαδικασία διαβούλευσης, την οποία διαθέτουν μόνο οι άνθρωποι, σταθμίζει την <i>βουλευτικήν όρεξιν</i>, τα μέσα και τις δυνατότητες εκπλήρωσης της επιθυμίας και έτσι φανερώνεται η ηθική ποιότητα του πράττοντα (<i>Ηθικά Νικομάχεια</i> 113a- 12-13 κ.ε.). </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Οι Επικούρειοι φιλόσοφοι αποφεύγουν τον πλατωνικό δυισμό ανάμεσα σε νοητικές και αισθητικές οντότητες στον βαθμό που, στα πλαίσια της δικής τους οντολογίας, μόνο τα σώματα αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Ωστόσο κι εδώ συναντάμε την διάκριση σε anima και animus, σύμφωνα με την οποία το επιθυμητικό, δηλαδή οι άλογες δυνάμεις της ψυχής ως anima πρέπει να υποτάσσεται στο λογικό μέρος ως animus. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στη στωική φιλοσοφία των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων, η επιθυμία είναι ένα νοητικό φαινόμενο, βάσει του οποίου τα νοήμονα υποκείμενα αποδίδουν στα αντικείμενα την ιδιότητα του επιθυμητού, και εξαρτάται από τις πεποιθήσεις μας. Ακόμα κι εκείνες οι επιθυμίες που φαίνονται να μην εξαρτώνται από τις πεποιθήσεις μας για το πώς είναι ο κόσμος (π.χ. η δίψα και η επιθυμία μου να ξεδιψάσω) στον ενήλικα άνθρωπο αρθρώνονται με προτασιακό, γλωσσικό τρόπο. Γιατί από την στιγμή που αναδύεται ο λόγος στον άνθρωπο, είμαστε πλέον δεσμευμένοι να λειτουργούμε λογικά δηλαδή προτασιακά. Έτσι ακόμα και η επιθυμία να ξεδιψάσουμε είναι μια λογική επιθυμία, ενώ του ζώου είναι άλογη<a href="file:///C:/Users/User/Documents/%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BC%CE%B5%20%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82.docx#_ftn4">[4]</a> . </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Συνοψίζοντας, σε όλη την κλασική και ύστερη αρχαία φιλοσοφία ή θεματική της επιθυμίας αποτελεί αφ’ ενός αναπόσπαστο μέρος της μεταφυσικής συζήτησης για την καθολικότητα της ψυχής και την σχέση της με το σώμα και αφ’ετέρου, στον βαθμό που η φύση της επιθυμίας μας φέρνει σε επαφή ή μας αποξενώνει από τους άλλους, αποκτά ηθικο-πολιτικά χαρακτηριστικά και σχετίζεται με τον ευδαίμονα βίο. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Στους αιώνες της πρώιμης χριστιανικής φιλοσοφίας και εξής, η επιθυμία μαζί με την σχετική συζήτηση για την ελευθερία του ανθρώπου και την ελευθερία της βούλησης, θα γίνει κομβικής σημασίας για την αξιολόγηση της εγκοσμιότητας, που πλέον διαφέρει ριζικά από εκείνη της αρχαίας πόλεως, για τον ασκητικό βίο και εντέλει τη σωτηρία ή την απώλεια του ανθρώπου<a href="file:///C:/Users/User/Documents/%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BC%CE%B5%20%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82.docx#_ftn5">[5]</a>. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div> <div style="text-align: justify;"><br /></div> <div style="text-align: center;">💢💢💢💢</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><a href="file:///C:/Users/User/Documents/%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BC%CE%B5%20%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82.docx#_ftnref1">[1]</a> Στον βουδισμό η υπέρτατη τελειότητα είναι η «κατάπνιξη της επιθυμίας». Στον δυτικό κόσμο και στην ιουδαιο-χριστιανική παράδοση η επιθυμία αναγνωρίζεται ως κάτι ουσιαστικό και ανεκρίζωτο και ως τέτοιο μπορεί να αποτελέσει ένα μόνιμο και επικίνδυνο πειρασμό. Αν η Εύα αμάρτησε, είναι γιατί αφέθηκε να γοητευθεί από το απαγορευμένο δέντρο, που ήταν «καλόν εις βρώσιν και αρεστόν τοις οφθαλμοίς ιδείν και ωραίον του κατανοήσαι» (Γεν 3, 6). Επειδή ακριβώς υπέκυψε στην επιθυμία της, η γυναίκα θα γίνει από τότε θύμα της επιθυμίας που την ωθεί προς τον σύζυγό της και θα υποστεί τον νόμο του άνδρα (3,16). Για την ανθρωπότητα, η αμαρτία είναι σαν μια άγρια επιθυμία που πρέπει με τη βία να κρατηθεί υποταγμένη (4,7). Αχαλίνωτη επιθυμία είναι η πλεονεξία, η φιληδονία, η επιθυμία της σαρκός και των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου (Ιω 2, 16 βλ. Ιακ. 1, 14 εξ) και η επιρροή της πάνω στην ανθρωπότητα κάνει τον κόσμο βασίλειο του Διαβόλου. Ο Νόμος, ακόμα πιο κατηγορηματικά, αποβλέποντας στην καρδιά, την πηγή της επιθυμίας, απαγορεύει την ένοχη επιθυμία «ουκ επιθυμήσεις την γυναίκα… την οικία του πλησίον σου» (Εξ. 20,17). Ο Δαβίδ υποκύπτει στον επιθυμία του για την Βηρσαβεέ (2 Βασ. 11, 2 εξ) προκαλώντας αλλεπάλληλες καταστροφές. Ο Αχαάβ, υποκύπτοντας στην επιθυμία του, ύστερα από συμβουλή μιας γυναίκας, της Ιεζάβελ, αρπάζει τον αμπελώνα του Ναβουθαί και καταδικάζει σε θάνατο τη δυναστεία του (3. Βασ, 21) </div> <div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><a href="file:///C:/Users/User/Documents/%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BC%CE%B5%20%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82.docx#_ftnref2">[2]</a> Για μια συνοπτική παρουσίαση της θεματικής της επιθυμίας στην φιλοσοφία της κλασικής και ύστερης αρχαιότητας βλ. Καραμανώλης Γ. ΨΥΧΗ, ΝΟΥΣ, ΣΩΜΑ στο συλ. έργο Εισαγωγή στην αρχαία φιλοσοφία, ΠΕΚ 2017, σσ 329-367. </div> <div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><a href="file:///C:/Users/User/Documents/%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BC%CE%B5%20%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82.docx#_ftnref3">[3]</a> Την φράση, θα μπορούσε κάλλιστα να προσϋπογράψει ο Λακάν, στην θεωρία του οποίου θα αφιερώσουμε μεγάλο μέρος αυτής της εργασίας. </div> <div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><a href="file:///C:/Users/User/Documents/%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BC%CE%B5%20%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82.docx#_ftnref4">[4]</a> ό.π. σσ 360-361. </div> <div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><a href="file:///C:/Users/User/Documents/%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BC%CE%B5%20%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82.docx#_ftnref5">[5]</a> Καραμανώλης Γ, Η φιλοσοφία του πρώιμου χριστιανισμού, εκ. Οκτώ, Αθήνα, 2017.</div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: right;"><i>Συνεχίζεται....</i></div><div style="mso-element: footnote-list;"><div id="ftn5" style="mso-element: footnote;">
