[ παράκοσμος_ ]

   και όχι μόνο....  Μη μπαίνετε καθόλου σε συζήτηση μαζί τους.  Τη σήμερον ημέρα το πολύ της συζητήσεως γίνεται ανάμεσα σε εκπροσώπους κομμάτων, σε οικονομολόγους, δημοσιογράφους και λοιπούς και αφορά την τρέχουσα πολιτική και οικονομική κατάσταση.  Οι λόγοι διαμείβονται είτε διαφωνώντας μεταξύ τους είτε συμφωνώντας.  Και γίνονται είτε στα ιδιωτικά (πλέον) μ.μ.ε. είτε στα εναλλακτικά μέσα μαζικής δικτύωσης, μπλογκ, ιστοσελίδες κλπ.  Ο,τιδήποτε κι αν λέγεται, όμως, είναι βελονιές πάνω στον ίδιο καμβά και κεντούν το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Όλοι έχουν βαλθεί να βάλουν το χεράκι τους στο να ολοκληρωθεί το κέντημα του αιώνος μας.   Καμιά φωνή, από αυτές που ακούγονται δεν έχει να μας πει τίποτα για την δομή του νέου κόσμου που ανατέλλει , ούτε και να εξηγήσει το πώς και το γιατί της ζωής μας, γιατί όλες είναι εγκλωβισμένες στην ατζέντα που έχει προεπιλεγεί. Όσοι ασκούν εξουσία οφείλουν να εξηγήσουν ή καλύτερα να επιβάλουν με  λογικοφανείς εξηγήσεις  τις επιλο

Προχθές φυλλομέτρησα τις αναπνοές που σου έστειλα. Πάνω από χίλιες. Δεν ξέρω ακριβώς. Έπρεπε να βάλω αυτόματη αρίθμηση. Από τότε βήχω. Κυρίως βήχω το βράδυ. Βάζω δύο και τρία μαξιλάρια, αδύνατον ν’ αναπνεύσω. Σηκώθηκε μια σκόνη. Μια σκόνη πέντε χρόνων.  Έχει γεμίσει το δωμάτιο, είναι μια ψιλή ψιλή σκόνη χωρίς βάρος που αιωρείται. Κοιτάζει απ’ το παράθυρο και το κλείνει.  Δεν βγαίνει απ’ την πόρτα, αν και την κυνήγησα με μια πετσέτα. Μένει μαζί μου όλο το βράδυ και με βασανίζει. Η σκόνη που σηκώθηκε καθώς φυλλομετρούσα τις αναπνοές που σου έδωσα.   Μου έκανε μεγάλο κακό, έναν επίμονο βήχα που δεν λέει να μ’ αφήσει. 

  Η ορκωμοσία έγινε σήμερα στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστήμιου της Κρήτης. Πήγα για να χαιρετήσω δύο φίλους μου, τον Κωνσταντίνο και το Νεκτάριο, που σήμερα πήραν τα πτυχία τους. Είχα και μια περιέργεια σχετικά. Κατάμεστο το μεγάλο αμφιθέατρο. Κόσμος με ανθοδέσμες ερχόταν από νωρίς, κυρίες, κύριοι, γιαγιάδες και παππούδες, μικρά παιδιά, φωτογράφοι. Καραμούζες, ροκάνες, αυτοσχέδια πανώ με το όνομα του "δικού τους" φοιτητή, μια παρέα φορούσε καπελάκια φτιαγμένα από χαρτί σαν αυτά που φορούν σε ανάλογες περιπτώσεις οι απόφοιτοι των αμερικανικών κολεγίων. Φοιτήτριες ντυμένες κατάλληλα για μεταμεσονύχτια έξοδο. Η ορκωμοσία ένα σημείο συνάντησης των δύο κόσμων, αυτού που υπάρχει εκτός των ακαδημαϊκών τειχών και αυτού που υποτίθεται ότι βρίσκεται εντός. Μια συνάντηση θλιβερή. Το πλήθος που συνέρρευσε με τις πομπώδεις εκδηλώσεις του, τα σπρωξίματα, την θορυβώδη παρουσία του, την αυταρέσκειά του, το ναρκισσισμό του και με την οχλοβοή του συνόδευε κάθε ομιλητή : - την εκπρόσωπ

