[ παράκοσμος_ ]

Αξίζει,  θαρρώ,  οι ποιητές να ανασκουμπωθούν κι αυτοί, τώρα που αρχίζει η φουλ σεζόν να ξύσουν τα μολύβια τους, να στύψουν τα μυαλά τους Αξίζει να γράψουν μια Ωδή.... Ωδή στα ιδρωμένα γκαρσόνια με τα λευκά πουκάμισα, Ωδή στους τριχωτούς μάγειρες των υπόγειων μαγειρείων που μαλάζουν 10 κιλά χοιρινό κιμά κάθε μέρα. Στις κοπέλες των ρεσεψιόν, που χαμογελάνε με μια απέραντη ευγένεια και βρίζουν σαν λαχαναγορίτισσες. Στις καθαρίστριες που σέρνουν το μικρό τους όχημα με τις χλωρίνες και τα κοντάρια τους, όπως ένα μικρό καράβι, ανάμεσα στα φιόρδ των διαδρόμων και ξέρουν τα μυστικά περάσματα των ποντικιών. Ωδή, στις καμαριέρες, που αλλάζουν τα σεντόνια με τους κίτρινους λεκέδες, και θάθελαν, πόσο θάθελαν να κυλιστούν κι αυτές πάνω τους και να κρατήσουν μέσα τους όλα τα tips των 2 ευρώ. Ωδή, ξανά, σε όλους τους καταστροφικούς μύθους που είναι καταστροφικοί όχι επειδή είναι μύθοι αλλά επειδή η καταστροφή είναι η αλήθεια της full season. Μια Ωδή, τέλος, στην μικρή γκαρσόνα, την Εύ

ο μόχθος Στην βάση της ανθρώπινης κατάστασης,   η Άρεν αναγνωρίζει τον μόχθο.  Ο μόχθος είναι η δραστηριότητα που προκύπτει από το ότι είμαστε ενσώματες υπάρξεις και συνδέει με την μεγαλύτερη αμεσότητα τον άνθρωπο με την Φύση.  Στον ανθρώπινο μόχθο διατηρούνται αδιαφοροποίητα όλες οι επιμέρους βιολογικές και μεταβολικές διεργασίες που πραγματοποιούνται μέσα στο μεγάλο εργαστήριο της Φύσης: γένεση, ανάπτυξη,  φθορά,  θάνατος. Στο επίπεδο αυτό,  ο άνθρωπος δεν διαφέρει από οποιοδήποτε πλάσμα μοχθεί για να διατηρηθεί στη ζωή και να αφήσει απογόνους του είδους του. Η αναγκαιότητα είναι ο ρυθμιστικός εκείνος παράγοντας που συντρέχει με τον μόχθο και που τον ταύτισε με κάθε μορφή ανελευθερίας. Ασχέτως αν κάποιος μοχθεί ο ίδιος προσποριζόμενος τα υλικά μέσα για την καθημερινή του διαβίωση και την σωματική του αναπαραγωγή ή εξαναγκάζει άλλους να μοχθήσουν γι'αυτον, σε τίποτα δεν αλλάζει ο ανελεύθερος χαρακτήρας του μοχθείν. Ακόμα κι ο δουλοκτήτης στις αρχαίες δουλοκτητικές

Οι περισσότεροι άνθρωποι συμβιώνουν σε όλη την διάρκεια της ενήλικης και παραγωγικής ζωής τους με ένα τέρας.  Η συμβίωση αυτή είναι η ιστορία της καθημερινής τους δυστυχίας. .... ξέρετε ... σου' πα - μου 'πες.... δεν εννοούσα αυτό....ναι μεν αλλά... κι άλλα πολλά. Στο τέρας αρέσει να τρομάζει τον συγκάτοικό του και τους συγκάτοικους του συγκατοίκου του, με όλες τις γνωστές μεθόδους που αρέσουν στα τέρατα: κρύβεται κάτω από τα κρεβάτια τις νύχτες,  ανοίγει απότομα παλιές ντουλάπες και σωριάζει μισολιωμένα ρούχα, μετακινεί από τις θέσεις τους πράγματα, εξαφανίζει άλλα, κάνει κάτι τρομερούς ήχους σαν ρεψίματα κύκλωπα που μόλις κατάπιε το τελευταίο ανθρώπινο μπουτάκι, άλλες φορές τραβάει συνεχόμενα το καζανάκι της τουαλέτας μόνο και μόνο για να φχαριστιέται από την δίνη του νερού καθώς ρουφιέται και χάνεται στην σκοτεινή καταβόθρα των υδραυλικών σωληνώσεων... Το τέρας έχει πολλές ανάγκες αλλά ξέρει να ρυθμίζει τις απαιτήσεις του, και χάριν της συγκατοικήσεως γίνεται υπομονετι