</div>
</div>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-58146080501353534562021-01-21T13:02:00.000+02:002021-01-21T13:02:20.068+02:00<p><span style="font-size: medium;"> Ξέρω έναν άνθρωπο που πέθανε </span></p><p><span style="font-size: medium;">σε κανονική ηλικία για να πεθάνει κανείς</span></p><p><span style="font-size: medium;">στην ηλικία εκείνη που αναζητάς την Μάνα σου. </span></p>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-8792336927993568762021-01-21T12:57:00.002+02:002021-01-21T12:57:42.162+02:00 _Τι παράξενο πράγμα<p> </p><p>...τώρα ήταν παντού, όπου γυρνούσε το μάτι, τον έβλεπε να μπαίνει από την πόρτα της κουζίνας, έπειτα να σκύβει να διορθώσει κάτι στην χαλασμένη βρύση, να κάθεται στο τραπέζι, να ανεβαίνει τις σκάλες, να φτιάχνει καφέ, να ψάχνει τα τσιγάρα του, να μιλάει, να αγανακτεί, να θυμώνει, να σωπαίνει, να της βγάζει με τα μάτια του το λεπτό ρούχο που φορούσε... Θεέ μου, πώς ήταν τόσο αφελής! εκεί που νόμιζε ότι είχε από χρόνια μετακομίσει και είχε πάρει τα πράγματά του και είχε φύγει... τώρα τα έβλεπε παντού, τα πουκάμισα κρεμασμένα στη ντουλάπα, δίπλα στα δικά της φορέματα, τα ξυριστικά του πάνω στο τζαμάκι του νιπτήρα και ο καθρέπτης θολός ακόμα από το ζεστό πρωινό μπάνιο και το σαπούνι υγρό και το κουτάκι με τα κατσαβίδια και τις βίδες και το τρυπάνι του εκεί που πάντα τα φύλαγε σε ένα αποθηκάκι κάτω από τη σκάλα, δίπλα στα παπούτσια του και στον καναπέ ήταν το βούλιαγμα από το σώμα του και το σώμα του είναι ακόμα στο κρεβάτι τους και το κρεβάτι τους ήταν ακίνητο στη μέση του δωματίου και το δωμάτιο ήταν η φυλακή που φυλακίστηκε ο χρόνος και ο χρόνος, ο χρόνος, ο χρόνος, ο χρόνος, ο χρόνος, ο χρόνος η φυλακή των αφελών ανθρώπων, πουθενά τώρα. </p>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-10174414860345731352021-01-21T12:05:00.006+02:002021-01-21T12:12:57.330+02:00_για έναν σπουδαίο άνθρωπο που είχα γνωρίσει<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhs_DXpN9LE3d8X_cmxsXN-yJI93ZaoIcCohhHV59JYKjgy0PeGp6taDcX1UNc5kAsCdAT8_x7C_GWUBYLxXeQLfoBPh-kpTcOGkik-KBbFBrjEJuL1oIcQH6RG8-ReIYiKAdGZ_FJF1cTq/s900/%25CF%2580%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="580" data-original-width="900" height="258" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhs_DXpN9LE3d8X_cmxsXN-yJI93ZaoIcCohhHV59JYKjgy0PeGp6taDcX1UNc5kAsCdAT8_x7C_GWUBYLxXeQLfoBPh-kpTcOGkik-KBbFBrjEJuL1oIcQH6RG8-ReIYiKAdGZ_FJF1cTq/w400-h258/%25CF%2580%25CE%25AD%25CE%25BD%25CE%25B8%25CE%25BF%25CF%2582.jpg" width="400" /></a></div><br /><br /><p></p><p>Στον Γιάννη που τ'αποφάσισε </p><p><br /></p><p> Όπως η νιότη μας, </p><p>όπως τα ποτήρια που τα σηκώναμε στον αέρα</p><p>τα αγγίζαμε για μια στιγμή,</p><p>μια στιγμή τα αγγίζαμε </p><p>και πίναμε το κρασί μας </p><p>και τα ακουμπούσαμε πάνω στο ίδιο τραπέζι</p><p>και τα χέρια μας που ήταν κάποτε τα δικά μας χέρια</p><p>και τα λόγια μας που ήταν κάποτε δικά μας λόγια </p><p>και τα όνειρά μας που ήταν κάποτε τα όνειρα του κόσμου</p><p><br /></p><p>Όπως οι θάλασσες που κολυμπούσαμε βαθιές με τους ψαράδες</p><p>και οι ωραίες εκδρομές που κάπου θα πηγαίναμε</p><p>και μετά το τέλος άρχισε να μπαίνει από παντού</p><p>όπως οι κρύες θάλασσες που κολυμπούσαμε</p><p>όπως η αλήθεια </p><p>και οι αγκαλιές που κύκλωναν το τίποτα του αέρα</p><p>και του κορμιού την ερημιά</p><p>και το σκληρό του κόσμου. </p><p><br /></p><p>Τι δεν είπες ποτέ;</p><p>Δεν θα το μάθω. </p><p>Το αποφάσισες λοιπόν; </p><p>Όπως η νιότη μας</p><p>Φεύγεις;</p>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-4803151245214739962021-01-18T09:12:00.007+02:002021-01-18T09:16:58.574+02:00_Παίρνοντας τον περιφερειακό της Επιθυμίας<p style="text-align: justify;"> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEm9o6YdN3vOrHcLdnTOe8G0OO19v1ummZdgP5M1NSAihHUEX8IqoZxNgz6fTQYc0a-iiTbpBB3dvGUHR2vmiBFrhYuWaBXEcXJze05qpHpbJidEdf_7jCjHJ9kVHLoP7r4cYtJxaibEQk/s960/%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B8%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25B9+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%25B4%25CF%2581%25CF%258C%25CE%25BC%25CE%25BF.