Τ έσσερα μαξιλάρια είναι αρκετά το σώμα σου να φτιάξουν. Γεμάτο είναι το σώμα σου σιωπές κι ύπνου νωχελικές υποσχέσεις, στην απεραντοσύνη του κρεβατιού είναι κι αυτό κάτι, ετούτη η ανεμόσκαλα με τέσσερα σκαλοπάτια που αγκαλιάζω ν' ανεβώ στ' όνειρο, τον άνεμο, το σώμα σου να κρατήσω. 

  Στους φοιτητές θέλω να απευθυνθώ. Ιδιαίτερα σ’ αυτούς που σήμερα χάρηκαν με την ρύθμιση του Υπουργείου «προς όφελος των φοιτητών», να δώσει το δικαίωμα σε όλους, ανεξάρτητα σε ποιο ίδρυμα φοιτούν και σε ποιο εξάμηνο βρίσκονται, να δώσουν όσα μαθήματα θέλουν στις εξεταστικές του Φεβρουαρίου και του Ιουνίου. Όσα μαθήματα θέλουν. Να ξεμπερδεύουν. Η τροπολογία αποφασίστηκε σήμερα και αύριο έρχεται προς ψήφιση. Έτσι με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτοί που θα κληθούν να ψηφίσουν δεν θα έχουν καν διαβάσει την εν λόγω τροπολογία, δεν θα έχουν καν προλάβει να σκεφτούν τις πρώτες σκέψεις, πόσο μάλλον να κάνουν και δεύτερες και τρίτες... Παρ' όλα αυτά θα ψηφίσουν. Δεν είναι βρίσκονται εκεί που είναι για να σκέφονται!! Εσείς όμως γιατί να χαίρεστε; Γιατί να μην οργίζεστε; Γιατί να μην νιώθετε σαν κονσέρβες αραδιασμένες πάνω σε μια ταινία παραγωγής που η κάθε μια περνάει σε σειρά πίσω από την άλλη και σφραγίζεται; Γιατί να μην καταλαβαίνετε ότι το πτυχίο σας έτσι γίνεται

Η ζωή μας μοιάζει να είναι συνεχείς, επαναλαμβανόμενες διορθώσεις, της θέσης μας, των λόγων μας, της οπτικής μας, του τόπου μας, της ζωής μας. Είμαστε σαν εκείνον τον ωρολογοποιό που μ'ένα κατσαβιδάκι μικρό και μυτερό και ανεπαίσθητο σφίγγει ελάχιστα, ξελασκάρει κάπως, τροποποιεί τα γρανάζια, τις ροδέλες, τις βιδούλες πασχίζοντας να πετύχει τον σωστό μέτρημα του χρόνου Και συνεχώς, Θεέ μου! συνεχώς κάτι συνεχώς χρειάζεται να διορθώνουμε σε κείνο το αρχικό σφάλμα της ύπαρξης.