Από το βιβλίο της Χάνα Άρεντ " Ανθρώπινη Κατάσταση", θα προσπαθήσω με τρόπο σύντομο και συνοπτικό να παρουσιάσω μερικά κεντρικά σημεία. Το έργο γραμμένο το 1953, (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γνώση, μτφρ, Γ. Λυκιαρδόπουλος -Σ. Ροζάνης, Αθήνα 2008) διατηρεί την εξαιρετική γονιμότητά του αμείωτη -και ίσως ακόμα ανεξερεύνητη- καθώς συνομιλεί με το σύνολο σχεδόν της δυτικής πνευματικής παράδοσης : την αρχαία Ελλάδα και την Ρώμη,  τον αρχαίο, μεσαιωνικό και νεώτερο χριστιανισμό,  την επιστημονική επανάσταση του 17ου αιώνα και τον σύγχρονο επιστημονισμό, τις μεγάλες κοινωνιολογικές παρακαταθήκες του μαρξισμού, τον ωφελιμισμό και τον πραγματισμό της σύγχρονης πολιτικής ορθότητας, και κατορθώνει να παραμείνει ανοιχτό στις αναζητήσεις του μέλλοντος. Τα σημειώματα που προτίθεμαι να δημοσιεύσω, θα έχουν κατορθώσει τον σκοπό τους, εάν ωθήσουν -άμεσα ή κάποτε στο μέλλον- τους αναγνώστες τους στην αναζήτηση του πρωτότυπου έργου της φιλοσόφου. οι τρεις πτυχές της vita ac

Προχθές έκανα πάλι την αγαπημένη -ω, ναι! αγαπημένη- διαδρομή Χανιά - Ρέθυμνο,  με το υπεραστικό λεωφορείο,  βεβαίως. Δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό να πω ότι,  κάνοντας αυτό το δρομολόγιο, σχεδόν καθημερινά, μετ' επιστροφής πάντα, για τέσσερα συναπτά έτη,  στις στάσεις, στους σταθμούς, στις αποβάθρες,  κατά μήκος της εθνικής οδού,  στα πρόσωπα των οδηγών, των επιβατών και των εισπρακτόρων, μετρώντας τα κέρματα για το εισιτήριό μου, ανάμεσα σε σακούλες, σακίδια πλάτης και βαλίτσες, μυρίζοντας τον ιδρώτα, τα αντηλιακά και τα αρώματα,  καθαριστριών των ξενοδοχείων,  γερόντων που πήγαιναν στην πόλη για ψώνια και εξετάσεις ούρων, φοιτητών, νεοσυλλέκτων φαντάρων και τουριστών,   περιμένοντας να έρθει η καθορισμένη ώρα αναχωρήσεως, πέφτοντας σε λακκούβες και φρενάροντας απότομα, τρέχοντας παράλληλα με την ακτογραμμή του κρητικού πελάγους.... έχοντας δεσμευτεί με κάποια αίσθηση ιερής δέσμευσης σε έναν σκοπό που η ίδια είχα θέσει... μπορεί να μην πέτυχα τον σκοπό, αλλά κατάλαβα οι Ιθάκε

Τον τελευταίο καιρό ένα τρέμουλο παρουσιάστηκε στα χέρια του. Όταν έβαζε νερό στο ποτήρι, όταν άναβε τον αναπτήρα του, όταν έβαζε τα γυαλιά του για να διαβάσει κάτι. Ήταν ένα τόσο ανεπαίσθητο τρεμούλιασμα, που θα μπορούσε εύκολα να καμουφλαριστεί μέσα στην δυναμική της κίνησης των χεριών και να περάσει απαρατήρητο. Κατά τ'άλλα ήταν απολύτως λειτουργικός. Συνεπής, τακτικός, εργατικός, συνετός και λιγομίλητος. Πήγαινε ερχότανε, ρωτούσε στα γρήγορα για τα καθημερινά και βιαζότανε να πάει στο δωμάτιό του... απέφευγε τις πολλές και εκτενείς συζητήσεις.... τις έτρεμε, δεν άντεχε... Κάποιες φορές χαμογελούσε. Κάτω κάτω κάτω από την επιφάνεια μια ολόκληρη τρικυμία, λυσομανούσε για χρόνια, χωρίς σταματημό, χωρίς ανάπαυση... Μια τρικυμία φοβερή... Όχι σαν αυτές τις φυσικές,  μεγαλειώδεις τρικυμίες που ξεσπάνε εξαιτίας θυελλωδών ανέμων στην επιφάνεια του νερού και σηκώνουν πελώρια κύματα.... που καταπίνουν πλοία... που δεν υπολογίζουν τίποτα... και στολίζουν τις απόμερες ακτές