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="923" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEm9o6YdN3vOrHcLdnTOe8G0OO19v1ummZdgP5M1NSAihHUEX8IqoZxNgz6fTQYc0a-iiTbpBB3dvGUHR2vmiBFrhYuWaBXEcXJze05qpHpbJidEdf_7jCjHJ9kVHLoP7r4cYtJxaibEQk/w385-h400/%25CE%25AC%25CE%25BD%25CE%25B8%25CF%2581%25CF%2589%25CF%2580%25CE%25BF%25CE%25B9+%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF+%25CE%25B4%25CF%2581%25CF%258C%25CE%25BC%25CE%25BF.jpg" width="385" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><p></p><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Ανάμεσα στους θεωρητικούς, τους πολιτικούς, τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τους λεγόμενους «ανθρώπους της αγοράς» αλλά και τους απλούς πολίτες είναι κοινή παραδοχή ή έστω διάχυτη η αίσθηση, ότι ζούμε σε έναν κόσμο αυξανόμενης πολυπλοκότητας, ρευστότητας και απροσδιοριστίας. Η εντελώς πρόσφατη «πανδημία» έρχεται να προστεθεί σε ένα κατάλογο αναπάντεχων γεγονότων και πρωτόγνωρων καταστάσεων που διαρκώς πυκνώνει, κλονίζοντας ατομικές και συλλογικές βεβαιότητες. Είναι «πράγματα που συμβαίνουν» και λαμβάνουν χαρακτηριστικά παγκόσμιας κλίμακας και οριζόντιας διάχυσης, κι ίσως αποτελέσουν τον πυρήνα για μελλοντικές θεωρητικές επεξεργασίες. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Διάχυτη επίσης είναι η αίσθηση ότι τα θεωρητικά εργαλεία που παρείχαν οι μεγάλες θεωρητικές συλλήψεις των προηγούμενων αιώνων -όπως ο φιλελευθερισμός και η προοδεύουσα τεχνο-οικονομία, ο μαρξισμός και ο δομικός, ηθικο-πολιτικός μετασχηματισμός της κοινωνίας, η ψυχανάλυση και η αποκωδικοποίηση των συγκρούσεων που ριζώνουν στον ανθρώπινο ψυχισμό- δεν είναι αρκετά για να φωτίσουν το νέο περιβάλλον, που πολλοί θεωρητικοί ονομάζουν μετανεωτερικότητα. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Αρκετοί σήμερα αναγιγνώσκουν στη «νέα» αυτή πραγματικότητα ενδείξεις ανθρωπολογικής οπισθοδρόμησης που παρατηρούνται στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες και τάσεις αποσύνθεσης και μαρασμού πολλών διακριτών χαρακτηριστικών του ανθρώπου (π.χ. της γλωσσικής επικοινωνίας), της ανθρώπινης κοινωνίας και των πολιτικών-πολιτειακών κατακτήσεων (π.χ. της δημοκρατίας και των θεσμών του δημοκρατικού πολιτεύματος). Ο σύγχρονος άνθρωπος, ως αποδέκτης των κατακτήσεων του δυτικού πολιτισμού, παρότι φαίνεται να είναι πιο ενημερωμένος και πιο δραστήριος απ’ ό,τι στο παρελθόν, παρότι βρίσκεται σε διαρκή κινητικότητα και επαγρύπνηση, ταυτόχρονα φαίνεται ανίσχυρος, αποσβολωμένος και παραδομένος σε μια αίσθηση μοίρας. Η αποσβόλωση αυτή δεν προέρχεται πλέον από την αδυναμία σύλληψης και εννοιολόγησης κάποιας ολότητας, ικανής να κινητοποιήσει συλλογικά και ατομικά οράματα, αλλά από μια καταιγιστική σμικρότητα της καθημερινής ζωής που παραλύει. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Δύο, κατά τη γνώμη μου, είναι οι συνιστώσες αυτής της παραλυτικής καταιγιστικής σμικρότητας: από τη μια ο φόβος και τα ζητήματα ασφάλειας που εμπλέκονται ολοφάνερα πλέον σε όλες τις πλευρές της διαβίωσης των ανθρώπων (ο λόγος περί κρίσης) και από την άλλη η αναδιατύπωση της επιθυμίας (ο λόγος περί της απόλαυσης). Τόσο ο φόβος όσο και η επιθυμία, εκτός από την εμφανή διαπλοκή τους στις πολιτικές χειραγώγησης, αποτελούν αρχέγονες ψυχικές καταστάσεις ή τις δύο αλληλένδετες όψεις του απωθημένου ‘πραγματικού’. Για τους σκοπούς της τούτης της εργασίας, μόνο περιφερειακά θα αναφερθώ στο φόβο, όταν θα συζητήσω το πρόβλημα της δυσκολίας ή αδυναμίας σύλληψης του ‘πραγματικού’. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">Από την άλλη, η επιθυμία (ή το επιθυμείν γενικότερα), εντός του σύγχρονου ιστορικού πλαισίου, το οποίο διαφέρει από εκείνο της ανάπτυξης του καπιταλισμού, ριζοσπαστικοποιείται και απελευθερώνεται από τα συστήματα ηθικής χαλιναγώγησης και εμφανίζεται ικανή να στεγάσει ένα πλήθος κινήτρων, ικανοποιήσεων και ελπίδων του μικρόκοσμου της καθημερινής ζωής. Όπως αναφέρει ο Μπωντριγιάρ αυτή η «απελευθέρωση» μιας «επιθυμίας» είναι μια σχετικά πρόσφατη φαντασίωση και θα μας πάρει καιρό να καταλάβουμε με ποιους τρόπους και με ποιες συνέπειες αρχίζει να εκρήγνυται σε όλα τα επίπεδα του κοινωνικού<a href="https://www.blogger.com/#">[1]</a>. Αν στις επιθυμίες των δισεκατομμυρίων κατοίκων του πλανήτη, που εκδηλώνονται στον κόσμο μας, αντιστοιχούσε μια στιγμιαία λάμψη στον ουρανό, ένα βεγγαλικό, θα ζούσαμε σ’ένα κόσμο που δεν θα σκοτείνιαζε ποτέ. Οι απανταχού μεγαλουπόλεις που ποτέ δεν κοιμούνται είναι η έκφραση αυτής της φωτοχυσίας των επιθυμιών. </div><div style="text-align: justify;"><br /></div><div style="text-align: justify;">(Συνεχίζεται)</div>
<div style="mso-element: footnote-list;"><!--[if !supportFootnotes]-->
<hr align="left" size="1" style="text-align: justify;" width="33%" />
<!--[endif]-->
<div id="ftn1" style="mso-element: footnote;">
<p class="MsoFootnoteText" style="text-align: justify;"><a href="file:///C:/Users/User/Documents/%CE%94%CE%B9%CF%80%CE%BB%CF%89%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%20%CE%BC%CE%B5%20%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CF%81%CE%B8%CF%8E%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82.docx#_ftnref1" name="_ftn1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span face=""Calibri","sans-serif""><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span face=""Calibri","sans-serif"" style="font-size: 10pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EL; mso-bidi-language: AR-SA; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></span></span></a>
<span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Baudrilliard</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">J</span><i style="mso-bidi-font-style: normal;">. Η Συμβολική ανταλλαγή και ο Θάνατος</i>,
σελ. 11. </p>
</div>