Στην αρχή ήταν η Ντροπή. Μετά το «είναι αργά για μένα» Μα ποτέ δεν είναι αργά για μια αρχή. Ήρθα στο Εσπερινό Λύκειο με μεγάλη αγωνία για το τι θα συναντήσω εδώ, αφού δεν είχα και τις καλύτερες εντυπώσεις για το σχολειό και τους καθηγητές. Ερχόμενη τη πρώτη μέρα εδώ ένιωσα σαν το παιδάκι που πάει πρώτη φορά στο σχολειό, αφού πέρασαν 22 χρόνια από την τελευταία φορά. Στα σκαλιά της εισόδου βρισκόταν ο διευθυντής μας ο κύριος Λεωνίδας Ακριβάς μαζί με τον κύριο Νίκο Βερυβάκη.   Με υποδέχτηκαν και μου έδειξαν το δρόμο για το γραφείο. Και σαν τεμπέλα που είμαι στο θέμα της γραφειοκρατίας, με κατάλαβε η κυρία Θάλεια Ιερονυμάκη και μου είπε: «Άστο θα το βρούμε εμείς το χαμένο απολυτήριό σου». Στη συνεχεία μου έδωσε μια αίτηση που έπρεπε να συμπληρώσω . Της είπα ότι δεν ξέρω τι πρέπει να γράψω και τι θέλω εγώ εδώ, που δεν ξέρω ούτε καν το όνομα μου να  γράφω , που λέει ο λόγος. Μου είπε, δεν πειράζει γι αυτό είμαστε εμείς εδώ και  την συμπλήρωσε

Σήμερα, όπως κάθε πρωί, που λέει και το παλιό τραγούδι, σηκώθηκα στις 6.00, ήπια έναν καφέ, ντύθηκα, μάζεψα τα χαρτιά, τα βιβλία, τα μολύβια μου και ξεκίνησα ένα δρόμο μισής ώρας πεζοπορίας για να φτάσω από το σπίτι μου, που βρίσκεται σ' ένα ημιορεινό χωριό της Κρήτης,  στην Εθνική οδό, απ' όπου περνάει το λεωφορείο για το Ρέθυμνο. Από εκεί, απ' το Ρέθυμνο, πήρα ένα άλλο για να πάω στο Πανεπιστήμιο. Έφτασα στις 8.45 κι είχα στο νου μου να παρακολουθήσω το μάθημά μου και στην καρδιά μου την γνώριμη ανυπομονησία για τα θαυμάσια που θα άκουγα για 3 ώρες τα σχετικά με τον Όμηρο και την Ιλιάδα*, διότι περί αυτού επρόκειτο το μάθημα. Aντ' αυτού ανακάλυψα ότι  όλα αυτά που έκανα δεν ήταν αρκετά. Έπρεπε επιπλέον να είμαι μέλος μιας ορισμένης σελίδας και ομάδας στο facebook, απ' όπου θα είχα την ευκαιρία να πληροφορηθώ, εάν ήμουν μέλος της βεβαίως, ότι σήμερα η καθηγήτρια την οποία θα πήγαινα να παρακολουθήσω, δεν θα έκανε μάθημα. Απ' όλα αυτά που παραπάνω αν

Τα όνειρα σημαίνουν κι έρχονται. Σε παίρνουν  έξω από την ωραία αυλή, σε τραβούν πάλι πίσω στον σκοτεινό διάδρομο χωρίς να θες χωρίς να σε ρωτάνε.  Τα όνειρα έχουν μια μουσική που ακούς μόνο εσύ και κάνοντας τις βραδινές τους παρελάσεις στο άλλοτε, στο πάντα και στο σήμερα σημαίνουν τα όνειρα το δρόμο. Κι ακολουθείς - δεν γίνεται αλλιώς-   την ονειρική πομπή  με τις καμπάνες τις υπέροχες με τα παλιά ραδιόφωνα. Τα όνειρα δεν μπορείς να σταματήσεις  έχουν μια σπάνια μουσική Του αξεπέραστου  σημαίνουν τ' όνειρα  το φράγμα κι έρχονται πώς δίχως αυτά να ζήσεις;  