Σχόλιο περί των απανταχού και έως εσχάτων  αλόγων διαλόγων Έτσι φθονερά και αδυσώπητα συγκρούονται οι ... αλήθειες, σαν δυό προϊστορικά τετράποδα έως αιμορραγίας κι αν ήταν η Γεροβασίλη με τον Κουμουτσάκο σε εκπομπή του Πρετεντέρη, καθόλου δεν θα με απασχολούσε το αιματηρό σκηνικό, γιατί θα ήξερα ότι είναι θέμα του τμήματος του μακιγιάζ και θα άλλαζα κανάλι. Μα εδώ δεν μιλάμε για την tv αλλά για την γυάλινη ζωή ενός κάποιου που βρέθηκε εκεί τυχαία ή επειδή τον έστειλε η μάνα του ή για να μην αυτοκτονήσει σήμερα και ποδοπατηθηκε έτσι λεπτά ντυμένος που ήτανε, με ένα φανελάκι, κάτω από  οχτώ βαριά πέλματα κάποιας τετράποδης προϊστορίας του κόσμου. Κρίμα τα σεμινάρια! Κρίμα οι εμβριθείς αναλύσεις! Οι αλήθειες Παραμένουν σταθερά τυφλές. Και καθώς θα συγκρούονται, φτύνοντας και δαγκώνοντας έως θανάτου μπορεί και να αλληλοεξοντωθούν ή μπορεί και να θρυμματίσουν την γυάλινη απλότητα του κόσμου που συναντάει κανείς σε κάποιο υποκατάστημα του ΙΚΑ.

Αν οι άνθρωποι μπορούσαν να ξέρουν αν ήτανε δυνατό να γνωρίζουν σε όλη την έκταση και σε όλο το βάθος τις συνέπειες της κάθε πράξης που κάνουν και του κάθε λόγου που λένε, από τα πιο απλά και καθημερινά έως τα σπάνια, τα ηρωικά και μεγαλειώδη, Αν μπορούσαν να ξέρουν τι ποιούσι  θα παρέλυαν και δεν θα μπορούσαν πλέον να ζήσουν υπό το βάρος αυτής της γνώσης. Η πλήρης και ενδελεχής γνώση αυτών των -μοναδικά  ανθρώπινων - χαρακτηριστικών, της πράξης και του λόγου, έχει κάτι το υπερβατικό. Το " Πάτερ αφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι " είναι η ανατρεπτική αρχή για κάθε γνωσιοθεωρία είναι η απάντηση σε κάθε σύστημα που διαχειρίζεται μοναδικές και αδιάψευστες "αλήθειες" είναι η στάση σε κάθε ηγετική υπεροψία είναι η άρνηση κάθε ολοκληρωτισμού είναι  η πολυπλοκότητα που δεν χωράει σε καμία απλούστευση, παρά μόνο στην αγάπη είναι η συντριβή μας και η πτώση των ειδώλων μας είναι η ακροτελεύτια συγχώρηση που έχουμε ανάγκη Εμείς, πλάσματα βιαστικά, της

Άκουγα χθες τον υπουργό παιδείας, τον κ. Φίλη, να διαβεβαιώνει ότι οι πανελλαδικέςς εξετάσεις θα γίνουν κανονικά κι απρόσκοπτα και να μην ανησυχούμε. Ευτυχώς,  όλοι, ανεξαρτήτως εισοδήματος, θρησκευτικής πεποίθησης και ιθαγένειας, ομοφυλόφυλοι και ετερόφυλοι, υπέρ ή κατά της καύσης των νεκρών, οπαδοί του παναθηναικού και του ολυμπιακού κι αυτοί που προτιμούν την amstel κι  αυτοί που προτιμούν την alfa κι αυτοί που έχουν κόκκινα κι αυτοί που έχουν πράσινα δάνεια, μπορούν να είναι βέβαιοι: τα μυαλά των παιδιών τους θα καταστραφούν εξίσου και αδιαβλήτως! Κι ενώ όλο   το κύρος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας και του κράτους της   κρέμεται απο την γελοιότητα του άθλιου θεσμού των πανελλαδικών, Οι εκπαιδευτικοί συνδικαλίζονται για τα αιτήματά τους.... Απο κοντά και οι κ.κ. ταγοί..... Σκοτάδι, πίσσα μαυρο.... Έχεις να πουλήσεις τιποτα; Καμιά σωτηρία; καμιά λύση; κανένα θαυματουργό λείψανο; καμιά αγιασμένη συνταγή του Αγιου Όρους; καμιά δωροεπιταγή; κανένα ερ κοντισιόν; έστω κάποια σημα