</div>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-36102236809168424882020-09-21T12:13:00.001+03:002020-09-21T12:56:43.900+03:00_έχω καιρό να γράψω ή ο θολός καιρός<p> Έχω καιρό να γράψω, όχι μόνο σε αυτό το μπλοκ, αλλά και γενικά. Δεν γράφω πια. </p><p>Ίσως και να μην μιλάω πια. </p><p>Λένε πως υπάρχει μια περίοδος στην ζωή αυτών που γράφουν (με την ευρεία έννοια του γραψίματος) που σταματούν να γράφουν οτιδήποτε. Μάλιστα δίνονται διάφορες εξηγήσεις γι' αυτό το φαινόμενο. Εγώ θα ονόμαζα αυτή την περίοδο "θολό καιρό". Ναι, υπάρχει ένας καιρός, ένα χρονικό διάστημα όπου όλα είναι θολά, τίποτα δεν ξεκαθαρίζει, ούτε αυτό το καθάριο, ηρωικό μίσος, ούτε αυτή η καθάρια, ηρωική αγάπη. Αισθάνεσαι να βουλιάζεις μέσα στις μέρες που περνούν και μέσα στα πράγματα που σε περιτριγυρίζουν και που κι αυτά, όλα βουλιάζουν το ένα μέσα στο άλλο, χάνουν τα περιγράμματά τους, χάνουν τον χώρο τους. Ψάχνεις και δεν βρίσκεις τίποτα, ούτε αυτό που θα αναγνώριζες ως εαυτό σου και που τόσο πολύ αγωνίστηκες για τον βρεις και να τον περιγράψεις. Εσύ δεν είσαι πουθενά. Ή μάλλον μαντεύεις πως και συ μέσα στο θολό τοπίο ίσως είσαι μια από τις πολλές θολές σκιές. Ποια σκιά όμως; Αλίμονο δεν ξέρεις ούτε αυτό... Ούτε τα επιτεύγματά σου, ούτε οι ιδέες σου, ούτε η γνώση σου, ούτε η γνώμη σου, ούτε η φωνή σου. Ο θολός καιρός είναι μια ανελέητη κι αμίλικτη εποχή. </p><p>Μέσα σ' αυτό το ζοφερό σκηνικό και μόνο μέσα σ' αυτό ωριμάζει η στιγμή της εξομολόγησης. </p><p>Έχω, λοιπόν, καιρό να γράψω.... </p><p> </p>paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-68473737752253637372020-06-27T08:53:00.002+03:002020-06-27T08:53:43.854+03:00_Michael Nyman : The heart asks pleasure first<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe width="320" height="266" class="YOUTUBE-iframe-video" data-thumbnail-src="https://i.ytimg.com/vi/rfpHj1lC5Yk/0.jpg" src="https://www.youtube.com/embed/rfpHj1lC5Yk?feature=player_embedded" frameborder="0" allowfullscreen></iframe></div>
<br /></div>
paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-26956293744460518982020-05-17T09:53:00.000+03:002020-05-17T11:30:48.721+03:00_επίκαιρο σχόλιο: ψηφιακή τάξη, μια αδιάφορη συζήτηση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Πολύς λόγος γίνεται, τον τελευταίο καιρό, ανάμεσα στα πολλά που συζητιούνται, για το εάν πρέπει ή όχι να συμφωνήσουμε στην θεσμοθέτηση και λειτουργία μιας ψηφιοποιημένης σχολικής τάξης. Η συζήτηση έχει διέλθει από πολλά στάδια για να καταλήξει σε μια διαμάχη για το εάν παραβιάζονται και πώς, τα προσωπικά δεδομένα μαθητών και εκπαιδευτικών. Εάν δηλαδή η χρήση ηλεκτρονικών μέσων μετάδοσης του μαθήματος ενέχει κάποιους κινδύνους και συνεπώς ποια είναι τα ενδεδειγμένα μέσα (θα βιντεοσκοπείται ή μόνο θα ηχογραφείται το μάθημα; κ.ά.) και ποιοι είναι οι κίνδυνοι που προκύπτουν (λογοκρισία και αυτολογοκρισία εκπαιδευτικού και μαθητή, απώλεια της λεπτής ιδιαιτερότητας της στιγμής ή της αύρας σχολικής ατμόσφαιρας κ.ά.).<br />
<br />
Είναι μια συζήτηση στην οποία θα φτάναμε έτσι κι αλλιώς κάποτε, με τη διαφορά ότι τώρα γίνεται κάτω από την πίεση και με τους όρους που θέτει η πανδημία και ο κυρίαρχος περί την πανδημία λόγος. Εκ των πραγμάτων λοιπόν, λαμβάνει έναν τεχνοκρατικό - νομικιστικό χαρακτήρα, στον οποίο φαίνεται να εγκλωβίζονται και οι εκπαιδευτικοί. Τούτο συμβαίνει διότι η τρέχουσα κατάσταση της πανδημίας δεν "διαβάζεται" ως μια αφορμή μόνο, μια σύγχρονη αφορμή που έχουμε ως άτομα και ως κοινωνία να συλλογιστούμε ξανά όχι τόσο τα μέσα αλλά τους σκοπούς της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η επικέντρωση στα μέσα (διάβαζε και "μέτρα") συνάδει με το πνεύμα της εποχής που είναι σταθερά -πριν και τώρα- το ίδιο : στο σχολείο έχει απονεμηθεί ένας επιτελεστικός ρόλος. Για να το πω πιο γλαφυρά και κατ' αναλογία, το σχολείο λειτουργεί ως μια πηγή φόρτισης μπαταριών, παρόμοια με αυτές που φορτίζουμε τα κινητά μας για να συνεχίσουν να λειτουργούν: Ποιος δεν παραδέχεται ότι τα παιδιά μας συνδέονται με το σχολείο και τη σχολική διαδικασία προκειμένου να λάβουν τα εφόδια - φορτία, που είναι απαραίτητα είτε για να ανέβουν στην επόμενη σχολική βαθμίδα είτε για να ενταχθούν στην αγορά εργασίας; Βεβαίως, πρέπει να αναγνωρίσουμε εδώ ότι ακόμα κι αυτός ο ρόλος, ενός σχολείου φορτιστή μυαλών-μπαταριών, είναι πλέον υπονομευμένος, καθώς το σχολείο έχει πάψει να είναι η μόνη πηγή εφοδιασμού- φόρτισης των μυαλών των νέων παιδιών και μάλλον, στον βαθμό που το κατορθώνει, αυτό γίνεται εντός αυστηρά προκαθορισμένων ορίων, από τα οποία δεν μπορεί να παρεκκλίνει.<br />
<br />
Εντός αυτού του δεδομένου πλαισίου, έχει, βεβαίως, μια κάποια αξία το να συζητάμε για την ψηφιοποίηση της τάξης ή για τα μέτρα εκείνα που πρέπει να ληφθούν προκειμένου οι εμπλεκόμενοι (διδάσκοντες- διδασκόμενοι) να λειτουργήσουν απρόσκοπτα και κατά το δυνατόν με ασφάλεια.<br />
Πρόκειται για τους πυλώνες της ίδιας πολιτικής λογικής : λειτουργία και ασφάλεια, από την οποία δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί το σχολείο. Ας σημειωθεί εδώ ότι κάθε πολιτική λογική, σε κάθε τομέα της κοινής ζωής, που θέλει να είναι δεσπόζουσα, επιθυμεί, δηλαδή, να συμπαραταχθούν με αυτήν τα λαϊκά πλήθη, οφείλει να οχυρώνεται πίσω από τους δύο αυτούς πυλώνες και να μην βγαίνει εκτός αυτών. Έτσι, δια της ανακύκλωσης των επιχειρημάτων που ανταλλάσσουν οι αντιμαχόμενοι φορείς - αφού και οι μεν και οι δε θέλουν να εκφέρουν δεσπόζοντα πολιτικό λόγο - δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι πραγματοποιείται κάποια συζήτηση για την εκπαίδευση στη νέα εποχή.<br />