"η μουσική, παιδί μου, είναι χιλιόμετρα, μην ακούς αυτούς που βάζουν κουκκίδες στο χαρτί"      Όσο βαρούν τα σίδερα Όσο βαρούν τα σίδερα αμάν αμάν βαρούν τα μαύρα ρούχα γιατί τα φόρεσα κι εγώ κόσμε ψεύτη για μια αγάπη που ‘χα Αμάν είχα και υστερήθηκα το μωρό μου θυμούμαι και εστενάζω άνοιξε γης μέσα να μπω κόσμε ψεύτη κόσμο να μην κοιτάζω                παραδοσιακό Μικράς Ασίας  Σχόλιο για το τραγούδι του Ψαραντώνη ή (γιατί όχι;) για την Παγκοσμιοποίηση:  Μιλάνε οι άλλοι, οι διάφοροι,  για την  παγκοσμιοποίηση, για το παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον και τα τέτοια, οι τύποι με γκρι κοστούμια.  Μάλιστα. Τόσο νιώθουν την παγκοσμιότητα του κόσμου, τόσο λένε. Συλλαμβάνουν την παγκοσμιότητα του κόσμου μέσα από τους αριθμούς, τους προϋπολογισμούς, τους καταμερισμούς, τους εμπορικούς δασμούς.  Εγώ νιώθω αλλιώς. Παγκοσμιοποίηση για μένα είναι :  Αυτό που λέει η λέξη,  Ποίηση σε στιγμές παγκόσμιου συγκλονισμού.  Είναι  που ξεκινάει ο Ψαραντών

Ξεκίνησε σιγά - σιγά και κάποτε χάθηκαν όλα, οι φίλοι, η δουλειά μου, το σπίτι, η αγάπη μου, τα ρούχα, τα λεφτά μου, τα σχέδια που έκανα, οι ελπίδες, τ' όνειρά μου, τα μέρη και το όλο τα όρια, τα βήματα, οι μύθοι και τα φώτα. Στο τέλος χάθηκες και Συ.  Και τότε στάθηκε αντίκρυ μου γυμνός γυμνός ο κόσμος ακτινοβόλος με μια λάμψη ιερή που έχουνε τα κόκκαλα που μείνανε χρόνια στον ήλιο. Κι ήτανε  σκελετός ενός γέρου και μωρού αλλόκοτος και ξένος.  Και με ρώτησε: Έτσι, όπως είμαι, μπορείς να μ' ερωτευτείς; Και του'πα : Ναι, κι έτσι μπορώ  και δάκρυσε ο Κόσμος. 

Μαζί σου μιλούσα όπως περπατάμε όταν είμαστε στο σπίτι μας με τις κάλτσες μας ή ξυπόλητοι. Τώρα κάθε φορά που θέλω να περπατήσω πρέπει να φοράω τα παπούτσια μου, αλλιώς θα με περάσουν για τρελή ή για άρρωστη που το'σκασε από κάποιο νοσοκομείο.  Ναι, είναι μια διαφορά.

Ούτε ένα βιογραφικό δεν έφτιαξε ποτέ του. Αν και η εποχή τα σήκωνε. Ποτέ δεν χρειάστηκε να πληροφορήσει κάποιον για την ηλικία του, για την διεύθυνση, για το τηλέφωνό του. Ούτε και τα προσόντα του χρειάστηκε ποτέ να καταγράψει. Σπουδές, πτυχία και άλλα συναφή κανένα πια δεν αφορούν. Κι οι δεξιότητές του παραγράφηκαν με το χρόνο. Έτσι αδέξιος, απόρρητος, παντελώς αβιογράφητος και παραγεγραμμένος είναι σαν να μην έζησε νότιες νύχτες σε εκτάσεις αχανείς είναι σαν να μην έγραψε ποτέ του ούτε μια γραμμή σε ανώνυμα σημειώματα, Πέρασε αυτή η εποχή, κι είναι σα ν' αφανίστηκε. 