Μετά την συνεδρίαση της βουλής που ψήφισε το ασφαλιστικό,  στις 2.30 ξημερώματα Δευτέρας,  σ' ένα μπαράκι, σε έναν παράδρομο της οδού Αθηνάς,  συνάντησα τον Τσίπρα. Ήτανε μόνος του, χωρίς την Γεροβασίλη και τον Παππά. Κανείς εκεί μέσα δεν του δινε σημασία, καθόταν στην άκρη του μπαρ κι έπινε το ποτό του. Έπινε μόνος του. Τα έπινα κι εγώ. Τον πλησίασα με ένα σκοτς στο χέρι. Πρωθυπουργέ μου, άκουσα καλά; Είπατε απόψε  στη Βουλή  ότι Ναι, είχατε αυταπάτες, αλλ' Όχι δεν είπατε ψέματα; Και συνεχίσατε την αγόρευσή σας κλπ της διαδικασίας; Ο ήλιος του μπαρ ανέτειλε στο πρόσωπό του καθώς γύρισε να με κοιτάξει και ευθύς αμέσως έδυσε. Τα φυσικά φαινόμενα σ' ένα μπαρ, όπως και τα σώματα των θαμώνων, αποτελούν ωραίες σκηνοθετικές λεπτομέρειες.    Τα λόγια και οι ιστορίες -που κι αυτές λόγια είναι-  κάνουν τα μπαρ,  αυτό που είναι, δηλαδή μνημεία  των παθών των περαστικών... Κάθισα στο διπλανό κάθισμα και συνέχισα, Θα ήθελα, πρωθυπουργέ μου, να σας επισημάνω ότι,  η δι

Κουβέντιαζαν μεταξύ τους τα τρία αγαπημένα της παιδιά, κουβέντιαζαν πολλή ώρα, για τις δουλειές τους, για την ημέρα που πέρασε και για το αύριο αναρωτήθηκαν μεταξύ τους "τι λέει ο μπαμπάς γι αυτό;" "τι κάνει ο μπαμπάς;" Αναρωτήθηκαν και γι'αλλους γνωστούς ανθρώπους. Και αναφέρθηκαν σ'αυτούς. Ωραία που μιλούσαν! Πόσο αβρά τα λόγια τους, και σαν μικρά ελαφάκια τα σώματά τους έτσι τριγύρω απ' την κουβέντα που καθόντουσαν. Φυσούσε απαλά αέρας και φως και φύλλα που λικνίζονταν. Εκείνη δεν την ανέφεραν καθόλου ούτε κι αναρωτήθηκαν γι'αυτήν. Σα να έλειπε ήδη από ανάμεσά τους. Κι εκείνη από μακριά που άκουγε, αθέατη τα τρία ελαφάκια, ένιωσε μια ανείπωτη χαρά και την πλημμύρισε  μια ζεστασιά, όπως κάποτε ανέβλυζε το χλιαρό γάλα απ'τους μαστούς της.

Το θέμα μου σήμερα είναι το τραγικό περιστατικό που έγινε στην Κοζάνη, με θύμα  το πεντάχρονο αγοράκι  που κατασπαράχθηκε από τα εξαγριωμένα σκυλιά, ανήμερα Πάσχα. Θα πω εξαρχής ότι, όπως κάθε άνθρωπος,  νιώθω φρίκη και μόνο στη σκέψη, ότι ένα παιδί βρήκε τέτοιο βίαιο και φρικτό θάνατο. Αυτό όμως που μου κίνησε το ενδιαφέρον είναι η συζήτηση που επακολούθησε, αφότου δόθηκε το σύνθημα από την τηλεοπτική ειδησεογραφία. Η συζήτηση κλιμακώθηκε, κατά τα ειωθότα,  στα μέσα μαζικής δικτύωσης, τα οποία αποτελούν πλέον την χειροπιαστή και αδιάσειστη απόδειξη της καταστροφής του δημόσιου λόγου' αφού στα μικρά "Κολοσσαία" τους, ανερυθρίαστα, ο καθένας μπορεί,  πίσω από ένα ονοματεπώνυμο, πίσω από ένα ψευδώνυμο ή πίσω από ένα ανώνυμο (στο δίκτυο όλα αυτά λίγο ενδιαφέρουν ή διαφέρουν μεταξύ τους)... να εμμέσει αχώνευτες ιδέες, χοντροκόμματα προκαταλήψεων, μισομασημένες πληροφορίες και έναν σκασμό ψεύδη της αρεσκείας του, δηλαδή με έναν λόγο, την "γνώμη" του, διανθισμένη

Οι άνθρωποι που έζησαν υπό μια συνεχή απειλή, και που, λόγω της μακράς της διάρκειας, απέκτησαν το σχήμα της, και που, λόγω του εύρους της, διδάχθηκαν τους χίλιους της τρόπους, κάθε πρωί φοράνε το κεφάλι της Μέδουσας κι ενδύονται το σώμα της Ύδρας μονάχα τα βράδια στον ύπνο τους σαν άνθρωποι κι αυτοί παρακαλούνε και θρηνούν μέσα στα σάβανά τους.