<br />
Εάν όμως αρνηθούμε το δεδομένο πλαίσιο (λειτουργία και ασφάλεια), εάν δεν μας ενδιαφέρει η δεσποτική εκφορά του λόγου, εάν ξέρουμε ότι ο λόγος μας ως μειονοτικός -και ως προς τα περιεχόμενα και ως τη μορφή του- δεν πρόκειται να συν-κινήσει τα πλατιά πλήθη, από πού θα έπρεπε να αρχίσουμε να συζητάμε για την εκπαίδευση με αφορμή την πανδημία;<br />
Μα, από πού αλλού αν όχι από τα ίδια τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί καθώς ενεργούν την εκπαιδευτική πράξη εντός της φυσικής σχολικής τάξης αλλά και εκτός αυτής;<br />
Τα προβλήματα αυτά, ουδέποτε εκφρασμένα στο δημόσιο διάλογο και συνεπώς ουδέποτε συνειδητοποιημένα ως προς την φαινομενολογική και ουσιαστική τους διάσταση, συζητιούνται σαν προσωπικά "παράπονα", σαν ατομικές δυσκολίες, σαν εκμυστηρεύσεις, εντός περιορισμένων κύκλων κάποιων εκπαιδευτικών, στις ώρες κάποιας φιλικής συνεύρεσης. Αυτός ο τεμαχισμός, η αποσπασματικότητα με την οποία εμφανίζονται εδώ κι εκεί - με καταιγιστική όμως συχνότητα, πλέον- μας στερεί τη δυνατότητα να δούμε πίσω από τα "προβλήματα" να διαγράφεται μια ολοποιητική βάση, εντός της οποίας "τα προβλήματα" ή "οι δυσλειτουργίες" θα έβρισκαν μια ικανοποιητική εξήγηση και έτσι θα είχαμε -πιθανόν- μια δυνατότητα να αναγνωρίζουμε τα εμπόδια και τα όρια, ήτοι τον ασφυκτικό κλοιό εντός του οποίου η εκπαιδευτική πράξη βαθμηδόν μαραίνεται, ενόσω ανθούν όλες οι μορφές πληροφόρησης και επικοινωνίας.<br />
<br />
Οι επιτελείς της εκπαιδευτικής πολιτικής (υπουργείο, συνδικαλιστές κλπ.) καθώς και τα μέσα δημόσιου διαλόγου, διόλου <b>δεν ενδιαφέρονται</b> γι' αυτόν τον μαρασμό -από πού προέρχεται; πώς συντελείται; άραγε, μπορεί να αντιμετωπιστεί και πώς;- και κακήν κακώς, και άρον - άρον, σπρώχνουν την εκπαιδευτική κοινότητα σε ένα "διάλογο" στον οποίο τίποτε από αυτό που συμβαίνει καθημερινά στις τάξεις δεν λέγεται, τίποτε από αυτό που βασανίζει το μυαλό και την ψυχή εκπαιδευτικού και εκπαιδευόμενου δεν πρόκειται να δει το φως της ημέρας. Όλα αυτά θα μείνουν καλά κρυμμένα, στο σκοτάδι ενός λαμπρού αφηγήματος περί της νέας "εθνικής μας επιτυχίας".<br />
<br />
Τι, λοιπόν, είναι αυτό που όλο και περισσότερο καθιστά δύσκολη αν όχι αδύνατη κάθε εκπαιδευτική πράξη, με σημείο αρχής την φυσική τάξη και επέκτασης στην μέλλουσα ψηφιακή;<br />
Θα διατυπώσω μια γνώμη, την οποία επεξεργάζομαι και θέτω συνεχώς σε δοκιμασία, το λίγο διάστημα που μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετέχω κι εγώ ως εκπαιδευτικός πια, στην εκπαιδευτική διαδικασία.<br />
Πρόκειται για την <b>συστηματική οργάνωση </b>"<b>νέων ισχυρών κελυφών</b>" εντός των οποίων τα παιδιά της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, δια της ψηφιακής και καταναλωτικής κουλτούρας, βρίσκονται εγκλωβισμένα, κι έτσι χειροπόδαρα δεμένα, αντιστέκονται σε κάθε εκπαιδευτική προσπάθεια. Γιατί δεν ονομάζω "παιδεία" τίποτε άλλο, παρά την άσκηση μέσω της γνώσης και δια της γνώσης στο σπάσιμο, στην δια βίου διάρρηξη των κελυφών. Γι' αυτό όμως το -κατά τη γνώμη μου- κεντρικό και μόνο ουσιαστκό θέμα, ίσως χωρεί πολύ αναλυτικότερη επεξεργασία και συζήτηση.<br />
<br /></div>
paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-38789536431786676212020-03-22T09:32:00.000+02:002020-03-22T09:33:11.709+02:00_για το λοιμό : άρθρο γνώμης του Τεύκρου Χατζηλία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small; margin: 0cm 0cm 6pt; text-align: justify;">
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIkXMEl4JDCoOaBYXV4hWiRepB6qhOibx2_Hoi2rYh6NmulAGHUyRLkOHPkHDJEumN3E79Qzwwf8x8y_j2rDJcGAF-3tiF4AhrLKoiZFdGLv6rJskqKObC92Rq1GLSJb1aJxPlZeTCj9m-/s1600/%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BD.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="660" data-original-width="1346" height="312" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIkXMEl4JDCoOaBYXV4hWiRepB6qhOibx2_Hoi2rYh6NmulAGHUyRLkOHPkHDJEumN3E79Qzwwf8x8y_j2rDJcGAF-3tiF4AhrLKoiZFdGLv6rJskqKObC92Rq1GLSJb1aJxPlZeTCj9m-/s640/%25CE%25B3%25CE%25BF%25CF%2585%25CF%2587%25CE%25B1%25CE%25BD.jpg" width="640" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">Φωτογραφία από την πόλη Γουχάν (πηγή:google)</td></tr>
</tbody></table>
<br /></div>
<br />
<div style="text-align: center;">
<i>Στο δικό μας πλανήτη δε θα βρής</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i> τίποτε πιο αξιόλογο από τάφους.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Έχομε τη μεγαλύτερη ποικιλία τάφων</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i> απ’ όλους τους αστερισμούς του Κυρίου Σου.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Μα αγαπούμε τους τάφους μας και τους δείχνουμε·</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i> τάφοι είναι τα διαπιστευτήρια της γης.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i> Δεν σε πληροφόρησαν στη χώρα του φωτός, πως τούτος ο τόπος</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>είναι η πρώτη θυγατέρα της οδύνης;</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>Τα δάκρυα του ανθρώπου ελάξευσαν</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i>τέτοιας λογής την αντίσταση της πέτρας,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i> που τα μνήματα έγιναν τα πρώτα μνημεία μας.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i> Η σιωπή του ανθρώπου έκαμε τους τάφους την πιο ιερή Εκκλησία.</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i> Σ’ αυτήν θα βρής το πυκνότερο πλήρωμα,</i></div>