Μ ισάνοιχτο παράθυρο κι έμπαινε ρεύμα κρύο της νυχτιάς κι η θύμηση εκείνη του Δεκέμβρη το ψύχος του η τύχη της ψυχής της.   Της άρεσε η μπλούζα της που φορούσε. Τα ρούχα της, αποφόρια, όμως ταιριάζανε, πλανήθηκαν σε αλλονών τα σώματα -δύσκολα χρόνια- μέχρι να βρουν εκείνη και να λιώσουν. Μαύρη και μάλλινη, μ' έναν μεγάλο χαλαρό γιακά που έπρεπε να συγκρατεί γλιστρούσε κάθε τόσο κι ένιωθε να γυμνώνεται ανάρμοστα ο δεξιός της ώμος.   Γλιστρούσε κι άπλωσε τα χέρια της στο στήθος του να κρατηθεί. Είναι αλήθεια; Πες μου.   Δεν απάντησε Μόνο έσιαξε τον ξέχειλο γιακά σκεπάζοντας τον ώμο της γυμνό, σαν χάδι τελευταίο. Χάδια, που ισιώνουν λίγο τα μαλλιά, στων προσφιλών νεκρών τα πρόσωπα τα μάτια, το μέτωπο, τα χείλια συντροφευμένα λίγο πριν φύγουνε για την αιωνιότητα, να'χουνε τελευταία.   Ήταν αλήθεια άραγε; Ήταν αλήθεια; Αέρας όρμησε  στο δωμάτιο. Έκλεισε το παράθυρο κι είπε αυτήν την θύμησ

Και πώς πες πώς ν' αντικρίσω το φως που δεν γεννήθηκα ακόμα που μόνο η μνήμη παλεύει να μου βρει μια ενσάρκωση, μια μήτρα, μια ζωή, ένα σώμα. Και αιωρούμαι μ' ένα σκοινί στο κενό και με δέος αντικρίζω  σκοτάδι. Και πώς πες πώς ν' αντικρίσω το φως Και πώς πες πώς να χαρίσω το φως σαν μιας άγνωστης μάνας το χάδι.

Eίναι θλιβερό να περνάς απ' τα τοπία του τουρισμού, αυτή την εποχή. Λες και κάποιος τράβηξε τη πρίζα αυτουνού του χαζοχαρούμενου λουνα πάρκ  και έπαψαν όλα. Ερήμωσαν τα ξενοδοχεία, τα δωμάτια, οι καντίνες, οι ομπρέλες κλείσανε, οι ξαπλώστρες μαζεύτηκαν, σβήσαν τα πολύχρωμα φωτάκια των μπαρ και οι ταμπέλες των καταστημάτων, σταμάτησαν τα τρενάκια, αποσύρθηκαν οι χαμογελαστοί παλιάτσοι, οι εύθυμες κυρίες, οι γυμνασμένοι κύριοι, ένα ολόκληρο απόλυτα τεχνητό τοπίο πέρασε στην σιωπή. Χωριά της μιας σεζόν ερήμωσαν, όλα κλειστά. Μέσα Νοέμβρη, κι η φύση προσπαθεί ν' αναρρώσει από την καλοκαιρινή καταπόνησή της, να ξαναφτιάξει τους αμμόλοφους στις παραλίες, όπως αυτή θέλει και διατάζει, να αποκαταστήσει τους ήχους της, να θέλξει και πάλι τους γλάρους και τα αγριοπερίστερα, να ανασάνει τις μυρωδιές της, να νοικοκυρέψει τα φύκια, να επανορθώσει την γυαλάδα των βοτσάλων, να ξαναδεί τον ουρανό της. Όταν τα είπα αυτά,  μου είπαν : Για όνομα του Θεού! πάντα οι άνθρωποι μετα

