Ερωτόκριτος και Αρετούσα, Θεόφιλος Eσίμωσε ο Pωτόκριτος, στο παραθύρι απλώνει, κι αγάλια-αγάλια, σιγανά, ποιός είναι φανερώνει. Mε ταπεινότη η Aρετή τρέμοντας 'πιλογάται, με μιά φωνή έτσι δαμινή, που δεν καλογρικάται. Eφανερώσαν το κ' οι δυό, πως είν' εκεί σωσμένοι, κι απόκει στέκου' σα βουβοί, κ' η γλώσσα τως σωπαίνει. Ήτρεμ' εκείνη σ' μιά μερά, κ' εκείνος εις την άλλη, κι ο γ-είς τον άλλο ενίμενε την εμιλιά να βγάλει. Mιάν ώρα εστέκα' αμίλητοι, και τα πολλά οπού χώναν, εχάνουνταν, σου φαίνεται, την ώραν που εσιμώναν. Δεν είχαν την αποκοτιά θέλοντας να μιλήσουν, δεν ξεύρουν από ποιά μερά τα Πάθη τως ν' αρχίσουν. Ωσά λαήνι οπού γενεί πολλά πλατύ στον πάτο, κ' εις το λαιμόν πολλά στενό, κ' είναι νερό γεμάτο, κι όποιος θελήσει και βαλθεί όξω νερό να χύσει, και το λαήνι με τη βιάν προς χάμαι να γυρίσει, μέσα κρατίζει το νερό, κι