<div style="text-align: center;">
<i> την κατανυκτικότερη λατρεία του Κυρίου Σου, Αρχάγγελε Μιχαήλ.…</i></div>
<br />
<div style="text-align: right;">
Στυλιανός Χαρκιανάκις (1935-2019), «Ξενάγησις Αρχαγγέλου»<a href="https://mail.google.com/mail/u/0/#m_3495006381953508776_m_1550306037347495518_m_8470316999470545868_m_-8914864963779042168__ftn1">*</a></div>
<br />
<br />
<div>
Αυτή την ώρα «ο χλωρός καβαλάρης»** είναι, πάλι, εδώ. Έχει πάρει τη μορφή μιας πανδημίας λόγω μετάλλαξης ενός ιού, που επειδή δεν κατέστη δυνατόν, από αβελτηρία ή άλλους λόγους, να περιοριστεί στην πόλη Γιουχάν (ή Ουχάν) της επαρχίας Χουπέι της Κίνας, όπου έκανε την πρώτη εμφάνισή του, τώρα πια διασπείρεται με ρυθμούς, πιθανόν, γεωμετρικής προόδου στο σύνολο της ανθρωπότητας.<br />
<br />
Η εκτίμηση είναι πως όλοι πια ήμαστε επιδεκτικοί νοσήσεως απ’ αυτόν. Εξ’ ου και ο χαρακτηρισμός πανδημία. Όμως η βαρύτητα των επιπτώσεων δεν θα είναι ίδια για όλους. Ένα ποσοστό θα οδηγηθεί στο θάνατο. Είναι οι άνθρωποι με ανίσχυρο ανοσοποιητικό σύστημα: χρονίως νοσούντες και τρίτης ηλικίας. Ένα άλλο ποσοστό θα χρειαστεί νοσηλεία σε μονάδες αυξημένης φροντίδας, ένα άλλο θα εκδηλώσει ήπια συμπτώματα, που μπορούν να αντιμετωπιστούν και οίκαδε, και ένα άλλο, μικρό σε σχέση με το γενικό σύνολο, ποσοστό δεν θα εκδηλώσει καθόλου συμπτώματα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να διασπείρει τον ιό.<br />
<br />
Τα αντανακλαστικά επιβίωσης έχουν σημάνει παγκόσμιο συναγερμό. Είναι ο φόβος του αγνώστου που αυτή την ώρα κυριαρχεί. Και επιπλέον, γιατί ο COVID-19 είναι πολύ σοβαρότερος και αρκετά κολλητικότερος από την γρίπη, σύμφωνα με τους ειδικούς<span style="background-color: white; font-family: "cambria" , serif; font-size: 16px; text-align: justify;">.***.</span><span style="background-color: white; font-family: "arial" , "helvetica" , sans-serif; font-size: x-small;"> </span> Κυκλοφορεί ήδη ευρέως, όμως ακόμη η πλειοψηφία του πληθυσμού δεν έχει νοσήσει. Η κατάσταση όμως πρόκειται, με απόλυτη βεβαιότητα, να χειροτερέψει ραγδαία. Το ερώτημα είναι πόσο ραγδαία, γιατί αυτό έχει να κάνει με τις δυνατότητες των συστημάτων υγείας να ανταποκριθούν στην περίθαλψη των νοσούντων.</div>
<div>
Οι πιο ψύχραιμοι μπορούν βέβαια να τιθασεύσουν το φόβο τους με τη βάσιμη ελπίδα δημιουργίας εμβολίων και άλλων θεραπευτικών μέσων, που θα περιορίσουν τους ρυθμούς διασποράς και, κυρίως, τη θνησιμότητα. Όμως ο ιός είναι πια μια πραγματικότητα στη ζωή μας. Όπως είναι και πολλοί άλλοι ιοί, βακτηρίδια, και γενικά παθογόνοι οργανισμοί.<br />
<br />
Οι επιπτώσεις της πανδημίας, που δεν έχει λάβει ακόμα το πλήρες μέγεθος της, γίνονται περισσότερο αντιληπτές στη σκέψη και τη συμπεριφορά μας παρά στην ίδια την πραγματικότητα μιας βιωμένης νόσησης που, προς το παρόν, τη γνωρίζουν μόνο οι ήδη νοσούντες, οι οικείοι τους και οι γιατροί και νοσηλευτές που τους φροντίζουν. Επίσης, τη γνωρίζουν θεωρητικά οι ειδικοί επιστήμονες, που κάνουν εκτιμήσεις και πειράματα για το μέγεθος, τις επιπτώσεις και την αντιμετώπιση της νόσου.<br />
<br />
Ο φόβος του αγνώστου, όντας διάχυτος αυτές τις ώρες σχεδόν παντού, έχει μια ποικιλία μορφών που κλιμακώνονται από την άμεση φυσιολογική αντίδραση άγχους σε κάτι το καινοφανές, που μας βρήκε στα ξαφνικά, και φτάνει ως την παράλογη συστηματική φοβία για το άγνωστο, που θα μας βρει σήμερα, αύριο ή μετά από δέκα και τριάντα χρόνια.<br />
<br />
Ο φόβος του άγνωστου κινδύνου και η άγνοια για το τι είναι αυτό που μας βρήκε, είναι δυο διακριτά μεγέθη ψυχολογικών αντιδράσεων, που κατά βάση όμως ενεργοποιούν τους ίδιους βασικούς νευρωνικούς μηχανισμούς στον εγκέφαλο. Τους πυρήνες της αμυγδαλής, τον υποθάλαμο, τον θάλαμο, τον προμετωπιαίο φλοιό, τα επινεφρίδια με εκκρίσεις κατεχολαμινών (αδρεναλίνη και νοραδρεναλίνη) και στεροειδών (κορτιζόνης), το καρδιαγγειακό, αναπνευστικό, μυϊκό και γαστρεντερικό σύστημα. Επίσης, οι αντιδράσεις που εκδηλώνουμε για το άγνωστο ποικίλουν και σχετίζονται με τον πολιτισμό, τη θρησκεία, την κοινωνική θέση και την ιδιοπροσωπία ενός εκάστου ανθρώπου.<br />
<br />
Η ασάφεια των καταστάσεων, η αβεβαιότητα και το απρόβλεπτο των συνεπειών, όπως στην ενεστώσα συγκυρία, μπορούν να προξενήσουν σε ευπαθείς προσωπικότητες εξατομικευμένα και ομαδικά σοβαρές επιπτώσεις, που οι συνέπειες τους μπορεί να είναι άμεσες ή μακροπρόθεσμες. Για παράδειγμα μια γενικευμένη κατάσταση πανικού θα προξενήσει, πιθανόν, δυσμενέστερες επιπτώσεις στον κοινωνικό ιστό από τις ίδιες τις συνέπειες της νόσου που μας πολιορκεί.<br />
<br />
Γι’ αυτό τις κρίσιμες αυτές μέρες, που μάλλον δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ, είναι σημαντική η ψυχραιμία και η κριτική, λογική ανάλυση των πληροφοριών, που ανεξέλεγκτα μεταδίδονται από τη χαώδη φωνή του διαδικτύου και των μέσων ενημέρωσης.<br />
<br />