....για τον Καβάφη στα λεωφορεία της πόλης Το ίδρυμα Ωνάση σε συνεργασία με το Αρχείο Καβάφη, πήραν αυτή την πρωτοβουλία και έντυσαν σταθμούς του μετρό και αστικά λεωφορεία της πρωτεύουσας, με στίχους του μεγάλου ποιητή και μια αφαιρετική εκδοχή της προσωπογραφίας του. Δεν θέλω να μεμψιμοιρώ και να βρίσκω παντού κάτι αρνητικό. Ούτε θεωρώ ότι οι ποιητές ανήκουν δικαιωματικά σε κάποιους και σε άλλους όχι. Ναι, η Ποίηση να βγει στους δρόμους, γιατί εκεί ανήκει. Δεν θέλω να δηλώσω ενθουσιασμένη με την κίνηση αυτή, ούτε και να την καταδικάσω. Θέλω να πω ότι φοβάμαι. Φοβάμαι, ως ένας θαρραλέος άνθρωπος, που δεν θέλει να κρύβεται πίσω από τέτοια, ωραία μεν ελάχιστα δε, σημεία μεγαλείου του λόγου και του πνεύματος.  Φοβάμαι ότι θα καταταγεί, έστω αυτή η αποσπασματική εκδοχή του καβαφικού λόγου, ανάμεσα στα επικοινωνιακά τρικ, τα ανάλογα και πολύ ωραία των Ολυμπιακών αγώνων, για λόγους χρήσης και σκοπιμότητας, για λόγους επετείου (Το 2013 είναι έτος Καβάφη -150 χρόνια από την γέννηση

  Α δελφέ μου,  εμείς θα γεράσουμε θα βγάλουμε ρόζους χοντρούς λειχήνες θα βυζαίνουν τους αργούς χυμούς μας θα σκληρύνει η φλούδα μας θα κρυφτούμε πίσω από δεκάδες ξυλώδεις δακτυλίους,  πιο βαθιά.  Αδελφέ μου,  εμείς θα γεράσουμε θα χτίσουμε σιγά - σιγά τον δύστροπο χαρακτήρα μας θα μας ενοχλούν τα μικρά παιδιά  που θα παίζουν τα μεσημέρια  θορυβώντας "ησυχία" θα απαιτούμε,  πιο ησυχία.  Αδελφέ μου,  εμείς θα γεράσουμε θα βάφουμε συχνά τους ξεθωριασμένους τοίχους θα τους ντύσουμε με στρώματα ασβέστη,  σαν όστρακα που σκληραίνουν με το καιρό στα βάθη της θάλασσας  κι αντέχουν την ορμή των υδάτων  πιο μέσα. Αδελφέ μου, πουλί της νιότης που 'φυγες εμείς θα ζήσουμε  πιο θάνατο. 

Θ έλω έναν θάνατο παιδί μέσα μου να χωράει να τρέμει για να γεννηθεί να τρέμω μην τον χάσω. Θέλω έναν θάνατο παιδί τον κόσμο να του δείξω να μάθει πώς να φέρεται  σ' ανθρώπους που'ναι μόνοι Να μπαίνει αργά και σιγανά να μην καταλαβαίνουν  αν είν' η σιωπή που πλήθυνε, αν είν' το φως που φεύγει,  αν ειν' το ρίγος της νυχτιάς αν είναι η ζωή τους.  Να στέκεται παράμερα,  να ντρέπεται,  να ξέρει πως είναι μικρός κι ασήμαντος μια στιγμή μονάχα. 

  « Μερικές φορές ονειρεύομαι με ένα πιο φυσικό τρόπο τη μουσική, όπου η ζωή και η μουσική θα συνδέονται πιο στενά. Έχουμε τόσες πολλές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης να αντιμετωπίσουμε στην κοινωνία μας σήμερα, τα ζητήματα της οικογένειας, τις περιβαλλοντικές καταστροφές.     Πρέπει να αναρωτηθούμε: "Πώς μπορεί ο τρόπος που κάνουμε τη μουσική να αλλάξει , για να βοηθήσει τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν αυτά τα πράγματα;" Αυτό μου φαίνεται πιο σημαντικό ζήτημα από το αν θα επιβιώσει o Μότσαρτ".   αναλυτική συνέντευξη της Pires :  http://www.lifo.gr/team/ showtime/42932