Όσο απειλητικός και αν είναι αυτός ο ιός σύντομα θα είναι κι αυτός ένας πλήρως γνωστός λοιμογόνος παράγοντας, που θα ενταχθεί στον τρόπο της σκέψης μας με τον ίδιο τρόπο που έχουν ενταχθεί στη συλλογική ή ατομική επίγνωσή μας ο ιός της γρίπης, της πολιομυελίτιδας, της ευλογίας, του συνδρόμου ανοσοποιητικής ανεπάρκειας κ.λπ. Όταν κάτι γίνεται γνωστό παύει σιγά σιγά να μας προξενεί αντι-δράσεις άγχους όσο κι αν η λοιμογόνος επίδραση του παραμένει επικίνδυνη. Είναι καθαρά ψυχολογικής τάξης αυτή η προσαρμογή κάτι που με ευφυΐα είχε παρατηρήσει και ο ευαγγελιστής Ιωάννης όταν μας λέει: «Γνώσεσθε τήν ἀλήθειαν, καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (8, 32). Το γεγονός πως η αλήθεια είναι κατ’ αυτόν ο Ιησούς Χριστός, δεν μειώνει καθόλου την ισχύ της παρατηρήσεως του για κάθε είδους αλήθεια!<br />
<div style="text-align: right;">
Χανιά, 15/03/2020 </div>
<div style="text-align: right;">
Τεύκρος Χατζηλίας</div>
<div>
<hr align="left" size="1" style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small;" width="33%" />
<div id="m_3495006381953508776m_1550306037347495518m_8470316999470545868m_-8914864963779042168gmail-ftn1">
<div style="background-color: white; font-family: "Times New Roman", serif; font-size: 10pt; margin: 0cm 0cm 3pt; text-align: justify;">
<a href="https://mail.google.com/mail/u/0/#m_3495006381953508776_m_1550306037347495518_m_8470316999470545868_m_-8914864963779042168__ftnref1" name="m_3495006381953508776_m_1550306037347495518_m_8470316999470545868_m_-8914864963779042168__ftn1" style="color: #1155cc;" title=""><span style="vertical-align: super;"><span style="font-family: "symbol";">*</span></span></a><span style="font-family: "cambria" , serif;"> Βλ. Νίκου Τυπάλδου, <i>Ανθολογία νεοελληνικού ποιητικού λόγου από το Σολωμό έως το 1973</i>, Εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, Αθήνα 1974, σσ. 468-469.</span></div>
<div style="background-color: white; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small; margin: 0cm 0cm 3pt; text-align: justify;">
<span style="font-family: "cambria" , serif;">** Πρόκειται για τον τέταρτο ίππο της <i>Αποκάλυψης</i> (6, 7-8), όπου διαβάζουμε γι' αυτόν: </span><i style="font-family: Cambria, serif;">…καὶ ἰδοὺ ἵππος χλωρός, καὶ ὁ καθήμενος ἐπάνω αὐτοῦ, ὄνομα αὐτῷ ὁ θάνατος,… </i><span style="color: black; font-family: "cambria" , serif;">Οι άλλοι ίπποι με τους καβαλάρηδες τους είναι ο λευκός, ο κόκκινος και ο μαύρος.</span></div>
<span style="font-size: x-small;">*** Ο μεταλλαχθείς ιός προέρχεται από τη γνωστή στην επιστήμη οικογένεια των κορονοϊών, οι οποίοι δεν έχουν καλή φήμη. Προξενούν από το κοινό κρυολόγημα μέχρι την άτυπη πνευμονία (SARS).</span><br />
<div class="yj6qo ajU" style="background-color: white; cursor: pointer; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: small; margin: 2px 0px 0px; outline: none; padding: 10px 0px; width: 22px;">
<div aria-expanded="false" aria-label="Εμφάνιση περιεχομένου που έχει περικοπεί" class="ajR" data-tooltip="Εμφάνιση περιεχομένου που έχει περικοπεί" id=":2gc" role="button" style="background-color: #e8eaed; border-radius: 5.5px; border: none; clear: both; line-height: 6px; outline: none; position: relative; width: 24px;" tabindex="0">
<img class="ajT" src="https://ssl.gstatic.com/ui/v1/icons/mail/images/cleardot.gif" style="background: url("https://www.gstatic.com/images/icons/material/system/1x/more_horiz_black_20dp.png") center center / 20px no-repeat; height: 11px; opacity: 0.54; width: 24px;" /></div>
</div>
</div>
</div>
</div>
</div>
paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-26180946428566295932020-02-28T23:19:00.001+02:002020-02-28T23:38:07.122+02:00_Νίκος Ι. Χουρδάκης: Παραμονές Αποκριάς<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="background-color: white; font-family: Calibri, sans-serif; line-height: 15.6933px; margin: 0cm 0cm 8pt;">
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<b>Ε</b>ίναι δύσκολες ημέρες για να βρεις μια κατεύθυνση.<br />
<br />
Το τρελό φρενοκρουσμένο πλήθος αποπροσανατολίζει διαρκώς τα βήματά σου.<br />
<br />
Φλυαρίες, κύμβαλα χαλκών αλαλάζοντα, κόκκινες κορδέλες, αίμα ζεστό στην άσφαλτο.<br />
<br />
Και χαιρετάς ολόρθος την επερχόμενη πλημμύρα.<br />
<br />
Στο πίσω μέρος των ματιών σου επικρατεί μόνιμα η νύχτα.<br />
<br />
Το άκαρδο χαμόγελο ενός σκύλου το σκεπάζουν<br />
<br />
Οι ήχοι μιας εξελισσόμενης κωπηλασίας. <br />
<br />
Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού και είσαι, δέξου το πια,<br />
<br />
Ένας ασήμαντος θιασώτης σ΄ αυτό το λευκό καρναβάλι,<br />
<br />
Των ολόλευκων, πλην αληθινών, ψεμάτων.<br />
<br />
<br />
<br />
<i> 28/2/2020</i></div>
</div>
paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-12453369398609352502020-02-17T10:36:00.001+02:002020-02-17T10:36:17.408+02:00_ιστορίες από τη ζωή στην πραγματικότητα (i)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τι κάνεις με την πραγματικότητα, όταν η πραγματικότητα είναι αυτό το άθλιο, γλοιώδες σα μύξα πράγμα που βρίσκεται κολλημένο παντού : στα πρόσωπα των ανθρώπων που συναντάς και στα μανίκια τους, στα βιβλία που διαβάζεις, στα τραπέζια, στα τζάμια των παραθύρων, κυρίως στα λόγια.<br />
Τι κάνεις;<br />
Παλιότερα, σε ηρωϊκές εποχές, (προσωπικά δεν γνώρισα κανέναν ήρωα, έχω όμως διαβάζει πολλά γι'αυτούς και δεν αμφιβάλλω πως κάποτε υπήρχαν τέτοιοι τύποι) η απάντηση ήταν ότι θα πρέπει να αγωνιστείς για ν'αλλάξεις την πραγματικότητα....<br />
Ακούστε τώρα και την δική μου απάντηση :<br />
Την μαζεύεις, αργά αργά με το ξυστρί όπου την βρεις<br />
την οδηγείς στο παράθυρό σου (το μόνο που έχεις ένα δίχως τοίχους και δωμάτιο, παράθυρο)<br />
και εκεί την αναγκάζεις να βουτήξει στο κενό<br />
στην ανάγκη, αν διαμαρτύρεται και χτυπιέται φωνάζοντας αυτά τα γνωστά παρακάλια ή τις απειλές<br />
της, τής δίνεις και μια σπρωξιά.<br />
<br />
Έτσι ζω στην πραγματικότητα. </div>
paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-90031099667696179042019-10-02T10:36:00.000+03:002019-10-02T11:43:49.572+03:00_σχόλιο εκτός εποχής για τις "διακοπές του Αυγούστου"<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Τι είναι οι διακοπές για τον σύγχρονο κάτοικο των μικρών και μεγάλων και γιγάντιων πόλεων;<br />
Οι διακοπές, στο μεγαλειώδες αποκορύφωμα του Αυγούστου, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αναδιατάξη των ήδη φθαρμένων και χρησιμοποιημένων έως εξαντλήσεως, υλικών της ίδιας, μιας και μοναδικής καθημερινής ζωής, ούτως ώστε αυτά να θυμίζουν κάτι από έναν χαμένο παράδεισο.<br />
Ο παράδεισος των διακοπών απονέμεται ως βραβείο ή ως αποζημίωση για την επιτυχή και έως εξαντλήσεως (πάλι) αλλοτρίωση των ανθρώπων όλο το υπόλοιπο διάστημα του χρόνου κι αυτή η "απονομή" είναι το βασικό και ουσιαστικό στοιχείο που κάνει τις "διακοπές του Αυγούστου" μια άλλη εκδοχή της ίδιας, μιας και μοναδικής συμμόρφωσης. Έτσι, ανήκει, κι αυτός στο οπλοστάσιο των δικαιωμάτων του σύγχρονου κατοίκου της γιγαντιαίας, πολυπλόκαμης πόλης.<br />
<br />
Ο προσωρινός κάτοικος αυτού του παραδείσου, για όσο διαρκούν οι διακοπές του, περιπίπτει σε μια γνωσιακή αφασία. Περιδιαβαίνει τους χώρους, αφήνει τον χρόνο να κυλάει, ζει σε μια επιφάνεια, περιέρχεται σε μια νηπιακή κατάσταση όπου μπορεί να διατυπώνει τα πιο εξωφρενικά του "θέλω", με έναν τρόπο "πριγκιπικό", ηπηρμένο, άμεσα διατακτικό και εκτελέσιμο.<br />
Καταστάσεις που τον αφορούν άμεσα όπως η προετοιμασία της τροφής, το καθάρισμα της τουαλέτας που χρησιμοποιεί, το στρώσιμο του κρεβατιού του και άλλα παρόμοια, τα παραδίδει σε κάποιους αόρατους άλλους οι οποίοι εργάζονται για λογαριασμό του τις ώρες που αυτός απολαμβάνει τον ήλιο, το σεξ, την θάλασσα, τον ύπνο, το φαγητό. Πολλές φορές μάλιστα αυτός ο τύπος τουρίστα, που συναντάται σε κάθε εθνικότητα, εντελώς επιδεκτικά και αναίσθητα βρομίζει και αναστατώνει το χώρο, συμπεριφερόμενος ως "παιδί". Δεν θέλει να γνωρίζει τίποτα για τον τόπο και τους ανθρώπους του στην πραγματικότητα της ζωής τους... θέλει μόνο να απολαμβάνει. Παραμένει έτσι ακόμα πιο μοναχικός από ότι στην πραγματική του ζωή, αφού ολόκληρος παραδίδεται σε μια απαιτητική διατύπωση ενός φανταστικού, πρόσκαιρα κατασκευασμένου, για όσο διαρκούν οι περίφημες "διακοπές του Αυγούστου", παραδείσου. Σύστοιχα, από την άλλη πλευρά, την πλευρά των εργαζομένων και των εμπλεκομένων στον τουρισμό γενικότερα, διαμορφώνεται το ανάλογο συμπεριφορικό πλαίσιο, της δουλικότητας, της πονηριάς και μοχθηρίας των δούλων.<br />
<br />
Όποιοι έχουν δουλέψει στον τουρισμό -μάλλον ας πούμε καλύτερα, όπως αρέσει στους μάνατζερς να πλασάρουν τις υπηρεσίες τους, στην <i>βιομηχανία του τουρισμού</i> - ξέρουν καλά τι θέλω να πω....<br />
<br />
<br />
<br /></div>
paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-423564032430374124.post-88131438938361937482019-09-27T20:08:00.004+03:002019-09-27T21:51:40.346+03:00_το Πέρασμα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div>
<br />
<br />
<i><span style="color: #3d85c6; font-size: x-large;">"Τα χρόνια θα μας λιώσουν </span></i></div>
<div>
<i><span style="color: #3d85c6; font-size: x-large;">κι αν μείνει κάτι εδώ</span></i></div>
<div>
<i><span style="color: #3d85c6; font-size: x-large;">θα 'ναι το φως που είχαν οι μέρες πριν τελειώσουν </span></i></div>
<div>
<i><span style="color: #3d85c6; font-size: x-large;">μόνο το φως."</span></i><br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="https://www.youtube.com/embed/e7PD7xZ8wig" width="459"></iframe><br /></div>
</div>
<br />
<span style="background-color: #f9f9f9; color: #0d0d0d; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><br /></span>
<span style="background-color: #f9f9f9; color: #0d0d0d; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"> Το Πέρασμα</span><br />
<span style="background-color: #f9f9f9; color: #0d0d0d; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><br /></span>
<span style="background-color: #f9f9f9; color: #0d0d0d; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Αργά αργά θα γείρω
σαν μέρα που περνά
Στην αγκαλιά σου θα χαθώ
και θ ανατείλω πρώτη φορά
Οι ανάσες και τα χέρια
τα λόγια, τα κορμιά
οι αναστεναγμοί του κόσμου και τα γέλια
τώρα θα γίνονται ξανά.
Γλιστράμε και περνούμε
κι αν μένει κάτι εδώ
είναι το φως που μας χαρίστηκε να δούμε
μες τη ζωή εσύ κι εγώ.
Τα χρόνια θα μας λιώσουν
κι αν μείνει κάτι εδώ
θα ναι το φως που είχαν οι μέρες πριν τελειώσουν
μόνο το φως.</span><br />
<span style="background-color: #f9f9f9; color: #0d0d0d; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><br /></span>
<span style="background-color: #f9f9f9; color: #0d0d0d; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;"><br /></span>
<span style="background-color: #f9f9f9; color: #0d0d0d; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Από τον δίσκο του Αλ. Ιωαννίδη <i>Νεροποντή</i></span><br />
<span style="color: #0d0d0d; font-family: "roboto" , "arial" , sans-serif;"><span style="background-color: #f9f9f9; font-size: 14px; white-space: pre-wrap;">Ερμηνεία : Αλκίνοος Ιωαννίδης - Σόνια Θεοδωρίδου</span></span></div>
paracosmoshttp://www.blogger.com/profile/00965097706583414805noreply@blogger.com0